********* ********************** DSV Blog: 1/3/10 - 1/4/10

Τετάρτη, Μαρτίου 17, 2010

Πως παλεύουν να βρεθούνε αλλά δεν το ομολογούνε...

Ποια πραγματικά είναι η Αλήθεια του καθένα ?

Αυτή που εκστομίζεται ή αυτή που εκλαμβάνεται ? Σχεδόν όλες τις φορές το δεύτερο. Και έτσι πρέπει να είναι. Κάποιος πρέπει να φιλτράρει και να βγάζει το τελικό συμπέρασμα.

Το συμπέρασμα ? Πως βγαίνει ? Ανάλογα με τις εμπειρίες και τις προσλαμβάνουσες που έχει ο καθένας. Τους φόβους του και τις ανησυχίες του. Τα προσωπικά του βιώματα... και κυρίως τα τραύματά του.

Άρα το Συμπέρασμα μπορεί να απέχει πολλές φορές παρασάγγας από την Αλήθεια. Π.χ. ένα αθώο και συμπαθητικό κουταβάκι μπορεί να φαίνεται ένα άγριο και επιθετικό ζώο σε κάποιον που είχε τραυματικές εμπειρίες.



Το αποτέλεσμα όμως του συμπεράσματος προκαλείται όμως και από την Ψυχοσύνθεση . Το πως νιώθεις εκείνη την χρονική στιγμή. Πόσο χαρούμενος ή πόσο στεναχωρημένος είσαι. Πόσο χαλαρός ή πόσο Αγχωμένος είσαι. Και πολλές φορές είναι η Στιγμή που καθορίζει το αποτέλεσμα... και όχι η Σκέψη.

Και τότε αλλοιώνεται η αλήθεια. Και παρόλο που αυτό είναι ένα φαινόμενο που γίνεται συχνά, είναι μερικές φορές που φαίνεται πολύ άδικο. Ιδίως σε θέματα που έχεις θυσιάσει πολλά για να τα υπερασπίζεις. Δεν μπορείς να το δεχτείς... ούτε και από κάποιον αδιάφορο άγνωστο, πόσο μάλιστα από έναν άνθρωπο που εκτιμάς.

Και τελικά για να μην πονάμε, να μην πληγωνόμαστε προσπαθούμε να μάθουμε πως θα εκστομίζουμε την "Αλήθεια", ενώ θα έπρεπε να προσπαθούμε να μάθουμε πως θα την εκλαμβάνουμε. Να μάθουμε Πως να ακούμε.... έτσι ώστε να συνεχίζουμε να τη λέμε χωρίς φόβο.

Γιατί η Αλήθεια πρέπει να είναι πηγαία, αδιαμόρφωτη και αθώα. Μία Αλήθεια Λευκή και όχι "Αλήθεια" Χαμαιλέοντας.



Η αλήθεια του καθένα

Στίχοι: Φωτεινή Λαμπρίδη
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου

Η αλήθεια του καθένα μετερίζι και σταθμός
γιατί αυτό έχει θελήσει ή γιατί δε θα τολμήσει
δεν μπορεί να κάνει αλλιώς





Η αλήθεια του καθένα είναι η μόνη διαδρομή και
κυλάει σαν τα τρένα σε δυο ράγες μια γραμμή
κι εγώ μόνη μες στο πλήθος τις αλήθειες μας κοιτώ
πως παλεύουν να βρεθούνε
αλλά δεν το ομολογούνε
μοναχά για ένα χορό

Η αλήθεια του καθένα είναι η ίδια του η ζωή
η μεγάλη μοναξιά του είναι η βασίλισσα του
κι ό,τι του προστάζει αυτή



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share
Για σχόλια πατήστε στην λέξη .... " σχόλια "
Είναι καλό να Νιώθεις Πολλά ;

Γιατί πολλές φορές δεν μπορείς να τα εκφράσεις. Και Αισθήματα ανέκφραστα είναι χειρότερα από τα ανύπαρκτα. Γιατί σε πνίγουν, σε φυλακίζουν. Και δεν εννοώ τα ερωτικά. Αυτά για μένα ήταν εύκολα.

Πως όμως μπορείς να μην νιώσεις ;



Νιώθω πολλά

Στίχοι: Νίκος Βαξεβανέλης
Μουσική: Παύλος Κικριλής
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης
Άλλες ερμηνείες: Τερμίτες


Νιώθω έναν κόσμο που γυρνάει
να παρακαλάει «σταματήστε με».
Νιώθω ό,τι γύρω μου πονάει
να φωνάζει «αφήστε με».

