********* ********************** DSV Blog: 1/8/09 - 1/9/09

Δευτέρα, Αυγούστου 31, 2009

Της Άρνης το Νερό.... το ήπιες και... το ήπιες και μ' αρνήθης ...

Της λήθης το στενό, το πέρασες, το πέρασες, κι εχάθης...

Πόσο με είχε γεμίσει αυτό το τραγούδι όταν το πρωτάκουσα. Στον ημιτελικό του Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης του 2006. Κάτι εντελώς διαφορετικό από ότι τα τελευταία χρόνια μας είχε παρουσιαστεί. Αρκετά φολκλορικό, πολύ εσωτερικό με μία φανταστική ερμηνεία από τον Σταύρο Σιόλα.

Θυμάμαι τότε έκανα μάθημα σε κάποιο τμήμα από φοιτήτριες Εδικής Αγωγής και σε μια κουβέντα μας για την αξία της Ποιότητας (ποτέ δεν κάνω σκέτο μάθημα μετάδοσης γνώσεων), είχα πει ότι θεώρησα χρέος μου προς το τραγούδι, να το ψηφίσω. Ένιωθα ότι με αυτό τον τρόπο συμβάλω στην βελτίωση της Ποιότητας που τόσο ανάγκη έχει στις μέρες μας το τραγούδι.

Πέρασε στον Τελικό και βγήκε 1ο, με πολλές ψήφους διαφορά από το 2ο. Χάρηκα, χάρηκα πάρα πολύ. Επιτέλους σκέφτηκα, όταν εμφανίζεται ένα ποιοτικό τραγούδι αναγνωρίζεται και επικροτείται από το Ελληνικό Κοινό. Μάλλον όμως το κοινό, δεν ήταν το ευρύ Ελληνικό κοινό, αλλά ένα ειδικό κοινό που βλέπει το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Γι' αυτό ξεχάστηκε... τόσο γρήγορα. Έχω να το ακούσω πολύ καιρό από τα ΜΜΕ, και στο FB δεν το είδα να κοινοποιείται από κανέναν. Μπορεί τυχαία, γιατί είμαι σίγουρος ότι στους πιο πολλούς FB φίλους μου, αρέσει πολύ. Εγώ το ακούω συχνά γιατί το έχω γράψει στο MP3 Player που έχω για να ακούω μουσική όταν περπατάω. Σήμερα λοιπόν, επιστρέφοντας στο σπίτι μου με τα πόδια το ξανάκουσα. Και μάλιστα 2 φορές. Και έτσι σκέφτηκα να το αναρτήσω στο Blog.

Ξεχάστηκε.... όπως πολύ σοφά το ίδιο αναφέρει. Της αρνησιάς η βρύση. Της Άρνης το νερό, το ήπιες και..., το ήπιες και μ' αρνήθης.

Γι' αυτό μου είχε κάνει εντύπωση ο στίχος και ακούμπησε βαθιά μέσα μου. Γιατί δεν μιλάει για την Άρνηση που προσωπικά για μένα αποτελεί μια απόλυτα σεβαστή και θαρραλέα αντίδραση.... αλλά για τη λήθη που οδηγεί στην άρνηση. Την λήθη που μέρα με τη μέρα που περνάει όλο και μεγαλώνει. Την λήθη για τον διπλανό μας, για τον συνάνθρωπό μας, για το περιβάλλον, για τα άλλα ζωντανά του πλανήτη μας, τη λήθη γενικότερα για οτιδήποτε συμβαίνει και υπάρχει γύρω μας.

Πόσο πολύ με πονάει όταν το βλέπω να γίνεται. Όταν ο άνθρωπός ξεχνάει να είναι Άνθρωπος. Γιατί για να είναι και να παραμένει Άνθρωπος, πρέπει να μάθει και να μην Ξεχνάει ΠΟΤΕ, ότι πρώτα απ' όλα πρέπει να είναι Συνάνθρωπος. Αλλιώς είναι απλά Ον.

