Μιλάω Ανοιχτά ... για το Πρόβλημά μου ...

Φίλοι μου( κολλητοί και μη ) ... Αναγνώστες ... Fb-Friends ... και όλοι όσοι με ξέρουν ή δεν με γνωρίζουν ... ήρθε η ώρα νομίζω να μιλήσω ανοιχτά για το πρόβλημά μου ... 

Διανύω μια περίοδο που βγαίνω από ένα 2μηνο Άγχους και διαταραγμένου Ύπνου ... που πέρασα μεγάλη κούραση και ταλαιπωρία ... 

Εδώ και 3 χρόνια ιδίως ... που μου χτύπησε την πόρτα η Ανεργία ... άρα και η Ανέχεια ... κάθε 6μηνο περίπου ... έρχεται η περίοδος της Αγρύπνιας ... της Ανησυχίας ... της Κούρασης ... και του Υπερβολικού Άγχους ... 

Όλοι ξέρουμε την περίοδο που περνάμε ... και ότι 3.500 περίπου συνάνθρωποί μας έχουν περάσει από την Απόγνωση στην Αυτοχειρία και δεν είναι πλέον κοντά μας ... Εγώ προσωπικά τους καταλαβαίνω ... και τους συμπονώ ... Δεν τους χλεβάζω όπως πολλοί που λένε ότι είναι αδύναμοι και δειλοί ... και κάνουν το χατήρι στους Βασανιστές μας ... 

Δεν είναι όμως έτσι ... Σχεδόν όλα αν όχι όλα ... ξεκινάνε από το χάσιμο του ύπνου ... επειδή το μυαλό τους είναι συνέχεια στις έννοιες ... και στα προβλήματα ... και έτσι σιγά σιγά ... κουράζονται υπερβολικά ... δεν ξεκουράζονται αφού δεν κοιμούνται ... και μπαίνουν στο Μαύρο Τούνελ της κατάθλιψης ..

Είναι Φυσικό Επακόλουθο ... και όχι κάτι που πρέπει να νιώθουν ντροπή ... 

Όπως λοιπόν ο Αγαπητός σε πολλούς μας Κορτώ ... ( κοινοποίησα σε μια προηγούμενη ανάρτηση ) ... είπε σε όλους " Μην Ντρέπεστε " ... " Μιλήστε για το πρόβλημά σας " ... " Ζητήστε βοήθεια ... από φίλους και ειδικούς " ...
Έτσι λοιπόν και εγώ ... εδώ και αρκετό καιρό ... αποφάσισα να μιλήσω Ανοιχτά ... 

Σε Ειδικούς πλέον ... δεν μπορώ να απευθυνθώ ... γιατί δεν έχω ούτε ένα Ευρώ για να δώσω ... Έχω Ενημερώσει βέβαια όλους τους κοντινούς μου φίλους ... και τους "κοντινούς" μου "συγγενείς" ... και έχω απλώσει το χέρι ζητώντας βοήθεια ...

Βέβαια οι περισσότεροι κάνουν πως δεν βλέπουν ... άλλοι με αγνοούν περιπαικτικά ... και άλλοι ούτε καν ενδιαφέρονται ... Δεν είναι δικό τους πρόβλημα ... άρα και δεν τους ενδιαφέρει ... άρα δεν φταίνε σε Τίποτα ... 

Όπως λέω σε πολλούς ... φοβάμαι ότι δεν θα προλάβω να 50αρήσω ( όπως έλεγε και ο Σον Πεν στο Milk ) μιας και πιστεύω ότι όλη αυτή η ταλαιπωρία που περνάω ... κάποια στιγμή και θα με Κρασάρει εντελώς ... Αλλά ... κακό σκυλί έχει ψόφο ??? Οπότε μπορεί και να προφτάσω ... 

Και δεν το λέω επίτηδες ... για να τραβήξω την προσοχή ... Το πιστεύω ... και το χειρότερο ... το φοβάμαι ... Έχω κόψει τα τελευταία 3 χρόνια ( της Ανεργίας ) τους γιατρούς αφού δεν έχω δωρεάν περίθαλψη ... και βαδίζω στην τύχη ... με ρίσκο ... Εξετάσεις δεν κάνω ... Άρα ... και να με βρει κάτι ... θα πρέπει να περάσει από μόνο του ... αφού ούτε για φάρμακα δεν έχω πλέον χρήματα ...

Έχω τα τελευταία χρόνια μεγάλο πρόβλημα με υποθυροειδισμό ( το ξέρω ... έχει γίνει διάγνωση ) ... και τα τελευταία 4 χρόνια ... δεν πάω στον γιατρό ( δεν έχω 50 € ) και δεν κάνω εξετάσεις μιας και δεν έχω λεφτά για να τις κάνω ...


Το σημερινό λοιπόν ... αποφάσισα να το κάνω ... γιατί πλέον ανά τακτά χρονικά διαστήματα ... χάνομαι ... Δεν γράφω στο Μπλογκ ... και στο φβ ... δεν μιλάω σχεδόν με κανέναν. Είναι οι μέρες που δεν κοιμάμαι σχεδόν καθόλου ... Αν με πάρει ο Ύπνος είναι λίγος και διακεκομμένος σε 10λεπτα ... και με πιάνει μετά τις 8 το πρωί ... και σηκώνομαι απ΄το κρεβάτι στις 2 με 3 το μεσημέρι ... κατάκοπος ... 

