Νομίζω πως ακούω τον ήχο της φωνής σου κάποτε χόρευα μαζί σου κάτω απ'τον ήλιο τέτοιο φως,
θυμάμαι πώς κοιτούσες,πώς, μού'λεγες πάρε με μαζί σου.
Νομίζω πως ακούω φωνές από τ'αστέρια περάσαν τόσα καλοκαίρια χωρίς να καταλάβω πώς ανατινάζεται το φως τις Κυριακές τα μεσημέρια πάρε με μαζί σου.
Θέλω να ζήσω στ'αλήθεια έστω μια φορά να ταξιδέψω στ' αλήθεια έστω μια φορά να δω στα μάτια την τίγρη που όλο με κοιτά μέσα απ'τα φώτα αυτής της πόλης που σκοτώνει για λεφτά που με σκοτώνει από αγάπη όπως με σφίγγει από αγάπη όταν ξυπνάει ύστερα κλαίει μ'αγκαλιάζει και μου λέει πάρε με μαζί σου
Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι, όλη μέρα
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Τι να πρωτογράψω γι' αυτό το τραγούδι? Τι να πρωτοθυμηθώ? Όταν είχε βγει το 1998, ως μουσική τίτλων για το σήριαλ του Κώστα Κουτσομήτη "Ο μεγάλος Θυμός", είχε κάνει πάταγο. Πόσοι δεν περίμεναv τους τίτλους τέλους, για να ακούσουν αυτό το υπέροχο κομμάτι?
Ο τίτλος "Αγάπη", από την βραχνή και αισθαντική φωνή του Χρήστου Θηβαίου,.... που από τότε έμεινε σε όλους μας, βαθιά χαραγμένη στα μουσικά μονοπάτια του υποσυνειδήτου μας.
Ποιος δεν το λάτρεψε? Ποιος δεν έσταξε έστω και ένα δάκρυ ακούγοντάς το..... θυμίζοντάς του χαμένες Αγάπες, Αγάπες που έσβησαν..... Ανείπωτες Αγάπες ?
Πριν παρουσιάσω τον Εμπνευστή, θα πω και εγώ την δικιά μου Ιστορία. Γιατί έχω και εγώ μεγάλο θέμα με το συγκεκριμένο τραγούδι.
Μάϊος - Αρχές Καλοκαιριού το 1998 στην Αθήνα. Ζούσα έναν έντονο έρωτα τότε. Έληξε γρήγορα.... αλλά έντονο. Τόσο έντονο, που το "Ποίημα" που είχα γράψει γι' αυτήν είχε βγει σε 10 μόλις λεπτά (Αν επισκεφτείτε τη σελίδα με τα "ποιήματα" μου, θα το καταλάβετε από την ημερομηνία. "Ιούνιος 1998").
Το τραγούδι είχε γίνει το "τραγούδι της σχέσης μας", και πολλά τηλεφωνήματα ξεκινούσαν βάζοντας το ακουστικό κοντά στο ηχείο. Ανατριχίλα, έντονος σφυγμός, μάτια υγρά...... είναι τα πρώτα ερεθίσματα που θυμάμαι.
Όπως είπα, έληξε σύντομα. Ούτε δίμηνο. Και από ποιον? Απ' τον συνήθη ύποπτο. Από εμένα !!! (Δεν το λέω για καλό Πιστέψτε με). Για λόγους πολύ περίπλοκους και δύσκολους, που δεν είναι της παρούσης. Η κοπελιά, ως έντονα ερωτευμένη,..... Έ ξ α λ λ η . Σχεδόν με μισούσε.
Έπρεπε όμως μετά από λίγο καιρό να της κάνω ένα τηλέφωνο. Από αυτά τα αμήχανα τηλέφωνα που πρέπει να κανονίσεις κάποιες εκκρεμότητες. Θυμάμαι ότι έτρεμε το χέρι μου από την ένταση, φοβούμενος ότι θα με ειρωνευτεί, ότι μπορεί και να με βρίσει. Θυμωμένη ήταν ! "Ο μεγάλος Θυμός". Τι ειρωνεία...... Η σειρά που αγαπήθηκε τόσο πολύ και από τους δυο μας, και το τραγούδι της έγινε τραγούδι μας, τώρα να σημάνει Τίτλο στην "Σχέση" μας !!!
Δεν ήταν εκεί,.... ακούγεται το μπιμπ του τηλεφωνητή και αμέσως μετά, σε δυνατή ένταση που σχεδόν κάλυπτε το λεκτικό μήνυμα, το " Α γ ά π η ".
