She's like the wind through my tree She rides the night next to me She leads me through moonlight Only to burn me with the sun She's taken my heart But she doesn't know what she's done
Feel her breath on my face Her body close to me Can't look in her eyes She's out of my league Just a fool to believe I have anything she needs She's like the wind
I look in the mirror and all I see Is a young old man with only a dream Am I just fooling myself That she'll stop the pain Living without her I'd go insane
Feel her breath on my face Her body close to me Can't look in her eyes She's out of my league Just a fool to believe I have anything she needs She's like the wind
Feel your breath on my face Your body close to me Can't look in your eyes You're out of my league Just a fool to believe (Just a fool to believe) She's like the wind (Just a fool to believe) Just a fool to believe (She's like the wind) Just a fool to believe (Just a fool to believe) She's like the wind (Just a fool to believe) Just a fool to believe She's like the wind
(Just a fool...) (She's like the wind) (She's like the wind) (Just a fool...) (She's like the wind) (Just a fool...)
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Νομίζω ότι πρώτη φορά έχει περάσει τόσος καιρός χωρίς να αναρτήσω κάτι.
Αναρτούσα σχεδόν καθημερινά, ή μέρα παρά μέρα. Πάντα όταν έγραφα μία ανάρτηση ηρεμούσα. Ένιωθα γεμάτος. Πλήρης. Ξεφόρτωνα. Τώρα... τίποτα. Το απόλυτο κενό. Αδιέξοδο.
Είναι πολύ βασανιστικό να μην μπορείς να εκφράσεις το μέσα σου. Να μην σου βγαίνουν λέξεις, να μην σου έρχονται στο μυαλό, μελωδίες και στίχοι.
Το Blog τελικά είναι μεγάλη δέσμευση, μεγάλη ευθύνη. Αν δεν υπήρχε δεν θα με ένοιαζε που δεν γράφω. Τώρα όμως... σιωπηρά με καλεί. Μου θυμίζει ότι είμαι "εκφραστικά" ανενεργός και αυτό μου κοστίζει. Γιατί ξέρω ότι το έχω ανάγκη. Ξέρω ότι αν δεν το κάνω... θα μου λείπει κάτι.
Μία εβδομάδα και μία μέρα να αναρτήσω.
Είναι (για μένα) πολύς καιρός που δεν είπα κάτι με το γράψιμο, και δεν τραγούδησα κάτι με κάποιο μουσικό βίντεο !!!
Αρκετό το διάστημα αλλά... Είναι μερικές φορές που...
...δεν έχω τι να τραγουδήσω τι να πω είναι η φωνή μου ένα σήμα από καπνό κι έτσι για πάντα λέω το στόμα μου να κλείσω για τίποτα άλλο πια να μην ξαναμιλήσω μα πάλι πώς θα ζήσω
Μέσα σε σχολεία μέσα σε πανεπιστήμια μέσα σε ωδεία σε στρατούς και γυμναστήρια πέρασα χρόνια άλλος μπήκα κι άλλος βγήκα κι έχω τη μόρφωση για όπλο και για προίκα κι ένσημο για το ΙΚΑ
Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει ό,τι αγαπούσα και το άφησα ό,τι μισούσα και το κράτησα φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει τον εαυτό μου που τον ξέχασα το μέσα κόσμο μου που έχασα με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;
Πάρε τα πάνω σου μικρέ πάρε τα πάνω σου πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου και φτιάξε πάλι την αρχαία συνταγή μ' ένα τραγούδι να γλυκάνεις την ψυχή μα άραγε θα μου βγει;
Πρέπει να αδειάσεις το κεφάλι σου απ' τις σκέψεις μήπως μπορέσεις τελικά να το αντέξεις αυτά μου είπαν κάποιοι φίλοι χτες το βράδυ μα εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν το χάδι και μια τους νότα στο σκοτάδι
Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει ό,τι αγαπούσα και το άφησα ό,τι μισούσα και το κράτησα φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει τον εαυτό μου που τον ξέχασα το μέσα κόσμο μου που έχασα με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;
Α Δ Ι Ε Ξ Ο Δ Ο Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης & Ελευθερία Αρβανιτάκη & Διονύσης Σαββόπουλος ( Τερτσέτο )
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Επειδή τις περισσότερες φορές, λέξεις και εκφράσεις μεταφράζονται σε στίχους και τίτλους τραγουδιών.... το μυαλό μου πήγε αυτόματα σε κάποιο τίτλο τραγουδιού.
