Στον φάκελο για την δόση δανείου που έχω με μία τράπεζα, είχε και επισυναπτόμενο ένα 4σέλιδο έντυπο ενημέρωσης για τους νέους όρους συναλλαγών.
Οι όροι ήταν τόσοι πολλοί και τόσο σύνθετοι που χρειαζόταν 10 οικονομολόγοι με σχεδιαγράμματα και αναλύσεις για να το καταλάβουν σε καμιά 10αριά μέρες...
Υπήρχε και ένα άρθρο όμως που έλεγε ότι σύμφωνα με αυτό, μπορεί αν θέλει ο πελάτης να μην αποδεχτεί τη νέα σύμβαση... και αν δεν το έκανε εντός 2 μηνών, η αποδοχή θα γινόταν αυτόματα.
Αποφασισμένος λοιπόν να μην αποδεχτώ τους νέους όρους, όπως είχα το δικαίωμα, πήγα στην υπεύθυνη της τράπεζας για να κάνω " Μη αποδοχή "
Κάθομαι μετά από κάποια ώρα στο γραφείο, και με χαμόγελο όλο σέξι και νάζι και με ύφος " Το ξέρω ότι είμαι Πετυχημένη Σουπεργκόμενα" η υπάλληλος με ρωτάει τι θα ήθελα. Σαμανθό-φερνε και είχε επάνω της όλο το ΒλαχοSexAndTheCityκο κιτσαριό. Το μαλλί λαμέ, από κομμωτήριο εννοείται, αλλά από τη Παρασκεύη ( για να είναι λουξ το σ/κ ) γιατί η αλουσιά φαινόταν απ' τα 5 μέτρα.
Της εξήγησα ότι σύμφωνα με το δικαίωμά μου δεν θέλω να αποδεχτώ τη νέα σύμβαση και θα κάνω " Μη Αποδοχή " όπως φανερά αναφέρει το έντυπο.
Μου λέει ότι για να μην αποδεχτώ τους νέους όρους πρέπει να δηλώσω με ποιον όρο έχω πρόβλημα, για ποιο λόγο... και θα στείλουν στην συνέχεια την αίτηση στα κεντρικά και θα μας απαντήσουν αν δέχονται το αίτημά μου ή όχι ... Και αν το δεχτούν πρέπει να διακόψω την συνεργασία μου με την τράπεζα, κλείνοντας όλους τους λογαριασμούς.
Μα τότε ρωτάω " Γιατί γράφει ότι έχω το δικαίωμα να μην αποδεχτώ τους νέους όρους, και όχι ότι αν δεν τους αποδεχτώ καταργούνται όλα ??? Ουσιαστικά έτσι αναγκάζετε τους πάντες σε αποδοχή ".
Και μετά άρχισε τα " Σας εξηγώ και Σας ξαναεξηγώ " ... σαν να σου λεγε ότι εσύ είσαι ο Βλάκας που δεν καταλαβαίνει και όχι Εγώ που δεν ξέρω να αρθρώσω μία πρόταση. Όταν κατάλαβε ότι δεν μπορεί να με κοροϊδέψει... με έστειλε στον Διευθυντή.
Αφού περίμενα μπροστά στο γραφείο του κανένα 20λεπτο ακούγοντάς τον να χασκογελάει και να μιλάει λες και δεν τον ένοιαζε που περίμενα... με ρώτησε τι ήθελα...
Όταν του είπα τα ίδια ... μου εξήγησε τελικά ( από αυτόν κατάλαβα ) ότι " είναι όροι που έχουν όλες οι τράπεζες και αν δεν τους δεχτείτε από εμάς θα τους δεχτείτε από όποια τράπεζα συνεργαστείτε... είναι Αναγκαστικό "....
Και όταν τον ρώτησα το αναμενόμενο ... " Τότε γιατί έχει όρο με δικαίωμα μη αποδοχής αφού δεν μπορώ παρά να τους αποδεχτώ ? " ... σηκώνει τους ώμους και μου λέει... " Τι να σας πω... πράγματα που δεν μπορώ να σας πω ??? ".
Τουλάχιστον αυτός κατάλαβε ότι δεν μπορεί να με κοροϊδέψει όπως τους έρμους τους συνταξιούχους και "Παραδέχτηκε" ότι μας Πηδάνε χωρίς Σάλιο ... απλά αναφέρουν το Σάλιο για να μην νομίζουμε ότι θα μας πονέσουν ....
Τώρα φταίω εγώ που δεν θα λυπηθώ όταν δω τη μολότοφ να λαμπαδιάζει αυτά τα άχρηστα έγγραφα κοροϊδίας και να το ευχαριστιέμαι ???
Θα Φταίω ???
Πηγή φωτογραφίας : http://helleniclegion.blogspot.com/2010/12/blog-post_3548.html
Τετάρτη, Ιανουαρίου 26, 2011
Τρίτη, Ιανουαρίου 25, 2011
Και έρχονται οι νότες σαν προδότες, κι οι στίχοι σαν ρουφιάνοι, και με πολιορκούν ...
Πόσο όμορφοι στίχοι.
Το είχα ξανακούσει και παλιότερα αλλά δεν είχα δώσει σημασία.
Μου θύμησε κάποιους στίχους που έγραφα όταν ήμουνα 20 χρονών. Συνέχεια για δρομάκια και μονοπάτια που οδηγούσαν σε μία συνεχή αναζήτηση ...
" Να βρω κάποια δρομάκια που ‘ναι απάτητα " έλεγα σε κάποιο... Δεν με ενδιέφεραν ποτέ τα πατημένα. Με ενδιέφεραν τα άγνωστα και τα ανεξερεύνητα ...
Έτσι και αυτό το τραγούδι...
Με οδήγησε να κάνω ανάρτηση ... και επειδή τον τελευταίο καιρό δεν γράφω ... "γράφει" αυτό για μένα ...
Οι δρόμοι μου
Στίχοι: Σταμάτης Χατζηευσταθίου
Μουσική: Σταμάτης Χατζηευσταθίου
Πρώτη εκτέλεση: Σταμάτης Χατζηευσταθίου
Ώρες – ώρες λέω να γράψω μαλακίες
Που θέλουν οι εταιρείες να κάνουνε σουξέ
Μα τότε η καρδιά μου λέει:
“αλήτη, αν βγεις από το σπίτι μην ξαναρθείς ποτέ”
Και έρχονται οι νότες σαν προδότες
Κι οι στίχοι σαν ρουφιάνοι
Και με πολιορκούν
Και κει που λέω να πω για καλοκαίρια
Μου δένουνε τα χέρια
Κι αλλού με οδηγούν
Και γράφω για τους δρόμους που χρόνια περπατάω
Κάτι μικρά δρομάκια που ο νους δεν τα χωρά
Κι από τις λεωφόρους πάντα θα προτιμάω
Εκείνα τα σοκάκια που η ψυχή χαμογελά
Ώρες – ώρες λέω να γράψω για παιδάκια
Που ζούνε σε σπιτάκια σαν τους ναυαγούς
Παιδάκια που φοράνε συνολάκια
Και που προσέχουν να 'χουν καλούς κοιλιακούς
Να βγάλω κι εγώ κανένα φράγκο
Να μην είμαι στον πάγκο μονίμως αλλαγή
Μα τότε η καρδιά μου λέει:
“παπάρα, σε όλους για ν' αρέσεις θα χάσεις την ψυχή”
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)