Πόσοι λοιπόν, ιδίως τα τελευταία χρόνια έχουν πιει από αυτό το "πικρό νερό"? Πόσοι έχουν ξεδιψάσει από αυτή τη "Βρύση"? Πόσοι έχουν παραμείνει άνθρωποι? Γιατί αυτή η λήθη είναι ύπουλη. Ενώ κατευθύνεται στον δίπλα μας, γυρνάει αδηφάγα προς εμάς και μας κατασπαράζει. Και ιδίως τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ με πόνο αυτό το Τέρας, να καταβροχθίζει ψυχές. Να μην χορταίνει ποτέ. Να παραμένει ακόρεστο.

Πόσο πολύ με πονάει η λήθη... Πόσο βασανιστικά με χαράζει και με κόβει? Γι' αυτό έλεγα πρόσφατα σε μια φίλη μου... Το δυσκολότερο πράγμα που υπάρχει είναι να ΠΑΡΑΜΕΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ !!!

Αχ αγάπη μου στα χείλη στάξε να το πιω....


Στίχοι: Σταύρος Σιόλας
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Πρώτη εκτέλεση: Σταύρος Σιόλας


Της Άρνης το νερό
Της Άρνης το νερό
Της αρνησιάς...
Της αρνησιάς η βρύση

Της Άρνης το νερό
το ήπιες και...
το ήπιες και μ' αρνήθης



Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ

Της λήθης το στενό
το πέρασες...
το πέρασες κι εχάθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ

στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ...

Κυριακή, Αυγούστου 30, 2009

Ά σ ε . . . το δάκρυ σου

Ποτέ δεν αναζήτησα Ομορφιά που λαμπυρίζει
Γι' αυτό... μην μου κρύβεις τη δικιά σου, στη Χαρά
Άσε το δάκρυ σου να γίνει ποταμός που πλημμυρίζει
Αν τα σύννεφα της θλίψης, σου ποτίσουν την καρδιά

Μην κρύβεσαι, άσε να αδειάσουνε του μέσα σου οι πηγές
Άσε απ' το μάτι σου ελεύθερο το δάκρυ να κυλήσει
Για να ξεπλύνει της ψυχής σου τις ακάθαρτες πληγές
Κι' έτσι καθάριο σαν διαμάντι να γυαλίσει !!!

Τώρα αργά, νωχελικά άσε τα βλέφαρα να κλείσουν
Για να ξεφύγεις απ' της ψυχής σου τη νυχτιά
Να γίνουν οι φόβοι προσευχές, να καθαρίσουν
Και της καρδιάς σου η φλόγα να σ’ αγγίξει απαλά!






Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Παρασκευή, Αυγούστου 28, 2009

Στ' Αλήθεια.... έστω μια φορά!

ΠΑΡΕ ΜΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Νομίζω πως ακούω
τον ήχο της φωνής σου
κάποτε χόρευα μαζί σου
κάτω απ'τον ήλιο τέτοιο φως,


θυμάμαι πώς κοιτούσες,πώς,
μού'λεγες πάρε με μαζί σου.


Νομίζω πως ακούω
φωνές από τ'αστέρια
περάσαν τόσα καλοκαίρια
χωρίς να καταλάβω πώς
ανατινάζεται το φως
τις Κυριακές τα μεσημέρια
πάρε με μαζί σου.





Θέλω να ζήσω στ'αλήθεια έστω μια φορά
να ταξιδέψω στ' αλήθεια έστω μια φορά
να δω στα μάτια την τίγρη που όλο με κοιτά

μέσα απ'τα φώτα αυτής της πόλης που σκοτώνει για λεφτά
που με σκοτώνει από αγάπη όπως με σφίγγει από αγάπη όταν ξυπνάει
ύστερα κλαίει μ'αγκαλιάζει και μου λέει
πάρε με μαζί σου

Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι, όλη μέρα





Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Τρίτη, Αυγούστου 25, 2009

Πόσο πολύ σ' Αγάπησα.... ΠΟΤΕ δεν θα το μάθεις....

Τι να πρωτογράψω γι' αυτό το τραγούδι? Τι να πρωτοθυμηθώ? Όταν είχε βγει το 1998, ως μουσική τίτλων για το σήριαλ του Κώστα Κουτσομήτη "Ο μεγάλος Θυμός", είχε κάνει πάταγο. Πόσοι δεν περίμεναv τους τίτλους τέλους, για να ακούσουν αυτό το υπέροχο κομμάτι?

Ο τίτλος "Αγάπη", από την βραχνή και αισθαντική φωνή του Χρήστου Θηβαίου,.... που από τότε έμεινε σε όλους μας, βαθιά χαραγμένη στα μουσικά μονοπάτια του υποσυνειδήτου μας.