Ένα φοβερό τραγούδι που άκουσα για πρώτη φορά γύρω στα 15 - 16. Πραγματικά πόσο διαχρονικό είναι? Πόσο περιεκτικό? Πόσες χιλιάδες εικόνες χωράνε σε μερικούς στίχους?
Αρκετά σκληρό... σοκαριστικό ... αλλά τόσο ρεαλιστικό και αληθινό. Και το βίντεο που βρήκα, παρόλο που δεν είναι τόσο ποιητικό, είναι αρκετά καλά σκηνοθετημένο.
Στα τρυφερά χρόνια των 15 - 16, δεν το καταλαβαίναμε τόσο πολύ, και πιο πολύ στεκόμασταν στα σόλα της κιθάρας που ομολογουμένως είναι φανταστικά..... Αλλά καλύτερα. Το απαλό - βελούδινο δέρμα της εφηβείας δεν ταίριαζε με τόση σκληρότητα. Όσο σκλήρυνε... τόσο πιο πολύ το καταλάβαινε. Πόσο κατανοητό έγινε τώρα που ωρίμασε???
Αφιερωμένο σε όσους μεγάλωσαν με αυτό αλλά και στους μικρούς (όπως οι μαθητές μου που γεννήθηκαν μετά από το 86 που βγήκε) και μπορεί να μην το έχουν ακούσει...
Στίχοι: Γιάννης Μηλιώκας Μουσική: Γιάννης Μηλιώκας Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Μηλιώκας
Είδα ένα κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά μου είδα να γίνεται γιαπί η γειτονιά μου για το καλό μου
Είδα τα δέντρα που σκαρφάλωνα κομμένα σε φορτηγό τα όνειρά μου φορτωμένα για το καλό μου
Είδα το δάσκαλο να με χτυπάει με ζήλο είδα τα χέρια μου πρησμένα από το ξύλο είδα τα νεύρα μου σιγά σιγά να σπάνε με καλοσύνη και στοργή να με χτυπάνε
Για το καλό μου για το καλό μου ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου
Είδα να κόβουν τη μπουκιά για την μπουκιά μου ρούχα να φτιάχνουν απ' τα ρούχα τα παλιά μου για το καλό μου
Είδα τη μάνα μου να κλαίει απελπισμένα είδα το γέρο μου να φεύγει για τα ξένα για το καλό μου
Είδα τους φίλους μου να σκίζονται για μένα είδα να θέλουν να ξεκόψω από σένα είδα χαράματα να με τραβάν στο τμήμα για να γλιτώσω το κελί να πω το ποίημα
Για το καλό μου για το καλό μου ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου
Για το καλό μου για το καλό μου έχει μουδιάσει το κορμί και το μυαλό μου ενέσεις χάπια ηλεκτροσόκ για το καλό μου σήμερα πήρανε νεκρό τον διπλανό μου ενώ παλεύω για να βρω τον εαυτό μου κι έχω κρυμμένο το σουγιά για το καλό μου
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Πόσο τ' αλλάζει όλα ο καιρός? Πόσο διαφορετικά το ακούω τώρα το τραγούδι από τότε που το πρωτάκουσα? Για πόσο διαφορετικό λόγο το θυμήθηκα? Βέβαια ο Έρωτας είναι πάντα το επίκεντρο των συναισθημάτων όταν ακούω μουσική, ή γράφω, ή τα κάνω και τα δύο μαζί όπως τώρα.
Αλλά ο Έρωτας είναι πολυδιάστατος. Μπορεί να πιάσει τα πάντα. Όλα τα συναισθήματα. Και της Αγάπης και του Μίσους. Και της Βίωσης και της Έλλειψης. Και της Χαράς και του Θυμού. Και της Έξαρσης και της Απόγνωσης.
Δεν είναι μόνο το ...... συναίσθημα που νιώθει κάποιος για κάποιον άλλο. Αλίμονο σε όσους έζησαν μόνο με αυτό τον τρόπο τον Έρωτα. Και πιο πολύ Αλίμονο σε όσους στερήθηκαν όλες τις άλλες μορφές του, στο Βωμό της μονοσήμαντης βίωσης. Για να έχουν ένα ταίρι, και μάλιστα πολλές φορές μόνο για σαρκική απόλαυση, καταπάτησαν ιδέες και αξίες Ερωτικού μεγαλείου.
