********* ********************** DSV Blog: 09/01/13

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 06, 2013

Βοήθα με να σε βοηθώ ν' ανεβούμε το βουνό ...




Όσοι με διαβάζετε συχνά ... ή με έχετε ξαναδιαβάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να με γνωρίζετε καλά ... ξέρετε ότι γράφω πολλές φορές από προσωπικά βιώματα και καταστάσεις και πολλές φορές αποκαλύπτω πολλές πτυχές της ζωής μου που άλλοι ούτε που θα τολμούσαν να σκεφτούν ακόμα ...



Και σήμερα λοιπόν η ανάρτηση είναι εμπνευσμένη από ένα προσωπικό βίωμα ... Ή μπορεί κάποιος να το πει από ένα προσωπικό μου θέμα που δεν έγινε βίωμα ... και δεν θα γίνει προς το παρόν ...



Ένα ταξίδι (μικρό και γρήγορο) που ήταν να κάνω και τελικά για επαναλαμβανόμενη και πολλοστή φορά δεν θα το ξανακάνω ...



Με στενοχώρησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι δεν μπορώ να το κάνω ... το σκέφτηκα ... θύμωσα ... και ... ο γνωστός δρόμος του Καθαρτηρίου ... στο Αγαπημένο μου Μπλογκ ... που με κάνει και ξελαφρώνω ... Όσο μπορώ να ξελαφρώνω βέβαια ...


Δεν έχει σχέση αυτό που θα γράψω ... με αυτό που έγινε ... αλλά μία αλληλουχία καταστάσεων και συγκυριών ... με ενέπνευσε να γράψω κάτι ... που καιρό το λέω σε διάφορους ... 



Άλλοτε λέω για Κουτσό ... που φέρει ένα μεγάλο και βαθύ τραύμα 10ετίας ... που ακόμα να θρέψει ... Άλλοτε για έναν διψασμένο ... 


Σήμερα βρήκα τυχαία αυτή την εικόνα και θα πω για έναν Πνιγμένο ... που ευτυχώς δεν έχει πνιγεί ... αλλά πολλές φορές έφτασε να παλεύει με τα κύμματα για να σωθεί ... και ακόμα παλεύει ...

Έτσι λοιπόν και ο τίτλος είναι τυχαίος σχεδόν αφού μόνο μια λέξη έβαλα στο Google και μου βγάλε όλο αυτό ... αλλά μου άρεσε ... Είναι ακριβώς ότι ήθελα για την περίσταση ...


Τον Πνιγμένο ( δλδ όχι τετελεσμένα ... αλλά αυτόν που πάει να πνιγεί ) ... τον τραβάμε από τα μαλλιά ... τον κουβαλάμε έξω ... του κάνουμε τεχνητή αναπνοή ... και τον σώζουμε ...



Την 1η φορά όμως ...

Αν αυτός ο Πνιγμένος είναι και εξακολουθεί να υπάρχει στην ζωή μας ... δεν περιμένουμε την επόμενη φορά που θα πάει να πνιγεί ... για να τον ξανατραβήσουμε από τα μαλλιά ... Δεν θα περιμένουμε ΠΑΛΙ να κινδυνέψει η Ζωή του για να ξαναπάμε κοντά του ... Δεν θα περιμένουμε να βάλει ΠΑΛΙ τις φωνές Έκκλησης και Βοήθειας για να του δώσουμε πάλι σημασία ...

Φροντίζουμε να του μάθουμε κολύμπι ... Να του φορέσουμε μπρατσάκια ... που παρόλο που σε εμάς φαίνονται ασήμαντα ... για αυτόν είναι ένα πολύτιμο βοήθημα που του σώζει την ζωή ...

Τον Προσέχουμε ... Του απαλύνουμε αργά και σταθερά με την παρουσία μας και την έννοια μας τους φόβους και τα ψυχολογικά τραύματα που του δημιούργησε η φοβία του πνιγμού ... του δίνουμε το χέρι ... και περιμένουμε να μάθει και να μπορεί να κολυμπά καλά ...