Δεν βγαίνω έξω ( που να πάω ... ??? Μεσημέρι όλοι είναι στα σπίτια τους ... ) ... χάνομαι από τους φίλους μου ... Δεν πίνουμε ούτε καφέ ... και έτσι η περίοδος εκείνη είναι πολύ μοναχική ... 

Το μόνο που κάνω ... είναι να βλέπω ταινίες ... σήριαλ ( που κατεβάζω από το Ιντερνετ ) ... και Ντοκιμαντέρ ... αφού πρέπει να περάσει η ώρα μέχρι το πρωί ... μήπως και κοιμηθώ λίγο ... 

Τώρα λοιπόν είμαι σε φάση που κοιμάμαι 5 με 6 ώρες την μέρα ... και μου φαίνεται σαν να κοιμάμαι 15 ... Σηκώνομαι χωρίς ξυπνητήρι 6 με 7 το πρωί ... και τα μάτια το βράδυ κλείνουν από μόνα τους ... κατά τις 12 ... Μακάρι να συνεχίσει έτσι ... Είναι πολύ ωραίο και ξεκούραστο πρόγραμμα ... Δημιουργικό ( έχω ξεσκιστεί στις Αναρτήσεις  και στην Δουλειά στον Υπολογιστή ) ... και Χαρούμενο ...

Αλλά πόσο θα συνεχίσει ??? Δεν θα ξανάρθει ??? Πόσο θα κρατήσω να μην με ξαγρυπνούν τα χαράτσια ... η δυστυχία ... τα προβλήματα ... και η γενική απόγνωση των Συνανθρώπων μου ... ???

Πριν μια βδομάδα σε έναν γείτονα ... από την διαφορά θερμοκρασίας ... έσκασαν τα πλακάκια του σπιτιού ... και είχε 2 με 3 χιλιάδες ζημιά ... Αναρωτιέμαι πως θα αντιδρούσα αν μου τύχαινε σε μένα την περίοδο της Εξάντλησης ... Θα το Άντεχα ???



Γι αυτό λοιπόν το λέω Ανοιχτά και εγώ ... Και για να ξέρουν όλοι όσοι αναρωτιούνται που χάνομαι ... τι περνάω και πως αντιδρώ ... Δεν ξεχνάω ... Δεν αδιαφορώ ... Απλά ... "Ξεκουράζομαι" !!!

Με σπασμένο κουπί, σε ποτάμι βαθύ
Μακρινή που φαντάζει η όχθη
Μία σκέψη θολή, δεν αρκεί για να βρει
Πόσοι θα' ναι σε βάσανα οι μόχθοι

Με την ζάλη στο νου, σαν στιγμές χωρισμού
Συγκεντρώνει σιμά τα κομμάτια
Τα στοιβάζει ξανά, σε θεμέλια σαθρά
Σαν αμμώδη ετοιμόρροπα παλάτια

Για το χθες που ηχεί, σαν Σειρήνας βουή
Για μια ελπίδα που ξέμεινε μόνο
Για φιλιά δροσερά, για γαλάζια νερά
Που «θα διώχνουν της πίκρας τον πόνο»

Μια ζωή ξεπερνά, μονοπάτια στενά
Μια ζωή φορτωμένη μ’ ανέχειες
Μια ζωή σταματά, συνεχίζει ξανά
Μια ζωή με Αρχές και Συνέχειες.......




Πόσες?






Α Γ Ρ Υ Π Ν Ι Α ... 



Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο
Δίχως μια στάλα στοργή,
σ' όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις
την κούπα σου που 'ναι πάντα αδειανή.


Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,
βροχερή σαν Κυριακή,
ξέρω γιατί, στ' αυτί που σπαράζει,
χιμάς και γλύφεις σαν το σκυλί.


Δεν αγαπάς, αφήνεις τους ψύλλους σου,
τους ήχους που φτάνουν από μακριά
αγρύπνια, κακόφωνο όργανο,
που αλέθεις των εκλεκτών το «ωσαννά».

Αγρύπνια, της κόλασης κήτος,
είναι το φιλί σου φωτιά.
Αφήνει μια γεύση από σίδερο,
που 'χουν ξηλώσει από καράβια παλιά.


Μουσική - Στίχοι - Τραγούδι : Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι...

Ασκητική

Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος.

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.

Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, αναιμικιά, ουδέτερη, πάνω από τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη.

Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει απάνω σε βαθιογάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ναυαγήσουμε!

Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή ασήμαντη ύπαρξή σου. Είσαι μια ζαριά όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σογιού σου.

Ζούμε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι, το ενδιάμεσο φωτεινό σημείο το λέμε ζωή.

Η ανώτατη αρετή δεν είναι νά' σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.

Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη.

Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!

Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν' αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα.

Να 'σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.

Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος.

Πειθαρχία, να η ανώτατη αρετή.

Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν'αρνιέσαι ό,τι 
θωρούν τα μάτια σου. Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!

Σα να 'ναι όλη η ζωή ετούτη τ' ορατό αιώνιο κυνήγι ενός αόρατου Γαμπρού, που κυνηγάει από κορμί σε κορμί την αιωνιότητα, την αδάμαστη Νύφη.

Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες.

Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.