Ένα "Θυμάμαι" με "Γ" κεφαλαίο και η υγρασία του παλιού καιρού ήρθε στα μάτια.
Δεν το περίμενα. Πόνεσε Γλυκά.
Μπορεί και το τραγούδι να ήταν τυχαίο... αλλά μου έφερε Γλυκές μνήμες.... και Θυμήθηκα.
Δεν ήταν όμως μια απλή θύμηση. Έμοιαζε σαν σφαγή με το βαμβάκι.
Το "ευχαριστήθηκα" όμως γιατί μου άξιζε !!!
Κάπνιζες Καρέλια στη σκάλα Σήμερα θυμήθηκα κι άλλα Να σ ενοχλεί που χα γίνει σκιά σου Τότε που η δική μου ευτυχία Ήταν η δικιά σου δυστυχία Κι απ το δεμένο μαντίλι Που χα στα μαλλιά Μ έπνιγαν αγάπη μου οι φίλοι Φίλοι απ την δουλεία Μ έκριναν παλιά Τα δυο σου χείλη
Θυμάμαι Τίποτα δεν άξιζε να πάμε Τίποτα απ τα πράγματα που τώρα Μ έκανε η ζωή να μπορώ Να τα λέω για δώρα Θυμάσαι Ώρα σου καλή όπου και να σαι Τίποτα δεν βρήκαμε ν αξίζει Κι άφησε τη μνήμη ο καιρός Να το συνεχίζει...
Τ άσπρο κεντημένο σεντόνι Έγινε πανί για τη σκόνη Κι απ τον καινούργιο καθρέφτη Που χω φέρει εδώ Θα 'βλεπες τον ήλιο να πέφτει Όπως βλέπω εγώ Το παλιό μου εγώ Να λέει στο φταίχτη
Θυμάμαι...
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Και να που ήρθε η μέρα που η βασανιστική Σιωπή της Αναμονής σταμάτησε. Τώρα ήδη ακούγεται ο Αχός από τα ποδοβολητά, και τις ιαχές που φανερώνουν την Λαίλαπα. "Φωτιές ανάβουνε στην άμμο ιθαγενείς κι αχός μας φτάνει καθώς παίζουν τα όργανά τους"
Δεν την άντεχα αυτή την Αναμονή. Είναι το χειρότερό μου. Προτιμώ να ξέρω, να γνωρίζω, να δω... παρά να πλανάται η φαντασία μου σε μυθεύματα και εικασίες.
Το σκηνικό μου θυμίζει επικές ταινίες όπου οι πολεμιστές αφουγκράζονται ανήσυχα στην σιγή του δάσους και με το χέρι να ακουμπάει την λαβή του σπαθιού, μαζεύονται ο ένας δίπλα με τον άλλον για να αντιμετωπίσουν την επικείμενη επίθεση.
Μόνο αυτό ίσως να μας μείνει και να μας ωφελήσει από την δύσκολη δοκιμασία που καλούμαστε να περάσουμε. Να έρθουμε πιο κοντά ο ένας με τον άλλον και να αλληλοβοηθηθούμε. Αν και πολύ φοβάμαι ότι μπορεί ο Έλληνας να γίνει πιο απόμακρος, διαφυλάσσοντας μόνο τα δικά του. Φαίνεται κιόλας από την Εξαγωγή των καταθέσεων.
Αυτό μας έφτασε εκεί που μας έφτασε. Και το μόνο που ξέρουμε είναι να κατηγορούμε και να ψέγουμε για το ποιος πολιτικός φταίει και ποιοι φάγανε.
Ποιος έχει συμβάλει στο να στηθεί και να διατηρηθεί όλο αυτό το σύστημα των κλεφτών και των λαμογιών ??? Πόσο σίγουρος είμαι ότι οι περισσότεροι από αυτούς που λένε "Να τα πάρουνε από αυτούς που τα κλέψανε", ότι αν τους δίνανε ένα μικρό μέρος των κλεμμένων θα κάνανε τουμπεκί. Απλώς φωνάζουνε επειδή έμειναν στην απέξω. Γιατί αν ΒΟΛΕΥΤΟΥΜΕ Εμείς και η Οικογένειά μας... τι μας Νοιάζει για τους άλλους.
Ας καταλάβουμε λοιπόν ότι κάθε πολιτικός από κάποια κάποια Μάνα βγήκε και από κάποιο Πατέρα γεννήθηκε. Σε κάποια οικογένεια μεγάλωσε και κάποιο σύστημα τον γαλούχησε και τον έκανε πολιτικό. Δεν φύτρωσε από μόνος του. Κάποιο σύστημα εκμεταλλεύτηκε και κάποιο σύστημα από Βολεψάκηδες τον εκμεταλλεύεται. Δημιούργημα των Ελλήνων είναι και του απλού Λαού. Δεν μας τον τοποθετήσανε κάποιοι. Εμείς τον τοποθετήσαμε !!! Άρα αν αλλάξουμε Εμείς... θα αλλάξουν ΟΛΑ !!!
Ας συνεχίσουμε λοιπόν να αναρωτιόμαστε και να κατηγορούμε ποιος φταίει και ποιος μπατάρισε το καράβι που λέγεται "Ελλάς". Μήπως το μπατάραμε ΕΜΕΙΣ ???
Και ας συνεχίσουμε να επιλέγουμε κάθε φορά αυτόν που θα μας μπατάρει για να έχουμε άλλοθι. Αρκεί να μην τα ρίχνουμε στον εαυτό μας.
Μπορούμε όμως να κοροϊδευόμαστε τραγουδώντας .... "Το καραντί θα μας μπατάρει... γιατί ... κοιμήθηκεν ο ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ που πιλοτάρει" !!!!!!!!!!!
Καραντί
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Θωμαΐδης Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας
Μπάσες στεριές ήλιος πυρρός και φοινικιές ένα πουλί που ακροβατεί στα παταράτσα γνέφουνε δυο στιγματισμένα μαύρα μπράτσα που αρρώστιες τα 'χουνε τσακίσει τροπικές
Παντιέρα κίτρινη σινιάλο του νερού φούντο τις δυο και πρίμα βρέξε το πινέλο τα δυο φανάρια της νυκτός κι ο Πιζανέλο ξεθωριασμένος απ' το κύμα του καιρού
Το καραντί το καραντί θα μας μπατάρει σάπια βρεχάμενα τσιμέντο και σκουριά από νωρίς δεξιά στη μάσκα την πλωριά κοιμήθηκεν ο καρχαρίας που πιλοτάρει
Όρντινα δίνει ο παπαγάλος στον ιστό όπως και τότε απ' του Κολόμπου την κουκέτα χρόνια προσμένω να τυλίξεις την μπαρκέτα χρόνια προσμένω τη στεριά να ζαλιστώ
Φωτιές ανάβουνε στην άμμο ιθαγενείς κι αχός μας φτάνει καθώς παίζουν τα όργανά τους της θάλασσας κατανικώντας τους θανάτους στην ανεμόσκαλα σε θέλω να φανείς
Φύκια μπλεγμένα στα μαλλιά στο στόμα φύκια έτσι ως κοιμήθηκες για πάντα στα βαθιά κατάστιχτη πελεκημένη απο σπαθιά διπλά φορώντας των Ίνκας τα σκουλαρίκια
Το καραντί το καραντί θα μας μπατάρει σάπια βρεχάμενα τσιμέντο και σκουριά από νωρίς δεξιά στη μάσκα την πλωριά κοιμήθηκεν ο καρχαρίας που πιλοτάρει
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
