The True Love ...

Αυτές οι εκπληκτικές εικόνες παρουσιάζουν την ιδιαίτερη σχέση που έχουν αναπτύξει ένα παπάκι και ένα Λαμπραντόρ. Ο τετράχρονος σκύλος «υιοθέτησε» το ανήμπορο πτηνό, όταν η μητέρα του έπεσε θύμα μιας αλεπούς.

Ο Ντένις, το μικρό παπί, ήταν μιας εβδομάδας όταν έχασε τη μητέρα του και δεν θα είχε επιζήσει περισσότερο από λίγες ώρες, εάν δεν υπήρχε ο τετράχρονος Φρεντ και το αφεντικό του, ο 44χρονος Τζέρεμι Γκόλντσμιθ.

Παραδόξως, το Λαμπραντόρ έδειξε αμέσως το ενδιαφέρον του για το ανήμπορο παπάκι και άρχισε να το καθαρίζει από τη λάσπη, γλείφοντας το με τη γλώσσα του.

Σήμερα, τα δύο ζώα είναι οι καλύτεροι φίλοι, καθώς κοιμούνται μαζί, παίζουν και κολυμπούν μαζί στη τοπική λίμνη.

Ο Τζέρεμι, ο οποίος κατοικεί στο Στάνστεντ του Έσσεξ, χαρακτήρισε το στοργικό σκύλο του ως «τον ιδανικό πατέρα» για τον Ντένις.

«Είναι απίστευτη η σχέση μεταξύ των δύο ζώων. Όταν βρήκαμε τον Ντένις, ήταν σε τραγική κατάσταση και δεν θα είχε επιζήσει άλλη μια μέρα. Ο Φρεντ, ο οποίος ανέκαθεν ήταν τρυφερός, πήγε κατευθείαν στο μικρό πτηνό και άρχισε να το γλείφει για να το καθαρίσει», δήλωσε ο 44χρονος. 

«Από τότε, τα δύο ζώα έχουν γίνει αχώριστα. Ο Ντένις κουλουριάζεται στη γούνα του Φρεντ τις νύχτες, και πάνε ακόμα για κολύμπι μαζί – αν και ο Φρεντ δεν προτιμάει το νερό», συνεχίζει. 

Στο Έσσεξ, ο Τζέρεμι Γκόλντσμιθ είναι ο ιδιοκτήτης ενός μεγάλου καταφυγίου ζώων, το οποίο ανήκει στην οικογένεια του τα τελευταία 40 χρόνια. Το πάρκο είναι ανοιχτό στο κοινό και οι οικογένειες μπορούν να παίξουν με τα αξιολάτρευτα διασωθέντα ζώα.

Πηγή : http://dogw0rld.blogspot.com/2012/04/blog-post_7648.html?spref=fb


Στους Ανθρώπους ... τέτοια Αγάπη και Αλληλεγγύη ??? Σιγά ... Τα έχουμε δει ... Χρόνια τώρα .


Μόνο στα Ζώα υπάρχει ... The True Love (κλικ ) 

1η Απριλίου 1922: Να η μέρα μου! - Μαρία Πολυδούρη ...

“1η Απριλίου 1922: Να η μέρα μου! Η ημέρα που ήρθα στον κόσμο μέσα σ’ ένα σπιτάκι όμορφο, γεμάτο φως ημέρα που άκουσα τα πρώτα κελαηδήματα των πουλιών, είδα τα πρώτα ρόδα του έαρος. Επέρασαν από τότε είκοσι χρόνια και θα μπορούσα να πιστέψω ότι μόλις τα δέκα έχω περάσει. 

Και όμως πόσες στιγμές, ημέρες, μήνες, χρόνια λύπης και απελπισίας, στεναγμών και δακρύων βρίσκονται μέσα σ’ αυτήν την ζωή των 20 ετών. Κι’ ακόμα πόσες φορές είμαι πολύ-πολύ περισσότερο από 20 ετών με τις νευρικές χειρονομίες μου, τις ρυτίδες του μετώπου μου, την μελαγχολική σιωπή μου!

Ο μήνας που μου έδωκε την ζωή και ο μήνας που όταν μπει μου παίρνει κάθε ίχνος ζωής! Μια μελαγχολία χωρίς όρια με πνίγει, μια πλήξη τρομερή με παραλύει, μια νευρικότης με πεθαίνει. Απρίλιε… 

Απρίλιε πόσο ευχάριστα μου ψάλλεις τη δυστυχία μου, μου θυμίζεις ότι μου λείπει… με απελπίζεις”.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες

               Οι τρίλλιες που σβήνουν


Στίχοι: Μαρία Πολυδούρη
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

              

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες

στα περασμένα χρόνια.

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα

και σε βροχή, σε χιόνια,

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,

μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο

κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν

με την ψυχή στο βλέμμα,

περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο

της ύπαρξής μου στέμμα,

μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες

και στη ματιά σου να περνάει

είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο

να παίζει, να πονάει,

μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες

και μου άπλωσες τα χέρια

κ’ είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα

- μια αγάπη πλέρια,

γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε

γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.

Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,

σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,

γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη

μένα η ζωή πληρώθη.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου

μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες

έζησα, να πληθαίνω

τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες

κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω

μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.