Αν δεν το ξέρω
Όλα εισ' εσύ
Ανάσα εσύ
Που αν δεν την παίρνω
Δεν έχω πια
Εγώ ζωή
Θα τους πάρω ανάποδα τους στίχους σήμερα ... Έτσι, όπως εγώ τους εμπνεύστηκα ...
Έτσι ξεκινάνε σχεδόν πάντα. Με την σκέψη του Αποκλειστικού ... του Μόνιμου ... του Μοναδικού ...
Και αυτό συνήθως πνίγει ... κόβει τις Ανάσες ... και δεν αφήνει να οξυγονωθεί ο Εγκέφαλος.
Και έρχεται το παραλήρημα ... το Εξωπραγματικό ... και το Ανέφικτο ...
Έτσι είναι ο Έρωτας ... Διαλύει τα Πάντα ... Τα σαρώνει όλα ...
Και μετά συνήθως ακολουθεί το ....
Μη με ονειρευτείς
Μη ρωτάς αν ζω
Να μη μ'αγαπάς
Αν δεν είσαι εδώ
Μη μ' επιθυμείς
Μη ρωτάς αν ζω
Να μη μ' αγαπάς
Αν δεν είσαι εδώ
Γιατί το Εδώ δεν υπάρχει ... και το Εδώ είναι που έχει Σημασία ...
Αν δεν Υπάρχει το Εδώ δεν Υπάρχει τίποτα ... Δεν μπορεί να Πραγματοποιηθεί τίποτα ...
Και πρέπει Εκεί να εστιάζουμε ... Στο Εδώ ... Στο Τώρα ... Όχι στο Μετά και στο Πάντα ...
Το Πάντα γίνεται από πολλά "Εδώ" της στιγμής ...
Κι' αν το Εδώ είναι Όμορφο και Δυνατό... και Αληθινό και μας Ανατριχιάζει ... ας το ζούμε και ας το απολαμβάνουμε γιατί αλλιώς το πιο πιθανό είναι να περάσουμε στο ....
Κι αν μ' αγαπάς
Κι αν με θυμάσαι
Δεν σ' έχω πια
Είσαι μακριά
Όπου και να'σαι
Σ' άλλη τροχιά
Σ' άλλη αγκαλιά
Όταν από την Αρχή και με Εγωισμό τα ζητάμε Όλα ...
....... το πιο Πιθανό είναι να χάσουμε τα Πάντα !!!
( Για να μην Παρεξηγηθώ Πάλι ... Δεν είναι γραμμένο για Καμία Συγκεκριμένα ... Είναι μία έμπνευση από πολλά Εδώ μαζεμένα ... και τα περισσότερα Χαμένα ... Και αν είναι να τα χάνω ... προτιμώ να μην τα Ονειρευτώ ... )
Χατζηγιάννης Μιχάλης - Μη μ' ονειρευτείς
Κι αν μ' αγαπάς
Κι αν με θυμάσαι
Δεν σ' έχω πια
Είσαι μακριά
Όπου και να'σαι
Σ' άλλη τροχιά
Σ' άλλη αγκαλιά
Μη με ονειρευτείς
Μη ρωτάς αν ζω
Να μη μ'αγαπάς
Αν δεν είσαι εδώ
Μη μ' επιθυμείς
Μη ρωτάς αν ζω
Να μη μ' αγαπάς
Αν δεν είσαι εδώ
Μη μ' αγαπάς
Αν δεν το ξέρω
Όλα εισ' εσύ
Ανάσα εσύ
Που αν δεν την παίρνω
Δεν έχω πια
Εγώ ζωή
