********* ********************** DSV Blog: 1/1/10 - 1/2/10

Κυριακή, Ιανουαρίου 31, 2010

Είναι ώρες που ως και ο χρόνος σου μοιάζει νεκρός...



Αυτό το τραγούδι το άκουσα το 1997.

Το αγάπησα από την 1η στιγμή γιατί είχε τον ίδιο τίτλο με το 1ο μου εγχείρημα γραφής. Η Αλήθεια είναι ότι τρόμαξα λίγο όταν είδα τον τίτλο, γιατί όλοι οι φίλοι μου μου λέγανε "Πήγαινε ρε χαζέ και κατοχύρωσε τους στίχους. Θα τους ακούσεις κάποια στιγμή σε κανένα CD και να δούμε τι θα κάνεις.". Ευτυχώς δεν ήταν το ίδιο ... αλλά έμοιαζε πολύ... πάρα πολύ στο ύφος και στο νόημα.... Κλικ Εδώ ...

Ιδανικό για όσους αγαπούν την Ατμοσφαιρική Μουσική με καταπληκτική κιθάρα. Τους μόνους στίχους που βρήκα είχαν τα ακόρντα της κιθάρας. Όσοι βγάλετε και τα Σόλο που έχει στο 4:25 του Τραγουδιού ... Αξίζει τον Κόπο.






Ποιος δεν έχει περάσει Στιγμές ??? Ποιος ??? Το κακό είναι ότι ήμουνα Αρκετά Προφητικός (Ιούνιος 1991) ... και μάλλον γι' αυτό μου βγήκε πρώτα αυτό.

Γιατί μέσα μου ήξερα, ότι θα περάσω πολλές Στιγμές !!!





Στιγμές - Πράσσειν Άλογα


Cadd9 Emadd9
e|-0-------0-----
B|-3-------0-----
G|-0-------0-----
D|-2-------4-----
A|-3-------2-----
E|---------0-----

C Cadd9 Emadd9
Eίναι κάτι στιγμές, διαλεγμένες στιγμές που περνούν μια φορά
C Cadd9 Emadd9
Κι όταν μένεις μονάχος, στο σκοτάδι σκυφτός τις σκιές κυνηγάς

Bm Am
Σκόρπια λόγια, θολές αναμνήσεις από ίσως που μάλλον δεν έκανες
Bm Am
Mακρινές όλες οι ευκαιρίες που μπροστά σου περνούσαν και έχανες

Είναι ώρες που ως και ο χρόνος σου μοιάζει νεκρός
κάποιες ώρες που θα ευχόσουν να ήσουν θεός

Είναι κάτι στιγμές, που στα σύννεφα χάνονται, στον ουρανό
Πρόσωπα αγαπημένα, πρόσωπα λατρεμένα που αφήνουν κενό

Ένας κόμπος το στήθος σου σφίγγει, και είναι τόσο βουβή η ανάσα σου
Και όλα εκείνα, που είχες κρατήσει, τώρα κύματα γίνονται μέσα σου


Είναι ώρες που ως και ο χρόνος σου μοιάζει νεκρός
Κάποιες ώρες που θα ευχόσουν να ήσουν θεός

Είναι κάτι στιγμές, που στα σύννεφα χάνονται, στον ουρανό
Πρόσωπα αγαπημένα, πρόσωπα λατρεμένα που αφήνουν κενό
Αν ήσουν θεός...




Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Είναι γλυκό είναι πικρό είναι κι ονειρεμένο...

Γι' αυτό βάζω πάντα τραγούδια στις Αναρτήσεις.

Γιατί αυτό το "Αχ" μόνο εκεί είναι γραμμένο...

Αχ, στην αρχή των τραγουδιών
το αχ είναι γραμμένο.

Είναι γλυκό είναι πικρό
είναι κι ονειρεμένο.

Αχ, συ που φεύγεις, πού τραβάς
πού πας και ξεμακραίνεις.

Ώρες, στα ρυάκια χάνεσαι
κι ώρες, στα όρη βγαίνεις.

Αχ, τα τραγούδια είν' ευχή
και πάρε την μαζί σου.

Στ' αρώματα, στα χρώματα
στις μουσικές χαρίσου.






Στίχοι: Κώστας Γουδής
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Ερμηνεία : Ελευθερία Αρβανιτάκη


Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Σάββατο, Ιανουαρίου 30, 2010

Tους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ... τους ανοίγω την καρδιά μου ...

Σήμερα θα έλεγα ότι μου κάνουνε πλάκα.

Ότι κάποιος που με ξέρει καλά, μου έστειλε με Άγνωστο όνομα 2 μηνύματα και μου έστειλε ένα Τραγούδι που πιο πετυχημένο δεν θα μπορούσε να βρει.

Είναι δυνατό κάποια άγνωστη να με κατάλαβε τόσο καλά? Το τι θέλω, το τι επιθυμώ να κάνω μέσα από το Blog ?

Μα είναι μία ξένη. Μία ξένη από Μακριά. Δεν ξέρω από που... αλλά την ένιωσα κοντά. Πολύ κοντά. Να μοιραζόμαστε, να επικοινωνούμε.

Συνήθως τους στίχους που με εκφράζουν ιδιαίτερα τους κάνω έντονους. Σε αυτό το τραγούδι δεν θα το κάνω, γιατί θα το έκανα έντονο Ολόκληρο.

Πόσο το Πέτυχε... Πραγματικά Πόσο... Διάνα !!!



Ένα τραγούδι λοιπόν αφιερωμένο από μία Ξένη... που σήμερα είναι ..... Η Δική μου Ξένη !!!


Στην Maria T.




Οι δικοί μου ξένοι - Χαρούλα Αλεξίου

Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί
είναι αυτοί που ζουν κοντά μου
τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ
τους ανοίγω την καρδιά μου

Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
μεσ΄στην άγνωστη ψυχή του
Ο καθένας στη δική του ξενιτιά
πολεμάει για τη ζωή του

Οι δικοί μου ξένοι
είν'οι αγαπημένοι





Οι δικοί μου ανθρώποι ζούνε μακριά
κι από μακριά αγαπάνε
Έτσι μεγαλώνει ο κόσμος κι η καρδιά
και θυμόμαστε όπου πάμε

Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
κι αδελφή ψυχή γυρεύει
και στα κρύσταλλα κομμάτια της καρδιάς
την αλήθεια του λαξεύει

Οι δικοί μου ανθρώποι
της καρδιάς μου οι τόποι



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Παρασκευή, Ιανουαρίου 29, 2010

There's a monster living under my bed...

Θα δανειστώ μία προηγούμενη Ανάρτησή μου. Και λέω θα δανειστώ... γιατί μου την χάρισε μια φίλη.

Είχα βάλει και εγώ το χέρι μου... και είχαμε γράψει μαζί. Ήξερε ότι μας Χαϊδεύουν οι ίδιες Ανησυχίες... οι ίδιοι Δράκοι... τα ίδια Φαντάσματα. Τώρα που με κάλεσε το τραγούδι ... είπα να την ξαναβάλω, γιατί...........

....έτσι κάνουν τα τραγούδια
. Φωλιάζουν βαθιά στην Ψυχή μας και βγαίνουν στην επιφάνεια με το κατάλληλο αναγνωριστικό κάλεσμα. Ένα κάλεσμα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα εγκεφαλικά κύτταρα και απόλυτα εναρμονισμένο με τους χτύπους της καρδιάς μας.