Νιώθω κάθε αγάπη που περνάει
μαχαιριά ερωτική.
Νιώθω κάθε νύχτα να σκορπάει
θλίψη και σιωπή.

Νιώθω πολλά
που γύρω μου συμβαίνουν.
Νιώθω πως κάποιοι κάπου
με καταλαβαίνουν.
Νιώσε κι εσύ για μένα κάτι, αν μπορείς,
κι έλα να με βρεις, έλα να με βρεις.
Σε περιμένω.

Νιώθω το κορμί μου που πονάει
και σ’ αναζητάει - γύρνα πίσω.
Νιώθω τη ζωή μου μέρες να μετράει,
παραπατάει - πώς να ζήσω;

Νιώθω πως η τρέλα με ζυγώνει,
μ’ ακουμπάει - το βλέπω.
Νιώθω πως ποτέ δε θα ξαναρθείς,
κι ένα στήριγμα γυρεύω.

Νιώθω πολλά
που γύρω μου συμβαίνουν.
Νιώθω πως κάποιοι κάπου
με καταλαβαίνουν.
Νιώσε κι εσύ για μένα κάτι, αν μπορείς,
κι έλα να με βρεις, έλα να με βρεις.
Σε περιμένω.

Δευτέρα, Μαρτίου 15, 2010

Land Of Confusion...

Αυτός είναι ο Κόσμος που ζούμε... με τόσους ανθρώπους που εγωιστικά δημιουργούν τόσα προβλήματα.

Και η Αγάπη δεν μπορεί να κινηθεί, να απλωθεί, να ενώσει. Τα χέρια όλα μαζεμένα στις τσέπες μας, στους εαυτούς μας και τα κουνάμε μόνο για την πάρτη μας.

Δεν τα απλώνουμε με αγάπη στον διπλανό μας... δεν το κάνουμε για να βοηθήσουμε.

Το πρωτάκουσα πριν 25 χρόνια αλλά πόσο διαχρονικό είναι ? Γιατί μιλάει για τον Άνθρωπο που όσο περνάει ο χρόνος όλο και πιο απόμακρος και εγωιστής γίνεται. Και η Αγάπη δεν περιφέρεται πλέον.

Το κακό είναι ότι μάλλον θα γίνεται πιο επίκαιρο με το καιρό που θα περνά. Μπορεί οι Genesis να λέγανε "Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα Χέρια μας, να τα Απλώσουμε και να Βοηθήσουμε, να Αγκαλιαστούμε"... αλλά φοβάμαι ότι θα περάσουμε πολλές 25ετίες ακόμα για να το καταλάβουμε...

Land Of Confusion - Genesis

I must've dreamed a thousand dreams
Been haunted by a million screams
But I can hear the marching feet
They're moving into the street

Now did you read the news today
They say the danger's gone away
But I can see the fire's still alight
There burning into the night

There's too many men, too many people
Making too many problems
And not much love to go round
Can't you see this is a land of confusion?

Well this is the world we live in
And these are the hands we're given
Use them and let's start trying
To make it a place worth living in





Ooh, Superman where are you now
When everything's gone wrong somehow?
The men of steel, the men of power
Are losing control by the hour

This is the time, this is the place
So we look for the future
But there's not much love to go round
Tell me why, this is a land of confusion

This is the world we live in
And these are the hands we're given
Use them and let's start trying
To make it a place worth living in

I remember long ago when the sun was shining
Yes, and the stars were bright all through the night
And the sound of your laughter as I held you tight, so long ago

I won't be coming home tonight
My generation will put it right
We're not just making promises
That we know, we'll never keep

Too many men, there's too many people
Making too many problems
And not much love to go round
Can't you see, this is a land of confusion?

Now this is the world we live in
And these are the hands we're given
Use them and let's start trying
To make it a place worth fighting for

This is the world we live in
And these are the names we're given
Stand up and let's start showing
Just where our lives are going to



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share
Για σχόλια πατήστε στην λέξη .... " σχόλια "

Παρασκευή, Μαρτίου 12, 2010

Η αγάπη δε χρωστάει καμιά ανταμοιβή...

Πολλές φορές προσπαθούμε να εξηγήσουμε τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα στην ζωή μας. Προσπαθούμε να δώσουμε μία εξήγηση... να βρούμε μια φόρμουλα, ένα λογικό τρόπο σύνδεσης.