Ποιος δεν το λάτρεψε? Ποιος δεν έσταξε έστω και ένα δάκρυ ακούγοντάς το..... θυμίζοντάς του χαμένες Αγάπες, Αγάπες που έσβησαν..... Ανείπωτες Αγάπες ?

Πριν παρουσιάσω τον Εμπνευστή, θα πω και εγώ την δικιά μου Ιστορία. Γιατί έχω και εγώ μεγάλο θέμα με το συγκεκριμένο τραγούδι.



Μάϊος - Αρχές Καλοκαιριού το 1998 στην Αθήνα. Ζούσα έναν έντονο έρωτα τότε. Έληξε γρήγορα.... αλλά έντονο. Τόσο έντονο, που το "Ποίημα" που είχα γράψει γι' αυτήν είχε βγει σε 10 μόλις λεπτά (Αν επισκεφτείτε τη σελίδα με τα "ποιήματα" μου, θα το καταλάβετε από την ημερομηνία. "Ιούνιος 1998").

Το τραγούδι είχε γίνει το "τραγούδι της σχέσης μας", και πολλά τηλεφωνήματα ξεκινούσαν βάζοντας το ακουστικό κοντά στο ηχείο. Ανατριχίλα, έντονος σφυγμός, μάτια υγρά...... είναι τα πρώτα ερεθίσματα που θυμάμαι.

Όπως είπα, έληξε σύντομα. Ούτε δίμηνο. Και από ποιον? Απ' τον συνήθη ύποπτο. Από εμένα !!! (Δεν το λέω για καλό Πιστέψτε με). Για λόγους πολύ περίπλοκους και δύσκολους, που δεν είναι της παρούσης. Η κοπελιά, ως έντονα ερωτευμένη,..... Έ ξ α λ λ η . Σχεδόν με μισούσε.

Έπρεπε όμως μετά από λίγο καιρό να της κάνω ένα τηλέφωνο. Από αυτά τα αμήχανα τηλέφωνα που πρέπει να κανονίσεις κάποιες εκκρεμότητες. Θυμάμαι ότι έτρεμε το χέρι μου από την ένταση, φοβούμενος ότι θα με ειρωνευτεί, ότι μπορεί και να με βρίσει. Θυμωμένη ήταν ! "Ο μεγάλος Θυμός". Τι ειρωνεία...... Η σειρά που αγαπήθηκε τόσο πολύ και από τους δυο μας, και το τραγούδι της έγινε τραγούδι μας, τώρα να σημάνει Τίτλο στην "Σχέση" μας !!!

Δεν ήταν εκεί,.... ακούγεται το μπιμπ του τηλεφωνητή και αμέσως μετά, σε δυνατή ένταση που σχεδόν κάλυπτε το λεκτικό μήνυμα, το " Α γ ά π η ".

Δεν θυμάμαι για πόση ώρα είχα το τηλέφωνο κολλημένο στο αυτί μου? Δεν θυμάμαι πόσες ώρες, μπορεί και μέρες, έκανα να συνέλθω.................


Σήμερα όμως, αυτό το τραγούδι "ανήκει" αποκλειστικά στην Ιφιγένεια Λ. Είναι η Εμπνεύστρια της ανάρτησης, αυτή που άνοιξε το Μέσα της και έβγαλε ένα πολύ Όμορφο και Δυνατό μήνυμα. Σας το παραθέτω ακριβώς έτσι όπως το έλαβα....


"ΜΑΘΑΙΝΩ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΖΩ ΜΑΚΡΥΑ ΣΟΥ...ΣΥΝΗΘΙΖΩ ΤΟ ΘΟΛΟ ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΣΟΥ...
ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΠΟΥΘΕΝΑ...
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕ ΕΝΙΩΘΕΣ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΣ...
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΑ...ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΜΑΘΕΣ...
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΑ....

ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΕΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ...ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ....
ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΩΣΕ ΑΞΙΖΟΥΝ ΜΙΑ ΖΩΗ.....





Εγώ απλά ως ο "Δημιουργός", όπως με λέει η φίλη της η Ελένη, πρόσθεσα μια φωτογραφία και χρωμάτισα αυτά που ήχησαν πιο πολύ σε μένα......




