Την είχα Ερωτευτεί κεραυνοβόλα από το 1ο επεισόδιο του Καρυωτάκη. Τόσο πολύ που έγραψα την 1η μου ανάρτηση βασισμένη στον Ρόλο της. Κλικ Εδώ... Βέβαια ο χαρακτήρας της Πολυδούρη ήταν που με είχε καθηλώσει αλλά και η δικιά της Ομορφιά που έβγαινε μέσα από τα μελαγχολικά της μάτια.
Είχα γράψει για το ανήσυχο πνεύμα της Πολυδούρη... για την αντισυμβατικότητά της, τον τρόπο που σκεφτόταν και την Ερωτική της σχέση της με τις Ιδέες και Αξίες της Ζωής.
Η Μαρία Κίτσου έβγαζε όλα αυτά τα ιδιώματα τόσο χαρακτηριστικά που σου έδινε την εντύπωση ότι είναι έτσι.... όπως ακριβώς ο ρόλος. Τόσο πολύ τον βίωνε.... τόσο πολύ ρεαλιστικά απέδιδε όλον τον συναισθηματισμό.
Δεν ξέρω με ποια ακριβώς ήμουνα Ερωτευμένος. Με την Πολυδούρη... ή με την Κίτσου ? Πραγματικά δεν ήξερα. Απλά - σκεφτόμουνα - μου αρέσει τόσο πολύ επειδή εκφράζει και αποδίδει υποκριτικά όλον αυτόν τον ρομαντισμό και την ποιητική ιδιοσυγκρασία μιας Γυναίκας μιας Άλλης Εποχής. Μιας χαμένης Ομορφιάς που στις μέρες μας... "Δεν υπάρχει".
Ήμουνα μπερδεμένος... και χθες, μετά από κάποιο επεισόδιο του 3ου Νόμου που είχε σε επανάληψη πριν μερικές μέρες, την ξαναθυμήθηκα. Μου άρεσε πολύ..... και έτσι όπως ήταν με ρούχα της εποχής μας. Μου έβγαζε πάλι όλο αυτό το συναίσθημα. Τα Μάτια..... την ίδια ακριβώς Γλυκιά Μελαγχολία !!!
Έψαξα να βρω φωτογραφία της και διάβασα ένα άρθρο στο Enet.gr που είχε κάποιο αφιέρωμα για εκείνη. Τότε κατάλαβα ποια είχα Ερωτευτεί. Και τις δύο. Η ζωή της και η ιδιοσυγκρασία της μοιάζει τόσο πολύ με της Μαρίας Πολυδούρη. Γι' αυτό και η Υπέροχη απόδοση του Ρόλου της.
Κάτι τέτοιες στιγμές...... καταλαγιάζει η τόσο μεγάλη απογοήτευση της Εποχής !!! Η Ομορφιά είναι υπό εξαφάνιση αλλά δεν έχει χαθεί εντελώς !!!
Υ.Γ. Και για να το ξεκαθαρίσω μιλάω για την Ομορφιά που βγαίνει από την Ψυχή και ξεδιπλώνεται στα Μάτια και το Χαμόγελο !!! Αν και το ομολογώ ότι μου αρέσει πολύ και Εξωτερικά !!!
------------------- Το άρθρο... -----------------------
Από πολύ μικρή αισθανόταν διαρκώς ότι κάτι της έλειπε. Λοξοδρομώντας, το ανακάλυψε στο θέατρο. «Στο θέατρο μπορώ επιτέλους και εκφράζομαι ελεύθερα», παραδέχεται. «Πάνω στη σκηνή νιώθω μια ελευθερία και τη δύναμη ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Στη ζωή μου είμαι πιο ντροπαλή και χαμηλών τόνων».
Η μικρή «προϊστορία» της, κατ' αρχάς στη δεύτερη δέσμη («από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, παθολόγος ήθελα να γίνω και να γυρνάω με οργανώσεις σε όλο τον κόσμο») και κατόπιν στην τρίτη («αργότερα ήθελα όσο τίποτα να γίνω αρχαιολόγος»), αφήνει το αποτύπωμά της στην πολυπρισματικότητα των καθηλωτικών θεατρικών ερμηνειών της. «Ολη αυτή η "προ-παιδεία" ήταν ένα μεγάλο εφόδιο για το θέατρο. Σίγουρα με πλούτισε», υποστηρίζει. «Ομως, το ταλέντο είναι ένα πολύ μυστήριο πράγμα: βλέπεις παιδιά χωρίς καμιά εμπειρία ζωής, που μόλις έχουν τελειώσει το σχολείο και σε καθηλώνουν σκηνικά. Πού βρήκαν το "υλικό"; Κανείς δεν ξέρει».
Στις πανελλαδικές, που ξαναδίνει μετά την Ιατρική, αντί για την Αρχαιολογία θα μπει στη Θεολογική. Δεν τη γεμίζει. Θα βρει διέξοδο στην πανεπιστημιακή θεατρική ομάδα. Ενα χρόνο μετά δίνει εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δεν περνάει. Πεισμώνει και ξαναδίνει. Επιτυγχάνει.
