Το Net αλλάζει τη Ζωή σας....

Εδώ και 3 χρόνια όπου το Internet μπήκε για τα καλά στη ζωή μας - και εννοώ ότι σπάνια πλέον βρίσκεις κάποιον 15 - 45 που να μην μπαίνει έστω και κάποιες φορές στο WWW το χρόνο - η ζωή μου μπορώ να πω ότι απέκτησε μια άλλη υφή.

Έχω επαφή με παλιούς φίλους και γνωστούς που είχα χάσει τόσα χρόνια, μπορώ να κατεβάζω όποιο τραγούδι ακούω και μου αρέσει σε λίγα λεπτά και ηρεμώ, κατεβάζω (download) όποιο software θέλω για να μου ανοίξει εκείνη την ώρα οποιοδήποτε file και γενικά έχει μειώσει κατά πολύ τις αποστάσεις και δεν μιλάω μόνο για τις χιλιομετρικές αλλά και για τις χρονικές.

Βέβαια όμως το Internet το έχω ζήσει από τη γέννησή του. Τελείωσα τις σπουδές μου (Προγραμματιστής - Αναλυτής) το τέλος του 1992 και το WWW (που όλοι αυτό ξέρουν για Internet) ξεκίνησε κάπου στο 1993 - 94. Πράγμα που σημαίνει ότι και λόγω των γνώσεών μου, ήξερα καλά τι ήταν το Internet. Πως, μπορώ να το εκμεταλλευτώ για να έχω σε λίγο χρόνο ένα έγγραφο, που σε άλλη περίπτωση έπρεπε να επισκεφτώ την βιβλιοθήκη του Βατικανού για να το βρω, αλλά όμως το κυριότερο πως να προφυλαχτώ.

Γράφω σήμερα για το Web γιατί για 1η φορά ο αριθμός των Facebook Friends έφτασε στους 30. Κάποιος θα αναρωτιέται.... άλλοι έχουν 3.000 - 4.000 Friends και εσύ έχεις μείνει μόνο στους 30. Θα αρχίσω να εξηγώ λέγοντας πως ένας φίλος μου που έχει περισσότερες γνώσεις στα Computers από εμένα έφτασε στους 3 και μετά την έκανε από το FB. Θα μου πεις "Τόσο επικίνδυνο είναι το FB?". Όχι με μία λέξη... αλλά δεν είναι και αθώο.

Εδώ και 9 μήνες περίπου που έχω μπει στο FB έχω κάνει Ignore σε πάνω από 20 Invite και έχω κάνει Delete σε πάνω από 30. Αν έκανα χωρίς σκέψεις το ένα Add μετά το άλλο θα είχα περίπου 200 και πάνω Friends. Γιατί; Ποια η διαφορά; Μήπως θα μπορούσα να παρακολουθώ τι γίνεται; Η μήπως αν έκανα Confirm 2 Μοντέλα( στις Φωτό) θα ήμουνα πιο High. Δεν είμαι τόσο ηλίθιος για να μην καταλάβω ότι πίσω από τις Φωτό με τις δίμετρες που είχαν στάσεις προσμονής κρυβόταν πιθανότατα κάποιος Μήτσος ή κάποια Κατίνα που ήθελε να παρακολουθεί τις κινήσεις μου.

Εντάξει, να είσαι πολιτικός και να ζητάς ψήφους, πρόσωπο των Media που θέλεις τηλεθεατές ή ακροατές, δημοσιογράφος που θέλεις αναγνώστες ναι να κάνεις όσο περισσότερους FB Friends μπορείς, αλλά και πάλι με προσοχή. Αλλά αν είσαι παντελώς άσχετος δεν είναι Μαγκιά και Highλίκι να μπερδεύεις τους FB Friends με τα στραγάλια.

Από την άλλη όμως θέλω να θίξω και την φοβία που υπάρχει ιδίως σε ηλικίες άνω των 35. Πολλοί φίλοι μου από Αθήνα που δεν τους βλέπω και μιλάμε σπάνια θα ήθελα να μιλάμε μέσω FB αλλά οι πιο πολλοί Φοβούνται. "Καταγραφή Προσωπικών Δεδομένων" λένε. Γιατί δηλ. τόσο καιρό οι Hackers αν ήθελαν δεν έμπαιναν με κάποιον Trojan να τα δουν όλα;

Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι για όλα τα θέματα υπάρχει η καλή αλλά και η κακή πλευρά. Δεν πρέπει ούτε να φοβόμαστε αλλά ούτε και να αγνοούμε τον κίνδυνο. Θυμίζω την επαφή όλων των χρηστών για το θλιβερό γεγονός με τον 15χρονο Αλέξη. Δεν ήταν ωραίο; Ή την περίπτωση που εντοπίστηκε ο εγκληματίας οδηγός με ανταλlαγή Post. Πόσο χρήσιμο λοιπόν μπορεί - με σωστή χρήση - να γίνει το Internet; Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ενημερωνόμαστε. Ακόμα και να μην τα χρειαστούμε για εμάς σίγουρα θα τα βρούμε μπροστά στα παιδιά μας. Και τότε δεν θα μπορούμε να τα καταλάβουμε.

Εγώ μπήκα στο FB πιο πολύ για να έχω επαφή με τους μαθητές μου (Φοιτητές οι περισσότεροι) που τους κάνω ECDL. Μερικούς τους έχω ακόμα. Μερικούς τους έχω σβήσει, όχι γιατί δεν τους συμπαθώ αλλά γιατί δεν ταιριάζαμε σαν FB Friends και με τους περισσότερους δεν ανταλλάξαμε ούτε ένα Post ούτε ένα Comment. Πρέπει να ξεχωρίσουμε τους φίλους μας στη ζωή με τους "φίλους" μας στο FB. Είναι 2 διαφορετικά πράγματα. Ούτε σημαίνει ότι επειδή τον έχω κάνει Friend στο FB και στη ζωή μπορούμε να είμαστε φίλοι.