Τις περισσότερες φορές υπάρχει η περίπτωση να ήταν ένας δεινός κολυμβητής ... ένας πολύ καλός Ναυαγοσώστης ... που για διάφορους λόγους ... τώρα δεν μπορεί να κολυμπήσει ούτε 10 μέτρα ... Ούτε να κάνει ένα μικρό μακροβούτι που παλιότερα το έκανε σαν ανθρώπινο δελφίνι ...

Το μεγάλο μας λάθος βέβαια είναι ότι μένουμε στις συνθήκες και στις παλιές καταστάσεις του ανθρώπινου δελφινιού ... και έχουμε τις ίδιες απαιτήσεις ... Νομίζουμε ότι με την ίδια ευκολία και τόλμη θα ανταποκριθεί σε κάθε κάλεσμά μας ... σε κάθε αναφορά μας για βοήθεια ...

Αλλά όσο και αν το θέλει ... Όσο και αν το επιθυμεί ... πολλές φορές δεν μπορεί ούτε αυτά τα 10 μέτρα να κολυμπήσει για να σου δώσει το χέρι σε ένα τσίμπημα τσούχτρας ... Ούτε ένα μικρό μακροβούτι για να ξεμπλέξει το πόδι από κάποια δίχτυα που μπλέχτηκαν και σε βουλιάζουν ... ούτε καν να σε κρατήσει για να βγεις στην στεριά μετά από το πάτημα ενός αχινού ...

Ναι ... Εσύ το βλέπεις σαν αδιαφορία ... Σαν τεμπελιά ... αλλά όμως δεν είναι ...


Αλλά όμως αν τον άκουγες όταν σου έλεγε " Έλα να κολυμπήσουμε μαζί ... δεν μπορώ μόνος μου ... " ... " Να έρχεσαι να πηγαίνουμε μαζί για μπάνιο ... έστω μία στο τόσο " ... τώρα θα ήταν ΕΚΕΙ ... ΔΙΠΛΑ σου ... και θα κολυμπούσατε ... ακόμα και στο Βουνό !!!









Bruce Dickinson - Man Of Sorrows


Here, in a church, a small boy is kneeling
He prays to a god he does not know, he cannot feel
All of his sins of childhood he will remember
He will not cry, tears he will not cry

Man of sorrows, I won't see your face
Man of sorrows, you left without a trace
His small boy wonders, what was it all about?
Is your journey over - has it just begun?

Vision of a new world from the ashes of the old
"Do what thou wilt!", he screams from his cursed soul
A tortured seer, a prophet of our emptiness
Wondering why, wondering why...

Man of sorrows, I won't see your face
(I won't see your face)
Man of sorrows, you left without a trace
His small boy wonders, what was it all about?
Is your journey over - has it just begun?

A man of sorrows, wrecked
With thoughts that dare not speak their name
Trapped inside a body, made to feel only guilt and shame
His anger all his life - "I hate myself!", he cried
"Do what thou wilt!"
"Do what thou wilt!", he cried

Man of sorrows, I won't see your face
(I won't see your face)
Man of sorrows, you left without a trace
(left without a trace)
His small boy wonders, what was it all about?
Is your journey over - has it just begun?

Man of sorrows, I won't see your face
(I won't see your face)
Man of sorrows, you left without a trace
(left without a trace)
His small boy wonders, what was it all about?
Is your journey over - has it just begun?
Has it just begun?


Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 04, 2013

Μην Αναλώνεστε στις Ταχα μου δουλίτσες που είναι σκαβοπάζαρα εργασίας …


Τι έκανες με δουλειά ??? Βρήκες δουλειά ???

Ε ... μια δουλίτσα μωρέ να έχουμε ... Μια Θεσούλα ... Κάτι για να λέμε ότι έχουμε ... 

Όταν κάποιος Ναυαγός π.χ. 10 χρόνια σε ένα Νησί ... με τόσες ελλείψεις και τόσες στερήσεις ... πιάνει στεριά ... δεν κοιτάει να πιάσει δουλίτσα ... 


Έχει ανάγκη από τροφή που δεν είχε ... Από νερό μετά από την αφυδάτωση στην μάχη με τα κύματα ... Χρειάζεται πρώτα να θρέψει τα τραύματα από τα σαρκοφάγα ψάρια τα βράχια και τις μέδουσες ...

