Είναι ώρες που ως και ο χρόνος σου μοιάζει νεκρός...

Αυτό το τραγούδι το άκουσα το 1997.

Το αγάπησα από την 1η στιγμή γιατί είχε τον ίδιο τίτλο με το 1ο μου εγχείρημα γραφής. Η Αλήθεια είναι ότι τρόμαξα λίγο όταν είδα τον τίτλο, γιατί όλοι οι φίλοι μου μου λέγανε "Πήγαινε ρε χαζέ και κατοχύρωσε τους στίχους. Θα τους ακούσεις κάποια στιγμή σε κανένα CD και να δούμε τι θα κάνεις.". Ευτυχώς δεν ήταν το ίδιο ... αλλά έμοιαζε πολύ... πάρα πολύ στο ύφος και στο νόημα.... Κλικ Εδώ ...

Ιδανικό για όσους αγαπούν την Ατμοσφαιρική Μουσική με καταπληκτική κιθάρα. Τους μόνους στίχους που βρήκα είχαν τα ακόρντα της κιθάρας. Όσοι βγάλετε και τα Σόλο που έχει στο 4:25 του Τραγουδιού ... Αξίζει τον Κόπο.






Ποιος δεν έχει περάσει Στιγμές ??? Ποιος ??? Το κακό είναι ότι ήμουνα Αρκετά Προφητικός (Ιούνιος 1991) ... και μάλλον γι' αυτό μου βγήκε πρώτα αυτό.

Γιατί μέσα μου ήξερα, ότι θα περάσω πολλές Στιγμές !!!





Στιγμές - Πράσσειν Άλογα


Cadd9 Emadd9
e|-0-------0-----
B|-3-------0-----
G|-0-------0-----
D|-2-------4-----
A|-3-------2-----
E|---------0-----

C Cadd9 Emadd9
Eίναι κάτι στιγμές, διαλεγμένες στιγμές που περνούν μια φορά
C Cadd9 Emadd9
Κι όταν μένεις μονάχος, στο σκοτάδι σκυφτός τις σκιές κυνηγάς

Bm Am
Σκόρπια λόγια, θολές αναμνήσεις από ίσως που μάλλον δεν έκανες
Bm Am
Mακρινές όλες οι ευκαιρίες που μπροστά σου περνούσαν και έχανες

Είναι ώρες που ως και ο χρόνος σου μοιάζει νεκρός
κάποιες ώρες που θα ευχόσουν να ήσουν θεός

Είναι κάτι στιγμές, που στα σύννεφα χάνονται, στον ουρανό
Πρόσωπα αγαπημένα, πρόσωπα λατρεμένα που αφήνουν κενό

Ένας κόμπος το στήθος σου σφίγγει, και είναι τόσο βουβή η ανάσα σου
Και όλα εκείνα, που είχες κρατήσει, τώρα κύματα γίνονται μέσα σου

Είναι ώρες που ως και ο χρόνος σου μοιάζει νεκρός
Κάποιες ώρες που θα ευχόσουν να ήσουν θεός

Είναι κάτι στιγμές, που στα σύννεφα χάνονται, στον ουρανό
Πρόσωπα αγαπημένα, πρόσωπα λατρεμένα που αφήνουν κενό
Αν ήσουν θεός...



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Είναι γλυκό είναι πικρό είναι κι ονειρεμένο...

Γι' αυτό βάζω πάντα τραγούδια στις Αναρτήσεις.

Γιατί αυτό το "Αχ" μόνο εκεί είναι γραμμένο...

Αχ, στην αρχή των τραγουδιών
το αχ είναι γραμμένο.

Είναι γλυκό είναι πικρό
είναι κι ονειρεμένο.

Αχ, συ που φεύγεις, πού τραβάς
πού πας και ξεμακραίνεις.

Ώρες, στα ρυάκια χάνεσαι
κι ώρες, στα όρη βγαίνεις.

Αχ, τα τραγούδια είν' ευχή
και πάρε την μαζί σου.

