Victoria ...

+

Είχε κερδίσει περισσότερα από όσα του στέρησαν. Είχε κερδίσει τη δίψα για ζωή και δημιουργία...

Στις 23 Δεκεμβρίου του 1849, ο 28χρονος Φίοντορ Ντοστογέφσκι παρακολουθούσε, καθώς στρατιώτες έδεναν τρεις απ’ τους συντρόφους του σε στύλους, με σκοπό να τους εκτελέσουν. Ο συγγραφέας ήταν ο επόμενος που θα εκτελούνταν. Οι στρατιώτες πήραν τα όπλα τους στα χέρια και σημάδεψαν. 

Τη στιγμή που πήγαν να πατήσουν τη σκανδάλη, κατέφθασε ένας ιππέας. Έφερνε χαρμόσυνα νέα. Ο Τσάρος Νικόλαος Α’ προσέφερε συγχώρεση στους καταδικασμένους. Αντί να εκτελεστούν, θα μεταφέρονταν στη Σιβηρία για κάτεργα. Ο Τσάρος είχε σώσει τη ζωή του Ντοστογέφσκι και εν αγνοία του, το μέλλον της παγκόσμιος λογοτεχνίας. Ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας βρέθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, για τη συμμετοχή του στον Κύκλο Πετρασέβσκι. 

Ο Φίοντορ Ντοστογέφσκι Ήταν ένας κύκλος λογοτεχνών και διανοούμενων, που πρότεινε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, σε αντίθεση με την πολιτική του Τσάρου. Ο Ντοστογέφσκι, μαζί με τους υπόλοιπους «συνωμότες», συνελήφθησαν στις 23 Απριλίου του 1849. 

Ο συγγραφέας δήλωσε στην υπεράσπισή του, ότι αντιμετώπιζε τα επαναστατικά κείμενα ως λογοτεχνικά δημιουργήματα κι όχι ως πολιτικά. Τα λόγια του δεν έπεισαν τους δικαστές και ο Ντοστογέφσκι καταδικάστηκε σε θάνατο. Ευτυχώς για εκείνον, ο Τσάρος Νικόλαος Α’ φάνηκε μεγαλόψυχος και επέτρεψε στα μέλη του λογοτεχνικού κύκλου να ζήσουν. Ο Τσάρος Νικόλαος Αμέσως μετά την παραλίγο εκτέλεση, ο Ντοστογέφσκι επέστρεψε στο κελί του και έγραψε στον αδερφό του την εξής επιστολή:

«Όταν σκέφτομαι τη ζωή μου μέχρι τώρα και συνειδητοποιώ πόσο χρόνο σπατάλησα σε τιποτένια πράγματα, σε λάθη, σε τεμπελιά, στην αδυναμία να ζήσω. Όταν συνειδητοποιώ πόσο λίγο εκτίμησα τη ζωή, πόσες φορές πρόδωσα την καρδιά και την ψυχή μου – τότε η καρδιά μου ματώνει. Η ζωή είναι δώρο, η ζωή είναι ευτυχία, κάθε λεπτό μπορεί να γίνει μία αιωνιότητα ευτυχίας! Δεν είμαι ούτε στενοχωρημένος, ούτε απογοητευμένος. Η ζωή είναι παντού, η ζωή είναι μέσα μας, όχι έξω από εμάς. Θα έχω ανθρώπους τριγύρω μου και το να είναι κανείς άνθρωπος μεταξύ ανθρώπων και να μην χάνει το κουράγιο του και να μην παραδίδει τα όπλα, ότι κι αν συμβεί – αυτό είναι η ζωή, αυτό είναι το καθήκον μας, τώρα το αντιλαμβάνομαι. Αυτή η ιδέα έχει εισχωρήσει στη ζωή και στο αίμα μου».

Ο Ντοστογέφσκι στα κάτεργα της Σιβηρίας Ο συγγραφέας περιέγραψε τη ζωή στα κάτεργα της Σιβηρίας:

«Το καλοκαίρι, ανυπόφορη κλεισούρα. Τον χειμώνα, αβάσταχτο κρύο. Όλα τα πατώματα ήταν σαπισμένα. Η βρωμά είχε πάχος τρία εκατοστά. Θα μπορούσε κανείς να γλιστρήσει και να πέσει… ήμασταν παστωμένοι σαν σαρδέλες σε βαρέλι… δεν υπήρχε χώρος να γυρίσεις. Από το σούρουπο μέχρι την αυγή, ήταν αδύνατο να μη φερθείς σαν γουρούνι… ψύλλοι, ψείρες και κατσαρίδες με το τσουβάλι…».