Γι' αυτό και η Ελένη για πολλοστή φορά μου στέλνει ένα τραγούδι για αφιέρωση. Γιατί ταιριάζουμε Μουσικά, και μας αρέσουν πολλά ίδια τραγούδια. Όλα τα τραγούδια που μου έστειλε, όπως και το σημερινό, ήταν και δικά μου αγαπημένα, και ακόμα ένα που δεν ήξερα... "Ορκος - Mentores" ήταν και αυτό Φανταστικό !!!

Για το σημερινό τι να πω? Το όνομα τα λέει όλα : Carlos Santana. Μεθυστική κιθάρα, υπέροχος ρυθμός, φανταστικά σόλα, αλλά και υπέροχοι στίχοι.


Μιλάει για το φως της ψυχής που σιγά σιγά με το πέρασμα του χρόνου αργοσβήνει και πολλές φορές χάνεται. Αυτή τη φλόγα που παραμένει άσβεστη στην αμόλυντη και αθώα ψυχή ενός παιδιού. Φλόγα που πρέπει να αφήσουμε να καίει και να φροντίζουμε να μην σβήνει ποτέ.

Πολλές φορές όμως με τις αμαρτίες μας, την αδικία του κόσμου, τις ατελέσφορες προσπάθειές μας για ολοκλήρωση, ακόμα και τους ανεκπλήρωτους ή χαμένους έρωτες, το φως της ψυχής μας σβήνει αφήνοντας το μαύρο σκοτάδι να την κατακλύσει.

Τότε είναι που το "Τέρας" της ψυχής μας, κρύβεται στο σκοτάδι και χώνεται Ύπουλα κάτω από το κρεβάτι μας και δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε, να ονειρευτούμε, να ηρεμήσουμε. Θεριεύει, Γιγαντώνεται και γίνεται "Αψηλάφητο Ζώο δίχως μια στάλα στοργή" και μας κρατά συνέχεια σε μια εξαντλητική Αγρύπνια... (Κλικ εδώ).





"Αλλά όλοι έχουμε έναν φύλακα άγγελο όπως και εγώ", όπως λέει η Ελένη, "που μας προστατέυει από το σκοτάδι που υπάρχει στην καρδιά μας..."

Βλέπει το μαύρο πέπλο να σκεπάζει την ψυχή μας και ακουμπώντας γλυκά πάνω μας, μας δείχνει το δρόμο της λύτρωσης το δρόμο του φωτός.

Μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί. Μας οπλίζει κουράγιο διώχνοντας τους φόβους μας.

"Μας θυμίζει ότι έχουμε να εκπληρώσουμε το σκοπό που ήρθαμε σε αυτήν τη ζωή και δεν μας αφήνει να βγούμε εκτός ελέγχου και μας προστατεύει... Και όλους μας βοηθάει γιατί όλοι μας λάμπουμε σαν αστέρια.." (Ελένη).





Έτσι λοιπόν ο καταπληκτικός Carlos, με τον στεναγμό που βγάζουν οι παλλόμενες χορδές, μας προτρέπει ............


"Put Your Lights On"
Hey now, all you sinners
Put your lights on, put your lights on
Hey now, all you lovers
Put your lights on, put your lights on

Hey now, all you killers
Put your lights on, put your lights on
Hey now, all you children
Leave your lights on, you better leave your lights on

Cause there's a monster living under my bed
Whispering in my ear
There's an angel, with a hand on my head
She say I've got nothing to fear

There's a darkness living deep in my soul
I still got a purpose to serve
So let your light shine, deep into my home
God, don't let me lose my nerve
Lose my nerve



Hey now, hey now, hey now, hey now
Wo oh hey now, hey now, hey now, hey now

Hey now, all you sinners
Put your lights on, put your lights on
Hey now, all you children
Leave your lights on, you better leave your lights on

Because there's a monster living under my bed
Whispering in my ear
There's an angel, with a hand on my head
She say's I've got nothing to fear
La illaha illa Allah
We all shine like stars
La illaha illa Allah
We all shine like stars
Then we fade away

Santana
(feat. Everlast)

Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Πέμπτη, Ιανουαρίου 28, 2010

Δεν θέλω τον οίκτο κανενός, μόνο αγάπη...

Εγω με την αγαπη μαλωσα...


Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης


Τέλος οι συγγνώμες, τα ρολόγια που τρελαίνονται
Τέλος τα τηλέφωνα που μένουν σιωπηλά
Τέλος με τους όρκους που συνέχεια λένε ψέματα
Κι όλα αυτά τα δάκρυα που δεν βγάζουν πουθενά

Τέλος τα τραγούδια στ΄ αυτοκίνητο κι οι βόλτες
Τέλος τα ταξίδια καλοκαίρι σε νησιά
Τσιγάρα, αλκοόλ, ξενυχτισμένα Σαββατόβραδα
Βόλτα στη βροχή τις Κυριακές και σινεμά



Εγώ με την αγάπη μάλωσα





Τέλος οι ανάσες που σαν σύννεφα ενώνουνε
Χείλια διψασμένα για φιλιά συλλαβιστά
Δάχτυλα που ψάχνουν μες στων ρούχων τα υπόγεια
άλλο πια δε θα 'βρουνε τη φλέβα που χτυπά.

Κι όταν θα με καίει της φωνής σου το παράπονο
Κι όταν θα με ψάχνει του κορμιού σου η φωτιά
Μόνος με την νύχτα το σκοτάδι θα μοιράζομαι
Δε με ξεγελάνε της καρδιάς τα μαγικά





«Δεν θέλω τον οίκτο κανενός, μόνο αγάπη»


«Αγαπητές φίλες και φίλοι, Τους τελευταίους 2 μήνες ακούσατε και διαβάσατε πάρα πολλά για μένα. Εγώ δε μίλησα καθόλου, δεν είπα τίποτα. Αποφάσισα λοιπόν να μιλήσω, χωρίς να επιδιώξω να δικαιολογηθώ ούτε να αποποιηθώ ευθύνες για κάτι που είμαι αποκλειστικά υπεύθυνος. Έκπληκτος διαπίστωσα ότι η περιπέτεια μου ενδιέφερε περισσότερο τα Μ.Μ.Ε από τον πιθανό θάνατο μου, καθώς εισήχθην εσπευσμένα στο χειρουργείο του Ιασώ General, κινδυνεύοντας από σηψαιμία. Ερωτώ, ποιό γεγονός είναι πιο σημαντικό...; Στο νοσοκομείο ήρθαν 4 κάμερες και στην Λειβαδιά 54!

Πλήρωσα ακριβά το τίμημα και πιθανόν αυτό να είναι φυσιολογικό. Δεν παύει όμως να είναι ανέντιμο, γιατί δεν έκανα καμία αποτρόπαια πράξη. Εάν είχα απεβιώσει στο νοσοκομείο θα με αποζημίωναν πάλι με τεράστια δημοσιότητα. Ευχαριστώ τους αστυνομικούς για την άψογη έως συγκινητική συμπεριφορά τους και τον απεριόριστο σεβασμό που μου έδειξαν. Είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που μιλάω για την περιπέτεια, της οποίας επαναλαμβάνω φέρω αποκλειστικά την ευθύνη. Κάποιοι είπαν από συμπάθεια ότι το ολίσθημα μου οφείλεται στον χαμό της μητέρας μου. Λάθος... Η μητέρα μου με είχε στην αγκαλιά της, όταν ήμουν μικρό παιδί, και με προστάτευε. Ο θάνατος της δεν έχει καμία σχέση με τα δικά μου λάθη. Είναι γελοίο για έναν άνδρα να κρύβεται πίσω από την απώλεια της μάνας, για να τον λυπηθούν. Είναι σαν να καπηλεύεται το θάνατο της.

