Και του Παλιού καιρού ... Και της Σημερινής Μέρας ...
Το αφεντικό τους έχει μόνιμα το δάχτυλο στο μέλι,
κι η ζαλισμένη αγέλη το πάει χωλαίνοντας,
συναινεί και ζει πεθαίνοντας.
Γι’ αυτό πριν φύγει ο χειμώνας μαζεύω ονείρατα,
τα ντανιάζω μέσα μου, δίπλα στα κρίματα,
και βαφτίζω τη φαρσοκωμωδία αυτή που ζεις
Όπου σιγή και πατρίς.
Λογοδοτούν τ’ αγρίμια σε παρατρεχάμενους...
που μεταφέρουν τα πάντα στους υψηλά ιστάμενους.
Όπου σιγή και πατρίς
Στίχοι: B.D Foxmoor, Μιχάλης Μυτακίδης
Μουσική: Active Member
Πρώτη εκτέλεση: Active Member
Μαζεύω ονείρατα πριν φύγει ο χειμώνας
κι αρνιέμαι την πίστη στη δύναμη της εικόνας.
Έχω το νου μου, μη μας πάρει η ντροπή στο κατόπι.
Μη σε ξενίζει, κι όμως, υπάρχουν οι τρόποι.
Ξεκάθαρο το μήνυμα, χωρίς παζάρια,
απ’ τις ψαχτούρες σου στ’ ανοιχτά μου τα συρτάρια
πέσαν στα χέρια σου μυστικά δήθεν ευρήματα.
Μισοπιωμένε, θα σου στερήσω τα προσχήματα,
κάνε μεταβολή κι άκου σε χρόνους άφταστους,
ντουμπλαρισμένο το παρόν σου από τυχάρπαστους.
Κοίτα, σου βάλαν βραχιολάκι μωρού από μαιευτήριο
κάκιστο αντίγραφο με πωλητήριο,
μελλοντική εκδοχή, εμπορικό ανακοινωθέν,
αναλώσιμο υλικό, κόστος μηδέν,
εκδοχή β’ χωρίς αντιπαράθεση,
εκμετάλλευση έργου με κατευθείαν ανάθεση.
Και ζηλεύουν οι αγγέλοι.
Το αφεντικό τους έχει μόνιμα το δάχτυλο στο μέλι,
κι η ζαλισμένη αγέλη το πάει χωλαίνοντας,
συναινεί και ζει πεθαίνοντας.
Γι’ αυτό πριν φύγει ο χειμώνας μαζεύω ονείρατα,
τα ντανιάζω μέσα μου, δίπλα στα κρίματα,
και βαφτίζω τη φαρσοκωμωδία αυτή που ζεις
Όπου σιγή και πατρίς.
Ξαλαφρωμένος συνεχίζω το κατεβατό μου,
κάποιοι ίσως να ονειρεύονται τον σταματημό μου,
χρεώνοντάς τον στις παράπλευρες απώλειες.
Ξένα προστάγματα, ποινές εγχώριες.
Τόσα χρόνια ξεροσταλιάζουνε δαύτοι,
εγώ μουλάρωνα και δε με κάνανε ζάφτι,
με σημαδεύανε με έργα και με λόγια άσφαιρα.
Κοίτα τα μάτια μου, καθαρά και ξάστερα
Συγνώμη λοιπόν για την παράλειψη,
όσοι στηρίζουν όσα λένε κατηγορούνται για συγκάλυψη,
για αιρετικές απόψεις και ιδέες άχρωμες,
για νέες ηθικές και πράξεις άνομες.
Κατηγορούνται κι όσοι καθημερινά πλάθουν τον κόσμο τους
και μοναχοί τους τραβάν τον δρόμο τους,
κι εξοντώνονται όσοι ταιριάζουν και μοιάζουν τσούρμο
από μια κοινωνία βαμμένη με φούμο.
Λογοδοτούν τ’ αγρίμια σε παρατρεχάμενους,
που μεταφέρουν τα πάντα στους υψηλά ιστάμενους.
Και πάει το κόλπο σκοινί κορδόνι
ώσπου να ξεχειλίσει του φόβου το καμιόνι,
καλή σκηνοθεσία, ωραία φωτογραφία,
μάπα το σενάριο, μα δεν έχει σημασία,
συμμετέχουμε όλοι σαν ήρωες επιφανείς
στην κωμωδία Όπου σιγή και πατρίς ...
