Τριάντα έξι χρόνια λειτουργίας με ενενήντα πέντε παραγωγές γιόρταζε φέτος το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου. Πριν λίγες ημέρες ανακοίνωσε την αναστολή της λειτουργίας του ιστορικού θεάτρου που φέρει το όνομά του για οικονομικούς λόγους.
Ο Σπύρος, για τους ανθρώπους του θεάτρου αλλά και για το θεατρόφιλο κοινό, συμβολίζει τον τελευταίο μεγάλο σκηνοθέτη μιας γενιάς δασκάλων που αφιέρωσαν την ζωή και την ψυχή τους στο ελληνικό θέατρο. Τον άνθρωπο που υπήρξε πρωτοπόρος σκηνοθετώντας τα σπουδαιότερα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου δίχως τους υπερφίαλους σαματάδες των στιγμιαίων εντυπωσιασμών. Το θέατρό του ακολούθησε πιστά έναν πρωτοπόρο κλασικισμό συνδυάζοντας τον ιερό σεβασμό στα κείμενα και στις οδηγίες των δημιουργών, όπου αυτές υπήρχαν, με το προσωπικό του όραμα για την Τέχνη και για τον τρόπο που αυτή επικοινωνεί τις αγωνίες της εποχής μας στο κοινό. Ο Σπύρος, με το Αμφιθέατρο, τίμησε τον ιερό χώρο της Επιδαύρου όσο ίσως κανείς άλλος μετά την μεταπολίτευση και μαζί με την αείμνηστη Λήδα Τασοπούλου κατάφεραν κάτι που από μια άποψη θα ήταν ακατόρθωτο: να κάνουν την τραγωδία λαϊκό θέατρο στο μέτρο που η κοινή τους αγάπη για την Τέχνη και η μεγάλη αγάπη που έτρεφαν ο ένας για τον άλλο λειτούργησε ως κινητήρια δύναμη προσέλκυσης δεκάδων χιλιάδων θεατών κοντά στα κλασικά θεατρικά αριστουργήματα.
Θύμα της οικονομικής κρίσης που σάρωσε ολόκληρο το ελληνικό θέατρο το ιστορικό Αμφιθέατρο του Σπύρου ετοιμάζεται να ρίξει την οριστική αυλαία.
Για ενάμιση χρόνο πάλευε ο σκηνοθέτης να συναντηθεί με τον υπουργό Πολιτισμού για να κουβεντιάσουν το θέμα – με δεδομένο την διακοπή της επιχορήγησης του θεάτρου του. Έναν υπουργό που από την ανάληψη του υπουργείου έως και σήμερα με έναν απύθμενο λυρισμό πνιγμένο στις αοριστίες και στις γενικολογίες, πότε με ανακοινώσεις και πότε με συνεντεύξεις, μιλάει για την Τέχνη και τον Πολιτισμό και τα επιλεκτικώς ωφέλιμα οράματά του υποσχόμενος την στήριξη του κινηματογράφου, του θεάτρου, του βιβλίου, υποσχόμενος γενικώς και προς όλους με το ύφος του «πατερούλη του πολιτισμού». Έξω από τις δηλώσεις και τα βαρυσήμαντα τύπου «συμπάσχω με όλους» διαγγέλματα του ο κύριος υπουργός μάλλον νοιώθει αμήχανος και ίσως και ανήμπορος να ηγηθεί ένα από τα πιο υποτιμημένα και πονεμένα υπουργεία της Ελλάδος, της χώρας του Πολιτισμού! Δεν γνωρίζω πια θέατρα έχει επισκεφτεί, ποια θέατρα κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, ποια θέατρα αξίζουν επιχορήγησης ή ποια θέατρα έχουν προσφέρει την ψυχή τους στην πολιτιστική ιστορία αυτού του τόπου. Δεν γνωρίζω εντέλει αν γνωρίζει την ιστορία των ηθοποιών και των δημιουργών στους οποίους υπόσχεται άκριτα με την ευκολία ενός δανειοδότη αλλά με την απειρία ενός ερασιτέχνη που εργάζεται έξω από τον φυσικό του χώρο και αισθάνεται απορρυθμισμένος που «δεν γνωρίζει».
