Πότε ένας Ανδρας μπορεί να γίνει Εξυπνότερος από μια Γυναίκα?

E-mail από τον φίλο μου Αντώνη Ι.

'Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η σεξουαλικές ορμές των ανδρών και των γυναικών διαφέρουν τόσο πολύ. Ποτέ δεν κατάλαβα το όλο θέμα 'Άρη - Αφροδίτης'. Και ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί οι άνδρες σκέφτονται με το κεφάλι τους και οι γυναίκες με την καρδιά τους.'

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ :

Ένα βράδυ την περασμένη εβδομάδα, η κοπέλα μου και εγώ ξαπλώσαμε στο κρεβάτι. Το πάθος αρχίζει να φουντώνει πολύ και τελικά γυρνάει και μου λέει :

'Δεν έχω όρεξη να το κάνουμε. Θέλω απλώς να με κρατάς...!'

'ΤΙ?! Τι ήταν αυτό?!'


Οπότε γυρνάει και λέει τις κουβέντες που κάθε άντρας φοβάται πως θα ακούσει :

'Δεν νιώθεις τις αισθηματικές μου ανάγκες ως γυναίκα, ώστε να μπορέσω να ικανοποιήσω τις σωματικές σου ανάγκες ως άντρα'


Και συνεχίζει σε απάντηση του ήδη μπερδεμένου βλέμματός μου...


'Δεν μπορείς να με αγαπάς για το ποια είμαι και όχι για το τι κάνω στο κρεβάτι?'


Συνειδητοποιώντας ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα εκείνο το βράδυ αποφάσισα να κοιμηθώ. Την αμέσως επόμενη

μέρα φρόντισα να πάρω άδεια για να περάσω χρόνο με την κοπέλα μου.


Πήγαμε σε ένα ωραίο εστιατόριο για μεσημεριανό, κάναμε βόλτα και τέλος πήγαμε σε ένα πολύ μεγάλο πολυκατάστημα.

Πηγαίναμε μαζί σε όλα τα μαγαζιά και δοκίμαζε πολύ ακριβά φορέματα. Δεν μπορούσε να αποφασίσει πιο να πάρει

και γι αυτό της είπα ότι θα τα παίρναμε όλα.

Επίσης άρχισε να κοιτάζει και καινούργια παπούτσια για να τονίσουν τα νέα της φορέματα, οπότε και εγώ της είπα 'Μα, γιατί δεν παίρνεις ένα ζευγάρι για κάθε φόρεμα?'...

Μετά πήγαμε στα κοσμήματα όπου και πήρε ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με διαμάντια. Και να σας πω την αλήθεια ήταν ΠΟΛΥ ενθουσιασμένη. Είμαι σίγουρος ότι πίστευε ότι έχω τρελαθεί. Και μάλιστα πιστεύω ότι με τέσταρε κιόλας αφού μου ζήτησε να πάρει ένα βραχιόλι για τένις όταν δεν ξέρει ούτε καν να παίζει!

Έχω την εντύπωση ότι την άφησα άναυδη όταν της απάντησα 'Βέβαια αγάπη μου...' Μπορώ μάλιστα να πω ότι πλησίαζε
σεξουαλική ικανοποίηση-ολοκλήρωση από την χαρά της!

Με ένα απίστευτο χαμόγελο και με μια ανείπωτη χαρά μου είπε επιτέλους : 'Πιστεύω πως τελειώσαμε τα ψώνια, ας πάμε
στο ταμείο αγάπη μου.'

Με το ζόρι κρατιόμουν να μην λυθώ στα γέλια όταν της είπα :

'Όχι αγάπη μου, δεν έχω όρεξη...'

Το πρόσωπό της χλόμιασε και το σαγόνι της έπεσε στο πάτωμα με ένα : 'ΤΙ?!?'


Και αμέσως της είπα : 'Μωρό μου, απλώς ήθελα να ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ αυτά τα πράγματα για λίγο. Δεν νιώθεις τις οικονομικές μου ανάγκες ως άντρα για να ικανοποιήσω τις αγοραστικές σου ανάγκες ως γυναίκα!'

Και όπως την είδα έτοιμη να με σκοτώσει, συμπλήρωσα :

'Γιατί δεν μπορείς να με αγαπάς για αυτό που είμαι και όχι για τα πράγματα που σου αγοράζω?'

Προφανώς δεν πρόκειται να κάνω σεξ ούτε σήμερα το βράδυ, αλλά τουλάχιστον αυτή η σκύλα κατάλαβε ότι είμαι πιο έξυπνος από αυτή!

Τι είναι αυτό που μας Ενώνει και μας Χωρίζει...???

Μια φίλη με "οδήγησε" με τους χρησμούς της και τους μύθους της να γράψω. Άκουσα το τραγούδι τυχαία στην τηλεόραση, και τώρα που το Ξανάκουσα μετά από καιρό, σκέφτηκα ότι με το πέρασμα του χρόνου μερικά τραγούδια γίνονται όλο και πιο επίκαιρα.

Βέβαια βοηθάει και ο υπέροχος στίχος, η υπέροχη μελωδία που το κάνει κλασσικό και πάντα όμορφο στο άκουσμά του.