Χαίρομαι όμως που ξαναήρθα σε επαφή με τον Ντίνο (συμμαθητή από τη Σχολή), με τον παλιό μου συνάδερφο Χρήστο (Δημοσιογράφος από την Ελευθεροτυπία) και με πολλούς ακόμα και ανταλλάσσουμε σκέψεις και ιδέες. Ξαναζωντάνεψα. Τώρα που έκανα και Blog θα επικοινωνούμε πιο ουσιαστικά.



Το Net αλλάζει τη Ζωή σας.... Προσέξτε μην την κάνει χειρότερη!!!



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Καρυωτάκης - Πολυδούρη

Όταν είδα το 1ο επεισόδιο του Καρυωτάκη στην ΕΤ1 μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ. Λίγο ο μύθος του Καρυωτάκη που αυτοκτόνησε (έτσι αρχίζει το 1ο επεισόδιο, με το πιστόλι στην καρδιά) λίγο ο ρομαντισμός της εποχής που μας θυμίζει τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της γιαγιάς και του παππού, λίγο το μεράκι μου προς την ποίηση με έκανε να στέκομαι με προσμονή μπροστά από την τηλεόραση κάθε Πέμπτη στις 10 το βράδυ. Από τότε όμως που εμφανίστηκε η Μαρία Πολυδούρη (Μαρία Κίτσου) ο μεγάλος έρωτας του Καρυωτάκη, καθηλώθηκα. Στο σήριαλ καταγράφεται η ζωή της από τα μαθητικά της χρόνια, από τότε που έγραψε τα πρώτα της ποιήματα.

Προσωπικά δεν την ήξερα παρά μόνο σαν τον έρωτα του Καρυωτάκη σε κάτι παλιά διαβάσματα της εφηβείας. Δεν ήξερα τίποτα γι' αυτή ούτε καν ότι έγραψε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια που τραγουδάει η Ελευθερία Αρβανιτάκη σε μελοποίηση του Δημήτρη Παπαδημητρίου (Γιατί μ' αγάπησες).

Ο δυναμικός της χαρακτήρας, το ανήσυχο πνεύμα της, ο ρομαντισμός της και η λαχτάρα της για έρωτα (όχι μόνο όπως τον εννοούν οι περισσότεροι) ήταν μερικά χαρακτηριστικά που την έκαναν μοναδική. Όταν μιλούσε είχε πάντα τα μάτια της ανασηκωμένα προς τον ουρανό σαν να ήθελε να πετάξει. Όταν περιέγραφε, ένα απαλό μηδίαμα ξεδίπλωνε τη λαχτάρα για ζωή, για περιπέτειες, για εμπειρίες.

Οι περισσότεροι άνδρες ήταν ερωτευμένοι μαζί της. Δεν ήταν καθόλου δύσκολη "λεία" για τα πεινασμένα αρσενικά της εποχής (1920) αφού τις περισσότερες φορές αυτή έκανε την πρώτη κίνηση και μιλούσε. Δεν την ένοιαζαν τα σχόλια και τα κουτσομπολιά ούτε μήπως φανεί εύκολη. Ήταν η πρώτη γυναίκα στην εποχή της που μπήκε σε καφενέ και έπαιξε τάβλι. Παρά τις έντονες αντιδράσεις των θαμώνων κατάφερε όχι μόνο να την δεχτούν αλλά και να τη συμπαθήσουν και να την αντιμετωπίζουν με σεβασμό.

Μετά το τέλος του προηγούμενου επεισοδίου έψαξα για να μάθω περισσότερα γι αυτήν. Να δω την βιογραφία της. Τότε κατάλαβα γιατί με καθήλωσε ο χαρακτήρας της. Εγκαταλείπει το δημόσιο (που μπήκε για χάρη του Πατέρα της) πηγαίνει στο Παρίσι και σπουδάζει ραπτική ( εντελώς άσχετο με τις Νομικές σπουδές της ) αλλά δεν προλαβαίνει να εργαστεί γιατί νοσεί από φυματίωση. Πεθαίνει το 1930.

Διάβασα τα ποιήματά της. Πολλά και μικρά τα περισσότερα. Δεν τα θυμάμαι εκτός το "Γιατί μ' αγάπησες" κι' αυτό περισσότερο τη μελωδία του γιατί την έχω ακούσει πολλές φορές. Μου άφησαν όμως μια "δροσιά μελαγχολίας" όσο και αδόκιμος κι αν ακούγεται ο όρος. Δεν ξέρω, ίσως στη συνέχεια του σήριαλ ο χαρακτήρας να μην ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου αλλά ένιωσα να γράψω για το μεγαλείο της ψυχής που αναβλύζει από τα λόγια της και την προσωπικότητά της.

Αυτό όμως που με έκανε να τη θαυμάσω και να γράψω γι' αυτή είναι μία έκφρασή της σε μια σκηνή όπου έχει βγει το 2ο ραντεβού με τον Καρυωτάκη σε μια Ταβέρνα. Όταν ο Καρυωτάκης φωνάζει το γκαρσόν για λογαριασμό εκείνη με περηφάνια χρωματισμένη με γλυκύτητα λέει :

"Θα μου κάνετε το χατήρι κ. Καρυωτάκη να ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ τον λογαριασμό".

Και μιλάμε για το 1920 όπου οι γυναίκες δεν ψήφιζαν ακόμα.

Αυτή η έκφραση τα περικλείει όλα!!!!

Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Για σχόλια πατήστε στην λέξη .... " σχόλια "