Κάτι μου θύμισε. Κάτι έντονο και αγαπημένο. Μου ήρθε αμέσως σαν εικόνα το τραπεζάκι που καθόμουνα στο Iguana στον Πειραιά, σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί με πολύ ωραία Ροκ μουσική (Δεν έχω ιδέα αν υπάρχει ακόμα). Ήταν κάπου στο 1998... και αμέσως ήχησε μέσα μου.
Είναι από τα τραγούδια που με έκαναν να αγοράσω ολόκληρο το CD για ένα μόνο τραγούδι. Ήταν στις εποχές που δεν είχε αναπτυχθεί το Downloading.
Ευτυχώς θυμήθηκα το συγκρότημα και το βρήκα εύκολα, γιατί είναι το πιο πετυχημένο τους τραγούδι. Προφανώς και τότε μου έκανε εντύπωση γιατί μέσα μου υπήρχαν οι ήχοι από το όμορφο τραγούδι του Tom Jones.
Όμορφο τραγούδι... που θυμίζει Όμορφες εποχές.
The Way : Fastball
They made up their minds And they started packing They left before the sun came up that day An exit to eternal summer slacking But where were they going Without ever knowing the way? They drank up the wine And they got to talking They now had more important things to sayAnd when the car broke down They started walking Where were they going without ever knowing the way?
Anyone could see The road that they walk on is paved in gold And it's always summer, they'll never get cold They'll never get hungry They'll never get old and gray You can see their shadows Wandering off somewhere They won't make it home But they really don't care They wanted the highway They're happy there today , today
The children woke up And they couldn't find 'em They Left before the sun came up that day They just drove off And left it all behind 'em But where were they going without ever knowing the way?
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
"Τα ατυχήματα δε γίνονται επειδή ο Έλληνας δεν ξέρει να οδηγεί, αλλά επειδή δεν ξέρει ότι δεν ξέρει να οδηγεί. Το σύστημα εκπαίδευσης “παρκάρισμα – ξεκίνημα- οπισθογωνία” σου δίνει την δυνατότητα να πάρεις ένα αυτοκίνητο και να το μετακινήσεις αλλά σε καμία περίπτωση δεν σου μαθαίνει να οδηγείς. Η οδήγηση δεν είναι τόσο θέμα εκπαίδευσης όσο θέμα γενικότερης παιδείας Όταν το παιδί βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο και βλέπει έναν εγκληματία πατέρα να οδηγεί λυμένος, ξαπλωμένος με κινητό και φραπέ, να παραβιάζει σηματοδότες και να μουτζώνει σε κάθε ευκαιρία, τι περιμένετε απ’ αυτό; Μεγαλώνοντας το παιδί βγαίνει στον κόσμο και βλέπει τους γείτονες, τους φίλους, το δήμαρχο, αστυνομικούς μέσα στα περιπολικά χωρίς ζώνες ασφαλείας, βλέπει στην τηλεόραση βουλευτές και υπουργούς χωρίς κράνος και ζώνη, πληρώνει ο μπαμπάς για να κάνει “παρκάρισμα – ξεκίνημα- οπισθογωνία”, λες και το ζητούμενο είναι να βγάλουμε παρκαδόρους, του αγοράζουν και ένα αυτοκίνητο και όποιον πάρει ο Χάρος..."