Όσο για την κατάθλιψη που μου προσάπτουν δεν είναι κάτι περίεργο για την εποχή μας, μάστιγα είναι που αυξάνεται συνεχώς. Είμαι λοιπόν, ένας καταθλιπτικός μαχητής και στέλνω ένα μήνυμα στους ομοιοπαθούντες να αγωνιστούν και να μην φοβηθούν, βραχυκύκλωμα είναι θα περάσει. Δεν θέλω τον οίκτο κανενός, μόνο την αγάπη. Δεν έβλαψα συνάνθρωπο, δεν έκλεψα, δεν έκανα καμία ατιμωτική πράξη. Δεν έκανα κακό, έκανα μόνο σε εμένα. Ευχαριστώ τους συνανθρώπους μου για τη μεγάλη αγάπη που εισέπραξα.

Μανώλης»


.... Αυτό το μήνυμα με άγγιξε Πάρα Πολύ !!! Συμπάσχω και στέκομαι Νοητά Δίπλα...


Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.





Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Τετάρτη, Ιανουαρίου 27, 2010

Με χτυπάς νιώθω σαν μικρό σκαρί μες στην ταραχή...



Το Απόλυτο... κομμάτι, που σαν το ακούω αγαλιάζει η Ψυχή μου... Όσο και αν φαίνεται παράξενο σε μερικούς... θεωρώ μεγάλο Ροκά τον Πασχάλη !!!

Το αναζητώ σε ιδιαίτερες περιπτώσεις και το ακούω Αμέτρητες Φορές. Το βάζω ξανά και ξανά γιατί οι 2 τελευταίοι στίχοι με Αγγίζουν τόσο πολύ που δεν το Χορταίνω, και θέλω να το ξανακούσω !!!








Αρχιπέλαγος...

Βιαστικό βήμα, μοιάζεις με κύμα
Με χτυπάς νιώθω σαν μικρό σκαρί μες στην ταραχή
Σ' άλλη γη ξένη, η καρδιά μένει
Μου μιλάς νιώθω άγνωστες φωνές λέξεις μυστικές

Söyle aşkın yurdu nerde
gözünde sunerde sevgide ümit
söyle ne kadar sürecek
batının güneşi ufukta ışık

Φωτεινό βλέμμα, νιώθω το αίμα
Με κοιτάς βρίσκω όσα μου 'χουν πει μύθοι μαγικοί
Σ' άλλη γη ξένη, η καρδιά μένει
Μου μιλάς βρίσκω άγνωστες φωνές λέξεις μυστικές





Söyle aşkın yurdu nerde
gözünde sunerde sevgide ümit
söyle ne kadar sürecek
batının güneşi ufukta ışık

Πες μου ποια είναι η πατρίδα
Του έρωτα η ελπίδα, στα μάτια σου το φως
Πες μου πόσο θα κρατήσει
Ο ήλιος απ τη δύση, στο αρχιπέλαγος...


Στίχοι: Κώστας Μπαλαχούτης
Μουσική: Χρήστος Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Πασχάλης Τερζής & Μαρίνα Μανωλάκου ( Ντουέτο )




Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Με κοιτάς μες τα μάτια κι απορείς που δεν κλαίνε...

Αυτές τις Μέρες που δεν γράφω, αναρωτιέμαι τι μηνύματα θα περνάνε με τα τραγούδια που βάζω. Όσοι με ξέρετε καλά, γνωρίζετε ότι Σχεδόν Ποτέ δεν περνάω Άμεσο μήνυμα. Μπορεί να είναι πολύ πολύ πίσω... και μόνο το θολό μυαλό μου να έχει συλλάβει.

Αν κάποιος ακούσει το τραγούδι, θα καταλάβει .... Αααα, κάποια Κοπέλα πάει να φύγει, και αυτός την Αγαπάει και θέλει να προσέχει και φοβάται να μην του φύγει.... και και και και...



Ναι αυτό λέει με την 1η Ματιά. Τι λέει Ανάμεσα στους Στίχους ??? ... Γιατί βάζω την συγκεκριμένη Φωτογραφία ??? Ποιον Στίχο θέλω να Υπογραμμίσω και πως ?

Από μικρό παιδί μου άρεσαν οι Εικόνες που βγάζανε οι στίχοι. Γι' αυτό πάντα κάθε ανάρτηση συνοδεύεται από μία φωτό. Πολλές φορές για Μένα έχει περισσότερο Νόημα από Ότι το ίδιο το Τραγούδι. Και πολλές φορές το Τραγούδι παίζει Συνοδευτικό ρόλο στην Εικόνα, και όχι η Εικόνα στο Τραγούδι. Βέβαια πολλές φορές γίνεται και το αντίθετο. Τις περισσότερες φορές μου παίρνει πιο πολύ ώρα να βρω την κατάλληλη Εικόνα και όχι το Τραγούδι.

Οι πιο πολλοί βέβαια εστιάζουν στο ρεφρέν... Εγώ πάλι όχι. Συνήθως κοιτάω τα υπόλοιπα. Γιατί το ρεφρέν συνήθως είναι πασιφανές. Μπορεί όμως άλλοι στίχοι να δίνουν τέτοιο νόημα που είναι πιο δυνατό.

Ενώ λοιπόν όλοι θα εστίαζαν στο "Σ' αγαπώ να Προσέχεις", .... εγώ Κοιτάζοντας αυτά τα μάτια.... από το Τραγούδι Ακούω .....

"Με κοιτάς μες τα μάτια,μα ποτέ σου δεν είδες
τα σβησμένα μου φώτα,τις χαμένες μου ελπίδες."




Σ' Αγαπώ να Προσέχεις...

Με κοιτάς μες τα μάτια
μα ποτέ σου δεν είδες
τα σβησμένα μου φώτα
τις χαμένες μου ελπίδες.


Το μηδέν του Σαββάτου
της αυγής το γαμώτο
με κοιτάς και σωπαίνεις
κι η σιωπή κάνει κρότο.


Με κοιτάς λες και είμαι
τρύπιο πάνω σου ρούχο
μου ζητάς να σκοτώσω
την αγάπη που σου 'χω.

Και φοβάμαι μη φύγεις
ο αέρας παγώνει
κι η καυτή σου ανάσα
το μυαλό μου θολώνει.





Και φοβάμαι μη φύγεις
μα άλλο δρόμο δεν έχεις
και σου γράφω στο τζάμι
σ' αγαπώ να προσέχεις.

Με κοιτάς μες τα μάτια
κι απορείς που δεν κλαίνε

η αγάπη δε φεύγει
είναι μέσα μας λένε.

Κάπου αλλού ταξιδεύεις
κι όμως πλάι μου είσαι
μεσ' την τρέλα του κόσμου
μ' αγνοείς κι αγνοείσαι.

Με κοιτάς μες τα μάτια
και η μέρα τελειώνει
σαν τον ήλιο που φεύγει
με κοιτάς και νυχτώνει.



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Τρίτη, Ιανουαρίου 26, 2010

Όνειρα μεθυσμένα... σχέδια ματαιωμένα.... τηλέφωνα απεγνωσμένα....

Επειδή δεν ακούγεται πλέον (πολύ Σπάνια), το θυμίζω σε αυτούς που το Αγάπησαν (Προσωπικά το Λάτρεψα) και το προτείνω σε όσους δεν είχαν την Τύχη να το γνωρίσουν !!!

Στίχοι - Μουσική : Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Προσωπικές Οπτασίες

Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες
στο κέντρο και τις συνοικίες
όνειρα μεθυσμένα σχέδια ματαιωμένα
τηλέφωνα απεγνωσμένα

Σκέφτομαι πάλι ίσως δεν ήσουνα εσύ
ό,τι ονειρεύτηκα
όμως θυμάμαι μια νύχτα είδα τα μάτια της λύπης
να μου χαμογελάνε

Ίσως δεν ήμουνα κι εγώ ό,τι ονειρεύτηκες
έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες
Το νιώθω πως σε χάνω...
γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα






Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Δευτέρα, Ιανουαρίου 25, 2010

Άλλα είναι εκείνα που αγαπώ γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα...

Κάποτε μία φίλη μου είπε ... "Συνέχεια βάζεις φωτογραφίες που οι Γυναίκες είναι με Πλάτη γυρισμένες". Πραγματικά αυτή και μία Άλλη που είχα βάλει σε μια άλλη Ανάρτηση με τρελαίνουν !!!

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη


Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.








Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Για να μπορέσω να Νιώσω !!!






Με σακατεμένο θάρρος και με Σκυμμένο το βλέμμα

Κάνω βήματα αργά απ’ το να ζω μεσ’ το Ψέμα

Στον καθρέφτη δεν κοιτώ άλλο είδωλο για Λύπηση

Χρόνια είχα στον εαυτό μου να κεράσω «Αυτολύπηση»




Εφτά χρόνια κακοτυχιάς διαλέγω για να τον σπάσω

Δίπλα ποτήρια θρύψαλα, μα μέθη δεν θα περάσω

Προτιμώ να κατεβάσω όλο το Φαρμάκι ξεροσφύρι

Και το κεφάλι βαρύ, στο μαξιλάρι να γύρει




Ξέρω τα σωθικά θα καίνε, σε Σύνδρομα Στέρησης

Ξέρω η Ψυχή θα κλαίει, σε βραδιές παραθέρισης

Ξέρω πως μύριες φορές, θα το Σκυλομετανιώσω

Ξέρω πως πρέπει να συμβεί, για να μπορέσω να Νιώσω !!!





Κοιτάω Μπροστά ειδάλλως με σιχαίνομαι, μοιάζω με όλα αυτά που αρνήθηκα και σέρνομαι...




Το τίμημα

Στίχοι: Μυτακίδης Μιχάλης
Μουσική: Active Member
Ερμηνευτές: Active Member

Όταν ξεθάβω μια στιγμή που μέσα μου ήταν αφημένη
σα φωτογραφία παλιά και ρετουσαρισμένη
δε μ απομένει καλό αφού μισώ τη νοσταλγία
νοιώθω σα χάρβαλο μέσα σε φρικωδία.

30 χρόνια στο hip hop κι όλα τους πυρόφραχτα
για τ όνειρό μου μόνο δέχομαι την πατρότητα
και την ικανότητα τα λιγοστά να κάνω μπόλικα
- κληρονομιά απ την αρχική αίσθηση του κώδικα.

Μη σπαταλιέσαι λοιπόν μικρό κλωσόπουλο,
γύρε στην κούρνια σου ό,τι πεις είναι ανώφελο
τίποτα δεν έζησες στo χρόνο του, δεν ξέρεις.
Με φήμες σε φορτώσαν και απλά τις μεταφέρεις
σε βρήκαν οι εύκολοι στην κωλοπιλάλα σου
και μεγάλο ψέμα σφηνώσαν στην κεφάλα σου.
Θα μεγαλώσεις κι εσύ και στην λιγοψυχιά σου,
θα μετανιώσεις για όλα τα μουρμουριστά σου.

Κι όταν θυμηθείς ότι η ξεφτίλα σε πασπάτευε,
κάτσε στην άκρη κόρη του γιαλού κι αγνάντευε
το μικρό καράβι τους να βουλιάζει αύτανδρο
για κάθε ακίνδυνο, κωλοβρόντη κι άνανδρο.

Κοιτάω μπροστά μονάχα τ άλλα δεν προβλέπονται
σ αυτά τα μέρη οι μαλάκες δεν παλεύονται
μόνοι τους χαρχαλεύονται και για ψύλλου πήδημα
θα τελειώσουν άσχημα είναι το τίμημα.

Κοιτάω μπροστά ειδάλλως με σιχαίνομαι,
μοιάζω μ όλα αυτά που αρνήθηκα και σέρνομαι

μα όσο κι αν ντρέπομαι δεν κρύβω τα χνάρια μου,
τόσο καιρό τώρα έχω τα φεγγάρια μου.


Κάνω στα όμορφα λοιπόν απόψε το χατίρι
και σ εκείνους που αξίζει να τους πιεις στο ποτήρι
τάζω πάνω απ τη σκηνή ένα σκιάχτρο τη φορά
σαν τ όνειρό τους και τα μάτια τους τα καθαρά.

Με τους επαΐοντες όμως παρατραβάω το σκοινί
και με τους δύστροφους μάλλον χάνω την υπομονή,
τους αυλοκόλακες τους στέλνω κατασκήνωση,
με τους φευγάτους η μέγιστη ταπείνωση.

Σαμπλάρω δείγματα με τη ζωή που κουβαλάνε
είναι παράνομο γι αυτό και με γλυκομεθάνε.
Δένω τους στίχους έξω απ το μπουντρούμι μου,
χεριάζω χρόνο και για σας και τρώω τη μούρη μου.

Μα απ όλα αυτά τα λάθια μου βρήκα στα βάθια μου
ό,τι δε φίλιωσε ποτέ μπροστά στα μάτια μου.

Ψευτολογιάζω τη χαρά, ξελογιάζω τη θλίψη
κι όποιος το τέλος μου ξέρει ζητάω να μου το κρύψει
και να ευχηθεί μπροστά στην αχολογιά μας
πίνοντας δυο γουλιές «ζωή» στην υγειά μας
στο παιχνίδι πάντα να ναι οι κατάλληλοι παίχτες,
γιατί η φωτιά καίει τους πλεονέκτες.



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Τρίτη, Ιανουαρίου 19, 2010

Άλλη μια φορά, Άλλη μια φορά, Άλλη μια φορά, δεν Έχω...

Το έχω νιώσει πολλές φορές...

Δεν μου βγαίνει Λέξη. Συνήθως συνδέεται με Πρόβλημα Υγείας που περνάω και τώρα. Όταν το σώμα είναι Αδύνατο... ακολουθεί και το Μυαλό. Πολλές φορές γίνεται και το ανάποδο. Τώρα νιώθω ότι συμβαίνουν και τα 2... αλλά δεν ξέρω σε ποιο βαθμό το ένα επηρεάζει το άλλο. Το Υποσυνείδητο βοηθάει πάρα πολύ σ' αυτό.

