Της λήθης το στενό, το πέρασες, το πέρασες, κι εχάθης...Πόσο με είχε γεμίσει αυτό το τραγούδι όταν το πρωτάκουσα. Στον ημιτελικό του Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης του 2006. Κάτι εντελώς διαφορετικό από ότι τα τελευταία χρόνια μας είχε παρουσιαστεί. Αρκετά φολκλορικό, πολύ εσωτερικό με μία φανταστική ερμηνεία από τον Σταύρο Σιόλα.
Θυμάμαι τότε έκανα μάθημα σε κάποιο τμήμα από φοιτήτριες Εδικής Αγωγής και σε μια κουβέντα μας για την αξία της Ποιότητας (ποτέ δεν κάνω σκέτο μάθημα μετάδοσης γνώσεων), είχα πει ότι θεώρησα χρέος μου προς το τραγούδι, να το ψηφίσω. Ένιωθα ότι με αυτό τον τρόπο συμβάλω στην βελτίωση της Ποιότητας που τόσο ανάγκη έχει στις μέρες μας το τραγούδι.
Πέρασε στον Τελικό και βγήκε 1ο, με πολλές ψήφους διαφορά από το 2ο. Χάρηκα, χάρηκα πάρα πολύ. Επιτέλους σκέφτηκα, όταν εμφανίζεται ένα ποιοτικό τραγούδι αναγνωρίζεται και επικροτείται από το Ελληνικό Κοινό. Μάλλον όμως το κοινό, δεν ήταν το ευρύ Ελληνικό κοινό, αλλά ένα ειδικό κοινό που βλέπει το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Γι' αυτό ξεχάστηκε... τόσο γρήγορα. Έχω να το ακούσω πολύ καιρό από τα ΜΜΕ, και στο FB δεν το είδα να κοινοποιείται από κανέναν. Μπορεί τυχαία, γιατί είμαι σίγουρος ότι στους πιο πολλούς FB φίλους μου, αρέσει πολύ. Εγώ το ακούω συχνά γιατί το έχω γράψει στο MP3 Player που έχω για να ακούω μουσική όταν περπατάω. Σήμερα λοιπόν, επιστρέφοντας στο σπίτι μου με τα πόδια το ξανάκουσα. Και μάλιστα 2 φορές. Και έτσι σκέφτηκα να το αναρτήσω στο Blog.
Ξεχάστηκε.... όπως πολύ σοφά το ίδιο αναφέρει. Της αρνησιάς η βρύση. Της Άρνης το νερό, το ήπιες και..., το ήπιες και μ' αρνήθης.
Γι' αυτό μου είχε κάνει εντύπωση ο στίχος και ακούμπησε βαθιά μέσα μου. Γιατί δεν μιλάει για την Άρνηση που προσωπικά για μένα αποτελεί μια απόλυτα σεβαστή και θαρραλέα αντίδραση.... αλλά για τη λήθη που οδηγεί στην άρνηση. Την λήθη που μέρα με τη μέρα που περνάει όλο και μεγαλώνει. Την λήθη για τον διπλανό μας, για τον συνάνθρωπό μας, για το περιβάλλον, για τα άλλα ζωντανά του πλανήτη μας, τη λήθη γενικότερα για οτιδήποτε συμβαίνει και υπάρχει γύρω μας.
Πόσο πολύ με πονάει όταν το βλέπω να γίνεται. Όταν ο άνθρωπός ξεχνάει να είναι Άνθρωπος. Γιατί για να είναι και να παραμένει Άνθρωπος, πρέπει να μάθει και να μην Ξεχνάει ΠΟΤΕ, ότι πρώτα απ' όλα πρέπει να είναι Συνάνθρωπος. Αλλιώς είναι απλά Ον.
Πόσοι λοιπόν, ιδίως τα τελευταία χρόνια έχουν πιει από αυτό το "πικρό νερό"? Πόσοι έχουν ξεδιψάσει από αυτή τη "Βρύση"? Πόσοι έχουν παραμείνει άνθρωποι? Γιατί αυτή η λήθη είναι ύπουλη. Ενώ κατευθύνεται στον δίπλα μας, γυρνάει αδηφάγα προς εμάς και μας κατασπαράζει. Και ιδίως τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ με πόνο αυτό το Τέρας, να καταβροχθίζει ψυχές. Να μην χορταίνει ποτέ. Να παραμένει ακόρεστο.
Πόσο πολύ με πονάει η λήθη... Πόσο βασανιστικά με χαράζει και με κόβει? Γι' αυτό έλεγα πρόσφατα σε μια φίλη μου... Το δυσκολότερο πράγμα που υπάρχει είναι να ΠΑΡΑΜΕΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ !!!
Αχ αγάπη μου στα χείλη στάξε να το πιω....
Στίχοι: Σταύρος Σιόλας
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Πρώτη εκτέλεση: Σταύρος Σιόλας
Της Άρνης το νερό
Της Άρνης το νερό
Της αρνησιάς...
Της αρνησιάς η βρύση
Της Άρνης το νερό
το ήπιες και...
το ήπιες και μ' αρνήθης
Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ
Της λήθης το στενό
το πέρασες...
το πέρασες κι εχάθης
Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ
στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ...