Μου θυμίζει πολλά. Μελαγχολικά βράδια στην αναζήτηση του "Τι είναι τελικά αυτό που μας χωρίζει και ενώνει"... Βέβαια απάντηση ποτέ δεν βρήκα αλλά πάντα απολάμβανα τον περίπατο της σκέψης σε ατέρμονα μονοπάτια. Αυτά τα μονοπάτια όσοι τα "περπατούν" δεν θέλουν ποτέ να τελειώσουν, να φτάσουν σε τέρμα και χάσουν την γλυκιά προσμονή της αναζήτησης. Και το όμορφο που έχουν είναι ότι ανάλογα με τον συνοδοιπόρο, αλλάζουν και πορεία, και υφή. Άλλοτε γίνονται δρόμοι τραχείς και δύσκολοι, ανηφορικοί και δύσβατοι.... και άλλοτε ομαλοί και ελαφρά κατηφορικοί και παρασέρνουν το βήμα σου σε ένα πιο γρήγορο ρυθμό που θυμίζουν έναν όμορφο - ελαφρύ καλπασμό Αλόγου σε Ανοιξιάτικο Λιβάδι.

Αυτό το τραγούδι τότε που το πρωτάκουσα (1995 νομίζω) , το ζήτησα από μαθήτριά μου να μου το γράψει αφού είχε αγοράσει το Πανάκριβο τότε νεοεμφανισμένο Compact Disk. Βέβαια δεν μου το έγραψε σε CD. Δεν υπήρχαν άγραφα τότε, και αν υπήρχαν ήταν ακριβότερα σχεδόν από τα πρωτότυπα.

Μου το έγραψε λοιπόν σε κασέτα, και στο πίσω μέρος ως συνήθως που γράφαμε τους τίτλους των τραγουδιών σε αυτό το κομμάτι έγραψε "Τι είναι αυτό που μας χωρίζει;".

Είχα ακούσει το CD και ήξερα ότι το τραγούδι λέγεται «Τι είναι αυτό που μας ενώνει». Δεν ήξερα αν είχε και ερωτηματικό αλλά το θεώρησα πολύ έξυπνο και ευρηματικό για ένα πολύ διακριτικό αλλά παράλληλα όμορφο τρόπο προσέγγισης… που ήδη είχε ξεκινήσει. Όταν λοιπόν αργότερα στην πορεία της σχέσης μας την ρώτησα αν το έκανε επίτηδες, πολύ γλυκά και με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης το παραδέχτηκε αφού είχε πετύχει διάνα τον στόχο της. Είχαμε μια ωραία σχέση, με ανταλλαγή στίχων, αφού αυτό ήταν που μας άγγιζε πολύ περισσότερο στα τραγούδια.

Άρα τελικά τώρα που θυμήθηκα όλες αυτές τις όμορφες στιγμές, μπορώ να πω ότι μία «λέξη» είναι αυτή που μπορεί να μας χωρίσει και να μας ενώσει. Ακόμα και 1 Λέξη. Και βέβαια δεν εννοώ μόνο το νόημα, αλλά την γραφή της, την μετάλλαξή της σε φωνή, σε νόημα, σε Θέλω.

Μία λέξη μπορεί να μας Ενώσει ! Μη φοβάστε... Πείτε τη... Ακόμα και μέσα από τραγούδια.

Τα τραγούδια λοιπόν είναι πολλές φορές ένας τρόπος έκφρασης και πάντα οι άνθρωποι που ξεχωρίζω είναι αυτοί που ασχολούνται πολύ με την μουσική και τον στίχο. Βέβαια η δυσκολία στον χωρισμό και στην ένωση έχει μεγαλώσει κατά πολύ από τότε και δεν είναι συμπτωματικό ότι δεν υπάρχουν πολλά τέτοια τραγούδια. Ευτυχώς που ο Χατζηγιάννης υπήρξε μια ηλιαχτίδα ελπίδας στο βαρύ σύννεφο του τσιφτετελιού και των γαρύφαλλων. Ενθαρρυντικό είναι ότι έχει ξεκινήσει το άνθισμα όμορφων φυτωρίων, μετά από πολύ καιρό αγρανάπαυσης. Μακάρι να ξαναυπάρξουν τέτοια όμορφα ακούσματα. Ακόμα και η "στροφή" της Eurovision δείχνει ότι μάλλον έρχονται καλύτερες μέρες Τέχνης.

Ξεκίνησα να γράψω 2 - 3 γραμμές και δεν έχω σταματημό. Τελειώνω με την ανάρτηση των στίχων για να το θυμηθείτε όσοι το τραγουδούσατε παλιότερα (είχα την τύχη πολλές φορές με τους ΠΥΞ - ΛΑΞ LIVE), και όσοι το ακούσατε τώρα ή πρόσφατα.

Είδατε πόσο μεγάλη βόλτα έμπνευσης δημιουργεί ένα τραγούδι; Πόσες αναμνήσεις ξαναφέρνει στο μυαλό με μια νοσταλγική μελαγχολία;



Τι είναι Αυτό που μας Ενώνει και μας Χωρίζει ...???





♥ ♥ ♥ Στην Λίζα - Πυθία .... που μου το θύμισε ♥ ♥ ♥






Στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας
Μουσική: Sasa Dragic
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ
Άλλες ερμηνείες: Πυξ Λαξ & Γιώργος Νταλάρας ( Ντουέτο ) || Γιώργος Νταλάρας

Θα 'θελα μια νύχτα στ' ανέμου το νησί
να 'βρισκα της μοίρας το ψεύτικο κρασί
εκείνο που σε βγάζει απ' την παγωνιά
να το πιω και να φύγω μακριά

Για να σε βρω στης Σμύρνης την άσβεστη φωτιά
να μου φανερώνεις του Αιγαίου τα μυστικά
να μου τραγουδήσεις πράγματα γνωστά
και να νιώθω πως σε ξέρω από παλιά

Τι 'ναι αυτό που μας ενώνει
μας χωρίζει μας πληγώνει
είναι ο χρόνος που τελειώνει
και ξανά μένουμε μόνοι