Ασπρόμαυρος μονόλογος - Ν. Λυγερός

Ασπρόμαυρος μονόλογος 

 Ν. Λυγερός 

Chaplin: Σήμερα σκέφτηκα για πρώτη φορά πως στην τελική κανείς δεν έχει ακούσει ποτέ τη φωνή του Αλήτη. Βεβαίως τότε ήταν η εποχή του βουβού κινηματογράφου και υπάρχει δικαιολογία. 

Η αλήθεια είναι άλλη. Αλλά σε ποιoν να το πω δίχως να με περιγελάσουν; Τώρα που πέθανε η σιωπή στον κινηματογράφο και υπάρχει τόσος θόρυβος πλέον πώς να μιλήσεις για την αθόρυβη σκέψη και τη σιωπηλή ανθρωπιά. 

Αν σκεφτώ όμως πόσος κόσμος δάκρυσε με τις πράξεις του και τις κινήσεις του, τότε δεν μπορώ να μην πω δύο λόγια. Ο Αλήτης ήταν σιωπηλός για ν’ακούσει καλύτερα τον πόνο των άλλων και για να τους βοηθήσει με την συμπόνια του αλλά και τις αγκαλιές του. 

Αν ήξερες πόσο είχε ανάγκη ο κόσμος από αγκαλιές, θα έκλαιγες. Αλλά δεν ξέρεις και δεν μπορείς να το φανταστείς. 

Κοίτα γύρω σου όταν είσαι στη σκηνή, κοίτα το βλέμμα τους που περιμένουν την παραμικρή σου κίνηση προς αυτούς. Αυτό είχε καταλάβει από την αρχή ο Αλήτης. Κι αν έτρεχε ήταν μόνο και μόνο για να προφτάσει ν’αγκαλιάσει περισσότερο κόσμο και παιδιά. Ναι, μικρά παιδιά που προσπαθούν να τον κρατήσουν μέσα τους, την ώρα που η κοινωνία τα έπιανε για να γίνουν πολίτες, οι οποίοι δεν θα αντιστεκόταν σε κανένα αυταρχικό σύστημα. 

Έτσι ήταν ο Αλήτης, ο επαναστάτης της φακής που ήθελε να ζήσει ελεύθερος ακόμα και εκεί που δεν υπήρχε πια ελευθερία, αλλά μόνο βία και γενοκτονία. Ξέρω, ξέρω δεν είμαι αστείος, αλλά τι να κάνουμε όταν θυμάμαι τον Αλήτη μου έρχεται να χαμογελάσω βέβαια αλλά περισσότερο ακόμα να κλάψω και από χαρά, διότι μέσα στη καρδιά του είχα βάλει τόσο ανθρωπιά που ξεχείλιζε και λέρωνε όλους τους άλλους γύρω του. 

Έτσι τους καθάριζε από την βρωμιά την κοινωνική, του συστήματος που δεν έφευγε δίχως θυσίες. Και τώρα μοιάζω με ηλίθιο που λέει ανισόρροπα λόγια. Δεν πειράζει μερικοί και μερικές θα με καταλάβουν. Τουλάχιστον όσοι άκουγαν τη σιωπή του Αλήτη, αλλά και τη συγκίνηση του όταν ανακαλύπτει την αγαπημένη του, την τυφλή που βλέπει επιτέλους. Κι αν είχε ένα τρύπιο παντελόνι δεν ήταν παρά μόνο για να σκορπά πιο εύκολα την χαρά που αγαπούν τόσο πολύ τα τριαντάφυλλα της ζωής μας. 

Είδες δεν θα κλάψω ακόμα κι ας είμαι λυπημένος που σου λέω όλα αυτά. Και ξέρεις γιατί ; Διότι κατάλαβα πως και εσύ ακόμα και αν δεν λες λέξη μαζί μου, τον αγάπησες και θέλεις κι εσύ τώρα μια αγκαλιά. 

Την αγκαλιά μου!

Γίνε με στίχους η φωνή του αποκλεισμένου, με ήχους ...

Blah – Blasphemy      
 
Στίχοι: B.D Foxmoor, Μιχάλης Μυτακίδης
Μουσική: B.D Foxmoοr, Μιχάλης Μυτακίδης
Πρώτη εκτέλεση: Active Member


Πρώτα απ’ όλα η σιωπή δεν προβλέπεται.
Όποια κάνη στην αλήθεια και να στρέφεται
πάντα φτάνει έστω κι αργά εκεί που πρέπει
να γαμήσει τα μυαλά τα καθώς πρέπει.
Σε ‘σας μιλάω με τις πολλές αμφιβολίες
κι ένα βουνό σέρνω μαζί μου αυθαιρεσίες·
χωρίς ικεσίες απευθύνομαι σ’ όσους τολμούν
να σηκώσουν το χέρι και να πουν (πως)
ορκίζομαι τη ζωή να μην προδώσω·
ορκίζομαι ό,τι μπορώ θα γλιτώσω· ορκίζομαι ποτέ να μην το βουλώσω
κι άνθρωπος κι εγώ κάποτε ελεύθερος να νιώσω.
Κι εμπρός βλάσφημος να μείνω κι εχθρός,
η αξιοπρέπεια είναι ο μόνος μου οδηγός,
μα όχι προς το φως – το καπηλεύονται οι άδειοι –
ούτε προς το σκοτάδι το ξεραμένο πηγάδι,
Μα προς εκείνο το κρυφό το μονοπάτι πέρα
κι αν είμαι άξιος να το περάσω σαν σφαίρα
που θα κεράσει το τίποτα λαβωματιά θανάσιμη
– code 11, blah blasphemy.

Ματώθηκες απ’ όλα τ’ ανιστόρητα
και στάθηκες κοντά σ’ όλα τα απαρηγόρητα,
πύρινη γλώσσα γίνε τώρα και λαβωματιά θανάσιμη
– code 11, blah blasphemy
Στα συγκαλά σου, έλα, έχεις γερή κράση.
Τους τα ‘χωνες στη φέξη, τώρα χώσ’ τα και στη χάση·
σε καρτερούν οι αποκλεισμένοι οι προδομένοι κι οι άσημοι
– code 11, blah blasphemy.

Πριν ορκίστηκα, με το χώμα ταυτίστηκα
ήπια τον ουρανό και δε γκρεμίστηκα.
Κι απλά είμαι ένας αλήτης μόνο από το Πέραμα,
σκέψου τι θα κάνεις εσύ αν βρεις το πέρασμα.Ξεκόλλα· τα όμορφα σου ανήκουνε όλα
και μίλα - κι απόψε κάπου ξεγεννάει η ξεφτίλα.
Διαλέγουνε κομμάτια σου και κάνουνε μοντάζ,
βούτα ένα σπρέι και κάνε στη ψυχή τους σαμποτάζ.
Γίνε με στίχους η φωνή του αποκλεισμένου, με ήχους
η οργή του κουρασμένου στους τοίχους,
η ντροπή του ξεπεσμένου, ελπίδα στα μάτια κάθε φοβισμένου.
Προκειμένου να σ’ ακούσουν, βλαστήμα –
έτσι κι αλλιώς για όλους μας έπεσε σύρμα
να μαντρωθούμε, με κάθε τρόπο να διασυρθούμε
και με κάθε μέσο να διαλυθούμε.
Εγώ αρνούμαι, εμείς κερδίσαμε ό,τι ζούμε.
Kι ας μας κλέβουν τα μισά, δεν υπακούμε.
Ό,τι είναι θα το πούμε· τρέμετε ξεπουλημένοι κι άτιμοι –
θα επιβιώσουν κι οι βλάσφημοι.