Θα την ανακαλύψει τελειόφοιτη στην οντισιόν για τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφκσι ο Λιβαθινός. Είναι η εποχή που το «φυτώριο» της Πειραματικής Σκηνής βρίσκεται στο απόγειό του. Ο Λιβαθινός θα την «ξαναχρησιμοποιήσει» στη «Μασκαράτα» του Λέρμοντοφ. Στην καρναβαλίστικη, χαοτική παράσταση διασώζεται από το πλήθος των ηθοποιών. Τη σκυτάλη από τον Λιβαθινό θα πάρει η Ρούλα Πατεράκη, που την επιλέγει για τον «Βυθό» του Γκόρκι (στο Εθνικό Θέατρο).
«Την Πειραματική Σκηνή την ήξερα πολύ πριν μπω στη σχολή του Εθνικού. Εβλεπα όλες τις παραστάσεις της από το σεξπιρικό "Αγάπης αγώνας Αγονος" και μετά. Λάτρευα τη δουλειά της. Οταν στον "Ηλίθιο" βρέθηκα ανάμεσα σε αυτούς που θαύμαζα, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ο Στάθης Λιβαθινός είναι μια πολύ μεγάλη σχολή», τονίζει η Κίτσου. «Ισως πιο σπουδαία κι από τη δραματική του Εθνικού. Αυτό είναι κάτι που το έζησα και με την κυρία Πατεράκη. Μια αληθινή διανοούμενη του θεάτρου, που έχει το δικό της θεατρικό σύστημα και ξέρει ακριβώς τι θέλει».
Μεταμορφωμένη με καρέ καστανό μαλλί ως Μαρία Πολυδούρη στον τηλεοπτικό «Καρυωτάκη» του Τάσου Ψαρρά -για το χατίρι του «θυσίασε» την καστανόξανθη κόμη/χείμαρρο- η Μαρία Κίτσου αποκαλύπτει ότι και στην τηλεόραση υπάρχει περιθώριο για ερμηνεία ημιτονίων. «Ο Ψαρράς έθεσε όρο να μην κάνουμε τίποτα άλλο όσο διαρκέσουν τα γυρίσματα. Για 8 μήνες, από τον Ιούλιο, αφοσιωθήκαμε στον "Καρυωτάκη" δουλεύοντας 12ωρα σαν τους στρατιώτες. Ηταν πολύ δύσκολο γιατί δεν είχα εμπειρία από την τηλεόραση -αν και δεν μπορώ να φανταστώ ιδανικότερα γυρίσματα. Μόνο μια ταινία είχα κάνει, τον "Τελευταίο γυρισμό" της Κορίνας Αβραμίδου. Αλλά η τηλεόραση δεν είναι σινεμά, είναι άλλο μέσο».
Ο φακός την έχει ερωτευτεί. Δεν συμφωνεί. «Δεν ξέρω τελικά αν μου αρέσω. Είμαι με τις... μέρες μου! Το πρόσωπό μου έχει την ιδιότητα να αλλάζει διαρκώς. Το πώς αισθάνομαι και το αν είμαι ή όχι καλά αποτυπώνεται πάνω του».
Την Πολυδούρη τη γνώριζε, αλλά με το σίριαλ εμβάθυνε στο έργο και τη βιογραφία της διαβάζοντας τα άπαντά της και μαζί το ημερολόγιό της. «Ηταν διαρκές το ψάξιμο και πάμπολλες οι συζητήσεις. Η ζωή της καθρεφτίζεται στο έργο της. Το ημερολόγιό της είναι χάρτης. Με βοήθησε πολύ».
Το ότι πίσω από την αέρινη εύθραυστη όψη κρύβεται απαστράπτων ένας σύνθετος ψυχικός κόσμος, η Κίτσου το αποδεικνύει τις τελευταίες μέρες ξανά στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης «104». Μαζί με τον Μάνο Καρατζογιάννη ερμηνεύει, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη, τη δύσκολη ποίηση των ερωτικών σονέτων του Σέξπιρ. Η παράσταση («Σονέτα») είναι σύνθεση 29 σονέτων από τα εκατόν πενήντα τέσσερα του Βρετανού βάρδου. Επίκεντρό τους η σεξπιρική «dark lady»: «Με τα σονέτα του ο Σέξπιρ απευθύνεται σ' αυτή τη σκοτεινή γυναίκα και σε έναν όμορφο νεαρό. Σε κάποια διαφαίνεται ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσά τους. Μιλούν για την ανάγκη μας να αγαπηθούμε».
Το καλοκαίρι θα ξεκουραστεί. Το χειμώνα έχει πάλι «κουπί». «Θα είμαι η Κασσάνδρα στις "Τρωάδες" δωματίου, που θα ανεβάσει ο Β. Θεοδωρόπουλος. Το περιμένω πώς και πώς. Οπως βλέπετε, πηγαίνω από τη μια dark lady στην άλλη και από ποίηση σε ποίηση».
* Τα «Σονέτα» παρουσιάζονται σε μετάφραση Διονύση Καψάλη, σκηνικά-κοστούμια Μαργαρίτας Χατζηιωάννου, μουσική Αριστείδη Μυταρά και επιμέλεια κίνησης Πέτρου Γάλλια.
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
