********* ********************** DSV Blog: 1/10/10 - 1/11/10

Πέμπτη, Οκτωβρίου 28, 2010

Η βροχή δυναμώνει, η νύχτα τελειώνει, στο κρύο παγώνει, ΣΙΩΠΗ ...




Δεν χρειάζονται λόγια ...

Μία Όμορφη Φωτογραφία και ένα Όμορφο Τραγούδι ... κάνουν τα λόγια ... Σιωπή !!!





Βροχή

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας
Μουσική: Μπάμπης Στόκας
Πρώτη εκτέλεση: Μπάμπης Στόκας

Η βροχή
στο δρόμο θυμώνει
σιωπή
στο σπίτι ξαπλώνει
έξω νυχτώνει,το φως τελειώνει
κι η νύχτα αγκαλιάζει
ένα παιδί.

Βροχή,τα σύννεφα τρέχουν
ψηλά τα χιόνια αντέχουν
η νύχτα ξαπλώνει
το κρύο παγώνει
στο χώμα τρυπώνει
ένα κορμί.

Μέσα μου κάπου βαθειά
ο ήλιος με λιώνει
άσπρα σεντόνια η σελήνη σου
ψύχρα απλώνει.
Κι εσύ,σαν τζάμι θολώνεις
δειλά το χέρι απλώνεις
η βροχή δυναμώνει
η νύχτα τελειώνει
στο κρύο παγώνει
σιωπή.


Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Τετάρτη, Οκτωβρίου 27, 2010

Εγώ θα συνεχίζω να βαδίζω, για ένα μακρινό γι’ αυτούς ορίζοντα ...

Σήμερα σε κάποιο τοίχο ( τον γνωστό Τοίχο Ιδεών ) μιλούσαμε για το Polliticaly Correct... και την Αντισυμβατικότητα.

Και ότι δεν είναι μόνο οι Πράξεις μας και τα Λόγια μας που μιλάνε αλλά και η Εικόνα μας, που πολλές φορές δεν μιλάει μόνο... αλλά Φωνάζει.

Και ήρθε και έδεσε με ένα σχόλιο " Κι άλλη φορά να είσαι καλύτερος οικοδεσπότης! :))))) " .... ( για τα Χθεσινά Χρόνια Πολλά και την στάση μου στις Ευχές )

Δηλαδή πως είναι ο Καλός Οικοδεσπότης ??? Αυτός που πράττει όπως θέλουν οι Άλλοι ... Όπως Πρέπει ... όπως έχουμε Συνηθίσει ... Όπως θέλει και Ορίζει ο Καθένας ...

Δηλ. Όλοι οι Άλλοι εκτός από Εμάς ... Εμείς απλά πρέπει να είμαστε καλά Πιόνια, να φοράμε ένα Χαμόγελο και να είμαστε Ευχάριστοι ...

Ήθελα να γράψω Πάρα Πολλά αλλά δεν θα το κάνω...

Θα μείνω σε ένα Ποίημα που το έγραψα πριν 18 χρόνια όταν ήμουνα ο Νέος της Φωτό ...

Τότε που Φωνάζανε τα Μακριά Μαλλιά ...


(5) Κι ας με φωνάζουνε αυτοί αλήτη... (Απρίλιος 1992)

Στον κόσμο τον δικό τους όσο ζούσα

Με λέγανε καλό παιδί και ήσυχο

Μα ούτε στα όνειρα μου δεν μπορούσα

γι αγάπη να σκεφτώ, ήταν αφύσικο



Κι’ όσο περνούσε ο χρόνος προσπαθούσα

Να βρω κάποια δρομάκια που ‘ναι απάτητα

Μα πιο πολύ απ’ όλα λαχταρούσα

Να βγω απ’ το δρόμο αυτό που βγάζει στ’ άδυτα



Γι’ αυτό και εγώ μονάχος μου γυρνούσα

Σε τόπους μακρινούς μιας άλλης σφαίρας

Που ήταν ουτοπικοί και όλοι φάνταζαν

Σαν κάποιο δημιούργημα της όγδοης ημέρας



Και τώρα πια σαν ξένο με κοιτάνε

Σαν κάποιο άγνωστο χωρίς ταυτότητα

Δεν θέλουν πλέον πια να μου μιλάνε

Για άγριο με περνούν χωρίς οντότητα



Οι πράξεις μου δεν είναι η αιτία

Το ξέρω από πριν κι’ απ’ τα’ άλλα τα παιδιά

Ο λόγος που σαν βάρβαρο με βλέπουν

Είναι κάμποσοι πόντοι πιο μακριά μαλλιά



Κι ας με φωνάζουνε αυτοί αλήτη

Στοιχείο αναρχικό χωρίς ιδανικά

Εγώ θα συνεχίζω να βαδίζω

Για ένα μακρινό γι’ αυτούς ορίζοντα


Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Δευτέρα, Οκτωβρίου 25, 2010

That's What Friends Are For ... In good times And BAD times ...

ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΣΤΙΣ 26/10/2009 ...

Πόσο καιρό περίμενα αυτή την Ανάρτηση. Επιτέλους έφτασε η στιγμή να την κάνω.

Του Αγίου Δημητρίου ήρθε και πάλι. Τώρα, Αγίου δεν ξέρω έχω μπερδευτεί. Αν είναι αυτός που έχει το φωτοστέφανο, μάλλον λάθος θα έχει κάνει ο Αγιογράφος. Γιατί Άγιος και να χρησιμοποιεί τόση βία με 3μετρο κοντάρι, και να σκοτώνει άνθρωπο, πολύ αμφιβάλω.