Στίχοι: Κατίνα Παΐζη
Μουσική: Βασίλης Δημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος



Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ' αγάπησα
πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή,
απ' τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις


Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Δευτέρα, Αυγούστου 24, 2009

Καίω τα Δέντρα, χτίζω Μεζονέτες......


Τον έχω βάλει 2 - 3 φορές στο παρελθόν στο Blog. Το συγκεκριμένο τραγούδι περισσότερες στο Διαδίκτυο. Αυτές τις μέρες όμως ταιριάζει απόλυτα.

Τα λεγε ο Τζιμάρας και θα τα λέει για πολύ ακόμα... αλλά ποιος τον ακούει. Αυτός ο Νεοέλληνας μήπως πάλιωσε και έγινε ΠΑΛΙΟΕΛΛΗΝΑΣ ???
Μάλλον,......... ακόμα Νεοέλληνας έμεινε ???




Μου το θύμισε η Ελένη (η γνωστή) με ένα Post που έβαλε.... και το ανάρτησα και εγώ για να μείνει να το θυμόμαστε!





Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Μην ξημερώνεις Ουρανέ.....

Ήρθε και η στιγμή που ίσως το καλύτερο τραγούδι για μένα φιλοξενείται στο Blog μου.

Όχι όμως από δική μου πρωτοβουλία. Η Ελένη μου το ζήτησε.... γι' αυτούς που φεύγουν και έρχονται στο ύπνο μας και μας ακουμπούν με τα "φτερά" τους για να μας τονίσουν την παρουσία τους. Γι' αυτούς που μας λείπουν πολύ και κάνουν το "δωμάτιο άδειο" και το ξημέρωμα αβάσταχτο.

Με ποτήρι γεμάτο από κρασί.... με ουίσκι λίγο μακρύτερα από μία φίλη, ίσως και κάποια δάκρυα νοσταλγίας που αραίωναν το ποτό, το Σάββατο που πέρασε, γύρω στις 11 με 12 το βράδυ, έγινε "Ιστορική βραδιά!!!" όπως είπε κάποια. "ΩΩΩΩΩΩΩΩ ΝΑΙ!!!!!!!" όπως συμφώνησε κάποια άλλη.... (Αυτό για όσους καταλάβουν).



Τέτοιες "βαριές" βραδιές, όταν συνοδεύονται από υπέροχα τραγούδια ψυχής, αποφορτίζουν το "μέσα μας" και λειτουργούν ως στιγμές εξάγνισης !







Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης


Όνειρο ήτανε

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό σου να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου...


Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Σάββατο, Αυγούστου 22, 2009

Απώλειες και Εξάντληση.... η Μάχη μαίνεται



Εξάντληση, σκυφτό το κεφάλι, τα νεύρα σε αδράνεια

Απλανές το βλέμμα στο κόκκινοβαμένο χώμα

Μισές εικόνες, μισερές ελπίδες κείτονται, έτοιμες να ξεψυχήσουν


Απώλειες, αμυχές παντού, οι πιο πολλές απόκρυφες

Για να περάσουν ανεπαίσθητα στον Εχθρό που καραδοκεί

Πληγές σε όλο το κορμί, πιο πολύ στην Καρδιά, πιο πολύ στην Ψυχή


Εξάντληση, αδυσώπητο βάρος στους τρεμάμενους μύες

Το σπαθί ακουμπά στο έδαφος και ξεκουράζεται

Ασήκωτο, ακόμα καυτό, ακόμα δονείται


Απώλειες, χρόνος που πέρασε και έφυγε στο παρελθόν

Φθορές και αδιόρθωτες βλάβες στα όπλα που έμειναν

Πλήρης έλλειψη και παντελής ανεπάρκεια σε Εφόδια



…… η Μάχη μαίνεται !!!





Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Τετάρτη, Αυγούστου 19, 2009

Πάρε με στ' όνειρο μαζί σου...