Ας ελπίσουμε ότι, όταν θα φύγει η Ιγμορίτιδα θα έρθει και το Πνεύμα. Νιώθω Απαίσια... Το Συχαίνομαι αυτό το συναίσθημα της Ακαμψίας... !!!

Στο ίδιο Mood ήμουνα όταν ήθελα να ξαναβάλω αυτό το Τραγούδι, αλλά το ανέβαλα. Τώρα το βάζω. Φοβερό κομμάτι... που σε ταξιδεύει....




Φέρε μου κάτι από αυτό το Ταξίδι...

Όχι Άλλη φορά... Όχι Άλλη φορά... Όχι Άλλη φορά... Όχι Άλλη φορά... Όχι Άλλη φοράααααααααααααα...





Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Κυριακή, Ιανουαρίου 17, 2010

Hear this voice from deep inside, It's the call of your heart


"Όρια Δεμένα, Χρόνια τσακισμένα
λες, πως θα περάσουν;
Μάτια μου Κλαμένα, εδώ τα φιλιά σου
δεν μπορούν να φτάσουν..."
Κλικ Εδώ...

Πόσο με πλήγωναν αυτά τα Δεμένα Όρια στα Χρόνια του Στρατού? Αυτά τα σκουριασμένα συρματοπλέγματα που πολλές φορές διαπερνούσαν το κορμί και μάτωναν το Δέρμα. Όπου και να γυρνούσες το βλέμμα σου αν εστίαζες στην Ευθεία τα έβλεπες. Σου μιλούσαν "Μέχρι εδώ. Όχι παρά Πέρα".

Πόσες φορές όμως στην Ζωή της Ελευθερίας δεν τα Αναζήτησα? Πόσες φορές δεν ευχήθηκα "Αχ, να ήξερα μέχρι που πρέπει να πάω".



Γιατί τα πιο δύσκολα και επίπονα Όρια είναι αυτά που δεν φαίνονται. Αυτά που "Δεν Μιλούν".

Και εκεί καλείσαι να Σκεφτείς... να οριοθετήσεις... και πολλές φορές να μαντέψεις. Μέχρι που πρέπει να πλησιάσεις για να μην ενεργοποιηθεί ο Συναγερμός της Ελευθερίας... και πότε πρέπει προχωρήσεις για να "Ακούσεις" τις φωνές και τις λέξεις?

‘Όλα Σκοτάδι… Δεν μπορείς να δεις…

Που να κατευθυνθείς ? Πώς να προχωρήσεις ? Ο Έντονος φόβος του λάθους σε εξαντλεί και οι Ανάσες γίνονται Αγκομαχητά. Τα μάτια ανίκανα να διακρίνουν τον σωστό δρόμο. Το Μυαλό παραλύει. Δεν λειτουργεί. Μόνο με την Καρδιά μπορείς να κινηθείς. Και μόνο μ’ αυτή πορεύεσαι.

Με ποια Καρδιά όμως? Ποιους χτύπους πρέπει να ακούσεις για να οδηγηθείς ? Είναι ακόμα ο ίδιος Ρυθμός ? Η μήπως χτυπάνε διαφορετικά … Αναρωτιέσαι. Γιατί με γνώμονα την δική σου την καρδιά μπορεί να βγάλεις λάθος συντεταγμένες. Άρα θα θέλει ? Συνεχίζει να αισθάνεται το ίδιο όπως τότε ?


Πάλι Σκοτάδι… και τώρα με Ομίχλη Μαζί !!!

Το χέρι τρέμει στα πλήκτρα του Κινητού. Οι ώρες που περνούν μετά το παραληφθέν μήνυμα αιώνες… οι ελπίδες διαβρώνονται…

Το μήνυμα Ανταπόκρισης φαντάζει μήνυμα Θεόσταλτο από Φύλακα Άγγελο. Τον περιμένεις να σου ‘ρθει… Έχεις ακινητοποιηθεί εντελώς, έχεις αγκυλώσει… απλά ακούς ρυθμικά την καρδιά σου να χτυπά και να λέει …

«Close your eyes and your will find
The passage out of the dark»




και ψελλίζεις ικετευτικά δηλώνοντας την Παρουσία σου ... "Here i am ….....

.....Send me an angel"
- Scorpions

The wise man said just walk this way
To the dawn of the light
The wind will blow into your face
As the years pass you by
Hear this voice from deep inside
It's the call of your heart
Close your eyes and your will find
The passage out of the dark

Here I am
Will you send me an angel
Here I am
In the land of the morning star


The wise man said just find your place
In the eye of the storm
Seek the roses along the way
Just beware of the thorns





Here I am
Will you send me an angel
Here I am
In the land of the morning star

The wise man said just raise your hand
And reach out for the spell
Find the door to the promised land
Just believe in yourself
Hear this voice from deep inside
It's the call of your heart
Close your eyes and your will find
The passage out of the dark

Here I am
Will you send me an angel
Here I am
In the land of the morning star
Here I am
Will you send me an angel
Here I am
In the land of the morning star




Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Σάββατο, Ιανουαρίου 16, 2010

Να κοιτάζουμε εμπρός, δε γίνεται αλλιώς, το δάκρυ πια δε μας πάει...



Βόρειος καημός


Στίχοι: Δημήτρης Καρράς
Μουσική: Δημήτρης Καρράς
Πρώτη εκτέλεση: Αρετή Κετιμέ
Άλλες ερμηνείες: Δημήτρης Ζερβουδάκης


Βόρειος καημός και ψηλός γκρεμός
όλα δείχνουν εδώ πάνω
σάπια φρούτα εκεί χάμω
και δε βλέπω φως.

Και θέλω να 'ρθω να σου πω
πως το φεγγάρι εδώ γελάει
και απ' το κλάμα με φυλάει
γιατί όταν σ' άκουσα να κλαις
άναψαν μέσα μου φωτιές
αφού το δάκρυ σε γερνάει.






Βόρειος καημός, γέροντας γιατρός
όλα δείχνουν γιατρεμένα
κι απ' το πείσμα, κι απ' το ψέμα
Καθαρός καιρός, καθαρός καιρός.

Θάλασσα, ουρανός, σκοτάδι και φως, η μέρα κυλάει
να κοιτάζουμε εμπρός, δε γίνεται αλλιώς
το δάκρυ πια δε μας πάει.



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Πέμπτη, Ιανουαρίου 14, 2010

Στις Όμορφες και Ζεστές Νύχτες με τον Ηρακλή...

Ήταν νομίζω χειμώνας του 1997.

Ζητώ συγνώμη από την τότε Μαθήτρια μου, αλλά δεν θυμάμαι το όνομά της. Μάλλον όμως ήταν φοιτήτρια της ΑΣΟΕ και ήθελε να μάθει και Υπολογιστές. Στο 3ο Μάθημα, που είχε πάρει κάποιο θάρρος μου λέει " Τι θα κάνεις Αύριο Παρασκευή? Έχεις Κανονίσεις με την Παρέα σου ?" Όχι της λέω... αλλά μάλλον κάπου θα πάμε με Live μουσική. Α, ωραία μου λέει... αν θέλετε ελάτε στην Μπυραρία που δουλεύω... έχουμε καλή Live Μουσική.

