Εμπνευσμένο και από την Κρίση ... και την "Αλληλεγγύη" ...
Ο Τυφώνας είναι μπροστά … και Ακούγεται …
Τι κι αν ήσουν το καράβι που τραβούσε μπροστά στο στόλο …
έχοντας γεμίσει με σχοινιά δεμένα στην ρυμούλκα σου …
για να χαράζεις την πορεία στα δύσκολα μεσοπέλαγα …
χωρίς να σε νοιάζει μήπως πέσεις σε ύφαλα και αιχμηρά βράχια …
Αυτά ήξερες να τα αποφεύγεις … με τους περίτεχνους ελιγμούς σου …
και τα κύματα δεν σε φόβιζαν … ούτε οι ύπουλες αφανείς ρουφίχτρες …
τορπίλη δυνατή σε εμβόλισε, άξαφνα, από το πουθενά …
και τρύπα βαθειά σου άνοιξε … και το τιμόνι δεν αντέχει τώρα τις μανούβρες …
«Δεν θα με αφήσουν να βουλιάξω» σκέφτηκες … «τόσα σκοινιά θα με κρατήσουν»
μα πριν καλά καλά συνέλθεις από το χτύπημα … όλα σχεδόν είχαν κοπεί με σουγιά
δεν σε κοιτάζουν πια τα άλλα καράβια του στόλου … και ας βουλιάζεις μέρα με την μέρα
τώρα είσαι αδύναμο … και το βάρος σου … θα έκοβε έστω και λίγο από τους κόμβους τους…
Οι κλεφτές ματιές που ρίχνουνε δεν είναι σήματα συμπαράστασης στην προσμονή σου …
είναι γρήγορος υπολογισμός των διασωθέντων ακόμα καλοδιατηρημένων αγαθών …
από το μισοβουλιαγμένο κατάστρωμά σου… και τα μισοσαπισμένα αμπάρια σου …
Ο Τυφώνας είναι μπροστά … και Ακούγεται …