Ααααα, κατάλαβα. Ο Πάνω είναι ο Καλός και ο Κάτω ο Κακός. Άσχετα αν ένα μάτι παιδιού θα λυπόταν πιο πολύ τον καημένο μελλοθάνατο. Αλλά έτσι τα μαθαίνουν τα μικρά παιδιά από νωρίς... μην τυχόν και ξεφύγουν από τον προσηλυτισμό. Οι χριστιανοί είναι οι καλοί, και όλοι οι άλλοι άνθρωποι του κόσμου Κακοί. Οπότε αν τους σουβλίσουμε, όπως ο συνονόματος "Άγιος", δεν πειράζει. Ίσα ίσα που πρέπει. Για να γλυτώσουμε από το Κακό.

Και εγώ πιστεύω ότι σε κάποιο πόλεμο, αφού πρώτα έχεις εξαντλήσει όλα τα σενάρια ειρήνης και είσαι σε άμυνα, αναγκάζεσαι να θανατώσεις για να μην θανατωθείς. Αλλά ακόμα και αν υπήρξες ήρωας πολέμου και κράτησες την πατρίδα σου (ή άλλη πατρίδα όπως ο CHE) ελεύθερη, γιατί να υπάρξουν εικόνες που θα δείχνουν βία??? Και καλά από έναν μυθικό πολεμιστή, αλλά από ένα Άγιο ???

Άρα η εισαγωγή μου πιστεύω, ότι θα σας έδωσε μια πρώτη γεύση για το πως νιώθω και πιστεύω, αν αυτή η μέρα είναι ιδιαίτερη για μένα και πρέπει να γιορτάζεται. Αλλά δεν ήξερα από μικρός που έπερνα δώρα και μαζευόμασταν στο σπίτι όλοι οι συγγενείς και φίλοι, ότι θα φορτωθώ μια μέρα τον χρόνο ισοβίως. Μία μέρα που πρέπει να σηκώνω όλα τα τηλέφωνα και να λέω ευχαριστώ, και να απαντάω σε όλα τα μηνύματα. Και αν δεν είμαι καλά ??? Η δεν έχω το δικαίωμα στην γιορτή μου να μην είμαι καλά ???

Παρεμπιπτόντως σήμερα είμαι Πολύ Καλά.... χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι τα Χρόνια Πολλά μου είναι αρεστά. Και θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.

"Ρε, γιατί δεν σήκωνες το τηλέφωνο ??? Σε πήρα 3 φορές !!! ", " Ρε γιατί δεν μου απάντησες στο SMS, άλλη φορά δεν σου στέλνω ". Άσε μην αρχίσω με τα " Καλή τύχη αγόριμ και μ' ένα καλό κουρίτσ. Πότε θα παντρευτείς για να δει και η Μάνας κανένα εγγονάκκ ??? ".

Εδώ λοιπόν και κάποια χρόνια, και είναι αρκετά, περίπου μια 10ετία, δεν σηκώνω το κινητό αλλά ούτε το σταθερό, αλλά απαντάω σχεδόν σε όλα τα E-mails γιατί μπορώ να το κάνω ΟΠΟΤΕ ΜΠΟΡΩ !!!

Θα μου πεις, έτσι όμως ΑΔΙΚΕΙΣ και τους "Πραγματικούς" σου φίλους που σε "νοιάζονται" και "σ' αγαπάνε" και θέλουν να σου πουν Χρόνια Πολλά. Μα με την φίλη μου που μιλούσα χθες το βράδυ, είναι δυνατόν να με ξαναπάρει σήμερα για να μου πει Χρόνια Πολλά ??? Αν το κάνει δεν θα είναι καθαρά Τυπικό ???

" Όχι ρε γαμώτο, τι δώρο να του πάρω ? ", " Φτου ρε γαμώτο, πρέπει να πάρω και τον ξάδερφό μου τον Μαλάκα που γιορτάζει. Και δεν τον αντέχωωωωωωω. Θα μου αρχίσει πάλι τις παπαριές και ποιος τον ακούει ".

Μην μου πείτε ότι και ένας από εσάς δεν έχει ακούσει ή σκεφτεί κάτι αντίστοιχο ??? Το 80 % των "Χρόνια Πολλά" είναι τέτοια. Γιατί αν πραγματικά είναι φίλοι, δεν θα περίμεναν ποτέ μια Γιορτή, να πάρουν τον Φίλο τους για να δουν τι κάνει. Εκείνη την μέρα κανένας που Γιορτάζει δεν έχει τον απαιτούμενο χρόνο για να μιλήσει ουσιαστικά.

Π.χ σήμερα το πρωί, μια Fb-Friend η Τίνα, μου ευχήθηκε Χρόνια Πολλά με ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Με την Τίνα όμως έχουμε ουσιαστική Διαδικτυακή επαφή. Θα σχολιάσει κάποιο Post που θα της κάνει εντύπωση. Θα πατήσει το "Like" σε μια άλλη που της αρέσει... και μου έχει στείλει και αφιέρωση στο Blog.

Έτσι ΝΑΙ !!! Το χάρηκα πολύ. Και το χάρηκα πολύ γιατί δεν ήταν ένα σκέτο χρόνια πολλά αλλά συνοδευόταν με ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Έτσι τα χρόνια πολλά τα χαίρομαι. Αν όμως ήμασταν εντελώς ανενεργοί φίλοι και μόνο στην γιορτή μου μου έλεγε ένα ΞΕΡΟ Χρόνια Πολλά.... τότε δεν θα χαιρόμουν καθόλου. Θα τσαντιζόμουν. Θα το θεωρούσα ειρωνικό !!!

Εδώ το τραγούδι που μου έστειλε η Τίνα. Κλικ

Μόλις μου έκανε και ο Ντίνος κάτι αντίστοιχο. Με τον Ντίνο την προηγούμενη εβδομάδα ανταλλάξαμε μπορεί και 100 μηνύματα και Γελάσαμε Πάρα Πολύ !!! Ευχαριστώ Ντινάκο...

" Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο στην Γιορτή μου ??? ", και μερικοί θρασύτατοι συνεχίζουν " Όχι γιατί ? Πες μου τον λόγο... Σου έχω κάνει τίποτα ??? Όχι άμα είναι να μου το πεις !!! ". ΜΟΛΙΣ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕΣ απάντησα σε κανά 2 και απαλλάχτηκα από τον Δέσμιο Τύραννο.

Τέρμα οι υποκρισίες και οι Ντεμέκ φίλοι. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν απαλλάσσομαι να παίρνω κάποιον για να μην παρεξηγηθεί, και απαλλάσσω και όλους τους άλλους να μου ευχηθούν. Δηλαδή αν κάποιος δεν με πάρει τηλέφωνο δεν είναι φίλος ??? Πάρα πολλοί είναι εκείνοι που δεν με παίρνουν (αφού ξέρουν το πιστεύω μου για τα Χρόνια Πολλά ) και έτσι είναι και αυτοί πιο χαλαροί. Δεν Παρεξηγώ εγώ. Ίσα ίσα παρεξηγώ αυτόν που θα το κάνει επί τούτου για να δείξει ότι είναι φίλος και με θυμήθηκε.



Κάποιος θα μου πει (που το ακούω συχνά) θα διώξεις πολλούς φίλους σου. Δεν πειράζει θα μείνουν αυτοί που πραγματικά είναι !!!. Αυτούς θέλω και χρειάζομαι. Και επειδή τα τελευταία χρόνια περνώ πολύ δύσκολα και από ότι υπολογίζω αυτός ο χρόνος, αλλά και 1 με 2 μετά θα είναι πολύ δύσκολα αλλά ουσιαστικά χρειάζομαι πραγματικούς φίλους. Αυτούς του έχω ανάγκη. Γιατί είναι πολύ χειρότερο, από το να μην σου δίνουν κάποιο χέρι βοήθειας, να σου το απλώνουν και όταν πας να στηριχτείς, να το τραβάνε απότομα και να πέφτεις και να πληγώνεσαι !!!

Οι φίλοι δεν είναι για Χρόνια Πολλά. Οι φίλοι είναι για πολλά άλλα. Και αν αναρωτιέστε....




that's what friends are for

And I
Never thought I'd feel this way
And as far as I'm concerned I'm glad I got the chance to say
That I do believe I love you

And if I should ever go away
Well then close your eyes and try to feel the way we do today
And than if you can't remember.....

Chorus
Keep smilin'
Keep shinin'

Knowin' you can always count on me
for sure
that's what friends are for





In good times
And bad times
I'll be on your side forever more
That's what friends are for

Verse 2
Well you came and open me
And now there's so much more I see
And so by the way I thank you....

Ohhh and then
For the times when we're apart
Well just close your eyes and know
These words are comming from my heart
And then if you can't remember....Ohhhhh

(Repeat chorus 3x)

(Stevie talking)
Mmmhmm thats what friends are for mmmhmm yea



..... Μόλις έλαβα το εξής μήνυμα.... 26/10/2009 14:50

"Καλημερα Δημητρουλη!
Χρονια σου πολλα και καλα! Να σε χαιρομαστε!
επειδη ξερω οτι δεν θα σηκωνεις σημερα το τηλεφωνο ειπα εστω κι ετσι να σου πω τις ευχες μου γιατι παντα σε θυμαμαι και οχι μονο τετοια μερα...".

Την αποστολέα την γνωρίζω από το 1996. Με ξέρει Καλά !!!




Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Κυριακή, Οκτωβρίου 24, 2010

Κλείσε τα μάτια, κλείσ' τα και χόρεψέ μου ....




Να πως γίνονται οι Αναρτήσεις ...

Ένα Κομμάτι Όμορφο, μια Εικόνα παρμένη από την Φαντασία ( που την έχω Μπόλικη ) και έτοιμη ...

Με ενέπνευσε και ο Τίτλος που είμαι ήδη ... και ο Μεθυστικός Χορός ξεκίνησε ...



Ποια θα Χορέψει Μαζί μου ..... ???







Γίνε Κομμάτια

Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Πορτοκάλογλου & Ανδριάνα Μπάμπαλη ( Ντουέτο )

Ξέχασα τ' όνομά μου, το δρόμο, τα κλειδιά...
Απόψε, καρδιά μου, ποιος φεύγει, ποιος γυρνά;

Ποιο σκοτεινό φεγγάρι, ποια δίψα, ποια φωτιά;
ποια τρέλα, ποια ζάλη, απόψε σ' οδηγά;

Κλείσε τα μάτια, κλείσ' τα και χόρεψέ μου,
γίνε κομμάτια, τη νύχτα χάρισέ μου,
άνοιξ' τα χέρια, σήκω και χόρεψέ μου,
μέχρι τ' αστέρια, τη νύχτα χάρισέ μου...






Κάποιος σε περιμένει, κάπου έξω μακριά...
Μα η νύχτα πως βγαίνει, σ' αυτή την ερημιά;

Τελειώσαν πια τα λόγια, τελειώσαν τα λεφτά,
Μα δωσ' μου τη φλόγα, κι ανάβω πυρκαγιά...

Κλείσε τα μάτια, κλείσ' τα και χόρεψέ μου,
γίνε κομμάτια, τη νύχτα χάρισέ μου,
άνοιξ' τα χέρια, σήκω και χόρεψέ μου,
μέχρι τ' αστέρια, τη νύχτα χάρισέ μου...
(x3)



Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Παρασκευή, Οκτωβρίου 22, 2010

Walking on the Moon ...



Πάντα Κάνω Ανάρτηση όταν κάτι μου Αρέσει Πάρα Πολύ...

Το είχα δει πριν Καιρό... και σήμερα το θυμήθηκα και κατάφερε να μου Ανεβάσει την γ@μημένη ψυχολογία μου ...

Μέχρι που σηκώθηκα και Χόρεψα ...