Τι είχαμε να χάσουμε. Μία βραδιά ήταν. Και αν δεν ήταν καλά, ήταν τόσο Δυνατή η Παρέα ώστε πάλι θα περνούσαμε Όμορφα. Μπυραρία όμως σκέφτηκα. Εγώ μπύρα δεν πίνω. Αλλά θα έχει και άλλα Ποτά. Ξεκινήσαμε λοιπόν την Ανηφόρα για τον Βύρωνα. Τέρμα Φορμίωνος. Εγώ μπροστά με την Μηχανή... και ακολουθούσαν οι Άλλοι με τα Αυτοκίνητα. Φτάνουμε κατά τις 10 για να βρούμε τραπέζι το οποίο είχαμε κλείσει αλλά επειδή ήταν μικρό το μαγαζί αν δεν πήγαινες μέχρι 10:30 το δίνανε Αλλού. 1η Εντύπωση Φοβερή. Ξύλινη Επένδυση... και κάδρα που θύμιζε από αυτές τις όμορφες Live μπυραρίες του Λονδίνου. Στο βάθος 2 καρέκλες και 2 Stand για Μικρόφωνα. Το Τραπέζι μας... κολλητά.

Ενώ άρχισε να ζεσταίνεται το Κλίμα χαμηλώνουν τα φώτα και βγαίνει ο Ηρακλής. Ρε, αυτός μοιάζει με τον Περίδη (από ότι μας είπε μετά Συνέχεια του το λέγαν Αυτό)... σιγοψιθύριζαν όσοι τον έβλεπαν 1η φορά. Εγώ δεν τον έβλεπα 1η φορά αλλά για Πολλοστή. Βέβαια όχι στην Μπυραρία, αλλά στις συναυλίες των Κατσιμιχαίων που όπως θα ξέρετε οι περισσότεροι, τις έτρωγα με το κουτάλι. Δεν ήμουνα όμως σίγουρος μέχρι που Ταπεινά μας το επιβεβαίωσε και Αυτό.

Δεν θα το πιστέψετε αλλά τα 10 πρώτα τραγούδια ήταν από τα Καλύτερα τραγούδια της Παρέας. Λες και το είχαμε κάνει Παραγγελία. Οι Κατσιμιχαίοι είχαν την τιμητική τους βέβαια, Πυξ Λαξ, Σαβόπουλος, Αλεξίου, Μάλαμας, Αρβανιτάκη .... και ένα σωρό Άλλοι. Ότι ακριβώς ... όχι μόνο άκουγε, αλλά Θαύμαζε η Παρέα ή οποία ενώ ξεκίνησε με 4 - 5 Άτομα κάθε Παρασκευή μεγάλωνε και έφτανε Πολλές φορές να κλείνουμε τα 2 μεγαλύτερα Τραπέζια.

Από την 1η κιόλας Παρασκευή όχι μόνο γνωρίσαμε αλλά και δεθήκαμε με τον Ηρακλή. Πραγματικά Παρείστικη ατμόσφαιρα. Σε μερικά τραγούδια επειδή καθόμασταν κοντά στο μικρόφωνο, ακουγόμουν τόσο δυνατά που σχεδόν τον σκέπαζα και αντί να τα πάρει, μου έκλεινε το Μάτι και με το χιούμορ του μου έδινε να καταλάβω ότι πρέπει να κατεβάσω...

Μετά βέβαια από μερικές Παρασκευές, που με ήξερε καλά και ποια τραγούδια Γουστάρω πολύ μου έκανε και Πάσες. Και η ατμόσφαιρα μέσα στην Μπυραρία... Καταπληκτική. Πραγματικά Μουσική Σκηνή.

Να φανταστείτε ότι είχαμε ενθουσιαστεί τόσο πολύ μαζί του, ώστε Ο Γιώργος και η Χριστίνα δεν μπορούσαν να ελέγξουν τα "Στερητικά Σύνδρομα" και τον "ακολούθησαν" εκείνο το Καλοκαίρι στην Αμοργό που έπαιζε σε κάποιο Μπαράκι.

2 ολόκληρα χρόνια ακολούθησαν με την Καταπληκτική Ερμηνεία του Ηρακλή. Κάθε Παρασκευή. Και μερικές φορές και Σάββατο. Δεν αλλάζαμε. Σπάνια πηγαίναμε Αλλού. Θα μου πείτε... Καλά Αλλού δεν παίζανε τέτοια τραγούδια ? Μπορεί... αλλά είχαμε πάει και σε άλλες σκηνές, και ποτέ δεν ακούγαμε τόσο πολλά τραγούδια που ταιριάζαν με τα γούστα μας. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν και η Ζεστή Ατμόσφαιρα που μας μετέδιδε ο Ηρακλής. Γιατί εκτός από πολύ Καλός Καλλιτέχνης... ήταν (και προφανώς είναι ακόμα) πολύ καλό Παιδί. Σημαντικό αυτό για Live Σκηνή.

Τον ξαναβρήκα μετά από 10 χρόνια τυχαία στο Fb. Βέβαια χωρίς φωτό δεν μπόρεσε να με θυμηθεί αλλά ελπίζω διαβάζοντας την σημερινή Ανάρτηση να με θυμηθεί. Να Μας Θυμηθεί.

Διάβασα σε κάποιο Site που είδα στο Fb Κλικ Εδώ... ότι έβγαλε Καινούριο CD με συμμετοχή του Παντελή Θαλασσινού και του Βασίλη Λέκκα. Σίγουρα θα πάω να το Αγοράσω. Το Χρωστάω σε εκείνα τα 2 Υπέροχα Χρόνια. Το Χρωστάω στον Ηρακλή που μας ζέσταινε τις Κρύες Νύχτες του Χειμώνα... Και είμαι σίγουρος ότι θα είναι και Πολύ Ωραίο και Ξεχωριστό.

Αν ρωτούσα την Παρέα μου "Πιο τραγούδι θα βάλω στην Ανάρτηση με τον Ηρακλή ?"... είμαι σίγουρος ότι όλοι θα απαντούσαν με μία Φωνή. Ήταν το τραγούδι που πάντα μας το Αφιέρωνε... Ήταν το τραγούδι της Παρέας μας !!! Και βλέποντάς τον με την Κιθάρα και την Φυσαρμόνικα... μου έρχονται Εικόνες από τότε και είναι σαν να το Ακούω....



Αύρα

Στίχοι: Δημήτρης Παναγόπουλος
Μουσική: Δημήτρης Παναγόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Παναγόπουλος



Από την πόρτα σα θα βγω
θα δω τον ήλιο στρογγυλό
και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου

Μια καλημέρα θα σου πω
μετά θα φύγω, θα χαθώ
και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ' όνειρό σου

Γιατί είμ' αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν

Γιατ' είμαι αύρα εσπερινή
πνοή καθάρια ζωντανή
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν

Φεύγω ψηλά για το βουνό
κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό
και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη

Και κουβαλάω μες τη σιγή
μιαν ανυπόταχτη κραυγή
και κάποια ανείπωτη ελπίδα που 'χεις κρύψει





Γιατί είμ' αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν

Γιατ' είμαι αύρα εσπερινή
πνοή καθάρια ζωντανή
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν

Γιατί είμ' αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν

Γιατ' είμαι αύρα εσπερινή
πνοή καθάρια ζωντανή
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Τρίτη, Ιανουαρίου 12, 2010

Μες του μυαλού μου το Βυθό...