Κάπως έτσι λοιπόν και το δικό μου αυτί ακούει το αγαπημένο αυτό τραγούδι. Πολυδιάστατα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου λείπει η αθωότητα της νιότης που τα κλειστά βλέφαρα πάντα σκιαγραφούσαν μια όμορφη γυναικεία μορφή να λικνίζεται απαλά στον ρυθμό. Τώρα οι εικόνες είναι πολλές. Άλλες έγχρωμες, άλλες ασπρόμαυρες. Αλλά οι έγχρωμες είναι θολές....
Βρήκα ένα πολύ ωραίο βίντεο που μου θυμίζει πολύ από τις συναυλίες των Πυξ - Λαξ που είδα και εγώ Live. Μπορεί και σε αυτή να είμαι μέσα, γιατί τον Πλιάτσικα τον βλέπω πολύ μικρότερο. Πρέπει να είναι τουλάχιστον 10 χρόνια πριν....
10 Χρόνια πριν ??? Πως να μην είναι θολές οι εικόνες?
Μ' άρεσε πολύ το βίντεο γιατί στην αρχή με κάποια άγνωστη( για μένα) αλλά όμορφη φωνή, όταν ο Πλιάτσικας λέει ... "Θα παίξουμε ένα ερωτικό τραγούδι"... ακούγεται συνοδευτικά... ".... Στο φεγγάρι τ' αγάλματα λυγίζουν κάποτε, και η φλόγα γίνεται δροσερή πικροδάφνη......... Η φλόγα που καίει τον άνθρωπο θέλω να πω... "
Πολύ μου άρεσε.... δένει πολύ με τις άλλες διαστάσεις !!!
Όλο μ' αφήνεις να σ' αφήσω
Μουσική & στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ
Αγάπης φως της γης ταξίδια Μαύρα παράξενα παιχνίδια. Στο φως του ήλιου θ' ακουμπήσω Το καλοκαίρι να μυρίσω.
Μ' άσπρο πανί θα ταξιδέψω, Μικρό κορίτσι θα σε κλέψω. Όσο αγαπάω μένω πίσω. Κι όλο μ' αφήνεις να σ'αφήσω.
Αγάπης φως της γης ταξίδια. Μαύρα παράξενα παιχνίδια. Στο φως του ήλιου θ' ακουμπήσω. Το καλοκαίρι να μυρίσω.
Μ' άσπρο πανί θα ταξιδέψω, Μικρό κορίτσι θα σε κλέψω. Όσο αγαπάω μένω πίσω. Κι όλο μ' αφήνεις να σ' αφήσω, να σ' αφήσω, να σ' αφήσω...
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Μέχρι και πριν κάποιες μέρες είχα συμπτώματα Ιλίγγου. Προφανώς ήταν από ένα Video-game που παίζω μερικές φορές για να ξεφεύγω από τις σκέψεις μου. Δεν το παθαίνω πάντα αλλά μερικές φορές όταν παίζω παιχνίδια, ιδίως με τα ανιψάκια μου, ζαλίζομαι. Μάλλον είναι τις μέρες που κάποια ίωση ή γρίπη με κυνηγάει και σε συνδυασμό με τον Υπολογιστή .... όλα γυρνάνε.
Ευτυχώς όμως, κράτησε μόνο 3 - 4 μέρες και εδώ και λίγες μέρες σταμάτησε.
Φοβήθηκα, γιατί πριν 3 χρόνια είχα πάλι συμπτώματα ιλίγγου για 2 ολόκληρους μήνες. Είχα τρελαθεί, δεν ήξερα τι να κάνω. Έψαξα στο Internet και είχα βρει ότι μερικοί άνθρωποι ζουν με ίλιγγο για όλη τους τη ζωή.
Τα είχα παίξει...
Ευτυχώς, μετά από καιρό έφυγε και επανήλθα στα κανονικά μου. Εκείνο τον καιρό έτυχε να κάνω και εξετάσεις αίματος και ρώτησα τον μικροβιολόγο αν είχα χαμηλό αιματοκρίτη ή κάτι άλλο που να δικαιολογούσε τα συμπτώματα. Και μου είπε "Όχι, όλα καλά.... Υγιέστατος". Τότε τον ξαναρώτησα, από που που είναι η ζάλη? Δεν ξέρεις ποτέ... μου λέει, μπορεί και ψυχολογικό. Τόσο καιρό? ..... Δεν το Πιστεύω..... αναφωνώ.
Το κακό είναι, μου λέει, ότι δεν σε πιστεύει κανείς..... και ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ !!!
Καινούργια Ζάλη Τρύπες
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη
Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη Ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει
Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποια νήματα σ' ενώνουν με μια άλλη θηλιά Ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
She's like the wind
