Πέμπτη, Οκτωβρίου 21, 2010
Πόσο μπορεί να αντέξει ένα Σπαθί χωρίς να Σπάσει ?
Πόσο μπορεί να αντέξει ένα Σπαθί χωρίς να Σπάσει ?
Πόσα Αγριόκλαδα να κόψει χωρίς να Λυγίσει ?
Πόσες Καταιγίδες και Χιονοθύελες μπορεί να περάσει χωρίς να σκουριάσει ?
Πόσες Λερναίες Ύδρες μπορεί να παλέψει χωρίς να Κουραστεί ?
Ένα Μόνο Σπαθί... Μόνο Ένα !!!
Απώλειες και Εξάντληση.... η Μάχη μαίνεται
Εξάντληση, σκυφτό το κεφάλι, τα νεύρα σε αδράνεια
Απλανές το βλέμμα στο κόκκινοβαμένο χώμα
Μισές εικόνες, μισερές ελπίδες κείτονται, έτοιμες να ξεψυχήσουν
Απώλειες, αμυχές παντού, οι πιο πολλές απόκρυφες
Για να περάσουν ανεπαίσθητα στον Εχθρό που καραδοκεί
Πληγές σε όλο το κορμί, πιο πολύ στην Καρδιά, πιο πολύ στην Ψυχή
Εξάντληση, αδυσώπητο βάρος στους τρεμάμενους μύες
Το σπαθί ακουμπά στο έδαφος και ξεκουράζεται
Ασήκωτο, ακόμα καυτό, ακόμα δονείται
Απώλειες, χρόνος που πέρασε και έφυγε στο παρελθόν
Φθορές και αδιόρθωτες βλάβες στα όπλα που έμειναν
Πλήρης έλλειψη και παντελής ανεπάρκεια σε Εφόδια
…… η Μάχη μαίνεται !!!
Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".
Τρίτη, Οκτωβρίου 19, 2010
Μες στα καστανά της τα μάτια, μία θάλασσα ανοιχτή ...
Αμάν Αυτές οι Γυναίκες...
Τι να κάνουμε για να μας Πιστέψουν... ότι είμαστε Τρυφεροί και Ρομαντικοί.
Ότι θέλουμε να κοιτάζουμε τα Μάτια τους. Και να γευόμαστε αυτή την Θάλασσα την Ανοιχτή από Μέσα τους !!!
Αυτή η Λάμψη των Ματιών τους είναι που μας Καθηλώνει που μας Ανασηκώνει...
Αυτή η Λάμψη... Τίποτα Άλλο...
Αλήθεια λέω... το Μόνο που Θέλω είναι να κοιτάζω ....
Μες στα Δυο της Μάτια ...
Δύο κόσμους έχει η ψυχή μου
Δύση και ανατολή
Δυο καρδιές που ζουν κι αγαπάνε
Μέσα σ’ ένα ανάποδο πι
Μα η αγάπη μου στέκει στη μέση
Σαν μητέρα θεά με τα δυο της παιδιά
Μες στην αγκαλιά της όλο κλαίνε και θρηνούν
Πως μια μέρα θα χαθούν
Θέλω μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα μάτια της
Θέλω μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μέσα στα δυο της τα μάτια να κοιτάζω
Μες στα καστανά της τα μάτια
Μία θάλασσα ανοιχτή
Μες στην αγκαλιά της ο ήλιος
Να γιατρεύει κάθε πληγή
Κι από τα μαλλιά της πλεξούδες
Να ζεστάνουν κάθε διαβάτη
Που ‘χει ξαποστάσει πάνω στο σταρένιο της κορμί
Κι έχει αποκοιμηθεί
OPA - Χάρις Αλεξίου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)