Ακριβώς με την Ανάποδη Σειρά...
Το είχα αναφέρει και σε μια άλλη ανάρτηση, ότι από μικρό παιδί ήθελα να μιλάω με τραγούδια. Γι' αυτό πάντα έδινα μια προσοχή στο στίχο. Γι' αυτό τον τελευταίο καιρό έχω σχεδόν πάντα σε κάθε ανάρτηση ένα τραγούδι.

Προτιμώ πολλές φορές να μιλάω με τραγούδια, γιατί η "υφή" του στίχου ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία μου και με τον τρόπο σκέψης μου. Ποτέ δεν μου άρεσε να παίρνω και να δίνω "μασημένο" λόγο. Θέλω πάντα να αφήνω κάτι να βγάλει και ο παραλήπτης. Όπως το νιώθει στην ψυχή του. Ανάλογα με το τι έχει "Μες του μυαλού του το βυθό".

Τόσο καιρό που ψάχνω βίντεο για να βρω για τις αναρτήσεις μου, βλέπω στα σχόλια (των βίντεο), πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις. Ανάλογα με το τι σκέφτεται ο καθένας εκείνη τη στιγμή. Τι περνάει... Πως αισθάνεται... αλλά και τις εμπειρίες του, τον τρόπο ζωής του και τον τρόπο σκέψης του. Άλλωστε τα τραγούδια λένε τόσα πολλά !!!

Βέβαια σ' έναν φίλο μου δεν αρέσει. Μου είπε ότι "Από τότε που άρχισες να βάζεις τα Βίντεο το χάλασες. Δεν ακούω τα τραγούδια, ούτε διαβάζω τους στίχους". Τότε του λέω... "Μην διαβάζεις τίποτα, γιατί αυτά που γράφω χωρίς να ακούς το τραγούδι και να διαβάζεις τους στίχους δεν έχει νόημα". Δεν ακούει καθόλου τέτοια μουσική, και όταν μπαίνει στο αυτοκίνητό μου βάζει το MP3 Player στη σιγή. Αλλά δεν πειράζει, με αυτόν τα λέω στο τηλέφωνο. Με αυτούς που θέλω να "Μιλάω" θέλω να "Μιλάω" έτσι.

Όπως και ο Αλκίνοος, που είναι ο Συνθέτης και Στιχουργός του παρακάτω τραγουδιού, όταν σε μια συνέντευξη είχε ρωτηθεί "Δεν σε βλέπουμε συχνά να δίνεις συνεντεύξεις... Γιατί?", απάντησε... "Τι να πω άλλο... δεν έχω τι να πω.... νιώθω ότι Φλυαρώ τόσο πολύ με τα τραγούδια μου, που πραγματικά δεν έχω τι άλλο να πω !!!"

Ας μην φλυαρήσω λοιπόν και εγώ περισσότερο...



..................................................................
Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.



Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.

Θα σβήσω .....


Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου


Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Δευτέρα, Ιανουαρίου 11, 2010

Ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλον μες τα μάτια...

(Βάζω πάλι μια Παλιότερη Ανάρτηση για να μπω στο Mood... Γιατί θέλω να γράψω... αλλά δεν μου βγαίνει... Και με αυτή την Ανάρτηση Κάνω μια Εισαγωγή... Ελπίζω να μην μείνει μόνο Εισαγωγή...)

Γιατί όταν λέμε ψέματα χαμηλώνουμε τα μάτια; Γιατί όταν θέλουμε να αποφύγουμε να πούμε κάτι, κοιτάμε αλλού;

Εχθές, μια φίλη όταν της έγραψα " Όλα είναι.... "Μες του μυαλού σου το Βυθό" !!!"... μου απάντησε... "Το ξέρω.το μόνο σίγουρο είναι αυτό!!

Πότε θα βγουν στην επιφάνεια δε ξερω..!!!". Τότε λοιπόν αμέσως της ανταπαντώ "Βγαίνουν με το χαμόγελό σου, και απ' τα μάτια σου". Αυτή λοιπόν η ανταλλαγή των μηνυμάτων ήταν και η έμπνευση για την σημερινή μου ανάρτηση.

Τα Μάτια όπως λένε είναι ο Καθρέφτης της ψυχής. Τα λένε όλα. Δεν μπορούν να πούνε ψέμματα. Γι αυτό πολλές φορές λένε άλλα πράγματα από αυτά που εκστομίζουμε. Πράγματα ανείπωτα. Ακόμα κι αυτά που φοβόμαστε να ψιθυρίσουμε στον ίδιο μας τον εαυτό.

Ακόμα όμως και όταν είμαστε απόλυτα ειλικρινής για τον εαυτό μας, τα μάτια γίνονται πάλι καθρέφτες. Καθρέφτες συναισθημάτων, καθρέφτες εκφράσεων... όταν η γλώσσα δένεται και τα χείλη ματώνουν από το δάγκωμα.

Πόσο δύσκολη είναι η αλήθεια; Πόσο δυσεύρετη είναι; Ενώ θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο, έχει καταλήξει να προκαλεί φοβικά συναισθήματα. Και ενώ θα έπρεπε να την καλοδέχονται, οι περισσότεροι την αποφεύγουν. Πάντα όλοι στη ζωή τους ψάχνουν να βρουν κάποιον να τους καταλαβαίνει, αλλά όταν τον βρίσκουν δεν το αντέχουν, γιατί δεν μπορούν να κρυφτούν.

Έτσι λοιπόν οι Άνθρωποι σταμάτησαν να κοιτούν στα μάτια. Από τη μία να μην φανερώσουν τα μυστικά τους, και από την άλλη για να μην γίνουν παραλήπτες μια δυσάρεστης Αλήθειας.

Αυτό τους έγινε συνήθειο. Φυσιολογικό. 

Και όταν αντιμετωπίζουν την Ειλικρίνεια αντιδρούν.

Αισθάνονται άσχημα. Φοβούνται.





Έμαθαν λοιπόν να ζούνε σ' ένα ψέμα σιωπής. Σε μια αυταπάτη. Σε μια βολική θαμπάδα.

Ότι άλλο, ότι αληθινό..... το Σπάζουνε κομμάτια !!!

Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Καθρέφτης

Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.




Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα 'ρθεις Πριν να σβήσουνε οι φάροι...

Δεν πετάει φτερό στο πέλαγο

Και μαντάτο απ' την Αθήνα

Τι να θυμηθώ απ' τα μάτια σου

Που 'χω να τα δω ένα μήνα


Στ' άγρια σοκάκια της ψυχής

Ψάχνω μα δε σ' ανταμώνω

Α να κοιμηθώ να σ' ονειρευτώ

Που με ξέχασες και λιώνω


Ούτε που σαλεύει το νερό

Ούτε μου μιλούν οι γλάροι

Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα 'ρθεις

Πριν να σβήσουνε οι φάροι




Το έχω ξαναπεί και παλιότερα... ότι δεν τα βάζω με το Κάρμα. Το αφήνω στωικά να διαβεί μπροστά μου, να με πάρει από το χέρι και να με Καθοδηγήσει...