Παρά τις κακουχίες, ο Ντοστογέφσκι δεν έχασε το κουράγιο του. Ο Φίοντορ Ντοστογέφσκι Παρηγορούσε τους υπόλοιπους φυλακισμένους στη Σιβηρία και κατάφερε να πείσει τον σύντροφό του, Ιβάν Γιαστρετζέμπσκι, να μην αυτοκτονήσει. Το αδάμαστο πνεύμα του ανησύχησε τους υπεύθυνους των φυλακών. Ο Ντοστογέφσκι χαρακτηρίστηκε ως «επικίνδυνος κατάδικος». Τα χέρια και τα πόδια του ανυπότακτου κατάδικου, παρέμειναν αλυσοδεμένα, μέχρι την αποφυλάκισή του. Του απαγόρευσαν να διαβάσει οτιδήποτε άλλο, πέρα από την Καινή Διαθήκη, που του είχαν δώσει. Η υγεία του Ντοστογέφσκι ήταν ανέκαθεν ευαίσθητη και στη φυλακή ταλαιπωρήθηκε ακόμα περισσότερο. Είχε συνέχεια κρίσεις επιληψίας, υπέφερε από αιμορροΐδες, είχε χάσει πάρα πολύ βάρος και καιγόταν στον πυρετό για μήνες. Παρά τον κίνδυνο για τη ζωή του, ο συγγραφέας επιδίωκε να αρρωσταίνει, γιατί τότε τον μετέφεραν σε στρατιωτικά νοσοκομεία, όπου διάβαζε κρυφά εφημερίδες και βιβλία του Καρόλου Ντίκενς. Ο Φίοντορ Ντοστογέφσκι Αποφυλακίστηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 1854. Το βιβλίο του «Αναμνήσεις από το Σπίτι των Πεθαμένων», που εκδόθηκε το 1861, είναι εμπνευσμένο από τις αναμνήσεις του στη Σιβηρία. Ήταν το πρώτο βιβλίο, που περιέγραφε τις συνθήκες ζωής των καταδίκων στις ρώσικες φυλακές. Είχε κερδίσει περισσότερα από όσα του στέρησαν. Είχε κερδίσει τη δίψα για ζωή και δημιουργία.

Από : ειμαιβροχη καιδενειμαικανενος

Θα Γράψω και εγώ 2 λόγια γι' αυτό το υπέροχο κείμενο που το πήρα από κάποιον

 fb-friend ... 

Πρώτον Όλοι οι Μεγάλοι ... πέρασαν πολλά βάσανα για να κάνουν ότι έκαναν ... Σχεδόν όλοι από αυτούς ... είχαν ευάλωτη υγεία και πέρασαν λόγω αυτής φοβερές κακουχίες και μεγάλους και πολλούς και επαναλαμβανόμενους Γολγοθάδες ... 

Δεύτερον την ζωή δεν την ρυθμίζουμε εμείς ... που λένε όλα στο χέρι σου είναι ... και εσύ ρυθμίζεις πως θα πεθάνεις και πως θα ζήσεις ... ΟΧΙ ... Στα χέρια του Τσάρου ήταν και της μοίρας ... Θα μπορούσε ακόμα ακόμα και χάρη να είχε δώσει ο Τσάρος ... αν καθυστερούσε ο Ιππέας ... να είχε ήδη σκοτωθεί στο Απόσπασμα ... 

Τρίτον ... Όλοι αυτοί που ξεχωρίζουν ... είναι ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ από τους υπόλοιπους και κατατάσσονται στους Τρελούς ... Χαζούς ... Θύματα ... στο Περιθώριο ... και στους Αποτυχημένους ... αφού κάνουν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά από το ρεύμα και τα πολλά πρόβατα ... έχοντας Διαφορετικές ... Επαναστατικές ... και Ριζοσπαστικές Ιδέες ... που φαντάζουν ... για "Ψυχιατρείο" ... ( όπως κλείνανε τον Ντοστογιέφσκι επειδή μόνο και μόνο είχε επιληψίες ... Ε ... με τέτοιες συνθήκες διαβίωσης ... και ένα κρυωματάκι να έχεις ... γίνεται πνευμονία και πεθαίνεις ... ) 

Και Τέταρτον... Ρόδα είναι και Γυρίζει ... Οι Σωστοί ... Καινοτόμοι ... που είναι συνήθως και Ευφυείς ... κάποια στιγμή σηκώνονται ( αν δεν τους πάρει εντελώς από τις συνθήκες της ζωής - όπως τον Ντοστογιέφσκι που παραλίγο να ήταν Νεκρός ) ... και Μεγαλουργούν ... Τότε όλα τα Γατάκια - Ανθρωπάκια ... το βουλώνουν ... Γιατί όπως λένε στο τραγούδι οι φίλοι μου .... 