Πάρε με στ' όνειρο μαζί σου
άλλο πρωί να μη με βρει
στον άδειο κόσμο τον επάνω
σ' αυτή την άδικη ζωή

Πάρε με στ' όνειρο μαζί σου
κοντά σου να ξενιτευτώ
πόσο ν' αντέξω παραπάνω
της μοναξιάς τον πυρετό

Αχ πως σ' αγαπώ για να πιστέψεις τι να πω
Πως είναι ο κόσμος αδειανός χωρίς εσένα
πως είναι η νύχτα μια πληγή χωρίς εσένα
πως είναι μαύρη η ζωή χωρίς εσένα



Δώσ' μου του ονείρου σου τα μάτια, να ταξιδέψω εκεί που πας
στα μυστικά σου μονοπάτια, που χρόνια μόνος περπατάς
Δώσ' μου του ονείρου σου τα μάτια, θέλω να ξέρω αν μ' αγαπάς
ή μήπως μου κρατάς γινάτια, όταν σε κάνω και πονάς.

Αχ πως σ' αγαπώ για να πιστέψεις τι να πω
Πως είναι ο κόσμος αδειανός χωρίς εσένα
πως είναι η νύχτα μια πληγή χωρίς εσένα
πως είναι μαύρη η ζωή χωρίς εσένα


Μουσική Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου Κάντε κλικ εδώ...

Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Τσαλιγοπούλου & Αλκίνοος Ιωαννίδης ( Ντουέτο )





Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Τρίτη, Αυγούστου 18, 2009

Α Γ Ρ Υ Π Ν Ι Α . . .


Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο
Δίχως μια στάλα στοργή,
σ' όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις
την κούπα σου που 'ναι πάντα αδειανή.

Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,
βροχερή σαν Κυριακή,
ξέρω γιατί, στ' αυτί που σπαράζει,
χιμάς και γλύφεις σαν το σκυλί.

Δεν αγαπάς, αφήνεις τους ψύλλους σου,
τους ήχους που φτάνουν από μακριά
αγρύπνια, κακόφωνο όργανο,
που αλέθεις των εκλεκτών το «ωσαννά».

Αγρύπνια, της κόλασης κήτος,
είναι το φιλί σου φωτιά.
Αφήνει μια γεύση από σίδερο,
που 'χουν ξηλώσει από καράβια παλιά.


Μουσική - Στίχοι - Τραγούδι : Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Εμπνευστής - Ellina - Stella (Πάλι) Την ευχαριστώ που με βοήθησε και "πέρασα" την Αγρύπνια μου ....



Η "Αγρύπνια" είναι σε ελεύθερη μετάφραση του ποιήματος του Τριστάν Κορμπιέρ "Insomnie". Έψαξα γι' αυτόν και βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία του καθώς και ολόκληρο το ποίημα στα Γαλλικά και μεταφρασμένο στα Ελληνικά.




Τριστάν Κορμπιέρ..... Πληροφορίες εδώ...








Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Σάββατο, Αυγούστου 15, 2009



Απλά τυχαία, βάζω και ένα τραγούδι που κάποια φίλη μου το θύμισε πρωί - πρωί. Ευτυχώς που δεν είδα το μήνυμά της εχθές κατά τις 1:00 που μου το έστειλε, γιατί δεν θα κοιμόμουνα πάλι. Βάζω και τους στίχους.

Για την Εικόνα.... δεν χρειάζεται να γράψω τίποτα παραπάνω.....




Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική: Χαρούλα Αλεξίου
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου


Σ' ένα μινοράκι σ' έβαλα κρυφά
πάλι η μουσική θα κάνει θαύματα
γιατί σε θέλω.

Της ψυχής μου ο ήχος είναι αυτός που ακούς
σε παραπλανώ με στίχους ψεύτικους
γιατί σε θέλω.

Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου
σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου
ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου
κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο.

Το τραγούδι μου γλυκό λυπητερό
Καρυάτιδα να γίνω δεν μπορώ
για να με θέλεις.


Μια φωτογραφία μου παλιά κρατάς
δεν της μοιάζω πια γι αυτό δε μ'αγαπάς
αχ δε με θέλεις.

Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου
σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου
ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου
κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο.

Χίλιες νύχτες κι άλλες τόσες σ'αγαπώ
με θυμό με τρέλα με παράπονο
πόσο σε θέλω.

Μες στο μινοράκι κλείστηκα και γω
στης μειοψηφίας το μικρόκοσμο
γιατί σε θέλω.

Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου
σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου
ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου
κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο.




Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Παρασκευή, Αυγούστου 14, 2009

Τι να θυμηθώ...

