Παραθέτω ένα απόσπαμα που βρήκα σήμερα εντελώς τυχαία από ένα άρθρο του Κυνισμού ... Δλδ της Φιλοσοφίας του Κυνισμού, που δεν την έχω ψάξει αν και πολλές φορές φοράω τον Μανδύα της ...
Δεν θέλω να παρουσιάσω με αυτό το απόσπασμα τον Κυνικό ... όσο τον Αμέτοχο, τον Ουδέτερο ... τον Αναξιοπαθούντα ... που δίχως αυτούς και μερικούς άλλους αντίστοιχης κάστας ... δεν θα χρειαζόταν ο Κυνισμός ... και οι ΦΩΝΕΣ !!!
" Ναι είναι γεγονός πως εμείς οι κυνικοί δαγκώνουμε. ( Φωνάζουμε ... )
Δαγκώνουμε και τους φίλους και τους εχθρούς μα περισσότερο δαγκώνουμε τους αμέτοχους, τους ουδέτερους, τους αναξιοπαθούντες.
Ενώ όμως όλοι στέκονται στο δάγκωμα κανείς μα κανείς δεν αναρωτιέται το γιατί οι κυνικοί δαγκώνουν.
Επιχειρώντας μια πλήρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας τα θύματα της χλεύης των κυνικών καλύπτονται κάτω από τις πληγές τους περιφέροντάς τες στην αγορά και παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως θύματα ενώ η πραγματικότητα είναι εντελώς ανάποδη.
Αναρωτιούνται δηλαδή γιατί δέχτηκαν τις δαγκωματιές αλλά δεν αναρωτιούνται τι έκαναν και προκάλεσαν αυτές.
Κάνουν πως αγνοούν την αιτία και στέκονται στις αφορμές παραπλανώντας πρώτα απ’ όλα τον ίδιο τους τον εαυτό.
Συνηθίζουμε για παράδειγμα να λέμε πως κάποιος μίλησε κυνικά όταν λέει την ωμή αλήθεια. Ενώ αν έλεγε ψέματα δεν θα μίλαγε κυνικά.
Εμμέσως πλην σαφώς δηλαδή θεωρούμε τον φιλαλήθη κυνικό και άρα κακό περίεργο τραχύ και λοιπά ωραία κι έτσι καλό και άριστος είναι ο ψεύτης.
Το περίεργο, η στρέβλωση είναι πως δεν θεωρεί κανείς υπεύθυνη για όλα αυτά την αλήθεια, αλλά αυτόν που την είπε.
Κυνικός όποιος λέει την αλήθεια λοιπόν έστω αν μέσα μας όλοι γνωρίζουμε πως δεν φταίει ο κυνικός που αυτή είναι η αλήθεια. "
Πηγή : http://kleitor.blogspot.com/2010/03/ii.html