Το κακό είναι ότι η ζωή είναι απρόσμενη και μας εκπλήσσει. Και εκεί που νομίζουμε ότι σπάσαμε τον κωδικό βρισκόμαστε πιο μπερδεμένοι από ποτέ.

Πολλές φορές μπερδευόμαστε από την εικόνα. Από ένα γλυκό πρόσωπο, από μία ζεστή φωνή, από ένα άπλωμα χεριού για βοήθεια. Αρκεί όμως μόνο αυτό ? Όχι. Και προκύπτει η ερώτηση... Και τι πρέπει να κάνουμε για να προχωράμε χωρίς να πέφτουμε, χωρίς να πληγωνόμαστε ?

Θα γράψω αυτό που έχει ένας φίλος στο Profile του... "I'm completely Lost".

Απλά νομίζω ότι πρέπει να προχωράμε βλέποντας λίγο πίσω από την εικόνα. Όχι πολύ γιατί θα παραμορφωθεί και θα χάσει την Ομορφιά και την έκφρασή της. Και ας πέσεις... Ας γκρεμοτσακιστείς. Είναι καλύτερα από το να ζεις Παραμορφωμένα !!!

Άρα όπως λέει και το παραμύθι δεν πρέπει να μετατρέψουμε τον Κύκνο σε Ασχημόπαπο. Απλώς να μην μένουμε στην Ομορφιά και στην Περηφάνια.... γιατί ακόμα και .................


Ένας κύκνος κλαίει

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος


Πόσα χρόνια έχουν περάσει ούτε έχεις σκεφτεί
Ρίχνεις τη σιωπή σου στα σπουργίτια
Η αγάπη δε χρωστάει καμιά ανταμοιβή
και οι ποιητές καμιά αλήθεια

Στο λευκό το φόρεμά σου πόσοι στοχασμοί
ξενυχτούν και τρέφουν τα όνειρά μας
Κι όλο ταξιδεύεις μόνη όπως οι καημοί
τόσο μακριά κι αναμεσά μας

Μη μιλάς,
μη μιλάς, ένας κύκνος κλαίει
Μη μιλάς,
μη μιλάς, ένας κύκνος κλαίει





Στα μικρά τα γεγονότα που ‘ναι μια στιγμή
ξεπηδάει πελώρια η χαρά σου
Τα διαμάντια έχω ζηλέψει όμως πιο πολύ
που κατρακυλούν στα μαγουλά σου

Έφυγαν χαθήκαν όλοι κι έχουνε κρυφτεί
ο καθένας πίσω από μια γρίλια
Σε κορδέλες από χιόνι έφυγες κι εσύ
στο χορό του ανέμου με τα φύλλα

Μη μιλάς...

Τετάρτη, Μαρτίου 10, 2010

Έχω Ανάγκη...

Ελπίδα...

Μια λέξη που τόσο πολύ αναζητείται στις μέρες μας. Ελπίδα για το αύριο. Ελπίδα για καλύτερες μέρες.... Ελπίδα για ζωή.

Πως γεννιέται η ελπίδα ; Πως γίνεται αντιληπτή η αίσθησή της ;

Τις περισσότερες (αν όχι όλες) τις φορές η Ελπίδα γεννιέται από την Ανάγκη να πιστέψουμε. Από την Ανάγκη να νιώσουμε. Από την Ανάγκη να υπάρξουμε.

Η Ανάγκη για Ελευθερία του φυλακισμένου ανθρώπου (όχι μόνο αυτού που βρίσκεται μέσα στο κελί της φυλακής) τον κάνει να ελπίζει ότι μία μέρα θα σπάσει τις αλυσίδες του και θα απελευθερωθεί, θα πετάξει.

"Την πιο γλυκιά σου απουσία, έχω ανάγκη ν' αγαπάω" λέει το τραγούδι. Αφού δεν μπορώ να σε έχω.... ας αγαπάω την απουσία σου. Αρκεί να αγαπάω κάτι... Γι' αυτό στον στρατό οι περισσότεροι φαντάροι αναπολούν την τελευταία τους αγάπη. Έχουν ανάγκη κάτι να τους συνδέει με τον έξω κόσμο... Με την Ελευθερία.

Όσο μεγαλύτερη είναι η Ανάγκη κάποιου για κάτι... τόσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος όταν δεν το αποκτά... Και όσο μεγαλύτερος είναι ο κόπος που καταβάλει τόσο πιο είναι δυσβάσταχτος είναι. Γιατί μετά από τόσο χρόνο, μετά από τόσο κόπο, είναι καταδικασμένος να συνεχίσει να είναι έρμαιο των αναγκών του.