Δεν πετάει φτερό στο πέλαγο

Και μαντάτο απ' την Αθήνα

Τι να θυμηθώ απ' τα μάτια σου

Που 'χω να τα δω ένα μήνα


Στ' άγρια σοκάκια της ψυχής

Ψάχνω μα δε σ' ανταμώνω

Α να κοιμηθώ να σ' ονειρευτώ

Που με ξέχασες και λιώνω


Ούτε που σαλεύει το νερό

Ούτε μου μιλούν οι γλάροι

Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα 'ρθεις

Πριν να σβήσουνε οι φάροι




Ακόμα ένα καταπληκτικό τραγούδι που ομολογώ ότι δεν το είχα "ανακαλύψει". Το είχε πάρει το αυτί μου κάποτε και έμεινε εκεί.

Προχθές στο ψάξιμο, το έσωσα στα "Αγαπημένα μου" για να το ακούσω πιο προσεκτικά. Μόλις χθες το ξανάκουσα από την φανταστική φωνή της Εύας σε μια πιο γρήγορη και πιο δυνατή διασκευή. Μου άρεσε πάρα πολύ.

Δεν θυμόμουνα όμως ποιο είναι. Όταν τελείωσε η συναυλία και χαιρέτησα την Εύα, την ρώτησα... "Ποιο είναι το 3ο τραγούδι που είπες και που λέει ...Πριν να σβήσουνε οι φάροι"? "Τι να θυμηθώ... Απόστολος Ρίζος", μου απαντάει.

Γι αυτό μου θύμισε κάτι? Ζούδιαρης ... ψυθύρισα. Και ακολούθησε ο γνώριμος δρόμος !!!





Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Πέμπτη, Αυγούστου 13, 2009

Σ τ ι γ μ έ ς . . . .

Τι το ήθελα το Blog?

Δεν μπορώ να ξεκολλήσω. Μόλις ακούσω και ξαναθυμηθώ κάποιο τραγούδι που μου αρέσει πάρα πολύ.... δεν ησυχάζω. Ψάχνω με τις ώρες να βρω την κατάλληλη Φωτό (η την πιο καλή που θα βρω) για να το αναρτήσω. Μπορεί να μου πάρει και μία μέρα Ολόκληρη και να μη βρω αυτό που ψάχνω.

Ξέρω σε μερικούς θα ακουστεί ηλίθιο, αλλά νιώθω σαν το ζωγράφο που θέλει να τελειώσει το τοπίο ή το πορτρέτο. Σαν τον συγγραφέα που θέλει να κλείσει το κεφάλαιο. Το κάνω με πολύ μεράκι, σε σημείο που γίνεται εξάρτηση και αρχίζει να μου τη δίνει.

Τουλάχιστον μου αρέσει και ξεδίνω κάπως. Και τώρα που τελειώσαν και τα μαθήματα (την Τρίτη έκανα το τελευταίο) είναι ένας τρόπος δημιουργικής εκτόνωσης.

Χθες λοιπόν το πρωΐ με την 1η ρουφηξιά του καφέ, είδα αναρτημένο από την Elina-Stella το "Στιγμές" του Παπάζογλου. Είχε και μια αφιέρωση που έλεγε "Δώρο από την Ελένη". Από εκείνη τη στιγμή το άκουγα συνέχεια με σκοπό να το αναρτήσω στο Blog. Ο ρυθμός ηχούσε συνέχεια στα αυτιά μου.... που και την προηγούμενη ανάρτηση την προσάρμοσα σ' αυτόν.

Και άρχισε το ψάξιμο της Εικόνας. Αλλά οι στίχοι "προσφέρουν" τόσες διαφορετικές που ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεθεί η αντιπροσωπευτική.

Η εικόνα που έβαλα πρώτη έχει πολλές "λέξεις" από το τραγούδι. "Το Ροζ της Αυγής"... "Των χρωμάτων νερά".... "Του καθρέφτη εαυτός" και τη διάλεξα για να τη βάλω. Αλλά ψάχνοντας κι άλλο μήπως βρω καλύτερη έπεσα σε μία που μου άρεσε και αυτή. Είχε και ένα "Κύμα που απέμεινε μόνο" και πάτησα πάνω της για να την κατεβάσω.... και που βρέθηκα???