Ιδίως τώρα που οι συνθήκες «εργασίας» έχουν καταντήσει καταναγκαστικά σε γαλέρα  με μαστίγιο κάποια ολιγόμηνη «σκλαβιά» ίσως αποβεί  μοιραία τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά … 

Για λένε … Εεε και τα 200 που θα μου δίνει ( εντελώς Σκλαβιά ) … μου χρειάζονται … Αφού οι βενζίνες ή τα εισιτήρια για να πας στην εργασία σου … ο ρουχισμός που πρέπει να έχεις για να είσαι κάπως εμφανίσιμος … το ρεύμα που θα ξοδέψεις για το πλύσιμο και το σιδέρωμα αυτών των ρούχων θα είναι πολύ παραπάνω από 200 ευρώ τον Μήνα … 

Άσε που μετά … μεσομακροπρόθεσμα ή ακόμα βραχυπρόθεσμα θα εμφανιστούν ψυχοσωματικά προβλήματα που θα δώσεις μετά στους γιατρούς ψυχιάτρους και παθολόγους τα 10πλάσια  από αυτά που θα έχεις λάβει .. 

Άρα ??? Λύνεις το Οικονομικό σου πρόβλημα … ή το επιδεινώνεις ???

Μη σκέφτεστε τόσο βιαστικά και πρόχειρα … Δουλειά στις μέρες μας .. δεν σημαίνει και επίλυση των Οικονομικών μας … Μπορεί να επιφέρει και το αντίθετο που είναι και το χειρότερο … 

Οπότε διώξτε το ενοχικό του Ανέργου και του τάχα μου Τεμπέλη που δεν έχει δουλειά … και στους «Καλοπροαίρετους» που συνέχεια σας ρωτάνε τάχα μου από ενδιαφέρον για την ζωή σας … στολίστε τους Κανονικά … 

Οι πιο πολλοί από αυτούς είναι Μίζερα ανθρωπάκια που για να καταλάβουν τι σημαίνει εργασία πρέπει να συνοδεύονται από ένα Ένσημο για την Συνταξούλα τους … 

Και ποιο Ένσημο ??? Το 80% δουλεύει Μαύρα … 





Άρα … Μην Αναλώνεστε στις Ταχα μου δουλίτσες που είναι σκαβοπάζαρα εργασίας … και προσπαθείστε να κάνετε Έργο … για την ζωή σας … 

Έργο που θα επιφέρει πραγματικά κέρδη για τον Άνθρωπο … και την Ανθρωπότητα …











Για ένα κομμάτι ψωμί  ( Θα στα Πάρουν όλα ... Οι Τράπεζες ??? Και Όχι Μόνο ... !!! )

Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχα




Για ένα κομμάτι ψωμί,
δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
πρέπει να δώσεις πολλά.

Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν' η ψυχή σου, δικέ μου.
Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα
και θα τραβιέσαι μ' αυτήν μέρα - νύχτα.
Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις,
μέχρι να πάψεις να λες -"μα τι τρέχει;"
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα πιεις φαρμάκια πολλά.

Θα σε πετάνε από δω κι από κει
θα λαχανιάζει η ψυχή σου.
Θα φτύσεις αίμα απ' το στόμα, δικέ μου.
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις πληρώσει ακριβά.

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νοιώσεις,
θα είναι για σένα αργά.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 03, 2013

"Κόμπλεξ": Τι είναι και πως αντιμετωπίζονται;







Το "Κόμπλεξ", που στην ελληνική γλώσσα αναφερόμαστε με τον όρο "Σύμπλεγμα", είναι ένα σύνολο συνειρμών ή παρορμήσεων, που με έναν ασυνείδητο τρόπο συνδέονται από τον άνθρωπο με ένα συγκεκριμένο θέμα και επηρεάζει την συμπεριφορά του. Είναι ένας όρος, που πρωτο-χρησιμοποιήθηκε από τον Ψυχολόγο Carl Jung, μαθητή του Sigmund Freud. Ο Alfred Adler τόνισε ιδιαίτερα την σημασία του Συμπλέγματος Κατωτερότητας για την ανάπτυξη της προσωπικότητας. Συγκεκριμένα, μιλάει για την γέννηση του ανθρώπου, η οποία συνοδεύεται από σωματικές και κοινωνικές αδυναμίες, τις οποίες για να ξεπεράσει ο άνθρωπος καλείται να αναπτύξει μία ισχυρή αυτοπεποίθηση μέσω της προσοχής, της φροντίδας και της επιβεβαίωσης. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, το άτομο εγκλωβίζεται, χωρίς να το καταλαβαίνει, σε ένα αίσθημα ανεπάρκειας και μειονεξίας, γεγονός που του ενισχύει κάθε εγωιστική και επιθετική συμπεριφορά προς τους τρίτους και συνήθως ενάντια στον εαυτό του.