Και αυτό που κάνει τον πόνο ανυπόφορο είναι ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι να το αποφύγει. Η Ανάγκη δεν αποφεύγεται. Είναι μέσα στις φλέβες μας... στον Εγκέφαλό μας... στο Είναι μας. Δεν μιλάμε για φιλοδοξία.... είναι άλλο πράγμα. Άλλο το "θέλω να...." και άλλο το "Δεν μπορώ χωρίς να..."

Είναι επίπονη η ανάγκη και μόνο με βάλσαμο την Ελπίδα.... αντέχεται !!!


Έχω ανάγκη

Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος
Μουσική: Χριστόφορος Κροκίδης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Έχω ανάγκη μια σου λέξη
μια αλήθεια μες τις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει
από θανάσιμες αγάπες
έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα
απ' την αλήθεια να τρομάξω
και να φουντάρω σ' ένα ψέμα

Έχω ανάγκη να σου δείξω
πως είμαι πλέον οπαδός σου
με την παλάμη μου ν' αγγίξω
τον πυρετό στο μέτωπό σου
έχω ανάγκη να σε νιώσω
σαν μια προσωπική μου νίκη
με πόσα βράδια να πληρώσω
τη μοναξιά που μου ανήκει





Μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
ένα σακατεμένο βράδυ
μόνο τα μάτια σου θυμάμαι
δυο φλόγες μέσα στο σκοτάδι
μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
που όσο θυμάμαι με πονάει
έχουν περάσει τόσα χρόνια
μ' αυτή η αγάπη δεν περνάει

Απόψε δε θα βγω στους δρόμους
στα όνειρα μου θα σε ψάξω
ότι δεν έφυγες ποτέ σου
έχω ανάγκη να φωνάξω
σ' όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι
εγώ μαζί σου θα ξυπνάω
την πιο γλυκιά σου απουσία
έχω ανάγκη ν' αγαπάω

Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω
στην πλάτη του δικού σου ανέμου
σαν νά' σουν όρκος θα σε πάρω
που δε θα πάταγα ποτέ μου



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share
Για σχόλια πατήστε στην λέξη .... " σχόλια "

Δευτέρα, Μαρτίου 08, 2010

Μαρία Πολυδούρη - Κ. Καρυωτάκης



Σήμερα για 2 λόγους ξαναβάζω την 1η ανάρτηση που έγραψα στο Blog μου.

1ον γιατί σήμερα το Blog κλείνει 1 χρόνο και 2ον λόγω της γιορτής της Γυναίκας (δεν μου αρέσουν οι επέτειοι το έχω ξαναπεί) και αυτή η ανάρτηση ουσιαστικά μιλάει για την Γυναίκα !!!

Συγκινούμαι πολύ όταν την ξαναδιαβάζω... όπως και σήμερα.