Δεν θυμάμαι για πόση ώρα είχα το τηλέφωνο κολλημένο στο αυτί μου? Δεν θυμάμαι πόσες ώρες, μπορεί και μέρες, έκανα να συνέλθω.................
Σήμερα όμως, αυτό το τραγούδι "ανήκει" αποκλειστικά στην Ιφιγένεια Λ. Είναι η Εμπνεύστρια της ανάρτησης, αυτή που άνοιξε το Μέσα της και έβγαλε ένα πολύ Όμορφο και Δυνατό μήνυμα. Σας το παραθέτω ακριβώς έτσι όπως το έλαβα....
"ΜΑΘΑΙΝΩ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΖΩ ΜΑΚΡΥΑ ΣΟΥ...ΣΥΝΗΘΙΖΩ ΤΟ ΘΟΛΟ ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΣΟΥ... ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΠΟΥΘΕΝΑ... ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕ ΕΝΙΩΘΕΣ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΣ... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΑ...ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΜΑΘΕΣ... ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΑ.... ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΕΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ...ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.... ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΩΣΕ ΑΞΙΖΟΥΝ ΜΙΑ ΖΩΗ.....
Εγώ απλά ως ο "Δημιουργός", όπως με λέει η φίλη της η Ελένη, πρόσθεσα μια φωτογραφία και χρωμάτισα αυτά που ήχησαν πιο πολύ σε μένα......
Στίχοι: Κατίνα Παΐζη Μουσική: Βασίλης Δημητρίου Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος
Πόσο πολύ, πόσο πολύ, πόσο πολύ σ' αγάπησα πόσο πολύ σ' αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή, απ' τη ζωή μου πέρασες κι αλάργεψες κι εχάθης καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά
Πόσο πολύ σ' αγάπησα, ποτέ δε θα το μάθεις
Κι αν δεν προσμένεις να με δεις κι αν δεν προσμένεις να με δεις Κι εγώ πως θα ξανάρθεις, εσύ του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή
Αιώνια θα το τραγουδώ, αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δε θα το μάθεις, πως οι στιγμές που μου 'δωσες αξίζουν μια ζωή
Πόσο πολύ σ' αγάπησα, ποτέ δε θα το μάθεις
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Τον έχω βάλει 2 - 3 φορές στο παρελθόν στο Blog. Το συγκεκριμένο τραγούδι περισσότερες στο Διαδίκτυο. Αυτές τις μέρες όμως ταιριάζει απόλυτα.
Τα λεγε ο Τζιμάρας και θα τα λέει για πολύ ακόμα... αλλά ποιος τον ακούει. Αυτός ο Νεοέλληνας μήπως πάλιωσε και έγινε ΠΑΛΙΟΕΛΛΗΝΑΣ ??? Μάλλον,......... ακόμα Νεοέλληνας έμεινε ???
Μου το θύμισε η Ελένη (η γνωστή) με ένα Post που έβαλε.... και το ανάρτησα και εγώ για να μείνει να το θυμόμαστε!
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Ήρθε και η στιγμή που ίσως το καλύτερο τραγούδι για μένα φιλοξενείται στο Blog μου.
Όχι όμως από δική μου πρωτοβουλία. Η Ελένη μου το ζήτησε.... γι' αυτούς που φεύγουν και έρχονται στο ύπνο μας και μας ακουμπούν με τα "φτερά" τους για να μας τονίσουν την παρουσία τους. Γι' αυτούς που μας λείπουν πολύ και κάνουν το "δωμάτιο άδειο" και το ξημέρωμα αβάσταχτο.
Με ποτήρι γεμάτο από κρασί.... με ουίσκι λίγο μακρύτερα από μία φίλη, ίσως και κάποια δάκρυα νοσταλγίας που αραίωναν το ποτό, το Σάββατο που πέρασε, γύρω στις 11 με 12 το βράδυ, έγινε "Ιστορική βραδιά!!!" όπως είπε κάποια. "ΩΩΩΩΩΩΩΩ ΝΑΙ!!!!!!!" όπως συμφώνησε κάποια άλλη.... (Αυτό για όσους καταλάβουν).
Τέτοιες "βαριές" βραδιές, όταν συνοδεύονται από υπέροχα τραγούδια ψυχής, αποφορτίζουν το "μέσα μας" και λειτουργούν ως στιγμές εξάγνισης !
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Όνειρο ήτανε
Ο ουρανός ανάβει τα φώτα τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα Ξημέρωσε πάλι
Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο Ξημέρωσε πάλι
Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο Το λυγμό σου να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε
Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει Θα 'μαι κοντά σου
Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου Με τα φτερά σου
Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου...
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
ΠΑΡΕ ΜΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ
