... Παράλληλα, τα σπίτια εξοπλίστηκαν με αισθητήρες προκειμένου καμία ηλεκτρική συσκευή να μη λειτουργεί όταν δεν χρειάζεται καθώς και σύστημα Bluetooth, ούτως ώστε ο χρήστης να ελέγχει τη θερμοκρασία και τις ηλεκτρικές συσκευές της οικίας του από το κινητό του. Με παρόμοιο τρόπο τα φανάρια των πεζών αντλούσαν ενέργεια από τον ήλιο και λειτουργούσαν μόνο όταν ανίχνευαν πεζό να περιμένει να περάσει το δρόμο και όχι όλο το 24ωρο. Ακόμα τόσο στα γυμναστήρια όσο και στην παιδική χαρά η κινητική και δυναμική ενέργεια μετατρεπόταν σε ηλεκτρική.
Όπως αναφέρει η ίδια, η πρώτη φορά που ήρθε σε επαφή με τη ρομποτική ήταν όταν τελείωνε την πρώτη γυμνασίου. Ο καθηγητής της τεχνολογίας τής έδωσε το ερέθισμα και ξεκίνησε δειλά-δειλά τις συμμετοχές σε σχετικούς διαγωνισμούς. Εκτότε αποφάσισε πως θέλει να το σπουδάσει και όλα πήραν το δρόμο τους! Μετά από τις πρώτες συμμετοχές της σε διαγωνισμούς ρομποτικής, έφτιαξε τη δική της ομάδα με έδρα το σπίτι της και δεν άργησαν οι επιτυχίες στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό, στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό στο Abu Dabi και στην Ολυμπιάδα της Κόστα Ρίκα. Διακρίσεις που η Ελλάδα δεν είχε καταφέρει ποτέ ως τώρα.
Τα πρώτα εμπόδια που συνάντησε ήταν τα στερεότυπα για τις γυναίκες που ασχολούνται με θετικές επιστήμες. Άλλωστε στο Πολυτεχνείο είναι 80% άνδρες και 20% γυναίκες παρά τις προσπάθειες που γίνονται για να αναδειχθεί η γυναικεία επιχειρηματικότητα. Όπως μας λέει, γυναίκα, μικρή σε ηλικία, σε ένα ανδροκρατούμενο κλάδο έκανε πολλούς να τη δουν με δυσπιστία, ωστόσο η ίδια απάντησε με πράξεις.
Το πιο βασικό εμπόδιο, όμως, για τη Διάνα αλλά και για εκείνους που θέλουν να καταπιαστούν με αυτό το οποίο κάνει, είναι πως στην Ελλάδα του 2018 το έδαφος δεν είναι πρόσφορο για ενασχόληση με τη ρομποτική σε επαγγελματικό επίπεδο. «Η ρομποτική δεν μπορεί να εξελιχθεί στην Ελλάδα και όσες προσπάθειες γίνονται πάνε με πολύ αργούς ρυθμούς. Τουλάχιστον όμως παύει ο κόσμος να στέκεται στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και στο άκουσμα της ρομποτικής να φαντάζεται τα ανδροειδή. Στη ρομποτική φτιάχνουμε μια μηχανή με αισθητήρες ώστε να λαμβάνει ερεθίσματα και αναπτύσσει έναν αλγόριθμο ώστε να σκέφτεται με κάποιο τρόπο. Ακόμα και τα έξυπνα πλυντήρια που λέμε είναι ρομπότ, καθώς διαθέτουν μια πολύ πρωταρχική μορφή νοημοσύνης».
Μεταξύ των φοιτητικών της υποχρεώσεων και την εκπαίδευση στους μαθητές της, η Διάνα είναι συνιδρήτρια της φοιτητικής ΜΚΟ Unique Minds, η έμπνευση της οποίας έγινε όταν αντιλήφθηκε, μαζί με τον φίλο της Παύλο, κάποια κενά στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Ένα από τα κενά είναι ότι το σύστημα δεν μπορεί να εντοπίσει τις ιδιαίτερες δεξιότητες και κλίσεις του υποψηφίου και να της ενθαρρύνει.
