Ένα από το πρώτα μυστικά που πάντα μοιράζομαι με τους διπολικούς ασθενείς μου, έχει να κάνει με την ουσία της θεραπείας τους.
Η ουσία δεν είναι να θεραπεύσουμε την κατάθλιψη με την οποία θα μας έρθουν, ούτε ακόμα και τη μανία για την οποία συνήθως θα έρθουν οι συγγενείς τους. Ως νοσηρές φάσεις της διπολικής διαταραχής, ο χρόνος τους, αργά ή γρήγορα, είναι περιορισμένος.
Η ουσία είναι να θεραπεύσουμε την τάση που έχει ο οργανισμός τους να υποτροπιάζει και να προλαβαίνουμε πάντα τις καταστάσεις και τα γεγονότα που μπορεί να φέρουν μία νέα υποτροπή. Η υποτροπή είναι η ουσία της διπολικής διαταραχής.
Τον περισσότερο χρόνο της ζωής του ένας διπολικός ασθενής θα τον περάσει σε κατάσταση νορμοθυμίας. Τον περισσότερο χρόνο, δηλαδή, δεν «νοσεί», εάν και μπορεί να συνεχίζει να υποφέρει από τις καταστροφικές επιπτώσεις των μανιακών και των καταθλιπτικών του επεισοδίων.
Η ασθένεια, αλλά και οι ασθενείς όμως, μαθαίνουν και ωριμάζουν. Με ή χωρίς τη βοήθειά μας, καταλαβαίνουν αρκετά από τα πράγματα που τους βοηθάνε να παραμένουν καλά. Μαθαίνουν την ασθενειά τους, να προσέχουν τον ύπνο και τη ρουτίνα τους, να ακολουθούν τις σωστές φαρμακευτικές και ψυχοθεραπευτικές αγωγές και να βρίσκουν, μέσα σε όλες τις δυσκολίες του συστήματος, τρόπους να καλύπτουν και τις ψυχολογικές και τις κοινωνικές τους ανάγκες.
Το πως τα κάνουν αυτά οι Έλληνες διπολικοί ασθενείς, σε σχέση με τους Άγγλους συνασθενείς τους, που έχουν ένα πραγματικό σύστημα δημόσιας υγείας να τους υποστηρίζει, είναι πραγματικά άξιο απορίας αλλά και εκτίμησης.
Οι συνθήκες διαβίωσης και επιβίωσης ενός Έλληνα διπολικού ασθενή είναι σχεδόν όσο τραγικές όσο ενός Έλληνα οδηγού σε σύγκριση με έναν Άγγλο οδηγό. Από πού να ξεκινήσουμε; Στίγμα, ελλιπείς γνώσεις ειδικών και συγγενών, ελλιπές δημόσιο σύστημα ψυχικής υγείας, ακριβό σύστημα ιδιωτικής ψυχικής υγείας, διαφθορά.
Παρόλα αυτά, τα καταφέρνουν και επιβιώνουν και εάν είχαμε τη δυνατότητα να μετρήσουμε τις ικανότητες ενός Έλληνα διπολικού ασθενή σε σχέση με πολλών Ευρωπαίων συνασθενών τους, οι ασθενείς μας θα ήταν σίγουρα μέσα στους πρώτους.
Ως πολίτες, βέβαια, δεν διαφέρουμε και ιδιαίτερα από έναν διπολικό ασθενή. Πολλές φορές, σε ομιλίες μου για τη διπολική διαταραχή, δεν δυσκολεύομαι καθόλου να εξηγήσω στο κοινό γιατί λίγο πολύ είμαστε όλοι διπολικοί.
Από τη μανία μιας ψεύτικης ευημερίας και πλουτοκρατίας, περάσαμε στην κόλαση της καταστροφής και κατάθλιψης - όπου συνειδητοποιήσαμε τα πολλά κακά της προηγούμενης κατάστασής μας. Δεν μας αρέσει η κατάθλιψή μας και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ξεφύγουμε από αυτή αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Είμαστε περήφανος λαός και με το δίκιο μας και όσο και εάν δεν το παραδεχόμαστε, πλέον έχουμε καλό γνώθι σαυτόν.
Μαθαίνουμε να ψηφίζουμε καλύτερα και να αναγνωρίζουμε τους πολιτικούς που παράγουν έργο, αλλά και αυτούς που έχουν παρασιτική δράση. Κάποια στιγμή, θα ήθελα να πιστεύω ότι θα ωριμάσουμε ακόμα περισσότερο και ότι θα ξεπεράσουμε τη προσωποκεντρική μας ταύτιση με την πολιτική. Θα αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε τους θεσμούς της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης μας και θα αναγνωρίσουμε την αξία της αξιοκρατίας και της ελεύθερης οικονομίας.
Είμαστε πλέον προσεκτικοί σε πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις που μπορούν να επιδεινώσουν τη διπολική μας διαταραχή και έχει πάψει να μας αρέσει η πολιτική διπολικότητά μας.
Αργά ή γρήγορα θα θεραπευτούμε - με ή χωρίς τη βοήθεια των ειδικών.
Πηγή : http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=34598
Πηγή : http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=34598
*Ο Δρ. Ιωάννης Μάλλιαρης είναι διδάκτωρ κλινικής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (Institute of Psychiatry, King's College London), ιδρυτής και επιστημονικός υπεύθυνος της Ελληνικής Διπολικής Οργάνωσης (ΕΔΟ). Μεγάλωσε με τη διπολική διαταραχή χάρις στον πατέρα του (Γεώργιο Μάλλιαρη) και ασχολείται αποκλειστικά μαζί της. Μαθαίνει στους διπολικούς ασθενείς του, να αγαπούν και να μη φοβούνται τη διπολική τους διαταραχή και να ζουν μαζί της καλά και δημιουργικά.
