Πόσο την Νιώθω και την Καταλαβαίνω δεν λέγεται ... Εντελώς Απελπισμένη ... αφάνταστα Κουρασμένη και Διαλυμένη ... έφυγε νέα στα 56 της.
Άντε να παίρνουμε κι εμείς σειρά ... είπα σ ένα Φίλο μου θέλοντας να θίξω την Ανακούφιση που έχει τώρα που δεν πονάει ... δεν υποφέρει ... δεν λιώνει σιγά σιγά. "Άσε τις Μαλακίες" μου είπε ... που ξέρει την κατάστασή μου αλλά δεν μπορεί να νιώσει τον Αβάσταχτο πόνο που νιώθει ένας Διπολικός ... και όχι μόνο στην Κατάθλιψη αλλά και στο ενδιάμεσο ... ακόμα και στην Νορμοθυμία που είναι ένας τρελός και υπερβολικά επίπονος και κουραστικός αγώνας να μαζέψει τα κομμάτια του και να συνεχίσει. "Τώρα μια χαρά είσαι" ... λένε όλοι, οι πιο πολλοί για να "την Κάνουν", αφού πλέον δεν χρειάζεσαι ( Υποτίθεται ) την βοήθειά τους, και κάποιοι γιατί ούτε που θέλουν να ασχοληθούν ... για να μην "Μπλέξουν" .
Και στο "Μια χαρά είσαι" ... συνεχίζεις διαλυμένος από την Εφιαλτική Κατάθλιψη να τρέχεις ... να προσπαθείς ακατάπαυστα να βρεις μια λύση για να μην ξανάλθει ο Εφιάλτης. Πως μετά ... με τόσο Άγχος ... Στρες ... Αγωνία ... που βέβαια συνοδεύονται από Ντροπή, Ενοχές, Αβάσταχτη κούραση ... Απελπισία να μην έρθει η ώρα της υπομανίας ... όταν νομίζεις ότι επιτέλους βρήκες τον δρόμο για να βγεις απ τον Λαβύρινθο και να ζήσεις κι εσύ στιγμές χαράς ... ζωής ... και να "Αποδείξεις" ότι δεν είσαι μόνο το συντετριμμένο... απομονωμένο και νωχελικό άτομο που χρόνο με τον χρόνο γίνεται όλο και χειρότερα, αλλά αξίζεις κι εσύ κάτι ... και έχει μείνει έστω και κάτι από το μυαλό και τις δυνατότητες που είχες κάποτε όταν ζούσες κανονική ζωή.
Και όλο αυτό συνεχίζει ... και συνεχίζει σε έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη Έντονου Στρες, Απελπισίας και Αγωνίας. ΟΧΙ ... δεν είσαι καλά ... Απλά προσπαθείς με όσες δυνάμεις σου απέμειναν να βρεις μια λύση ... μια "θεραπεία" για να κάνεις ... έστω και λίγο πιο ανακουφιστική την Αβάσταχτη ζωή σου. Πόσο Κουραστικό φαντάζει κάτι τέτοιο ? Πόσο Αγχώδες ?
Σε μια τέτοια στιγμή έγραψα το παρακάτω ...
Μια ζωή με Αρχές και Συνέχειες...
Author: DSV BLOG /
(15) Μια ζωή με Αρχές και Συνέχειες....... (12 Αυγούστου 2009)
Με σπασμένο κουπί, σε ποτάμι βαθύ
Μακρινή που φαντάζει η όχθη
Μία σκέψη θολή, δεν αρκεί για να βρει
Πόσοι θα' ναι σε βάσανα οι μόχθοι
Με την ζάλη στο νου, σαν στιγμές χωρισμού
Συγκεντρώνει σιμά τα κομμάτια
Τα στοιβάζει ξανά, σε θεμέλια σαθρά
Σαν αμμώδη ετοιμόρροπα παλάτια
Για το χθες που ηχεί, σαν Σειρήνας βουή
Για μια ελπίδα που ξέμεινε μόνο
Για φιλιά δροσερά, για γαλάζια νερά
Που «θα διώχνουν της πίκρας τον πόνο»
Μια ζωή ξεπερνά, μονοπάτια στενά
Μια ζωή φορτωμένη μ’ ανέχειες
Μια ζωή σταματά, συνεχίζει ξανά
Μια ζωή με Αρχές και Συνέχειες.......
Πόσες?
Ναι ... τόσο Κατεστραμμένος και Ανήμπορος νιώθω κι εγώ, ιδίως μετά τον Χαμό της Μάνας μου, Ολομόναχος σε ένα βουβό σπίτι και η Ζωή μπροστά μου φαντάζει Ασήκωτη και ένα Βουνό, που με τα αδύναμα πόδια μου πρέπει να τ ανέβω. Πως ? Με τι Δυνάμεις ? Τι κουράγιο ? Και πως να τα καταφέρω χωρίς να ξανα Εξαντληθώ ... να Ματώσω ... να Υποφέρω ?
Ήδη ... πριν βγω από την Εφιαλτική Κατάθλιψη νιώθω Εξαντλημένος και Ανήμπορος να κάνω το πρώτο βήμα. Και με περιμένει Βουνό ... ακόμα πιο Ψηλό και Κακοτράχαλο από τα άλλα. Και πρέπει να το Ανέβω γρήγορα και σύντομα ... για να αναπληρώσω τον χρόνο που χάθηκε τόσο καιρό.
Ναι .. νιώθω Κατεστραμμένος ... όπως κι Εκείνη ... όπως και πολλοί από εσάς που σας Καταλαβαίνω και σας Συμπονώ !