Μία παλιότερη Ανάρτηση (14 Αυγούστου) μετά Από την Συναυλία της Εύας (Αν σε πιάσω και Εσένα τώρα που σε θυμήθηκα. Ναι Εύα, για σένα το λέω).

Το Mood, περίπου το ίδιο... Αλλά για διαφορετικούς Εντελώς Λόγους. Οι Στίχοι όμως ταιριάζουν Απόλυτα.

Πως μας βρίσκουν όμως έτσι τα Τραγούδια... ή Μήπως τα Βρίσκουμε Εμείς ???




Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Μέσα σε 2 Εβδομάδες... έφτασε τις 200 Προβολές !!!



Αυτό το Βίντεο μου το Ζήτησε μια Φίλη μου ... και της το Χάρισα στην Γιορτή της, Αντί για Χρόνια Πολλά.......

Σήμερα, μόλις σε 2 Εβδομάδες, έπιασε τις 200 Views και είναι το Νο 1 Βίντεό μου. Γι' αυτό λοιπόν το Ξαναβάζω !!!

Ξέρω ότι είναι από το Τραγούδι η Ζήτηση ... και δεν είναι από τον Δημιουργό... αλλά να μην το Χαρώ και Εγώ Λίγο ???

(Έχει Απόλυτη Σχέση και με την Προηγούμενη Ανάρτηση...)




Καρδιά μου καημένη

Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Πρώτη εκτέλεση: Βούλα Πάλλα
Άλλες ερμηνείες: Ελευθερία Αρβανιτάκη


Καρδιά μου καημένη
πώς βαστάς και δε ραγίζεις
στον ψεύτη ντουνιά
τόση απονιά που αντικρίζεις

Ησυχία και χαρά μέσα στη ζωή
δεν έχω νιώσει
και μι' αγάπη ακόμα που 'χα πιστέψει
μ' έχει πληγώσει

Δε με πόνεσε κανείς
δε με πόνεσε κανείς
ούτε στιγμή μες στη ζωή μου
μες στους δρόμους ξαφνικά
κάποιο πρωί
θα βγει η ψυχή μου

Καρδιά μου καημένη
πώς βαστάς και δε ραγίζεις
στον ψεύτη ντουνιά
τόση απονιά που αντικρίζεις



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share
Για σχόλια πατήστε στην λέξη .... " σχόλια "

Κυριακή, Ιανουαρίου 10, 2010

Θέλω να γυρίσω, μα ο Παράδεισος Κλειστός...

Ήμουν έτοιμος να γράψω τόσα Πολλά, αλλά ένα μήνυμα ενός φίλου με καθησύχασε κάπως...

Τελικά, Πόσο έχουμε μπλεχτεί ???... Πόσο έχω Μπλεχτεί ??? Ευτυχώς ξέρω τι με Περιμένει... και το Ξεπερνάω πιο Εύκολα Πλέον ... αλλά το Τραύμα ξύνεται και η Αιμορραγία δεν Σταματάει... !!!

Τι να κάνω ? Πως να Μιλήσω ? Πως να Συμπεριφερθώ ?

Όποιον και να ρωτήσετε δεν θα σας πει την ίδια Απάντηση. Ευτυχώς εγώ έδωσα την απάντηση Μικρός και τουλάχιστον δεν Αναρωτιέμαι....

Όπως και να Φερθώ ... ότι και να Κάνω ... Πρέπει να Ακολουθήσω έναν Δρόμο. Αυτόν την ΑΛΗΘΕΙΑΣ !!!



Και Κάποτε ... μπορεί Αργά... μπορεί μετά από Αδικίες και Κακουχίες.... θολά στην Αρχή... αλλά θα φανεί το Δίκιο !!! Και θα μείνει Αυτό για το οποίο Αγωνίζομαι !!!

Τι ??? Δεν είναι Καλό να λες Αλήθειες ??? Τις Σκεπάζουν με Ψέμματα ??? Γίνεσαι Μισητός ??? .......

Το Ξέρω ... αλλά εγώ ούτως ή άλλως δεν Μένω Εδώ.... αλλά.......

....Μένω Εκτός

Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα
τρέχω με ταχύτητα φωτός.
Μένω εκτός σαν κάτι στόματα
που 'διωξε απ' τον κόσμο ένας λωτός.

Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να γυρίσω
μα ο παράδεισος κλειστός.




Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα
τρέχω με ταχύτητα φωτός.
Μένω εκτός σαν κάτι στόματα
που 'διωξε απ' τον κόσμο ένας λωτός.

Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να γυρίσω
μα ο παράδεισος κλειστός.

Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να μιλήσω
μα είν' ο τόπος μου σβηστός.

Μένω εκτός, μιλάω με σύρματα
στη σιωπή ζυγιάζω σαν αητός.
Μένω εκτός σαν κάτι σχήματα
που 'φτιαξε στην άμμο ένας πιστός.


Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Ara Dinkjian
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη

I was walking around, just a face in the crowd, Trying to keep myself out of the rain...

.
Κι' όπως θα έλεγε και η Anna Vera στα ΕλληνοΧιλιανά... " Feooosss " !!!
These Days - Bon Jovi

I was walking around, just a face in the crowd
Trying to keep myself out of the rain
Saw a vagabond king wear a styrofoam crown
Wondered if I might end up the same
There's a man out on the corner
Singing old songs about change
Everybody got their cross to bare, these days

She came looking for some shelter with a suitcase full of dreams
To a motel room on the boulevard
Guess she's trying to be James Dean
She's seen all the disciples and all the "wanna be's"
No one wants to be themselves these days

Still there's nothing to hold on to but these days



These days - the stars seem out of reach
These days - there ain't a ladder on these streets
These days - are fast, love don't last in this graceless age
There ain't nobody left but us these days





Jimmy shoes busted both his legs, trying to learn to fly
From a second story window, he just jumped and closed his eyes
His momma said he was crazy - he said momma "I've got to try"

Don't you know that all my heroes died
And I guess I'd rather die than fade away

These days - the stars seem out of reach
But these days - there ain't a ladder on these streets
These days are fast, love don't lasts-in this graceless age
Even innocence has caught the morning train
And there ain't nobody left but us these days


I know Rome's still burning
Though the times have changed
This world keepd turning round and round and round and round
These days

These days - the stars seem out of reach
But these days - there ain't a ladder on these streets
These days are fast, love don't lasts-in this graceless age
Even innocence has caught the morning train
And there ain't nobody left but us these days

These days - the stars seem out of reach
These days - there ain't a ladder on these streets
These days - are fast, nothing lasts
There ain't no time to waste
There ain't nobody left to take the blame
There ain't nobody left but us these days





Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Παρασκευή, Ιανουαρίου 08, 2010

300.... του DSV !!!


Το Πρόβλημα της Ανάλυσης Ξεπεράστηκε... Σε HQ Mode (Κουμπί κάτω δεξιά...) η Ανάλυση είναι Αρκετά Καλή.

Δεν θα γράψω Σχόλια προς το Παρόν... Ίσως Αργότερα ή άλλη Μέρα... (Ελπίζω πριν Φύγω).

Γιατί έχω να γράψω.... ΠΟΛΛΑ !!! Αλλά ελπίζω τα Περισσότερα να τα ΛΕΕΙ το Βίντεο...

Σας Ευχαριστώ !!!







Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share