Ωστόσο, μέσα στα αρνητικά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης όπως αυτή είναι διαμορφωμένη, υπάρχουν και μικρές φωτεινές ενδείξεις σύμφωνα με τη Διάνα που συμπληρώνει «Είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως, ενώ τα πανεπιστήμια της χώρας είναι δημόσια, μπορούμε να συναγωνιστούμε –και με το παραπάνω– φημισμένα πανεπιστημιακά ιδρύματα του εξωτερικού με τεράστια δίδακτρα. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι ο φοιτητής με την εισαγωγή του στη σχολή έρχεται αντιμέτωπος με ένα «χάος» που καλείται να διαχειριστεί πολλές φορές ολομόναχος και χωρίς σωστή καθοδήγηση από καθηγητές. Έτσι πρέπει να ψαχτεί, να βρει βιβλία, συμπληρωματικό υλικό, σχετικά σεμινάρια… Ουσιαστικά, έναν τρόπο να ανταπεξέλθει στη σχολή μόνος του. Αυτή η διαδικασία προσφέρει πολλά οφέλη».
Δύο φοιτητές σαν αυτούς, λοιπόν, ιδρύουν μια ΜΚΟ για να περιορίσει τις χιλιάδες περιπτώσεις φοιτητών που δεν ξέρουν γιατί μπήκαν στη σχολή, η οποία εν τέλει δεν τους καλύπτει σαν αντικείμενο. Ρόλο σε αυτό το φαινόμενο παίζουν ξανά τα γνωστά στερεότυπα που λένε πως, όταν βγάλεις μεγάλο βαθμό, πρέπει να πας σε μία σχολή με μεγάλη βάση ανεξάρτητα αν σ’ αρέσει ή όχι.
Η Διάνα παρατήρησε πως «στην Ελλάδα εξακολουθούμε να ρωτάμε ένα παιδί τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, ποτέ όμως τι του αρέσει να σπουδάσει. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα πως αν εγώ, ως καθηγήτρια, είχα βοηθήσει το μαθητή πριν μπει σε οποιαδήποτε σχολή να βρει τι του αρέσει πραγματικά να κάνει όπως έγινε και μ’ εμένα, μήπως θα ήταν αλλιώς η κατάσταση;». Η Unique Minds ασχολείται με τον ακαδημαϊκό προσανατολισμό. Ανοίγει τα πανεπιστήμια σε μαθητές με σκοπό να δουν ποια σχολή τούς ελκύει ανεξάρτητα από το φύλο τους, το επάγγελμα των γονιών τους, τι λένε στα φροντιστήρια. Δίνει την ευκαιρία στον μαθητή να δει όλο το πανεπιστήμιο, να μιλήσει με φοιτητές μέσα από βιωματικά σεμινάρια, ανοιχτούς διαλόγους και ημερίδες.
Η Διάνα σύντομα θα ταξιδέψει στη Γερμανία όπου θα εργαστεί σε ένα ερευνητικό κέντρο πάνω στη ρομποτική χειρουργική.
Εικαστικά «εκτός των τειχών»
Τετάρτη 23 Ιούλη 2003
Ζωγραφισμένα πάνω σε ακατέργαστα ξύλα και με θέματα εμπνευσμένα από αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, πόρτες, ρόπτρα, καρέκλες και κοχύλια, είναι τα έργα που παρουσιάζει η Αμαλία Λιάμη από την 1η Αυγούστου και για δέκα πέντε ημέρες στο «Αρτ Καφέ» στην Κέρκυρα.