**********************************************************************************


Όταν είδα το 1ο επεισόδιο του Καρυωτάκη στην ΕΤ1 μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ. Λίγο ο μύθος του Καρυωτάκη που αυτοκτόνησε (έτσι αρχίζει το 1ο επεισόδιο, με το πιστόλι στην καρδιά) λίγο ο ρομαντισμός της εποχής που μας θυμίζει τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της γιαγιάς και του παππού, λίγο το μεράκι μου προς την ποίηση με έκανε να στέκομαι με προσμονή μπροστά από την τηλεόραση κάθε Πέμπτη στις 10 το βράδυ. Από τότε όμως που εμφανίστηκε η Μαρία Πολυδούρη (Μαρία Κίτσου) ο μεγάλος έρωτας του Καρυωτάκη, καθηλώθηκα. Στο σήριαλ καταγράφεται η ζωή της από τα μαθητικά της χρόνια, από τότε που έγραψε τα πρώτα της ποιήματα.
Προσωπικά δεν την ήξερα παρά μόνο σαν τον έρωτα του Καρυωτάκη σε κάτι παλιά διαβάσματα της εφηβείας. Δεν ήξερα τίποτα γι' αυτή ούτε καν ότι έγραψε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια που τραγουδάει η Ελευθερία Αρβανιτάκη σε μελοποίηση του Δημήτρη Παπαδημητρίου (Γιατί μ' αγάπησες).
Ο δυναμικός της χαρακτήρας, το ανήσυχο πνεύμα της, ο ρομαντισμός της και η λαχτάρα της για έρωτα (όχι μόνο όπως τον εννοούν οι περισσότεροι) ήταν μερικά χαρακτηριστικά που την έκαναν μοναδική. Όταν μιλούσε είχε πάντα τα μάτια της ανασηκωμένα προς τον ουρανό σαν να ήθελε να πετάξει. Όταν περιέγραφε, ένα απαλό μηδίαμα ξεδίπλωνε τη λαχτάρα για ζωή, για περιπέτειες, για εμπειρίες.
Οι περισσότεροι άνδρες ήταν ερωτευμένοι μαζί της. Δεν ήταν καθόλου δύσκολη "λεία" για τα πεινασμένα αρσενικά της εποχής (1920) αφού τις περισσότερες φορές αυτή έκανε την πρώτη κίνηση και μιλούσε. Δεν την ένοιαζαν τα σχόλια και τα κουτσομπολιά ούτε μήπως φανεί εύκολη. Ήταν η πρώτη γυναίκα στην εποχή της που μπήκε σε καφενέ και έπαιξε τάβλι. Παρά τις έντονες αντιδράσεις των θαμώνων κατάφερε όχι μόνο να την δεχτούν αλλά και να τη συμπαθήσουν και να την αντιμετωπίζουν με σεβασμό.
Μετά το τέλος του προηγούμενου επεισοδίου έψαξα για να μάθω περισσότερα γι αυτήν. Να δω την βιογραφία της. Τότε κατάλαβα γιατί με καθήλωσε ο χαρακτήρας της. Εγκαταλείπει το δημόσιο (που μπήκε για χάρη του Πατέρα της) πηγαίνει στο Παρίσι και σπουδάζει ραπτική ( εντελώς άσχετο με τις Νομικές σπουδές της ) αλλά δεν προλαβαίνει να εργαστεί γιατί νοσεί από φυματίωση. Πεθαίνει το 1930.
Διάβασα τα ποιήματά της. Πολλά και μικρά τα περισσότερα. Δεν τα θυμάμαι εκτός το "Γιατί μ' αγάπησες" κι' αυτό περισσότερο τη μελωδία του γιατί την έχω ακούσει πολλές φορές. Μου άφησαν όμως μια "δροσιά μελαγχολίας" όσο και αδόκιμος κι αν ακούγεται ο όρος. Δεν ξέρω, ίσως στη συνέχεια του σήριαλ ο χαρακτήρας να μην ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου αλλά ένιωσα να γράψω για το μεγαλείο της ψυχής που αναβλύζει από τα λόγια της και την προσωπικότητά της.
Αυτό όμως που με έκανε να τη θαυμάσω και να γράψω γι' αυτή είναι μία έκφρασή της σε μια σκηνή όπου έχει βγει το 2ο ραντεβού με τον Καρυωτάκη σε μια Ταβέρνα. Όταν ο Καρυωτάκης φωνάζει το γκαρσόν για λογαριασμό εκείνη με περηφάνια χρωματισμένη με γλυκύτητα λέει :
"Θα μου κάνετε το χατήρι κ. Καρυωτάκη να ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ τον λογαριασμό".

Και μιλάμε για το 1920 όπου οι γυναίκες δεν ψήφιζαν ακόμα.
Αυτή η έκφραση τα περικλείει όλα!!!!







Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share
Για σχόλια πατήστε στην λέξη .... " σχόλια "

Πέμπτη, Μαρτίου 04, 2010

Γιατί δεν έχω μια μεριά, να γύρω το κορμί μου...


Αυτός ο Ζούδιαρης γράφει πολύ όμορφα τραγούδια. Και μέσα από φωνές σαν του Λιδάκη το αποτέλεσμα είναι ... Καταπληκτικό.

Μου άρεσε πολύ ο στίχος. Ιδίως οι "ταμπέλες" της Πλώρης και της Πρύμνης.

Δεν ξέρω, αλλά εγώ "είδα" και μία άλλη διάσταση που θα θελα να σχολιάσω.

Συνήθως όλοι κρίνουμε κάποιον από τις αρχικές τους Αντιδράσεις και μένουμε μόνο εκεί. Δεν εμβαθύνουμε. Δεν μπαίνουμε στην Διαδικασία να καταλάβουμε για ποιο λόγο έκανε αυτό που έκανε. Για πιο λόγο συμπεριφέρεται έτσι...


Όλες οι πράξεις έχουν δύο οπτικές. Ο Τρόπος που γίνονται και ο Λόγος που γίνονται. Συνήθως οι περισσότεροι συμπεραίνουν τον Λόγο από τον Τρόπο, και πολλές φορές κρίνουν άδικα.