Στ' αρώματα, στα χρώματα
στις μουσικές χαρίσου.






Στίχοι: Κώστας Γουδής
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Ερμηνεία : Ελευθερία Αρβανιτάκη

Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Tους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ... τους ανοίγω την καρδιά μου ...

Σήμερα θα έλεγα ότι μου κάνουνε πλάκα.

Ότι κάποιος που με ξέρει καλά, μου έστειλε με Άγνωστο όνομα 2 μηνύματα και μου έστειλε ένα Τραγούδι που πιο πετυχημένο δεν θα μπορούσε να βρει.

Είναι δυνατό κάποια άγνωστη να με κατάλαβε τόσο καλά? Το τι θέλω, το τι επιθυμώ να κάνω μέσα από το Blog ?

Μα είναι μία ξένη. Μία ξένη από Μακριά. Δεν ξέρω από που... αλλά την ένιωσα κοντά. Πολύ κοντά. Να μοιραζόμαστε, να επικοινωνούμε.

Συνήθως τους στίχους που με εκφράζουν ιδιαίτερα τους κάνω έντονους. Σε αυτό το τραγούδι δεν θα το κάνω, γιατί θα το έκανα έντονο Ολόκληρο.

Πόσο το Πέτυχε... Πραγματικά Πόσο... Διάνα !!!



Ένα τραγούδι λοιπόν αφιερωμένο από μία Ξένη... που σήμερα είναι ..... Η Δική μου Ξένη !!!


Στην Maria T.




Οι δικοί μου ξένοι - Χαρούλα Αλεξίου

Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί
είναι αυτοί που ζουν κοντά μου
τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ
τους ανοίγω την καρδιά μου

Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
μεσ΄στην άγνωστη ψυχή του
Ο καθένας στη δική του ξενιτιά
πολεμάει για τη ζωή του

Οι δικοί μου ξένοι
είν'οι αγαπημένοι





Οι δικοί μου ανθρώποι ζούνε μακριά
κι από μακριά αγαπάνε
Έτσι μεγαλώνει ο κόσμος κι η καρδιά
και θυμόμαστε όπου πάμε

Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
κι αδελφή ψυχή γυρεύει
και στα κρύσταλλα κομμάτια της καρδιάς
την αλήθεια του λαξεύει

Οι δικοί μου ανθρώποι
της καρδιάς μου οι τόποι



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

There's a monster living under my bed...

Θα δανειστώ μία προηγούμενη Ανάρτησή μου. Και λέω θα δανειστώ... γιατί μου την χάρισε μια φίλη.

Είχα βάλει και εγώ το χέρι μου... και είχαμε γράψει μαζί. Ήξερε ότι μας Χαϊδεύουν οι ίδιες Ανησυχίες... οι ίδιοι Δράκοι... τα ίδια Φαντάσματα. Τώρα που με κάλεσε το τραγούδι ... είπα να την ξαναβάλω, γιατί...........

....έτσι κάνουν τα τραγούδια. Φωλιάζουν βαθιά στην Ψυχή μας και βγαίνουν στην επιφάνεια με το κατάλληλο αναγνωριστικό κάλεσμα. Ένα κάλεσμα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα εγκεφαλικά κύτταρα και απόλυτα εναρμονισμένο με τους χτύπους της καρδιάς μας.

Γι' αυτό και η Ελένη για πολλοστή φορά μου στέλνει ένα τραγούδι για αφιέρωση. Γιατί ταιριάζουμε Μουσικά, και μας αρέσουν πολλά ίδια τραγούδια. Όλα τα τραγούδια που μου έστειλε, όπως και το σημερινό, ήταν και δικά μου αγαπημένα, και ακόμα ένα που δεν ήξερα... "Ορκος - Mentores" ήταν και αυτό Φανταστικό !!!

Για το σημερινό τι να πω? Το όνομα τα λέει όλα : Carlos Santana. Μεθυστική κιθάρα, υπέροχος ρυθμός, φανταστικά σόλα, αλλά και υπέροχοι στίχοι.


