Μες στα καστανά της τα μάτια, μία θάλασσα ανοιχτή ...

Αμάν Αυτές οι Γυναίκες...

Τι να κάνουμε για να μας Πιστέψουν... ότι είμαστε Τρυφεροί και Ρομαντικοί.

Ότι θέλουμε να κοιτάζουμε τα Μάτια τους. Και να γευόμαστε αυτή την Θάλασσα την Ανοιχτή από Μέσα τους !!!

Αυτή η Λάμψη των Ματιών τους είναι που μας Καθηλώνει που μας Ανασηκώνει...

Αυτή η Λάμψη... Τίποτα Άλλο...






Αλήθεια λέω... το Μόνο που Θέλω είναι να κοιτάζω ....


Μες στα Δυο της Μάτια ...



Δύο κόσμους έχει η ψυχή μου
Δύση και ανατολή
Δυο καρδιές που ζουν κι αγαπάνε
Μέσα σ’ ένα ανάποδο πι
Μα η αγάπη μου στέκει στη μέση
Σαν μητέρα θεά με τα δυο της παιδιά
Μες στην αγκαλιά της όλο κλαίνε και θρηνούν
Πως μια μέρα θα χαθούν

Θέλω μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα μάτια της
Θέλω μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μέσα στα δυο της τα μάτια να κοιτάζω





Μες στα καστανά της τα μάτια
Μία θάλασσα ανοιχτή
Μες στην αγκαλιά της ο ήλιος
Να γιατρεύει κάθε πληγή
Κι από τα μαλλιά της πλεξούδες
Να ζεστάνουν κάθε διαβάτη
Που ‘χει ξαποστάσει πάνω στο σταρένιο της κορμί
Κι έχει αποκοιμηθεί


OPA - Χάρις Αλεξίου

Ότι τον κατατρώει ανάγκη το 'χει κάνει, ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί ...

Τι να γράψω πάλι...

Λες και θα το εισπράξουν αυτοί στους οποίους Απευθύνεται ???

Οι άλλοι γύρω τους θα το καταλάβουν. Και πόσοι είναι Αυτοί ??? Ελάχιστοι...

Ελάχιστοι είναι αυτοί πλέον που μιλάνε ξεκάθαρα στον Καθρέφτη τους. Που δεν κρύβονται... που προχωρούν Ελεύθερα.

Όλοι οι άλλοι ζουν σε μια Αυταπάτη καλά σχεδιασμένη για να καταχωνιάζονται Μέσα της.

Ότι τους Κατατρώει ανάγκη το Κάνουνε.




Έτσι βρίσκουν βολική την Φυλακή τους... Και βλέπουν Οικείο το Κελί τους...

Τόσο πολύ που τα "Έχουν Καλά με τον Εαυτό τους" και το βροντοφωνάζουνε.

Δεν χρειάζεται να δείξεις ότι πήρες το Χάπι σου... αρκεί να το ξέρεις εσύ.

Εσένα πρέπει να πείσεις... αφού από Εσένα πρώτα Κρύβεσαι. Δεν τολμάς να ψυθυρίσεις το μυστικό σου ούτε στο ίδιο σου το Αυτί... Και Σιωπάς... Κρύβεσαι.. όλο και πιο Βαθιά.


Πριν από μία δυο μέρες είχα γράψει σε ένα post με αντίστοιχο θέμα κάποιους στίχους που είχα γράψει πριν από χρόνια...

" Τυραννικό μονοπάτι η μοναδική επιλογή της σιωπής

Φαρμακερό βέλος στις χορδές η έλλειψη φωνής

Αβυσσαλέο το μαρτύριο προσμονής ανταπόκρισης

Από εθελότυφλα μάτια και βαρήκοα ότα. "


Ευτυχώς που τα γράφω πλέον... και υπάρχουν να με επιβεβαιώνουν.

Το γράψιμο με Ανακουφίζει... με Επισφραγίζει... με βγάζει όλο και πιο έξω από το Κελί μου... από την Δική μου Φυλακή !!!






Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας
Άλλες ερμηνείες: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ξυπνάς και του καθρέφτη τη λίμνη αναταράζεις
ζαρκάδια ξαφνιασμένα θα πεταχτούν
θα φύγουν για τα δάση κι από το είδωλό σου
θα λείπουνε τα μάτια και η φωτιά

Θα ψάξεις τους δικούς σου τυφλός και τρομαγμένος
Ήρθε ο καιρός να μάθεις ποιοι σ' αγαπούν
μα η πόλη είν' άδεια κι ο μάντης Τειρεσίας
θ' αφήσει τον χρησμό του στην ξένη γη, σε ξένη γη

Τυφλός είναι κι εκείνος που κάνει ότι δεν ξέρει
πως πίνει απ' το πηγάδι το σκοτεινό
που ότι τον κατατρώει ανάγκη το 'χει κάνει
ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί

Την ώρα αυτή στον κάμπο, ομίχλη κατεβαίνει
τα σκιάχτρα, τα κουρέλια θα φοβηθεί
τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς

Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".