Σκέφτονται κοντόφθαλμα. Γιατί όμως...??? Γιατί δεν νοιάζονται αν αδικήσουν. Κρίνουν εγωιστικά !!!

Αυτό είδα σε αυτό το τραγούδι που μιλάει για Λευτεριά. Έχουμε συνδυάσει την Λευτεριά με τον ηρωισμό, το Θάρρος, την Τόλμη και την Αντοχή....... Μόνο !!!

Και σχεδόν όλοι βλέπουμε μόνο την ταμπέλα της Πλώρης... "Λεύτερος"................. και ΠΟΤΕ την ταμπέλα της Πρύμνης..."Δεν Αντέχω" !!!



Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης


Ένα καρά- ένα καράβι της φυγής,
ένα γλυκό καράβι,
στα όνειρα, στα όνειρά μου έρχεται
και μπαίνει κάθε βράδυ...

Στην πλώρη γράφει λεύτερος
στην πρύμνη δεν αντέχω
κι έχει στα άλμπουρα ψηλά,
ό,τι εγώ δεν έχω...

Κι ο καπετάνιος με ρωτά
κι ο καπετάνιος λέει,
"μήπως πεινάς,
μήπως πεινάς, μήπως διψάς,
κι είσαι σκοτεινιασμένος" ;





"Μήτε πεινώ,
μήτε πεινώ, μήτε διψώ,
μα ψάχνω μια πατρίδα
γιατί δεν έχω μια μεριά,
να γύρω το κορμί μου,
αν με προδώσει η θάλασσα,
ο σκύλος κι η καλή μου"...

Ένα καρά- ένα καράβι της φυγής
ένα γλυκό καράβι,
στα όνειρά, στα όνειρά μου έρχεται
και φεύγει κάθε βράδυ....




Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Τρίτη, Μαρτίου 02, 2010

... κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο...


Εν λευκώ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...





Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....


Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου


Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Δευτέρα, Μαρτίου 01, 2010

I m a g i n a r y...


Πιστέψτε με. Θέλω πολύ να διαβάσω αυτά που θα γράψω. Μου λείπουν πάρα πολύ. Πολύ περισσότερο από εσάς.

Τι "Εσάς" δηλαδή.... Μετά από τόσο καιρό αμφιβάλω αν έμεινε και κανένας που να μπαίνει στο αραχνιαζμένο Blog.... που κάποτε έσφυζε από ζωή.

Τώρα θα έλεγα πολλά και θα εξηγούσα πως έφτασε εκεί. Είναι πολύπλοκο όμως και για πολλούς και διάφορους λόγους δεν μπορώ να το κάνω.

Πάντα η Φαντασία για μένα έπαιζε βασικό ρόλο έμπνευσης και δημιουργίας. Σχεδόν πάντα έβρισκε ανταπόκριση.



Αυτό τον καιρό δεν έχει φωνή. Η Αλήθεια είναι ότι κάτω από άλλες συνθήκες, αν έγραφα ελεύθερα, θα έγραφα πάρα πολλά. Τώρα όμως δεν με αφήνει. Με Δεσμεύει. Με Εγκλοβίζει... Και είναι το χειρότερο. Γιατί δεν νιώθω ελεύθερος.

Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι σε στιγμές "αφωνίας" η Φαντασία δεν παύει να υπάρχει. Δεν σταματάει. Δεν χάνεται. Απλώς αλλάζει κατεύθυνση και στρέφεται προς τα μέσα.

Πρέπει να βγει... Πρέπει να απεγκλωβιστεί... Πρέπει να μοιραστεί...


Γνώριμος ο τρόπος. Πως όμως αφού ........... ???




I linger in the doorway
Of alarm clock screaming
Monsters calling my name
Let me stay

Where the wind will whisper to me
Where the raindrops
As they’re falling tell a story

In my field of paper flowers
And candy clouds of lullaby
I lie inside myself for hours
And watch my purple sky fly over me

Don’t say I’m out of touch
With this rampant chaos- your reality
I know well what lies beyond my sleeping refuge
The nightmare I built my own world to escape

In my field of paper flowers
And candy clouds of lullaby
I lie inside myself for hours
And watch my purple sky fly over me

Swallowed up in the sound of my screaming
Cannot cease for the fear of silent nights
Oh how I long for the deep sleep dreaming
The goddess of imaginary light



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share