Σήμερα το μεσημεράκι κατά τις 12 επέστρεφα χαρούμενος από τη Λαμία επειδή επιτέλους εγκατέστησα το Internet στον φίλο μου και θα επικοινωνούμε ηλεκτρονικά (Με είχε πρήξει ο Β----ς) . Φίλος μου τώρα, τι φίλος μου. Γνωστός. Για να καταλάβετε πόσο Β----ς είναι μου έχει πει ότι μετά από 50 χρόνια γνωριμίας θα λεγόμαστε φίλοι. Μέχρι τότε θα είμαστε απλοί ΓΝΩΣΤΟΙ. Για μένα πάντως, εδώ και 19 χρόνια είναι ο καλύτερός μου φίλος.
Anyway…. Όπως επέστρεφα τέλος πάντων χαρούμενος, και είχε και καλό καιρό απολάμβανα το οδήγημα και πήγαινα σχετικά σιγά (100 – 120), πάντα όμως στο δεξί μέρος του δρόμου.
Γνωρίζετε βέβαια ότι σε όλη την Εθνική, εδώ και πολλά χρόνια, γίνονται συνέχεια έργα. Κάποια στιγμή λοιπόν βλέπω μπροστά μου, το προειδοποιητικό φωτεινό βέλος του συνεργείου να με προειδοποιεί να πάω στην αριστερή λωρίδα του δρόμου. Κοιτάω πίσω δεν ερχόταν κανένας. Ανάβω το φλάς και με λίγο παραπάνω ταχύτητα( για να μην είμαι πολύ ώρα στην αριστερή λωρίδα) αλλάζω προσεκτικά κατεύθυνση.
Και τότε ξαφνικά από το πουθενά συναντάω έναν από τους Γνωστούς. Ποιους Γνωστούς; Αυτούς που επειδή δίνουν 100 και πάνω χιλιάρικα για να πάρουν «Όχημα» νομίζουν (επειδή είναι ηλίθιοι αλλά και τσιγκούνηδες οι περισσότεροι) ότι με αυτά τα λεφτά αγοράζουν και τους δρόμους. Και αν βρεθεί στην πορεία τους κάποιος που να τρέχει κάτω από 200 χλμ. πρέπει ή να κάνει στην πάντα (ας σκοτωθεί δεν πειράζει, αρκεί αυτοί να μην σηκώσουν το πόδι από το γκάζι) ή να εξαφανιστεί. Έκοψε μόνο όταν κατάλαβε ότι αν πάρει τη στροφή πιο ανοιχτά μπορεί και να γρατζουνίσει το «7μετρο» και μετά πως θα πέφτουν οι γκόμενες;
Προσπάθησα για να μην σκοτωθούμε να κόψω όσο μπορώ και να τον αφήσω να περάσει. Πέρασα οριακά σχετικά από το φορτηγό με το βέλος, αλλά επειδή έχω συναντήσει στους δρόμους πολλούς τέτοιους Γνωστούς πάντα έχω τα μάτια στον καθρέφτη. Φοβήθηκα, δεν το κρύβω. Φοβήθηκα ( βλακωδώς ) και γι’ αυτόν αλλά και για τους άλλους οδηγούς του δρόμου και τον ακολούθησα με τα μάτια μου μέχρι την επόμενη στροφή. Στιγμιαία είπα από μέσα μου. «Θα κλονίστηκε λίγο από το δικό μας συμβάν και θα προσέχει από εδώ και πέρα». Πόσο αθώος ήμουνα; Μόλις με πέρασε ανέβασε τα χιλιόμετρα και πήρε με 1000 και την άλλη στροφή χωρίς να σκέφτεται αν θα βρεθεί ΠΑΛΙ κάποιος μπροστά του. Στατιστικά αδύνατο για τον ανύπαρκτο εγκέφαλό του.
Το διαπεραστικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης με έκανε για λίγα δευτερόλεπτα να σκεφτώ καλοπροαίρετα. «Θα κόψει δεν μπορεί».
Θα κόψει; Τόσα χρόνια δεν άλλαξε. Ηλίθιος παρέμεινε.
Στα 300 – 400 μέτρα της στροφής, θα αλλάξει τόσο γρήγορα;
ΗΛΙΘΙΟΣ θα παραμείνει μέχρι να πεθάνει!!!
