Ηταν, εκ πρώτης όψεως, ένα τυπικό Σάββατο για εκείνη την παρέα των 7-8 παιδιών από το Ψυχικό. Ξεκίνησαν σχετικά νωρίς από τα σπίτια τους και με τα μέσα έφτασαν στο κέντρο της Αθηνας.
Αραξαν, όπως το συνήθιζαν, σ' ένα πεζοδρόμιο των Εξαρχείων με τα ποτά στα χέρια. Παιδιά ήταν, 15 ετών, ήταν μια χαρά τρόπος για να διασκεδάσει κανείς.
Εκείνο το Σάββατο, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, υπήρχε ένας παραπάνω λόγος για διασκέδαση. Ο Νίκος Ρωμανός είχε τη γιορτή του. Δεν έχει κάτι ξεχωριστό, όμως, όπως και να το κάνουμε, ήταν μία παραπάνω αφορμή.
Ο Ρωμανός με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο έκαναν καλή παρέα από μικροί. Πήγαιναν μαζί στη Σχολή Μωραϊτη, είχαν κοινές ανησυχίες, ένιωθαν πολιτικοποιημένοι, όσο τέλος πάντων μπορεί να είναι πολιτικοποιημένα παιδιά που διανύουν το 15ο έτος της ηλικίας τους.
Υπό μία έννοια αμφότεροι, Γρηγορόπουλος και Ρωμανός, θα μπορούσαν να μην βρίσκονται εκείνο το βράδυ στα Εξάρχεια. Θα μπορούσαν να μην βρίσκονται κανένα βράδυ στα Εξάρχεια. Θα μπορούσαν να περιορίσουν τις επαφές και τις εξόδους τους στα βόρεια προάστια των Αθηνών όπου διέμεναν, να κάνουν πιο "ασφαλείς" επιλογές για τη διασκέδασή τους και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Επέλεξαν όμως, είτε από ένστικτο, είτε από συγκεκριμένη σκέψη, δεν έχει άλλωστε και ιδιαίτερη σημασία, κάτι άλλο, ίσως πέρα από τα όρια της "τάξης" τους, αν θεωρήσουμε ότι τα παιδιά ανήκουν σε κοινωνικές τάξεις.
Ετσι και αλλιώς όλο το 2008 για τους ίδιους είχε περάσει με ζυμώσεις στη σχολική-μαθητική κοινότητα, συμμετοχή σε κινητοποιήσεις, γραφή κειμένων για το μαθητικό κίνημα.
Οι εξελίξεις όμως ήθελαν να γίνουν τελείως διαφορετικά πράγματα εκείνη το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου. Η γιορτή του Νίκου Ρωμανού μετατράπηκε αρχικά σε θρήνο για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και στη συνέχεια σ' ένα κύμα νεανικής οργής που σάρωσε την Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις της χώρας.
Και όλα αυτά γιατί; Διότι ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας σκότωσε. Εβγαλε το υπηρεσιακό του περίστροφο, το κράτησε στο δεξί του χέρι, σημάδεψε, σκότωσε. Σκότωσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο με τον Νίκο Ρωμανό να στέκεται μερικά μέτρα δίπλα του.
Κανείς από την παρέα εκείνη την ώρα δεν πίστευε ότι ο Αλέξης ήταν νεκρός. Των περισσότερων το μυαλό πήγε σε χρήση πλαστικής σφαίρας που προφανώς θα μπορούσε να γίνει για εκφοβισμό. Δεν υπήρξε, έτσι και αλλιώς, καμία προειδοποίηση για χρήση πραγματικών πυρών ούτε υπήρχε στην πραγματικότητα κάποια φοβερή συμπλοκή. Είχε προηγηθεί μία και μόνη επίθεση στο περιπολικό. Στη συνέχεια, μετά από ένα "μουν...α", ακούστηκε ένας πυροβολισμός.
Στο επόμενο δευτερόλεπτο ο Γρηγορόπουλος ήταν πεσμένος στο έδαφος. Οταν του σήκωσαν την μπλούζα, διαπιστώθηκε ότι ο Κορκονέας τον είχε πυροβολήσει κατευθείαν στην καρδιά. Ο Αλέξης πέθανε επί τόπου, σε μία γειτονιά των Εξαρχείων, ένα βράδυ του Δεκέμβρη του 2008. Ετσι απλά. Για το τίποτα!
Θα ήταν αδύνατον να μην επηρεάσει τον έτσι και αλλιώς ανήσυχο Ρωμανό εκείνο το περιστατικό. Δεν έχει μιλήσει παρά ελάχιστα από τότε ο φίλος του Αλέξη. Σε όποιον τον πλησιάζει γι' αυτό, το όχι είναι σχεδόν δεδομένο. Εξαίρεση αποτελεί αυτό το μακροσκελές κείμενο που ανέβηκε σε διαδικτυακό τόπο του αντιεξουσιαστικού χώρου στις 30/112015.
Εδώ που τα λέμε δεν είναι εύκολο. Αλλωστε στη ζωή του Νίκου συνέβησαν πολλά έκτοτε. Η σύλληψή του στη Βόρεια Ελλάδα για την υπόθεση των "Πυρήνων της Φωτιάς" (για την οποία τελικά αθωώθηκε), ο ανηλεής ξυλοδαρμός του από τους αστυνομικούς με τις σχετικές φωτογραφίες να κάνουν το γύρο του κόσμου, η εξαντλητική απεργία πείνας που έκανε για να αποκτήσει το δικαίωμα φοίτησης στην πανεπιστημιακή σχολή που είχε περάσει και φυσικά η φυλάκισή του, έξι χρόνια τώρα. Σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή του ο Νίκος Ρωμανός την έχει περάσει στις φυλακές.
Σήμερα ο Νίκος Ρωμανός είναι ίδιος μα και διαφορετικός. Πλησιάζει τα 26. Συνεχίζει να φοιτά στα ΤΕΙ Πειραιά, παραμένει πολιτικά ανήσυχος, κοντά στον αναρχικό χώρο στον οποίο έχει "ταχθεί" πολιτικά. Εξαντλεί όλα τα ένδικα μέσα για να αποφυλακιστεί και να απαλλάξει τον εαυτό του από την έτσι και αλλιώς υπερβολική και μάλλον παράλογη κατηγορία της "ατομικής" τρομοκρατίας.
Εχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι πάνω του το σύστημα ξέσπασε την οργή του και έκανε επίδειξη δύναμης. Εφτασε μία ανάσα από το θάνατο χάνοντας 25 κιλά στην απεργία πείνας. Πάλεψε με νύχια και με δόντια γι' αυτό που πιστεύει, όπως και αν το κρίνει κανείς αυτό, άλλωστε δεν είναι το επίδικο.
Ουδείς μπορεί να σκεφτεί ποια θα ήταν η εξέλιξη στη ζωή του Νίκου Ρωμανού αν ο Αλέξης Γρηγορόπουλος δεν έπεφτε νεκρός εκείνο το βράδυ του Δεκέμβρη το 2008. Η ζωή, πάντως, και για τον Νίκο συνεχίζεται χωρίς φυσικά ουδείς να λησμονεί τι έγινε πριν ακριβώς 10 χρόνια στα Εξάρχεια. Τον έναν και μόνο πυροβολισμό που τρύπησε την καρδιά του 15χρονου φίλου του.
