Ζήλια, φθόνος, ανταγωνισμός, απειλή, ενοχή είναι λίγα από αυτά που ξεπήδησαν δειλά-δειλά στο φτωχό μου μυαλουδάκι.
Ο λόγος; Πολλοί...
Ας ξεκινήσω από εφηβικές φιλίες που κάποια «έφαγε» το αμόρε της μέχρι τότε αυτοκόλλητής της. Ακολουθεί η φιλία μάνας και κόρης, η οποία κατ' εμέ δεν υφίσταται με την έννοια που ξέρουμε, γιατί υποσυνείδητα ανταγωνίζονται η μία την άλλη για την αγάπη του αρσενικού συζύγου-μπαμπά. Δε θα μπορούσα να παραλείψω τις «μεγαλύτερες» φιλίες, όπου η ζήλια αποτελεί το αλατοπίπερο αυτής της σχέσης.
Ξεκινάει με το δαχτυλίδι που πήρε ο άντρας της Λίτσας, όταν γυρνάει η Σούλα στο σπίτι και τονίζει στον Μακούλη της με στόμφο: «Είδες ο Τάκης τι μεγάλο δαχτυλίδι πήρε στη Λίτσα, ενώ εσύ μου πήρες ένα ψωρομπριγιαντάκι;». Συνεχίζεται όταν η Σούλα βρίσκει δουλειά και η Λίτσα βαριέται όλη μέρα να πίνει μόνη καφέδες κ.ο.κ.
Όλα αυτά φυσικά πασπαλίζονται με πολύ κουτσομπολιό σε τρίτους με ατελείωτες τηλεφωνικές-διαδικτυακές συζητήσεις. «Άκου εκεί να δεις τι μου είπε η κατσίκα!», «Εμένα τόλμησε να πει ξεδιάντροπη αυτή η κοντή νυφίτσα;», είναι λίγες από τις «βαρύγδουπες» ατάκες που χρησιμοποιούν οι άσπονδες φίλες.
Όμως την επόμενη μέρα, μετά την ολονυχτία με τον Τάκη και τον Μάκη, αυτούς τους καημένους συντρόφους των δύο κυριών, η Σούλα τηλεφωνεί στη Λίτσα σα να μην έχει γίνει τίποτα: «Έλα αγάπη μου, τι κάνεις; Τι θα μαγειρέψεις σήμερα;» και οι ΤακοΜάκηδες από δίπλα τραβάνε τα λίγα μαλλιά που τους έχουν απομείνει.
Αυτό πώς να μεταφράζεται τάχα; Πονηριά ή συμφέρον;
Ας πούμε, τίποτε από τα δύο, γιατί είμαστε κιουρίες. Ας πούμε πως αυτά απλώς αποτελούν τα θεμέλια μίας δυνατής φιλίας που δεν κλονίζεται με τίποτα και μετά την καταιγίδα βγαίνει το ουράνιο τόξο.
Γελάσαμε βρε παιδιά...
Πολλοί τέτοιοι «βόες-σφιγκτήρες» γένους θηλυκού περάσανε από τη ζωή μου και συνεχίζουν να παρελαύνουν με το κεφάλι καμαρωτό-καμαρωτό και την κοιλιά στο χώμα.
Αυτό που κατάλαβα πάντως, είναι πως για να χτιστούν «γυναικοφιλίες» -μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού βεβαίως-βεβαίως - χρειάζονται αμοιβαία τακτικά κομπλιμέντα, συνεχής εκδήλωση τόσο των συναισθημάτων, όσο και των πιο κρυφών σκέψεων και των δύο, ενέσεις ουσιαστικών συζητήσεων και όχι μόνο για μαλλιά, νύχια και δίαιτες και ίσως, εκδήλωση της ζήλιας για κάτι που μπορεί να βρέθηκε στο δρόμο της άλλης, γιατί όταν το πούμε δυνατά μπορεί να καταλάβουμε τη βλακεία που σκεφτήκαμε.
Γι' αυτό κοριτσάρες μου, ας αρχίσουμε να λύνουμε τις παρεξηγήσεις μας, που και που, ναι;
Όχι άλλες τσούχτρες σε θάλασσες και ακτές! Θέλω απλά να συντηρήσω την ταμπέλα του κουραμπιέ -μιας και ήταν η πρώτη λέξη που ξεστόμισα σ' αυτόν τον κόσμο.
Όσο με πλάθεις, τόσο μαλακώνω και η σκληρή γέμισή μου σπάει όποτε εσύ προστάξεις.
Λίγη ειλικρίνεια και φύγαμε!