Γιατί γίνονται τα ατυχήματα κύριε Ιαβέρη; Μήπως οι Έλληνες δεν ξέρουν να οδηγούν;
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ
Δεν είμαι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει όχι Δεν είμαι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει Δεν είμαι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει Δεν είμαι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει
Έτσι, χωρίς εισαγωγή, αρχίζω με τη μία. Έχει ήδη ανέβει στα ύψη η θερμοκρασία. Κόβω την ανάσα, προκαλώ κάψα στα συγκροτηματάκια που πουλάνε κλάψα. Σε φέρνω σε επαφή με την πραγματικότητα. Έχω αποκτήσει αυτήν την ιδιότητα, κι όλα τα πρότυπα που προσπαθούσες να μου επιβάλεις ύπουλα, φτύνω κατάμουτρα, χτυπάω σε όλα τα επίπεδα. Δεν βγάζω την ενέργειά μου μες τα γήπεδα. Κινούμαι πάντα αντίθετα σε σχέση με τις μάζες. Έχω βγάλει από τα μάτια μου τις γάζες εδώ και χρόνια. Αρνούμαι να κινούμαι με τα πιόνια. Δεν περιμένω να καλύψω τις ανάγκες μου συλλέγοντας κουπόνια. Την ψάχνω με νέες μεθόδους με νέους τρόπους. Μου λες ότι δεν μοιάζω μ' όλους τους άλλους τους ανθρώπους, δυστυχώς, επειδή δεν είμαι λογικός. Μα εγώ πιστεύω ότι απλώς δε μπαίνεις μες στη λογική μου, στην ψυχοσύνθεσή μου. Τρελαίνεσαι με τον τρόπο ζωής μου. Με βλέπεις και κάνεις λες και είδες εξωγήινο. Το στυλ μου, για τα μούτρα σου είναι άκρως ανθυγιεινό.
Δεν είμαι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει. Έχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση.
Τ' όνομά μου γραμμένο σε μαύρες λίστες. Επικηρυγμένος από τις αρχές κι από φασίστες. Διαγράφω τις παλιές σάπιες ιδέες, φέρνω νέες, αηδιασμένος απ' όλες τις νεολαίες κομμάτων. Δεν θέλω να ανήκω σε μια γενιά πτωμάτων, γι' αυτό αντιδρώ κάθε λεπτό με όποιο τρόπο μπορώ και προσπαθώ, όσο γίνεται, να δουλεύω για την πάρτη μου. Κανένα μαλάκα δε θέλω να έχω πάνω από το κεφάλι μου. Όχι, δεν έχω σκοπό τον κόσμο να αλλάξω, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα κάτσω και θ' αράξω με τα χέρια σταυρωμένα Καταστρέφω, ένα-ένα, όλα τα σχέδια τα προκατασκευασμένα, που γίνανε για το καλό μου, χωρίς όμως να ρωτηθώ από κανένα. Κι αν ακόμα δεν έχεις μάθει αρκετά για μένα, είμαι 50/50 Ραπ και Γκράφιτι, M.C και Bomber μέσα στην ομίχλη, βρίσκοντας την άκρη δίχως την βοήθεια κανενός. Είν' ένας εναντίων όλων κι όλοι εναντίον ενός. Μα τόσα χρόνια δεν καταφέρανε ν' αλλάξουν τα μυαλά μου. Δεξιοί κι αριστεροί τώρα χαθείτε από μπροστά μου.
Είν' η στιγμή να συνεχιστεί η καταστροφή, στην 3η στροφή. Κοιτάς τον ουρανό μα βγαίνω από τη γη με οργή, διατηρώντας τη γνωστή, αντικανονική πορεία. Ρίχνω ακόμα μια Hardcore μελωδία, στο πρόσωπό σου. Παγώνω το σαδιστικό χαμόγελό σου. Τώρα πια τα όνειρά σου για το μέλλον δε συμμερίζομαι, επειδή πάντα κάποια βρώμα μέσα τους μυρίζομαι. Ελίσσομαι και μεταλλάσσομαι, γι' αυτό και ακόμα ακούγομαι. Τον εαυτό μου σέβομαι, με το στρατό δεν ψήνομαι. Έξω από Clubs με Face-Control ποτέ δε στήνομαι, και πάντα ευθύνομαι για την αγανάκτηση των πολιτών. Είμαι της Σχολής Κακών Τεχνών, και πάω γυρεύοντας. Συνεχίζω να δημιουργώ καταστρέφοντας. Και στο '97 ρίχνω λάδι στη φωτιά, κι όλα αυτά που λέω πάρ' τα προσωπικά.
Γιατί δεν είμαι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει. Έχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση.
Στίχοι: TXC Μουσική: TXC Πρώτη εκτέλεση: TXC
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Τελικά οι ήχοι σου μένουν πάντα στην ψυχή... και δεν βγαίνουν ποτέ.
