Μια φίλη με "οδήγησε" με τους χρησμούς της και τους μύθους της να γράψω. Άκουσα το τραγούδι τυχαία στην τηλεόραση, και τώρα που το Ξανάκουσα μετά από καιρό, σκέφτηκα ότι με το πέρασμα του χρόνου μερικά τραγούδια γίνονται όλο και πιο επίκαιρα.
Βέβαια βοηθάει και ο υπέροχος στίχος, η υπέροχη μελωδία που το κάνει κλασσικό και πάντα όμορφο στο άκουσμά του.
Μου θυμίζει πολλά. Μελαγχολικά βράδια στην αναζήτηση του "Τι είναι τελικά αυτό που μας χωρίζει και ενώνει"... Βέβαια απάντηση ποτέ δεν βρήκα αλλά πάντα απολάμβανα τον περίπατο της σκέψης σε ατέρμονα μονοπάτια. Αυτά τα μονοπάτια όσοι τα "περπατούν" δεν θέλουν ποτέ να τελειώσουν, να φτάσουν σε τέρμα και χάσουν την γλυκιά προσμονή της αναζήτησης. Και το όμορφο που έχουν είναι ότι ανάλογα με τον συνοδοιπόρο, αλλάζουν και πορεία, και υφή. Άλλοτε γίνονται δρόμοι τραχείς και δύσκολοι, ανηφορικοί και δύσβατοι.... και άλλοτε ομαλοί και ελαφρά κατηφορικοί και παρασέρνουν το βήμα σου σε ένα πιο γρήγορο ρυθμό που θυμίζουν έναν όμορφο - ελαφρύ καλπασμό Αλόγου σε Ανοιξιάτικο Λιβάδι.
Αυτό το τραγούδι τότε που το πρωτάκουσα (1995 νομίζω) , το ζήτησα από μαθήτριά μου να μου το γράψει αφού είχε αγοράσει το Πανάκριβο τότε νεοεμφανισμένο Compact Disk. Βέβαια δεν μου το έγραψε σε CD. Δεν υπήρχαν άγραφα τότε, και αν υπήρχαν ήταν ακριβότερα σχεδόν από τα πρωτότυπα.
Μου το έγραψε λοιπόν σε κασέτα, και στο πίσω μέρος ως συνήθως που γράφαμε τους τίτλους των τραγουδιών σε αυτό το κομμάτι έγραψε "Τι είναι αυτό που μας χωρίζει;".
Είχα ακούσει το CD και ήξερα ότι το τραγούδι λέγεται «Τι είναι αυτό που μας ενώνει». Δεν ήξερα αν είχε και ερωτηματικό αλλά το θεώρησα πολύ έξυπνο και ευρηματικό για ένα πολύ διακριτικό αλλά παράλληλα όμορφο τρόπο προσέγγισης… που ήδη είχε ξεκινήσει. Όταν λοιπόν αργότερα στην πορεία της σχέσης μας την ρώτησα αν το έκανε επίτηδες, πολύ γλυκά και με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης το παραδέχτηκε αφού είχε πετύχει διάνα τον στόχο της. Είχαμε μια ωραία σχέση, με ανταλλαγή στίχων, αφού αυτό ήταν που μας άγγιζε πολύ περισσότερο στα τραγούδια.
Άρα τελικά τώρα που θυμήθηκα όλες αυτές τις όμορφες στιγμές, μπορώ να πω ότι μία «λέξη» είναι αυτή που μπορεί να μας χωρίσει και να μας ενώσει. Ακόμα και 1 Λέξη. Και βέβαια δεν εννοώ μόνο το νόημα, αλλά την γραφή της, την μετάλλαξή της σε φωνή, σε νόημα, σε Θέλω.
Μία λέξη μπορεί να μας Ενώσει ! Μη φοβάστε... Πείτε τη... Ακόμα και μέσα από τραγούδια.Τα τραγούδια λοιπόν είναι πολλές φορές ένας τρόπος έκφρασης και πάντα οι άνθρωποι που ξεχωρίζω είναι αυτοί που ασχολούνται πολύ με την μουσική και τον στίχο. Βέβαια η δυσκολία στον χωρισμό και στην ένωση έχει μεγαλώσει κατά πολύ από τότε και δεν είναι συμπτωματικό ότι δεν υπάρχουν πολλά τέτοια τραγούδια. Ευτυχώς που ο Χατζηγιάννης υπήρξε μια ηλιαχτίδα ελπίδας στο βαρύ σύννεφο του τσιφτετελιού και των γαρύφαλλων. Ενθαρρυντικό είναι ότι έχει ξεκινήσει το άνθισμα όμορφων φυτωρίων, μετά από πολύ καιρό αγρανάπαυσης. Μακάρι να ξαναυπάρξουν τέτοια όμορφα ακούσματα. Ακόμα και η "στροφή" της Eurovision δείχνει ότι μάλλον έρχονται καλύτερες μέρες Τέχνης.
Ξεκίνησα να γράψω 2 - 3 γραμμές και δεν έχω σταματημό. Τελειώνω με την ανάρτηση των στίχων για να το θυμηθείτε όσοι το τραγουδούσατε παλιότερα (είχα την τύχη πολλές φορές με τους ΠΥΞ - ΛΑΞ LIVE), και όσοι το ακούσατε τώρα ή πρόσφατα.
Είδατε πόσο μεγάλη βόλτα έμπνευσης δημιουργεί ένα τραγούδι; Πόσες αναμνήσεις ξαναφέρνει στο μυαλό με μια νοσταλγική μελαγχολία;
Τι είναι Αυτό που μας Ενώνει και μας Χωρίζει ...???
♥ ♥ ♥ Στην Λίζα - Πυθία .... που μου το θύμισε ♥ ♥ ♥
Στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας
Μουσική: Sasa Dragic
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ
Άλλες ερμηνείες: Πυξ Λαξ & Γιώργος Νταλάρας ( Ντουέτο ) || Γιώργος Νταλάρας
Θα 'θελα μια νύχτα στ' ανέμου το νησί
να 'βρισκα της μοίρας το ψεύτικο κρασί
εκείνο που σε βγάζει απ' την παγωνιά
να το πιω και να φύγω μακριά
Για να σε βρω στης Σμύρνης την άσβεστη φωτιά
να μου φανερώνεις του Αιγαίου τα μυστικά
να μου τραγουδήσεις πράγματα γνωστά
και να νιώθω πως σε ξέρω από παλιά
Τι 'ναι αυτό που μας ενώνει
μας χωρίζει μας πληγώνει
είναι ο χρόνος που τελειώνει
και ξανά μένουμε μόνοι