Ο άνθρωπος, που έχει "Κόμπλεξ", στην ουσία κυριεύεται από ένα "αίσθημα κατωτερότητας". Το "Κόμπλεξ" αγγίζει το οτιδήποτε ... την εξωτερική εμφάνιση, την εργασία, την συμπεριφορά, τις επιλογές, την οικογένεια, τους συντρόφους και οτιδήποτε αφορά την προσωπικότητα του καθενός.

Πότε ξεκινά η δημιουργία των "Συμπλεγμάτων"; 
Από πολύ νωρίς στην παιδική ηλικία, καθώς το άτομο σε αυτή την ηλικιακή φάση αρχίζει και συγκροτεί την προσωπικότητα του και είναι πλήρως εξαρτημένο από τους γονείς του. 

Για ποιο λόγο προκαλούνται τα "Κόμπλεξ"; 
Ας ξεκινήσουμε από την παραδοχή, ότι κανένας μα κανένας δεν είναι τέλειος. Όταν, όμως, από τα πρώτα παιδικά μας χρόνια αντιμετωπίζονται οι αδυναμίες μας ως κάτι "κακό", "άλυτο", "καταστροφικό" και συνδέονται με ανεπάρκεια, μειονεξία και ντροπή, τότε είναι που μέσα στο υποσυνείδητο μας καταγράφονται με αυτό τον τρόπο και χωρίς να το επιλέγουμε μετά ως ενήλικες αντιμετωπίζουμε εμείς αρχικά τον εαυτό μας ως "κατώτερο" και αυτό στη συνέχεια εισπράττουμε και από τους γύρω μας. Κάτι σαν "αυτοεκπληρούμενη προφητεία". Ακόμα και η "Σύγκριση" και η "Αδιαφορία" από το οικογενειακό περιβάλλον ενδέχεται να προκαλέσουν αίσθημα μειονεξίας σε έναν άνθρωπο.

Με λίγα λόγια, στο σήμερα ως ενήλικες ντρεπόμαστε για εμάς, επειδή κανένας δεν μας καμάρωσε ως παιδιά, κανένας δεν επιβράβευσε τα προτερήματα μας και δεν τα τόνισε, επειδή οι περισσότεροι επισήμαιναν τις ατέλειες και τα αρνητικά κομμάτια του εαυτού μας. Οι πρώτοι πιο σημαντικοί άνθρωποι στην ζωή ενός παιδιού δεν είναι άλλοι από τους γονείς. Δεν υπάρχει πρόθεση να κατηγορηθούν και να μπουν στο εδώλιο ως "Ένοχοι". Προφανώς, αυτό είχαν μάθει και εκείνοι ως παιδιά και αυτό αναπαρήγαγαν στην δική τους οικογένεια. Η ουσία είναι, ότι όσες αδυναμίες και αν έχει ένα παιδί, χρέος των γονιών είναι να τις αγκαλιάσουν με στοργή, κατανόηση και να περάσουν το μήνυμα σε αυτά, ότι υπάρχει η ελπίδα της διόρθωσης και της αναπλήρωσης με άλλα δυνατά κομμάτια του εαυτού τους. Δεν είναι καλό να βάζουμε "ταμπέλες", που αυτές δυστυχώς θα τις οικειοποιηθούν τα παιδιά και θα τις κουβαλούν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. 


Μπορούμε να απαλλαγούμε από τα "Κόμπλεξ";

Η Συνέχεια εδώ ... : 
 Αθανασιάδου Μαρία - Ψυχολόγος www.psyxologiki-ypostirixi.blogspot.gr