Σε ένα άλλο Blog που αυτός που την έβαλε την έβαλε για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Λίγο πιο κάτω έχει αναρτημένους τους στίχους.... και λίγο πιο κάτω ένα ανθρωπάκι που αν το πατήσεις παίζει το τραγούδι. Ημερομηνία 20 Νοε 2008. Να που υπάρχει και άλλος "παλαβός" που είχε την ίδια έμπνευση με εμένα, Πριν από εμένα.

Ένιωσα πολύ όμορφα που το είδα. Κάντε κλικ δίπλα στην εικόνα για να δείτε...












Κάντε εδώ κλικ...






Στιγμες-Παπαζογλου

Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

Για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.

Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά..

Είναι κάτι στιγμές,σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση..

Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο..





Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Μια ζωή με Αρχές και Συνέχειες



Με σπασμένο κουπί, σε ποτάμι βαθύ
Μακρινή που φαντάζει η όχθη
Μία σκέψη θολή, δεν αρκεί για να βρει
Πόσοι θα' ναι σε βάσανα οι μόχθοι

Με την ζάλη στο νου, σαν στιγμές χωρισμού
Συγκεντρώνει σιμά τα κομμάτια
Τα στοιβάζει ξανά, σε θεμέλια σαθρά
Σαν αμμώδη ετοιμόρροπα παλάτια

Για το χθες που ηχεί, σαν Σειρήνας βουή
Για μια ελπίδα που ξέμεινε μόνο
Για φιλιά δροσερά, για γαλάζια νερά
Που «θα διώχνουν της πίκρας τον πόνο»

Μια ζωή ξεπερνά, μονοπάτια στενά
Μια ζωή φορτωμένη μ’ ανέχειες
Μια ζωή σταματά, συνεχίζει ξανά
Μια ζωή με Αρχές και Συνέχειες.......




Πόσες?



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Τρίτη, Αυγούστου 11, 2009

Τι τραγούδι να σου πω...

Αυτό το τραγούδι πέφτει συνεχώς μπροστά μου. Το ακούω πολλές φορές τις τελευταίες μέρες.

Είναι ένα καταπληκτικό κομμάτι που βγάζει συναίσθημα.

Μου το είχε στείλει μία καλή φίλη για να μου εκφράσει ότι δεν ήξερε πως να φερθεί, τι να πει, πως να το πει. Με άγγιξε πολύ και ιδίως ο τελευταίος στίχος. Έκανα πολύ ώρα να βρω φωτογραφία που να ταιριάζει μ' αυτόν.

"Μα να φέγγει στην δική σου καταχνιά "

Πόσο φιλοσοφημένος στίχος? Όλοι οι στίχοι είναι υπέροχοι. Και η μελωδία πολύ απαλή και ήρεμη.

Πριν από λίγο το έστειλα και εγώ σε μία φίλη για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Χαθήκαμε καιρό τώρα... και ήθελα να της μιλήσω. Δεν ήξερα όμως σε τι ύφος. Δεν ήξερα πως είναι. Την τελευταία φορά ήταν στεναχωρημένη και κάπως κουρασμένη.

Προτίμησα λοιπόν να της αφιερώσω αυτό το τραγούδι μήπως και γλυκάνει κάπως.....

...Μήπως μοιάσει με κάτι από όλα όσα Αγαπά...







Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Σάββατο, Αυγούστου 08, 2009

Μη με Κοιτάς... Μη με Τρυπάς...

Αυτή τη σιωπή ποιος θα τη τραγουδήσει? Ποιος θα της δώσει φωνή? Ποιος θα μεταφράσει το βλέμμα που τη συνοδεύει?

Το στόμα πάντα βγάζει μία μία τις λέξεις. Η Σιωπή όχι. Μπορεί να μιλάει με πολλές κουβέντες ταυτόχρονα. Γιατί μπορεί να μιλάει σε πολλές γλώσσες. Με τη γλώσσα του μυαλού που σιωπά, τη γλώσσα του σώματος, τη γλώσσα του δικού μας μυαλού, τη γλώσσα της ενοχής, τη γλώσσα της αθωότητας......

Η πιο σκληρή όμως είναι η γλώσσα των Ματιών, η γλώσσα του Βλέμματος. Τρυπάει κατευθείαν στην Καρδιά.