 οι μαλάκες πέφτουν απ' το θρόνο και τσακίζονται

κι είναι η στιγμή που αρχίζουνε να βγαίνουνε

να εμφανίζονται όσοι κάτω μένανε να αναγνωρίζονται

και κάποιοι άλλοι να ζορίζονται 

όλοι αυτοί που σαμποτάρανε σνομπάρανε, θάβανε, βρίζανε

τώρα το βουλώνουνε επειδή κωλώνουνε και προσπαθούν να συμμαχήσουν

μα εγώ απλώς αφήνω το ρυθμό να τους χτυπήσει δεν είχανε κατανοήσει

ότι αυτό που είναι προορισμένο για να προχωρήσει ίσως να καθυστερήσει

μα κανένας δε μπορεί για πάντα κάτω να το κρατήσει

Αυτοί που στις εποχές Κακουχιών και Προβλημάτων καιροφυλακτούσαν στην γωνία για να κατακρίνουν ( Επιληπτικός - Μανιακός - Επικίνδυνος .... ) ... και το μόνο που έκαναν ήταν να σχολιάζουν Αρνητικά και Κακόβουλα ... Ξαναμπαίνουν στο Καβούκι τους ... και βγάζουν το Σκασμό ...

Γιατί τόσο καιρό που λέγανε λέγανε λέγανε ... το μόνο που καταφέρνανε ήταν να 

.... ΕΚΤΙΘΕΝΤΑΙ !!! !!!

Κάν' τε χώρο

Terror X Crew Μουσική/Στίχοι: Terror X Crew

Αποστολέας: Terror X Crew Στάλθηκε: 05-03-2006  (2.7/5.0, με 15 ψήφους)

 

Για κάποιους το θαύμα

για άλλους το τραύμα

το νέο ρεύμα προκάλεσε θραύσμα

και πάρε μια γεύση

σ' αρέσει δε σ' αρέσει

DJ Alex ας το γαμημένο beat να πέσει

 

Όλα αυτά που μου 'χαν κλέψει τώρα κλέβω

αρχίζω να εκπέμπω

σταματάω να δέχομαι δεν το ανέχομαι

είναι '96 κι έρχομαι

Μπουμ μπαμ

χτυπάω με Hardcore Rap

κι ανοίγω δρόμο δε χάνω χρόνο

τα έχω πάρει τόσο δε νοιώθω τον φόβο και πόνο

δε χαμηλώνω τον τόνο

οι μαλάκες πέφτουν απ' το θρόνο

και τσακίζονται

κι είναι η στιγμή που αρχίζουνε να βγαίνουνε

να εμφανίζονται όσοι κάτω μένανε

να αναγνωρίζονται

και κάποιοι άλλοι να ζορίζονται

όλοι αυτοί που σαμποτάρανε

σνομπάρανε, θάβανε, βρίζανε

τώρα το βουλώνουνε επειδή κωλώνουνε

και προσπαθούν να συμμαχήσουν

μα εγώ απλώς αφήνω το ρυθμό να τους χτυπήσει

δεν είχανε κατανοήσει

ότι αυτό που είναι προορισμένο για να προχωρήσει

ίσως να καθυστερήσει

μα κανένας δε μπορεί για πάντα κάτω να το κρατήσει

 

Κάντε χώρο, για το μανιακό ριμαδόρο

 

Ουπς

βγαίνω και σε τυλίγω με drum loops

και ήχους που χτυπάνε

αχ τα νεύρα σου σπάνε

άκου τη ρίμα να πέφτει να καταστρέφει

επιστρέφει να γκρεμίσει ότι έχει αφήσει

πάρ' το

απότομα βγαίνω και μαίνομαι

και κατευθύνομαι σαν τον τυφώνα

βεβαίως βγαίνω βιαίως

και βεβηλώνω τη Βαβυλώνα

προσηλυτίζω, οργανώνω

οπλίζω πορώνω στρατιές που είναι ταγμένες

ν' αφήσουν το στίγμα τους παντού

ολόκληρη η πόλη  να μάθει

πως οι Terror-X-Crew βγαίνουν να μαζέψουν

όσους θέλουν να καταστρέψουν και

πρώτα υπακούγαν σ' εσένα τώρα κανένα

κάνω αυτό που νομίζω σωστό και τα έχω όλα γραμμένα

γι αυτό φωνάζω δεν ησυχάζω ουρλιάζω

την πόλη ταράζω με τις φωνές που βγάζω

όταν νευριάζω αγριεύω

παραμ-παραμ-παραμ-παραμονεύω

το μέλλον σου κλέβω και φεύγω

 

Κάντε χώρο, για το μανιακό ριμαδόρο...