Και το Κανα. Πριν έναν Μήνα .. πήγα στην Αστυνομία και έκανα ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ για Συκοφαντική Δυσφήμιση και Φανταστικούς Ισχυρισμούς ... καταπάτηση Προσωπικών δεδομένων και πολλά άλλα ... και επιφυλάχτηκα να προβώ σε μηνύσεις στο μέλλον αν συνεχιστεί η Κατάσταση.
Δεν άντεξα άλλο. Χρόνια τώρα πολλά γίνεται αυτό ... με πολύ βλαβερές συνέπειες στην Ψυχολογία της Μάνας μου που οκ ως γυναίκα του χωριού πάντα έδινε την μεγαλύτερη σημασία στο "Τι θα πει ο Κόσμος".
Πέθανε αυτός .. ξεκουμπήστηκε αλλά άφησε την χολή του στην Κόρη του Κληρονομιά ... Δεν πέρασε ούτε καν μέρες που να μην πιάσει την Μάνα μου και να με Κακολογήσει ή τον Πατέρα μου ή γιατί δεν φτάχνεις το σπίτι ... και με όλα ανακατευόταν. Η Μάνα μου καλόψυχη ποτέ δεν την έβαλε στην θέση τους παρά πάντα στεναχωριόταν και πολλές φορές η καλοσυνάτη Μάνα της την Παρηγορούσε... "Μην στεναχωριέσαι Βάια μου ... αυτή είναι Ταραντούλα" έλεγε για την Κόρη της ( αν υποθέσουμε ότι τον Πατέρα της τον λέγανε Τάραντο ( Υποθετικό όνομα για ξεκάρφωμα ) ) . Και η Μάνα μου ήταν για 44 τώρα χρόνια που ήρθαμε σε αυτή την κωλογειτονιά ζούσε σε ένα άγχος ... σε μία ανησυχία μην κάνει κάτι που δεν είναι Αρεστό στην Σκατόψυχη γειτόνισα. "Μα ότι και να κάνεις ... πάντα θα βρει κάτι να σου πει ότι είναι λάθος και κακό. Και πόρτα να είχες βάλει θα σου έλεγε για την Ταράτσα. Και ντουλάπια να είχες βάλει θα σου έλεγε γιατί δεν έχεις ακριβό σαλόνι. Πάντα κάτι θα έβρισκε για να βγάλει την χολή που κληρονόμησε. Της πέφτει βαριά και πολύ τοξική να την καταπιεί και την πετάει όπου βρει" της έλεγα συνέχεια. Είχαμε έρθει εκτάκτως πολύ πιο νωρίς στο νεόχτιστο σπίτι μας ... και είχε πολλές ελείψεις. Δεν είχαμε λίρες κλεμμένες στην Κατοχή για να τα κάνουμε όλα μαζί τι να κάνουμε ??? Αλλά δεν ήμασταν μόνο εμείς θύματα της Χολής της ... αλλά και όλη η γιετονιά και όποιος άλλος δλδ. Μόνο αυτή ήταν άξια ... και όλη η άλλοι υποδιαίστεροι και λάθος. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Πήγα λοιπόν και έκανα μία Καταγγελία 2 σελίδων ... Βέβαια ο Αρχιφύλακας δεν κατέγραψε τα πάντα αλλά μόνο αυτά που μπορούσε να αναφέρει ως καταγγελόμενα γιατί τα πιο πολλά ήταν είπε ... για Μήνυση. Θα κάνετε μήνυση ? με ρώτησε ... ΝΑΙ στο μέλλον του απάντησα και μπορεί και πολύ πιο νωρίς αν δεν σταματήσει να κάνει Δολοφονία Χαραξτήρων. Ακόμα και από άλλον αν ακούσω φήμες ... θα προβώ και σε άλλες καταγγελίες και αν δεν συμορφωθεί θα κάνω Μηνύσεις.
Την "Έσπασα την πόρτα Μάνα" ... και όχι μόνο δεν με πήγαν στην Αστυνομία αλλά εγώ την Πήγα να Σκάσει επιτέλους και να ησυχάσουμε και η δικιά σου Ψυχή ... και η Δική μου !!!
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κοψ’ τη φωνή σου, σώπασε
κι επιτέλους
αν ο λόγος είναι άργυρος
η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις
που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα
μου έλεγαν: «Σώπα».
Στο σχολείο μου έκρυψαν την αλήθεια τη μισή
και μου έλεγαν: «Εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο αγόρι
που ερωτεύτηκα και μου έλεγε:
«Κοίτα, μην πεις τίποτα, και σώπα!».
Κοψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια
«Τι σε νοιάζει, μου έλεγαν,
θα βρεις το μπελά σου, τσιμουδιά, σώπα».
Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι:
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις και σώπα».
Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα έμαθα να σωπαίνουν.
Ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός
κι ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή που του έλεγε «σώπα».
Στα χρόνια τα δίσεχτα οι γείτονες με συμβούλευαν:
«Μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και σώπα».
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή
μας ένωνε όμως το «σώπα».
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι κι οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «σώπα»,
και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη
αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε και παράσημα
κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το «σώπα».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «σώπα».
Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου και στην πεθερά σου
κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και καν’ την να σωπάσει.
Κοψ’ τη σύρριζα.
Πέταξε την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο απ’ τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις απ’ το βραχνά
να μιλάς χωρίς να μιλάς
να λες «έχετε δίκιο, είμαι με ‘σας».
Αχ, πόσο θα ήθελα να μιλήσω ο κερατάς
και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κοψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις
κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είμαι τουλάχιστον σωστός
στα σχέδια και τα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσα μου
γιατί νομίζω πως θα έρθει η στιγμή
που δε θ’ αντέξω
και θα ξεσπάσω
και δε θα φοβηθώ
και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω
μ’ έναν φθόγγο
μ’ ένα τραύλισμα
με μια κραυγή
που θα μου λέει:
ΜΙΛΑΑΑΑ !
, του Αζίζ Νεσίν, λογοτέχνης και ευθυμογράφος ο οποίος έγραψε περισσότερα από εκατό βιβλία.