Γιατί ... αν το λέει η Ψυχούλα σου .... μπορείς να περπατήσεις και στο Φεγγάρι !!!






Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Πέμπτη, Οκτωβρίου 21, 2010

Πόσο μπορεί να αντέξει ένα Σπαθί χωρίς να Σπάσει ?







Πόσο μπορεί να αντέξει ένα Σπαθί χωρίς να Σπάσει ?

Πόσα Αγριόκλαδα να κόψει χωρίς να Λυγίσει ?

Πόσες Καταιγίδες και Χιονοθύελες μπορεί να περάσει χωρίς να σκουριάσει ?

Πόσες Λερναίες Ύδρες μπορεί να παλέψει χωρίς να Κουραστεί ?

Ένα Μόνο Σπαθί... Μόνο Ένα !!!




Απώλειες και Εξάντληση.... η Μάχη μαίνεται



Εξάντληση, σκυφτό το κεφάλι, τα νεύρα σε αδράνεια

Απλανές το βλέμμα στο κόκκινοβαμένο χώμα

Μισές εικόνες, μισερές ελπίδες κείτονται, έτοιμες να ξεψυχήσουν


Απώλειες, αμυχές παντού, οι πιο πολλές απόκρυφες

Για να περάσουν ανεπαίσθητα στον Εχθρό που καραδοκεί

Πληγές σε όλο το κορμί, πιο πολύ στην Καρδιά, πιο πολύ στην Ψυχή


Εξάντληση, αδυσώπητο βάρος στους τρεμάμενους μύες

Το σπαθί ακουμπά στο έδαφος και ξεκουράζεται

Ασήκωτο, ακόμα καυτό, ακόμα δονείται


Απώλειες, χρόνος που πέρασε και έφυγε στο παρελθόν

Φθορές και αδιόρθωτες βλάβες στα όπλα που έμειναν

Πλήρης έλλειψη και παντελής ανεπάρκεια σε Εφόδια



…… η Μάχη μαίνεται !!!





Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Τρίτη, Οκτωβρίου 19, 2010

Μες στα καστανά της τα μάτια, μία θάλασσα ανοιχτή ...


Αμάν Αυτές οι Γυναίκες...

Τι να κάνουμε για να μας Πιστέψουν... ότι είμαστε Τρυφεροί και Ρομαντικοί.

Ότι θέλουμε να κοιτάζουμε τα Μάτια τους. Και να γευόμαστε αυτή την Θάλασσα την Ανοιχτή από Μέσα τους !!!

Αυτή η Λάμψη των Ματιών τους είναι που μας Καθηλώνει που μας Ανασηκώνει...

Αυτή η Λάμψη... Τίποτα Άλλο...






Αλήθεια λέω... το Μόνο που Θέλω είναι να κοιτάζω ....


Μες στα Δυο της Μάτια ...




Δύο κόσμους έχει η ψυχή μου
Δύση και ανατολή
Δυο καρδιές που ζουν κι αγαπάνε
Μέσα σ’ ένα ανάποδο πι
Μα η αγάπη μου στέκει στη μέση
Σαν μητέρα θεά με τα δυο της παιδιά
Μες στην αγκαλιά της όλο κλαίνε και θρηνούν
Πως μια μέρα θα χαθούν

Θέλω μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα μάτια της
Θέλω μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μέσα στα δυο της τα μάτια να κοιτάζω





Μες στα καστανά της τα μάτια
Μία θάλασσα ανοιχτή
Μες στην αγκαλιά της ο ήλιος
Να γιατρεύει κάθε πληγή
Κι από τα μαλλιά της πλεξούδες
Να ζεστάνουν κάθε διαβάτη
Που ‘χει ξαποστάσει πάνω στο σταρένιο της κορμί
Κι έχει αποκοιμηθεί


OPA - Χάρις Αλεξίου

Κυριακή, Οκτωβρίου 17, 2010

Ότι τον κατατρώει ανάγκη το 'χει κάνει, ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί ...


Τι να γράψω πάλι...

Λες και θα το εισπράξουν αυτοί στους οποίους Απευθύνεται ???

Οι άλλοι γύρω τους θα το καταλάβουν. Και πόσοι είναι Αυτοί ??? Ελάχιστοι...

Ελάχιστοι είναι αυτοί πλέον που μιλάνε ξεκάθαρα στον Καθρέφτη τους. Που δεν κρύβονται... που προχωρούν Ελεύθερα.

Όλοι οι άλλοι ζουν σε μια Αυταπάτη καλά σχεδιασμένη για να καταχωνιάζονται Μέσα της.

Ότι τους Κατατρώει ανάγκη το Κάνουνε.




Έτσι βρίσκουν βολική την Φυλακή τους... Και βλέπουν Οικείο το Κελί τους...

Τόσο πολύ που τα "Έχουν Καλά με τον Εαυτό τους" και το βροντοφωνάζουνε.

Δεν χρειάζεται να δείξεις ότι πήρες το Χάπι σου... αρκεί να το ξέρεις εσύ.

Εσένα πρέπει να πείσεις... αφού από Εσένα πρώτα Κρύβεσαι. Δεν τολμάς να ψυθυρίσεις το μυστικό σου ούτε στο ίδιο σου το Αυτί... Και Σιωπάς... Κρύβεσαι.. όλο και πιο Βαθιά.


Πριν από μία δυο μέρες είχα γράψει σε ένα post με αντίστοιχο θέμα κάποιους στίχους που είχα γράψει πριν από χρόνια...

" Τυραννικό μονοπάτι η μοναδική επιλογή της σιωπής

Φαρμακερό βέλος στις χορδές η έλλειψη φωνής

Αβυσσαλέο το μαρτύριο προσμονής ανταπόκρισης

Από εθελότυφλα μάτια και βαρήκοα ότα. "


Ευτυχώς που τα γράφω πλέον... και υπάρχουν να με επιβεβαιώνουν.

