Υπήρχε κάποτε ένας "Πα-τέρας" ( τα εισαγωγικά λίγα του είναι ) ... που έβαζε το παιδάκι του ( μωρό ακόμα ... ίσα που περπατούσε ) στον καναπέ ... ή στο τραπεζάκι ... και του έκανε νεύμα να πάει προς την Αγκαλιά του ...
Το παιδάκι με το καλό και αγαθό του μυαλό ... χαμογελούσε και έκανε τα βήματα για να φτάσει στην σιγουριά της Αγκαλιάς ...
Και μόλις έφτανε και πήγαινε να πιάσει τα χέρια του ....Πατέρα ... αυτός τραβιόταν απότομα και το παιδάκι έπεφτε με το πρόσωπο κάτω στο πάτωμα ... και για πολύ ώρα έκλαιγε γοερά ...
Κάποτε το συμβάν έγινε ως επίδειξη σε κάποιον φίλο του πατέρα ... και μόλις είδε ο άνθρωπος την κατάληξη ... με τα μάτια τεντωμένα και διαπερασμένος από λύπη ... ρωτά τον πατέρα ... "Γιατί το έκανες αυτό??? Δεν το λυπάσαι το παιδί σου που πονάει ???"
" Η Ζωή είναι Σκληρή ( είπες το Τέρας ) ... και δεν πρέπει να εμπιστεύεται κανέναν .. Ούτε τον ίδιο τον Πατέρα !!! "
Ο Φίλος έμεινε Ενεός ... και δεν ξαναπάτησε ποτέ στο σπίτι ... και φυσικά δεν ξαναβγήκε μαζί του ...
Πως θα μεγάλωσε αυτό το παιδάκι ??? Πως θα αντιμετώπιζε τους Ανθρώπους ??? Ανθρώπινα ???
Δεν θα τους έβλεπε ως μια μόνιμη απειλή ??? Ως έναν Δράκο της επιφύλαξης που βγάζει φωτιές και έχει τεράστια δόντια ...
Καλά ... τι να πούμε για τον πατέρα ... Ποια κουβέντα να του αξίζει ???
Να καλεί ... να ζητάει εμπιστοσύνη ... και μετά να προδίδει το ίδιο του το σπλάχνο !!!
Ξέρετε ... από παιδική ηλικία που δεν μιλάμε ακόμα ... μαθαίνουμε και στα νεύματα ... Στην Γλώσσα του σώματος ... Σε κάποιο Νεύμα ... Σε κάποιο Χαμόγελο ... Σε κάποιο ανεβοκατέβασμα του κεφαλιού ...
Οι λέξεις πολλές φορές δεν εκστομίζονται ... Δεν λέγονται ... Αλλά με την γλώσσα του σώματος ... όπως στο άτυχο παιδάκι ... λέμε πολλά ... πολλές φορές περισσότερα ...
Τι να κάνουμε λοιπόν ??? Να εμπιστευόμαστε ή όχι ... ???
Εμένα ευτυχώς δεν με μεγάλωσαν έτσι ... Ο λόγος του Πατέρα ήταν συμβόλαιο ... Γι' αυτό και εκτίμησα πολύ το Όχι του ... Στην Εφηβεία βέβαια που τον κατάλαβα ...
Από το να δίνει φρούδες ελπίδες και υποσχέσεις ... έλεγε όχι ... και αν μπορούσε στο τέλος το έκανε ...
Γι' αυτό λοιπόν και σχεδόν πάντα ( εκτός τρανταχτών περιπτώσεων ) ... εμπιστεύομαι τους ανθρώπους ... γνωρίζοντας από την Αρχή ότι στους πιο πολλούς θα φάω τα Μούτρα μου ... Απλά έχω μάθει να το ξεπερνάω ... Να αντέχω στον Πόνο ... Και ξανά να προχωράω ...
Έμπνευση της ανάρτησης ήταν ένα άρθρο με κάποιον άνθρωπο ... που είχε πάθει καρδιακή προσβολή σε ένα κατάστημα ... και κανένας μα κανένας δεν τον κοιτούσε ... και ο άνθρωπος πέθανε 2 ώρες μετά ...
Θα μου πείτε ... πως να βοηθήσουν ... Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που σου ζητάνε το χέρι να τους σηκώσεις ... και όταν τους το δίνεις και εσύ ... φοβούνται ότι θα τους κλέψεις ...
Μάλλον δεν έμαθαν από μικροί ... ότι μερικοί όντως πάνε για να βοηθήσουν ... χωρίς υστεροβουλία και φθόνο ...
Ότι μερικοί Ανταποκρίνονται καλόβουλα στο δικό τους Κάλεσμα ... Χωρίς Λόγια ... Χωρίς Λέξεις ...
Δεν έμαθαν να ακούν την γλώσσα της καρδιάς και του σώματος ...
Απλά μάθανε ... να μην εμπιστεύονται τίποτα ... και ΚΑΝΕΝΑΝ ... !!!
The Cure - Trust
There is no-one left in the world
That I can hold onto
There is really no-one left at all
There is only you
And if you leave me now
You leave all that we were
Undone
There is really no-one left
You are the only one
And still the hardest part for you
To put your trust in me
I love you more than I can say
Why won't you just believe?
