Τι τραγούδι να σου πω...

Αυτό το τραγούδι πέφτει συνεχώς μπροστά μου. Το ακούω πολλές φορές τις τελευταίες μέρες.

Είναι ένα καταπληκτικό κομμάτι που βγάζει συναίσθημα.

Μου το είχε στείλει μία καλή φίλη για να μου εκφράσει ότι δεν ήξερε πως να φερθεί, τι να πει, πως να το πει. Με άγγιξε πολύ και ιδίως ο τελευταίος στίχος. Έκανα πολύ ώρα να βρω φωτογραφία που να ταιριάζει μ' αυτόν.

"Μα να φέγγει στην δική σου καταχνιά "

Πόσο φιλοσοφημένος στίχος? Όλοι οι στίχοι είναι υπέροχοι. Και η μελωδία πολύ απαλή και ήρεμη.

Πριν από λίγο το έστειλα και εγώ σε μία φίλη για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Χαθήκαμε καιρό τώρα... και ήθελα να της μιλήσω. Δεν ήξερα όμως σε τι ύφος. Δεν ήξερα πως είναι. Την τελευταία φορά ήταν στεναχωρημένη και κάπως κουρασμένη.

Προτίμησα λοιπόν να της αφιερώσω αυτό το τραγούδι μήπως και γλυκάνει κάπως.....

...Μήπως μοιάσει με κάτι από όλα όσα Αγαπά...







Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Μη με Κοιτάς... Μη με Τρυπάς...

Αυτή τη σιωπή ποιος θα τη τραγουδήσει? Ποιος θα της δώσει φωνή? Ποιος θα μεταφράσει το βλέμμα που τη συνοδεύει?

Το στόμα πάντα βγάζει μία μία τις λέξεις. Η Σιωπή όχι. Μπορεί να μιλάει με πολλές κουβέντες ταυτόχρονα. Γιατί μπορεί να μιλάει σε πολλές γλώσσες. Με τη γλώσσα του μυαλού που σιωπά, τη γλώσσα του σώματος, τη γλώσσα του δικού μας μυαλού, τη γλώσσα της ενοχής, τη γλώσσα της αθωότητας......

Η πιο σκληρή όμως είναι η γλώσσα των Ματιών, η γλώσσα του Βλέμματος. Τρυπάει κατευθείαν στην Καρδιά.

Μετά τον "Όρκο" που πήρα δεν μπορούσα να μην αναρτήσω αυτό εδώ το τραγούδι. Ένα πολύ γλυκό τραγούδι με όμορφο στίχο. Μου το έστειλε μια φίλη για να το αναρτήσω γράφοντας.... "Αυτο το τραγουδι εκφραζει 1.5 χρονο απο τη ζωη μου οποτε ειναι κομματι του εαυτου μου! Κομματι μεσα απο την ψυχη μου!"



Και ότι προέρχεται μέσα από την ψυχή....., σε αυτό εδώ το Blog θα έχει πάντα μία Θέση!!!








Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Θα περιμένω άλλες μέρες....

Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα
φύλλα πεταμένα στη φωτιά
κόκκινο φεγγάρι, κόκκινο λιμάνι
κάτι μου 'χεις κάνει

Είδα πολλούς που ζήσανε για πλάκα
είδα και άλλους που το πήραν σοβαρά
και τραβηχτήκανε και άσχημα τραβιούνται
και το πληρώσανε στο τέλος ακριβά

Με τα μαύρα ρούχα, αμίλητοι καπνίζουν, οι φίλοι
κι ονειρεύονται να φύγουν μακριά
οι φίλοι που δε βρήκανε τίποτα ν' αγαπήσουν
που δεν πιστεύουν τίποτα, κανέναν, πουθενά

Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς
υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή
όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ
και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή





θα περιμένω άλλες μέρες, θα περιμένω άλλες μέρες
Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ
και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω
θα περιμένω άλλες μέρες








Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗ

Αγαπημένο Τραγούδι της Νεότητας. Εκεί που το "Θα περιμένω άλλες μέρες..." το φωνάζαμε πιο δυνατά, σχεδόν εκκωφαντικά.

Τώρα όσο περνάν τα χρόνια το τραγουδάμε όλο και πιο σιγανά... γιατί οι μέρες περνούν και δεν είναι "Άλλες". Αλλά ποτέ δεν παύεις να ελπίζεις.

Στην Κ.Κ. που μου το θύμησε !!!



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Αφού κοίταζα την ανατολή
Πως βρέθηκες να βλέπεις την δύση?
Δεν είναι μόνο ο ήλιος πάνω από το βουνό
Είναι και η λάμψη περισσότερη και πιο έντονα τα χρώματα

Της Καληνύχτας... τα Φιλιά

Έτσι... απλά. Μια Καληνύχτα ξαφνική... που δεν πρόλαβα. Ένας στίχος.... Μία μελωδία.... Ένα υπέροχο βίντεο!

Η καταπληκτική... Λατρεμένη Ελευθερία, από τους πρώτους στο Μυαλό και στην Καρδιά. Γνώριμο ερέθισμα η διαπεραστική φωνή της. Γραμμές χαραγμένες στην Ψυχή οι στίχοι της Λίνας. Βγήκε λοιπόν αβίαστα. Εντελώς αυθόρμητα.

"... κι αν έχεις τίποτα μαζί μου να συγκρίνεις... Εδώ να μείνεις... να το μάθουμε κι οι δυο"

Βοήθησαν και οι μέρες... ή μάλλον οι Νύχτες. Πόσες φορές στη ζωή μας για κάποιο λόγο δεν θέλαμε να περάσει η μέρα? Πόσες φορές όταν άρχισε να βραδιάζει, σκοτείνιαζε μαζί και η ψυχή μας? Πόσο καυτό φάνταζε το μαξιλάρι... ακόμα και στο καταχείμωνο?

Πόσο καυτό λοιπόν είναι τώρα που είναι και Αύγουστος? Σκέτη λάβα. Γι' αυτό καιρό τώρα, αφήνω πρώτα να ξημερώσει. Μήπως και "δροσίσει" κάπως.

Πόσο βαριά λοιπόν ακούγεται η καληνύχτα? Κι ας είναι ευχή. Σηματοδοτεί... τέλος ακόμα μιας μέρας. Έρχεται η επόμενη. Κιόλας? Τόσο γρήγορα? Πότε πέρασε?

Καλό ξημέρωμα...







Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)