Το γράψιμο με Ανακουφίζει... με Επισφραγίζει... με βγάζει όλο και πιο έξω από το Κελί μου... από την Δική μου Φυλακή !!!






Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας
Άλλες ερμηνείες: Θανάσης Παπακωνσταντίνου


Ξυπνάς και του καθρέφτη τη λίμνη αναταράζεις
ζαρκάδια ξαφνιασμένα θα πεταχτούν
θα φύγουν για τα δάση κι από το είδωλό σου
θα λείπουνε τα μάτια και η φωτιά

Θα ψάξεις τους δικούς σου τυφλός και τρομαγμένος
Ήρθε ο καιρός να μάθεις ποιοι σ' αγαπούν
μα η πόλη είν' άδεια κι ο μάντης Τειρεσίας
θ' αφήσει τον χρησμό του στην ξένη γη, σε ξένη γη

Τυφλός είναι κι εκείνος που κάνει ότι δεν ξέρει
πως πίνει απ' το πηγάδι το σκοτεινό
που ότι τον κατατρώει ανάγκη το 'χει κάνει
ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί

Την ώρα αυτή στον κάμπο, ομίχλη κατεβαίνει
τα σκιάχτρα, τα κουρέλια θα φοβηθεί
τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς


Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Σάββατο, Οκτωβρίου 16, 2010

Όνειρα, με μάτια κόκκινα, που κλεισαν βαριά, βλέπω τον κόσμο μια φωτιά ...

Αφιερωμένο ...
Όνειρα, φτερά μου χάρτινα
πάρτε με απαλά
ως τ' ουρανού την αγκαλιά
Να 'φευγα, και τι δε θα 'δινα
να μπαινα κρυφά
στου φεγγαριού κάποια γωνιά

Όνειρα, με μάτια κόκκινα
που κλεισαν βαριά
βλέπω τον κόσμο μια φωτιά
να φευγα, πέρα απ'τ'ανθρώπινα
μέσα μου η καρδιά
άστρο σβηστό στο πουθενά






Όνειρα μου χτεσινά
πόσα βράδια μου ορφανά
έκλαψα για την αγάπη
στ'ουρανού την αγκαλιά

Όνειρά μου αποψινά
μια και το φερε η καρδιά
κι έφυγε άλλη μια αγάπη
καλώς ήρθατε ξανά

Όνειρα, σε κόσμο ψεύτικο
πάμε να χαθώ
μέχρι ν' αδειάσει το μυαλό
να'φευγα, σε ύπνο ατέλειωτο
κι όταν σηκωθώ
να 'χω ξεχάσει ν' αγαπώ

Όνειρα μου χτεσινά
πόσα βράδια μου ορφανά
έκλαψα για την αγάπη
στ'ουρανού την αγκαλιά

Όνειρά μου αποψινά
μια και το φερε η καρδιά
κι έφυγε άλλη μια αγάπη
καλώς ήρθατε ξανά




Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας



Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Παρασκευή, Οκτωβρίου 15, 2010

Όταν το Σώμα μάχεται με τις Λέξεις...

Πόσο δυνατά ηχούν οι λέξεις ?

Πόσο νόημα έχουν σκέτες... ξερές... χωρίς χρώμα και ύφος ?

Πόσο πιστευτές γίνονται όταν η Γλώσσα του Σώματος λέει εντελώς άλλα ???

Ποιο τελικά είναι το Αληθινό Πρόσωπο... και ποιο το Προσωπείο ???



Προσωπικά έχω πάψει να πιστεύω τις λέξεις... Και για να είμαι σωστός, έχω πάψει να πιτεύω ΜΟΝΟ τις λέξεις...


Τις πιστεύω Λίγο... Ίσα ίσα για να γεμίζουν τα κενά από το τρέμουλο των χεριών... τον ήχο από το κόμπιασμα της Φωνής... και τη θέρμη από την φλόγα των Ματιών...


Και από όλες τις λέξεις... νόημα έχουν αυτές που ξεφεύγουν... αυτές που φωλιάζουν ανάμεσα από αυτές που λέγονται...


Όσο όμως και να τις έχει σχεδιάσει κάποιος... ξεφεύγει η Αλήθεια... Δεν κρύβεται.

Υπάρχουν λέξεις κλειδιά... που φανερώνουν τι έρχεται... τι υπάρχει μέσα και δεν μεταφράζεται σε λόγια.

Στην Αρχή του τραγουδιού ρωτάνε μία γυναίκα αν γνώρισε ποτέ τον Φόβο... και αυτή απαντά "Όχι δεν τον Γνώρισα"....

Το Διαβάσατε ??? Ακούστε το ... και θα με καταλάβετε...




Πεχλιβάνης

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά, βρε αμάν αμάν
αέρας Πεχλιβάνης
να μην μπορείς να κοιμηθείς, βρε αμάν αμάν
μόλις τον ανασάνεις
θα 'χει θυμάρι στα μαλλιά, βρε αμάν αμάν
κράνα για σκουλαρίκια
και μες στο στόμα θα γυρνά, βρε αμάν αμάν
ρητορικά χαλίκια

Θα κατεβεί σαν άρχοντας, βρε αμάν αμάν
θα κατεβεί σαν λύκος
να πάρει χρώμα και ζωή, βρε αμάν αμάν
της μοναξιάς ο κήπος
τα μελισσάκια θα γυρνούν, βρε αμάν αμάν
γύρω απ' τις πολυθρόνες
και το νερό το κρύσταλλο, βρε αμάν αμάν
θα ρέει απ' τις οθόνες

Αέρα να 'σαι τιμωρός, βρε αμάν αμάν
να 'σαι και παιχνιδιάρης
κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, βρε αμάν αμάν
να 'ρθεις να μου την πάρεις
για να κοιτάει από ψηλά, βρε αμάν αμάν
του κόσμου τη ραστώνη
να ξεχαστεί σαν των βουνών, βρε αμάν αμάν
το περσινό το χιόνι


Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Πέμπτη, Οκτωβρίου 14, 2010

Όχι Άλλη φορά... Όχι Άλλη φορά... Όχι Άλλη φορά...