Ποιος είναι άραγε ο κύριος Γερουλάνος που νομίζει πως έχει δικαίωμα να αρνείται σε έναν σκηνοθέτη μια συνάντηση; Δεν ισχύουν για αυτόν οι προτροπές του πρωθυπουργού για «ανοιχτές πόρτες» στον κάθε πολίτη; Και αν ο κύριος Γερουλάνος, για εντελώς προσωπικούς του λόγους, ίσως από ένα ελαφρύ κόμπλεξ ανωτερότητας ή ίσως επειδή ντρέπεται να προβάλει τις πιέσεις της τρόικας απέναντι στις απαιτήσεις της Τέχνης, αρνείται να συναντήσει ένα «απλό πολίτη», «απλό σκηνοθέτη», γιατί αρνείται να συναντήσει τον Σπύρο Ευαγγελάτο; Δεν τον γνωρίζει; Και αν όχι, τι δουλειά κάνουν οι όσο να πεις πιο ενημερωμένοι περί των πολιτιστικών σύμβουλοί του;
«Ήσουν πέρσι στην Επίδαυρο, όχι φέτος», απάντησε ο κύριος Λούκος στον Σπύρο Ευαγγελάτο για την φετινή πρότασή του. Ανθρωπάκια της γραφειοκρατίας πνιγμένα πίσω από πρωτόκολλα, προτεραιότητες, σειρές προτεραιότητας, ομάδες και κλίκες, η σειρά μου η σειρά σου, ένα απολίτιστο νηπιαγωγείο που χαρωπά τα δυο του χέρια τα χτυπά αρκεί να βγάλει εις πέρας τους ισολογισμούς και να ισοφαρίσουν τα έσοδα με τα έξοδα.
Στην χώρα αυτή έτσι και αλλιώς έχει χαθεί κάθε μέτρο και κάθε σεβασμός προς όσους έχουν προσφέρει. Περιμέναμε από τον κύριο Γερουλάνο να ανακαλύψει κάπως και κάπου την δύναμη και την αντοχή να υπερκεράσει τα πρέπει και τα όχι των προϋπολογισμών του και να σεβαστεί το όνομα και την ιστορία του Σπύρου Ευαγγελάτου. Να τον συναντήσει και ας του αρνηθεί την επιχορήγηση. Καταρχάς όμως να τον συναντήσει. Η προκλητική και ύφους μονάρχη στάση του δεν είναι που εκθέτει τον ίδιο – είναι ήδη εκτεθειμένος με την πανθομολογούμενη άγνοια του περί των πολιτιστικών. Εκθέτει τον κύριο πρωθυπουργό τον οποίο προσφάτως χρησιμοποίησε σε μια έξοχα στημένη βόλτα στο Τά εκ Βο Ντο για να επαναλάβει την συμπόνια και την φιλανθρωπία του προς τους ανθρώπους του θεάτρου. Ο κύριος Γερουλάνος τελικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο εκφραστής της πλήρους περιφρόνησης προς τους πιο σημαντικούς ανθρώπους του Πολιτισμού μας, τους ανθρώπους που στρατεύτηκαν στον ιερό σκοπό της Τέχνης. Αφού δεν μπορεί να περιφρουρήσει την Ιστορία του Θεάτρου, μέρος της οποίας είναι το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, ας αναλάβει να το κάνει με δική του πρωτοβουλία ο πρωθυπουργός.
ΥΓ: Άνθρωποι της Τέχνης και του Πολιτισμού, ξεκινάμε από σήμερα κιόλας μια μεγάλη προσπάθεια συγκέντρωσης υπογραφών την οποία θα επιδώσουμε στον κύριο Γερουλάνο σε συνάντηση μαζί του, αν θελήσει φυσικά να μας συναντήσει. Στόχος μας να δεχτεί την συνάντηση με τον Σπύρο Ευαγγελάτο και να βοηθήσει με κάθε τρόπο στην επιβίωση του ιστορικού Αμφιθέατρου.
Ζωή Λάσκαρη
Πρωτοβουλία : Γιώργος Σιδέρης ...
I.Q 189 ( 1 στα 80.000.000 ανθρώπους )