Δραστηριότητες & Eκδηλώσεις
ΤΡΙΤΗ 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ώρα 18.00
ΑΜΑΛΙΑ ΛΙΑΜΗ - «Ο ΗΛΙΟΣ»- ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ Μια έκθεση ζωγραφικής πάνω σε παλιά φθαρμένα ξύλα. Διάρκεια έκθεσης: 1- 17 Απριλίου. Είσοδος Ελεύθερη.
Βασιλειάδης Άρης
14/08/2003, 00:00
AMAΛIA ΛIAMH Zουμ στην «κρυμμένη Eλλάδα»
Με έμφαση στις γοητευτικές λεπτομέρειες μιας κρυμμένης Ελλάδας η ζωγράφος
Αμαλία Λιάμη μάς υποδέχεται στην Κέρκυρα, στο «Art Cafe» της Δημοτικής
Πινακοθήκης της πόλης. Με εξήντα έργα της, όλα φιλοτεχνημένα σε ακατέργαστα
ξύλα, μας ξεναγεί στις ιδιαίτερες εικαστικές διαδρομές της. Κοχύλια, ρόπτρα,
πόρτες, καρέκλες, αλλά και αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες συνθέτουν το ασυνήθιστο
καλλιτεχνικό τοπίο της. «Δεν με ενδιαφέρει η τουριστική Ελλάδα, που
εξαντλείται με την πρώτη ματιά. Προτιμώ εκείνη που της αξίζει λίγο περισσότερη
προσοχή και σε ανταμείβει με την ομορφιά και το άπλετο φως της», μας λέει.
Κοινό στοιχείο όλων των έργων της παραμένει το ξύλο. Είναι το υλικό που
προτιμάει και εμπιστεύεται. Ανάγλυφο, ακατέργαστο, σχεδόν ποτέ λείο, σε
σχήματα πολλών διαστάσεων και σχημάτων. «Μου αρέσει να τα μαζεύω από διάφορα
μέρη, από παραλίες, οικοδομές, δρόμους ή παλιά έπιπλα. Τα διατηρώ όπως τα
βρίσκω, χωρίς να κάνω καμιά επέμβαση παρά μόνο μια ελαφρά επεξεργασία. Από
εκεί και πέρα λειτουργώ καθαρά συναισθηματικά, παντρεύοντας αυτό που έχω στο
μυαλό μου με τα χαρακτηριστικά του ξύλου, την υφή και το μέγεθός του».
H Αμαλία Λιάμη, γεννημένη στη Θεσσαλονίκη το 1961, πήρε τις πρώτες
κατευθύνσεις για την τέχνη της από τον Λάζαρο Πάντο, παράλληλα με τις σπουδές
στην ιταλική φιλολογία. Οι ανησυχίες της στη ζωγραφική κρατούν από τα παιδικά
της χρόνια. H εξάσκησή της ήταν καθημερινή. Από τότε έχουν εξελιχθεί βέβαια οι
εικαστικές της θέσεις, ωστόσο οι λεπτομέρειες των παραστάσεων γύρω της πάντα
κρατούσαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεματολογία της. Αν και τα τελευταία
δεκατρία χρόνια ζει στην Αθήνα, προτίμησε οι οκτώ ατομικές εκθέσεις της να
ζωντανέψουν σε πόλεις της περιφέρειας και σε νησιά. «Εκεί αγκαλιάζουν πιο
ελεύθερα τις εκθέσεις, χωρίς τα στερεότυπα της πρωτεύουσας. Οι επισκέπτες
είναι πιο ανοιχτοί και διαθέτουν περισσότερο χρόνο συζητώντας και
παρατηρώντας. Αλλά και εγώ από τη μεριά μου προσπαθώ να εμπνέομαι από την πόλη
που με φιλοξενεί αντλώντας στοιχεία από την αρχιτεκτονική και την καθημερινή
της ζωή».
INFO
H έκθεση της Αμαλίας Λιάμη θα λειτουργήσει έως και τις 15 Αυγούστου στο «Art
Cafe» της Δημοτικής Πινακοθήκης της Κέρκυρας.