Αντέχω

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας
Μουσική: Μπάμπης Στόκας
Πρώτη εκτέλεση: Μπάμπης Στόκας


Κοίτα εκείνη τη γυναίκα.
Βάλε τις ασημένιες μπότες σου και κάν' την προσευχή σου.
Κι όλες αυτές οι ζήλιες γι' αυτούς που έχουν πιο πολλά,
όλοι αυτοί οι φόβοι που με κάνουν και τρέμω,
έχουν να κάνουν με την αγάπη...
Θα σηκωθώ το πρωί να δω την Ανατολή
κι ο Ήλιος, ο Ήλιος δε θα ξαναδύσει.
Οι χιλιάδες ερωμένες μου, θα ριζώσουν βαθιά μέσα μου
και δε θα μου λείψουν ξανά ποτέ.
Ποτέ...
Αλλά, αλλά αν με κάνεις να κλάψω,
αν με κάνεις να σπάσω,
αν με κάνεις να δω τη φαντασίωση της αγάπης,
τότε, τότε ίσως να ήρθε η ώρα τώρα
να μαζέψω τα σπασμένα μου κομμάτια για πάντα
και να γυρίσω επιτέλους σπίτι...
Μου φαίνονται όλα αυτά τόσο δύσκολα.
Γύρνα απλά μια σελίδα πίσω.
Τότε θα δεις τον πόνο μες στις σκιές μου.
Ποιος δε πληγώθηκε απ' την αγάπη;
Είναι σα να βάζεις το βασίλειό σου πάνω στην άμμο.
Αλλά, αλλά αν με κάνεις να κλάψω,
αν με κάνεις να σπάσω,
αν με κάνεις να δω τη φαντασίωση της αγάπης,
τότε, τότε ίσως ήρθε η ώρα
να μαζέψω τα σπασμένα μου κομμάτια για πάντα
και να γυρίσω επιτέλους σπίτι...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
Σταγόνες υγρασίας στο ταβάνι...
Η φλόγα μέσα μου τρεκλίζει, πάει να σβήσει...
Σαν ταξιδιώτης μακρινός, ξενιτεμένος
μέσα στην ίδια του τη σκέψη στοιχειωμένος.
Σαν οπτασίες τριγυρίζουνε τα βράδυα
κι απ' το κορμί μου κλέβουνε τα χάδια,
του βίου τ' αφανέρωτα σημάδια,
σαν ταξιδιάρικα πουλιά μ' ακολουθάνε.
άλλη μια φορά δεν έχω...
Δεν έχω...
άλλη μια φορά αντέχω...
Αντέχω...
άλλη μια φορά δεν έχω...
Δεν έχω...
άλλη μια φορά αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
άλλη μια φορά αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...


Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Δευτέρα, Οκτωβρίου 11, 2010

♫ ♪ Παναθεμά σε, τι φοβάσαι; ♫ ♪


Κάποια πολύ ωραία στιχάκια μου ξαναθύμισαν αυτό εδώ το ποίημα...

Έγραψε σήμερα η Evie στο FB....

♫ ♪ Παναθεμά σε, τι φοβάσαι;
Στάσου λιγάκι κάτι να σου πω...
Τι παραπάνω θες να κάνω
για να πιστέψεις πόσο σ αγαπώ!♫ ♪


Και φυσικά... έμεινα στο " Πανάθεμά σε, τι φοβάσαι; "




Γι' αυτόν τον Φόβο λέω και εγώ... Που τα Καταστρέφει Όλα !!!






(12) Είναι ο Έρωτας Φοβικό Σύνδρομο; (2 Σεπτεμβρίου 2008)



Η σκέψη κολλάει στο χαρτί κι όλο απομακρύνεται

Το μελάνι στεγνώνει από την ακινησία και το χαμένο χτύπο των πλήκτρων

Απλανές το βλέμμα στη μαύρη γραμμή που αναβοσβήνει βασανιστικά

Θυμίζοντας το χρόνο που κυλάει και φεύγει σαν το κρυστάλλινο νερό μιας πηγής

που σκορπίζεται χωρίς να καταλαγιάζει τη δίψα σου



Η χαρά και η αγαλλίαση της απελευθέρωσης των λέξεων γίνονται φόβος

Φόβος μεταμόρφωσης ενός λεκτικού παραληρήματος, σε έργο τρόμου

Φόβος μετάλλαξης δακρύων συγκίνησης, σε δάκρυα πανικού

Φόβος μετατροπής ρίγους έντονης ευχαρίστησης, σε ανατριχίλα και σύγκρυο



Απαίσιο αρχέγονο συναίσθημα που στερεί την απόλαυση της παρθένας αίσθησης

Κατακυρίευση της ψυχής από παραπλανητικά μηνύματα φανταστικών γεγονότων

Αλλοίωση απολαυστικών παλμικών δονήσεων σε σφοδρές αναταράξεις

Καταβαράθρωση του Έρωτα από απόλυτο συναίσθημα ζωής

………………… σε αναίτιο παραλήρημα και φοβικό σύνδρομο




.





Έρωτας είναι

Στίχοι: Ορφέας Περίδης
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Πρώτη εκτέλεση: Ορφέας Περίδης

Έρωτας είναι και πετάει
Κι όπου πας σε κυνηγάει

Τοξότης είναι και στοχεύει
Θέλει πάντοτε να φεύγει

Μες τα δάση τριγυρνάει
Σε ρυάκια ξεδιψάει

Δέντρα με καρδιές πληγώνει
Και με δάκρυ το πληρώνει

Κι όλο έρχεται και φεύγει
Κι όλες τις καρδιές μαγεύει

Έρωτας είναι και θυμάται
Και τις νύχτες δεν κοιμάται

Καθρεφτίζεται στις λίμνες
Τρέφεται και ζει με μνήμες

Μέρες τα κύματα μετράει
Όλα ή τίποτα ζητάει

Κι όλο στην άμμο κάτι γράφει
Θέλει ό,τι δεν υπάρχει

Κι όλο έρχεται και φεύγει
Κι όλες τις καρδιές μαγεύει

Κει που αγαπάει τα νώτα στρέφει
Και στα όνειρα επιστρέφει

Μα πάλι θέλει κι επιμένει
Και στο τέλος μόνος μένει

Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Κυριακή, Οκτωβρίου 10, 2010

You can't be too careful anymore, when all that is waiting for you ...



Tο είχα δεις και μερικές μέρες πριν... Τώρα το πρόσεξα. 

 Κράτησα το Όνομα... Paramore... 

Έίδα το Βίντεο... Έφτασε... Ανάρτηση Κατευθείαν. 

Είναι από τα Groups που γουστάρω Πολύ. Ένταση, Χτύπημα, Φωνές από το Κοινό.... ROCK !!! 

Χαίρομαι να βλέπω τέτοιες Σκηνές... να συνεχίζουν το Παρελθόν... στο Παρόν... και να το παραδίδουν στο Μέλλον !!!

















  Careful - Paramore 

 I settled down A twisted up frown Disguised as a smile, 
well You would have never known I had it all 
But not what i wanted cause hope for me Was a place uncharted And overgrown You'd make your way in i'd resist you just like this You can't tell me to feel The truth never set me free So, I did it myself You can't be too careful anymore When all that is waiting for you Won't come any closer You've got to reach out a little more More More More, more Open your eyes like i opened mine It's only the real world, A life you will never know Shifting your weight To throw off the pain well You can ignore it But, only for so long You look like I did You resist me just like this You can't tell me to heal And, it hurts remembering How it felt to shut down You can't be too careful anymore When all that is waiting for you Won't come any closer You've got to reach out a little more More More More, more The truth never set me free The truth never set me free The truth never set me free So, I'll do it myself You can't be too careful anymore When all that is waiting for you Won't come any closer You've got to reach out... Can't be too careful anymore When all that is waiting for you Won't come any closer You've got to reach out More More More More, more
Bookmark and Share
Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Σάββατο, Οκτωβρίου 09, 2010

Έφυγαν χαθήκαν όλοι κι έχουνε κρυφτεί, ο καθένας πίσω από μια γρίλια ...

Πολλές φορές προσπαθούμε να εξηγήσουμε τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα στην ζωή μας. Προσπαθούμε να δώσουμε μία εξήγηση... να βρούμε μια φόρμουλα, ένα λογικό τρόπο σύνδεσης.

Το κακό είναι ότι η ζωή είναι απρόσμενη και μας εκπλήσσει. Και εκεί που νομίζουμε ότι σπάσαμε τον κωδικό βρισκόμαστε πιο μπερδεμένοι από ποτέ.

Πολλές φορές μπερδευόμαστε από την "εικόνα". Από ένα γλυκό πρόσωπο, από μία ζεστή φωνή, από ένα άπλωμα χεριού για βοήθεια. Αρκεί όμως μόνο αυτό ? Όχι. Και προκύπτει η ερώτηση...

Και τι πρέπει να κάνουμε για να προχωράμε χωρίς να πέφτουμε, χωρίς να πληγωνόμαστε ?

Θα γράψω αυτό που έχει ένας φίλος στο Profile του... "I'm completely Lost".

Απλά νομίζω ότι πρέπει να προχωράμε βλέποντας λίγο πίσω από την εικόνα. Όχι πολύ γιατί θα παραμορφωθεί και θα χάσει την Ομορφιά και την έκφρασή της. Και ας πέσεις... Ας γκρεμοτσακιστείς. Είναι καλύτερα από το να ζεις Παραμορφωμένα !!!

Άρα όπως λέει και το παραμύθι δεν πρέπει να μετατρέψουμε τον Κύκνο σε Ασχημόπαπο. Απλώς να μην μένουμε στην Ομορφιά και στην Περηφάνια.... γιατί ακόμα και .................


Ένας κύκνος κλαίει

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος


Πόσα χρόνια έχουν περάσει ούτε έχεις σκεφτεί
Ρίχνεις τη σιωπή σου στα σπουργίτια
Η αγάπη δε χρωστάει καμιά ανταμοιβή
και οι ποιητές καμιά αλήθεια

Στο λευκό το φόρεμά σου πόσοι στοχασμοί
ξενυχτούν και τρέφουν τα όνειρά μας
Κι όλο ταξιδεύεις μόνη όπως οι καημοί
τόσο μακριά κι αναμεσά μας

Μη μιλάς,
μη μιλάς, ένας κύκνος κλαίει
Μη μιλάς,
μη μιλάς, ένας κύκνος κλαίει





Στα μικρά τα γεγονότα που ‘ναι μια στιγμή
ξεπηδάει πελώρια η χαρά σου
Τα διαμάντια έχω ζηλέψει όμως πιο πολύ
που κατρακυλούν στα μαγουλά σου

Έφυγαν χαθήκαν όλοι κι έχουνε κρυφτεί
ο καθένας πίσω από μια γρίλια
Σε κορδέλες από χιόνι έφυγες κι εσύ
στο χορό του ανέμου με τα φύλλα

Μη μιλάς...


( Η Ανάρτηση έχει ξαναδημοσιευτεί με άλλο τίτλο... )

Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Παρασκευή, Οκτωβρίου 08, 2010

Και μοιάζει ετούτη η σιωπή, με λίγο πριν την μπόρα, σαν τη στερνή την ώρα που θα επιτεθεί ...