Μετά τον "Όρκο" που πήρα δεν μπορούσα να μην αναρτήσω αυτό εδώ το τραγούδι. Ένα πολύ γλυκό τραγούδι με όμορφο στίχο. Μου το έστειλε μια φίλη για να το αναρτήσω γράφοντας.... "Αυτο το τραγουδι εκφραζει 1.5 χρονο απο τη ζωη μου οποτε ειναι κομματι του εαυτου μου! Κομματι μεσα απο την ψυχη μου!"



Και ότι προέρχεται μέσα από την ψυχή....., σε αυτό εδώ το Blog θα έχει πάντα μία Θέση!!!








Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Παρασκευή, Αυγούστου 07, 2009

Θα περιμένω άλλες μέρες....

Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα
φύλλα πεταμένα στη φωτιά
κόκκινο φεγγάρι, κόκκινο λιμάνι
κάτι μου 'χεις κάνει

Είδα πολλούς που ζήσανε για πλάκα
είδα και άλλους που το πήραν σοβαρά
και τραβηχτήκανε και άσχημα τραβιούνται
και το πληρώσανε στο τέλος ακριβά

Με τα μαύρα ρούχα, αμίλητοι καπνίζουν, οι φίλοι
κι ονειρεύονται να φύγουν μακριά
οι φίλοι που δε βρήκανε τίποτα ν' αγαπήσουν
που δεν πιστεύουν τίποτα, κανέναν, πουθενά

Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς
υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή
όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ
και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή





θα περιμένω άλλες μέρες, θα περιμένω άλλες μέρες
Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ
και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω
θα περιμένω άλλες μέρες









Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗ

Αγαπημένο Τραγούδι της Νεότητας. Εκεί που το "Θα περιμένω άλλες μέρες..." το φωνάζαμε πιο δυνατά, σχεδόν εκκωφαντικά.

Τώρα όσο περνάν τα χρόνια το τραγουδάμε όλο και πιο σιγανά... γιατί οι μέρες περνούν και δεν είναι "Άλλες". Αλλά ποτέ δεν παύεις να ελπίζεις.

Στην Κ.Κ. που μου το θύμησε !!!



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Τρίτη, Αυγούστου 04, 2009




Αφού κοίταζα την ανατολή
Πως βρέθηκες να βλέπεις την δύση?
Δεν είναι μόνο ο ήλιος πάνω από το βουνό
Είναι και η λάμψη περισσότερη και πιο έντονα τα χρώματα

Κυριακή, Αυγούστου 02, 2009

Της Καληνύχτας... τα Φιλιά

Έτσι... απλά. Μια Καληνύχτα ξαφνική... που δεν πρόλαβα. Ένας στίχος.... Μία μελωδία.... Ένα υπέροχο βίντεο!

Η καταπληκτική... Λατρεμένη Ελευθερία, από τους πρώτους στο Μυαλό και στην Καρδιά. Γνώριμο ερέθισμα η διαπεραστική φωνή της. Γραμμές χαραγμένες στην Ψυχή οι στίχοι της Λίνας. Βγήκε λοιπόν αβίαστα. Εντελώς αυθόρμητα.

"... κι αν έχεις τίποτα μαζί μου να συγκρίνεις... Εδώ να μείνεις... να το μάθουμε κι οι δυο"

Βοήθησαν και οι μέρες... ή μάλλον οι Νύχτες. Πόσες φορές στη ζωή μας για κάποιο λόγο δεν θέλαμε να περάσει η μέρα? Πόσες φορές όταν άρχισε να βραδιάζει, σκοτείνιαζε μαζί και η ψυχή μας? Πόσο καυτό φάνταζε το μαξιλάρι... ακόμα και στο καταχείμωνο?

Πόσο καυτό λοιπόν είναι τώρα που είναι και Αύγουστος? Σκέτη λάβα. Γι' αυτό καιρό τώρα, αφήνω πρώτα να ξημερώσει. Μήπως και "δροσίσει" κάπως.

Πόσο βαριά λοιπόν ακούγεται η καληνύχτα? Κι ας είναι ευχή. Σηματοδοτεί... τέλος ακόμα μιας μέρας. Έρχεται η επόμενη. Κιόλας? Τόσο γρήγορα? Πότε πέρασε?

Καλό ξημέρωμα...







Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share