Μιλάει για το φως της ψυχής που σιγά σιγά με το πέρασμα του χρόνου αργοσβήνει και πολλές φορές χάνεται. Αυτή τη φλόγα που παραμένει άσβεστη στην αμόλυντη και αθώα ψυχή ενός παιδιού. Φλόγα που πρέπει να αφήσουμε να καίει και να φροντίζουμε να μην σβήνει ποτέ.

Πολλές φορές όμως με τις αμαρτίες μας, την αδικία του κόσμου, τις ατελέσφορες προσπάθειές μας για ολοκλήρωση, ακόμα και τους ανεκπλήρωτους ή χαμένους έρωτες, το φως της ψυχής μας σβήνει αφήνοντας το μαύρο σκοτάδι να την κατακλύσει.

Τότε είναι που το "Τέρας" της ψυχής μας, κρύβεται στο σκοτάδι και χώνεται Ύπουλα κάτω από το κρεβάτι μας και δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε, να ονειρευτούμε, να ηρεμήσουμε. Θεριεύει, Γιγαντώνεται και γίνεται "Αψηλάφητο Ζώο δίχως μια στάλα στοργή" και μας κρατά συνέχεια σε μια εξαντλητική Αγρύπνια... (Κλικ εδώ).





"Αλλά όλοι έχουμε έναν φύλακα άγγελο όπως και εγώ", όπως λέει η Ελένη, "που μας προστατέυει από το σκοτάδι που υπάρχει στην καρδιά μας..."

Βλέπει το μαύρο πέπλο να σκεπάζει την ψυχή μας και ακουμπώντας γλυκά πάνω μας, μας δείχνει το δρόμο της λύτρωσης το δρόμο του φωτός.

Μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί. Μας οπλίζει κουράγιο διώχνοντας τους φόβους μας.

"Μας θυμίζει ότι έχουμε να εκπληρώσουμε το σκοπό που ήρθαμε σε αυτήν τη ζωή και δεν μας αφήνει να βγούμε εκτός ελέγχου και μας προστατεύει... Και όλους μας βοηθάει γιατί όλοι μας λάμπουμε σαν αστέρια.." (Ελένη).





Έτσι λοιπόν ο καταπληκτικός Carlos, με τον στεναγμό που βγάζουν οι παλλόμενες χορδές, μας προτρέπει ............


"Put Your Lights On"
Hey now, all you sinners
Put your lights on, put your lights on
Hey now, all you lovers
Put your lights on, put your lights on

Hey now, all you killers
Put your lights on, put your lights on
Hey now, all you children
Leave your lights on, you better leave your lights on

Cause there's a monster living under my bed
Whispering in my ear
There's an angel, with a hand on my head
She say I've got nothing to fear

There's a darkness living deep in my soul
I still got a purpose to serve
So let your light shine, deep into my home
God, don't let me lose my nerve
Lose my nerve



Hey now, hey now, hey now, hey now
Wo oh hey now, hey now, hey now, hey now

Hey now, all you sinners
Put your lights on, put your lights on
Hey now, all you children
Leave your lights on, you better leave your lights on

Because there's a monster living under my bed
Whispering in my ear
There's an angel, with a hand on my head
She say's I've got nothing to fear
La illaha illa Allah
We all shine like stars
La illaha illa Allah
We all shine like stars
Then we fade away

Santana
(feat. Everlast)

Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Δεν θέλω τον οίκτο κανενός, μόνο αγάπη...

Εγω με την αγαπη μαλωσα...


Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης

Τέλος οι συγγνώμες, τα ρολόγια που τρελαίνονται
Τέλος τα τηλέφωνα που μένουν σιωπηλά
Τέλος με τους όρκους που συνέχεια λένε ψέματα
Κι όλα αυτά τα δάκρυα που δεν βγάζουν πουθενά

Τέλος τα τραγούδια στ΄ αυτοκίνητο κι οι βόλτες
Τέλος τα ταξίδια καλοκαίρι σε νησιά
Τσιγάρα, αλκοόλ, ξενυχτισμένα Σαββατόβραδα
Βόλτα στη βροχή τις Κυριακές και σινεμά



Εγώ με την αγάπη μάλωσα





Τέλος οι ανάσες που σαν σύννεφα ενώνουνε
Χείλια διψασμένα για φιλιά συλλαβιστά
Δάχτυλα που ψάχνουν μες στων ρούχων τα υπόγεια
άλλο πια δε θα 'βρουνε τη φλέβα που χτυπά.