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.





όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.



Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Πρώτη εκτέλεση: Ψαραντώνης



Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Ενώ εγώ με όσο νου μου φτάνει για να στέκω, αρχάριο και μαγικό το αύριο θα βλέπω ...





Φτιάχνεις τ' αύριο όπως το χθες και το μεθαύριο,
κατάπιες και τον πυρετό, παγώνεις τον υδράργυρο,
αράδα πας και δε ρωτάς - μη με ρωτάς -
στήσε αυτί, στα νιάτα σου χρωστάς
πολλά, αλλά της πέτσας σου σηκώνεται η τρίχα
και πετάς από τα όμορφα τη ψίχα·
ενώ εγώ με όσο νου μου φτάνει για να στέκω,
αρχάριο και μαγικό το αύριο θα βλέπω.






Αύριο - Active Member

Σε βλέπω να τρέμεις και να χλωμιάζεις,
δαρμένες συλλαβές αδέξια γύρω ν' αραδιάζεις,
λίγο-λίγο ν' αδειάζεις από τα λόγια τα επιχρυσωμένα
ανάμεσα σε πυρά διασταυρωμένα.
Ξεφτισμένα ονείρατα, κουφάρια στυλωμένα,
μακρυά από μένα της σιωπής τα περιμαζεμένα.
Από τα σωριασμένα ακούω στο μισοσκόταδο
τραγούδι ανοιχτόκαρδο, γεράκι στο λιόκλαδο
που αναπολεί τα πρότερα τ' αλύγιστα,
τα λόγια τα μονάκριβα, τ' αμεταχείριστα.
Τα όμορφα, είναι αθάνατα τα όμορφα
κι οι ασχήμιες στηριγμένες με σαπιόκαρφα.
Μιλάς γι' αυτές, μου τις σερβίρεις γι' αύριο·
με τη βλακεία εξημερώνεις κάθε άγριο
πουδραρισμένες φάτσες, αγάμητες κυράτσες,
καλλιτεχνάδες, διανοούμενους λινάτσες,
φουρκισμένα, μισοκαυλωμένα νιάτα,
φουσκωμένα κορμάκια, μικρά ανάλαφρα πιάτα.
Θάματα, μου λες για θάματα
σαν κηδεμόνας ναρκωμένος απ' τα αγιάσματα.
Κυνηγός και δεσμοφύλακας μου τάζεσαι,
με κλειδώνεις, με κομματιάζεις, με μοιράζεσαι.
Μα ένα σου λέω και κράτα το -
συνομήλικος είναι ο φόβος με το θάνατο.

Αύριο - ό,τι κι αν πεις για το αύριο
πάλι θα 'ναι σαν ποιήμα με λόγια αφηρημένα.
Αύριο - περιγραφή σε ναυάγιο
με τον καπετάνιο να 'χει τα χέρια σταυρωμένα.
Αύριο - όποιον και να 'χεις δίπλα σου άγιο,
δε σου βγάζει απ' το κεφάλι ιδέα θαυματουργή.
Αύριο - ανηφορίζω και θα ζήσω το αύριο
σαν να τραβάω μια γάζα απ' την πληγή.

Μ' ανέκδοτα ξενέρωτα μας ζάλισες τον έρωτα,
το αύριο παρέλυσε σε βράδια αξημέρωτα.
Σου τέλειωσαν τα θέματα, τα όνειρά σου ψέμματα
και τα μυαλά στα σύννεφα ακατέβατα.
Δε ξέρω αν βλέπεις και πως αντέχεις
ν' αναμασάς το ίδιο σενάριο, στα ίδια να επιστρέφεις,
ξανά πάλι σαν τη μέρα της μαρμότας
το κουμπί να ψάχνεις της ξεκούμπωτης σου ρόμπας.
Και τα πράγματα, τα ίδια πράγματα
μαντεύεις χωρίς ρίσκο και βουλωμένα γράμματα.
Μ' αν δε κοιτάς όπου πατάς, θα πέφτεις στη παγίδα,
την ίδια με το θάνατο απλώνετε αρίδα.
Φτιάχνεις τ' αύριο όπως το χθες και το μεθαύριο,
κατάπιες και τον πυρετό, παγώνεις τον υδράργυρο,
αράδα πας και δε ρωτάς - μη με ρωτάς -
στήσε αυτί, στα νιάτα σου χρωστάς
πολλά, αλλά της πέτσας σου σηκώνεται η τρίχα
και πετάς από τα όμορφα τη ψίχα·
ενώ εγώ με όσο νου μου φτάνει για να στέκω,
αρχάριο και μαγικό το αύριο θα βλέπω.

Αύριο - και μας τελειώσαν τα θάματα.
Κλειστά περάσματα, τσάμπα τ' αγιάσματα
κι εσύ βρωμονιόβγαλτε κοιτάς κατάματα
τ' ασάλευτα και τ' αχάλαστα
που ο φόβος τα κρατάει μακριά - μην αγγίζεις -
προς τα πίσω μοναχά στα τυφλά να βαδίζεις,
μακρiά από μένα ονείρατα ξεφτισμένα·
μακριά από μένα δανεικά ονείρατα ξεφτισμένα
Αύριο...
Θα ζήσω τ' αύριο σαν να τραβάω μια γάζα απ' τη πληγή.





Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Τετάρτη, Οκτωβρίου 06, 2010

Εν Λευκώ... by DSV ( Αφιερωμένο στις Γυναίκες )...



Το βίντεο αυτό το είχα 2 εβδομάδες στο Μυαλό μου...

Συνάντησα τις εικόνες και τις έπλεξα με Ήχο...

Νομίζω βγήκε πολύ Όμορφο...



Σας το Χαρίζω...












Εν - Λευκώ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.





Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....


Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου



Bookmark and Share




Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".