Κι όταν θα με καίει της φωνής σου το παράπονο
Κι όταν θα με ψάχνει του κορμιού σου η φωτιά
Μόνος με την νύχτα το σκοτάδι θα μοιράζομαι
Δε με ξεγελάνε της καρδιάς τα μαγικά





«Δεν θέλω τον οίκτο κανενός, μόνο αγάπη»


«Αγαπητές φίλες και φίλοι, Τους τελευταίους 2 μήνες ακούσατε και διαβάσατε πάρα πολλά για μένα. Εγώ δε μίλησα καθόλου, δεν είπα τίποτα. Αποφάσισα λοιπόν να μιλήσω, χωρίς να επιδιώξω να δικαιολογηθώ ούτε να αποποιηθώ ευθύνες για κάτι που είμαι αποκλειστικά υπεύθυνος. Έκπληκτος διαπίστωσα ότι η περιπέτεια μου ενδιέφερε περισσότερο τα Μ.Μ.Ε από τον πιθανό θάνατο μου, καθώς εισήχθην εσπευσμένα στο χειρουργείο του Ιασώ General, κινδυνεύοντας από σηψαιμία. Ερωτώ, ποιό γεγονός είναι πιο σημαντικό...; Στο νοσοκομείο ήρθαν 4 κάμερες και στην Λειβαδιά 54!

Πλήρωσα ακριβά το τίμημα και πιθανόν αυτό να είναι φυσιολογικό. Δεν παύει όμως να είναι ανέντιμο, γιατί δεν έκανα καμία αποτρόπαια πράξη. Εάν είχα απεβιώσει στο νοσοκομείο θα με αποζημίωναν πάλι με τεράστια δημοσιότητα. Ευχαριστώ τους αστυνομικούς για την άψογη έως συγκινητική συμπεριφορά τους και τον απεριόριστο σεβασμό που μου έδειξαν. Είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που μιλάω για την περιπέτεια, της οποίας επαναλαμβάνω φέρω αποκλειστικά την ευθύνη. Κάποιοι είπαν από συμπάθεια ότι το ολίσθημα μου οφείλεται στον χαμό της μητέρας μου. Λάθος... Η μητέρα μου με είχε στην αγκαλιά της, όταν ήμουν μικρό παιδί, και με προστάτευε. Ο θάνατος της δεν έχει καμία σχέση με τα δικά μου λάθη. Είναι γελοίο για έναν άνδρα να κρύβεται πίσω από την απώλεια της μάνας, για να τον λυπηθούν. Είναι σαν να καπηλεύεται το θάνατο της.

Όσο για την κατάθλιψη που μου προσάπτουν δεν είναι κάτι περίεργο για την εποχή μας, μάστιγα είναι που αυξάνεται συνεχώς. Είμαι λοιπόν, ένας καταθλιπτικός μαχητής και στέλνω ένα μήνυμα στους ομοιοπαθούντες να αγωνιστούν και να μην φοβηθούν, βραχυκύκλωμα είναι θα περάσει. Δεν θέλω τον οίκτο κανενός, μόνο την αγάπη. Δεν έβλαψα συνάνθρωπο, δεν έκλεψα, δεν έκανα καμία ατιμωτική πράξη. Δεν έκανα κακό, έκανα μόνο σε εμένα. Ευχαριστώ τους συνανθρώπους μου για τη μεγάλη αγάπη που εισέπραξα.

Μανώλης»


.... Αυτό το μήνυμα με άγγιξε Πάρα Πολύ !!! Συμπάσχω και στέκομαι Νοητά Δίπλα...


Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)