...και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί ... ( Του Ν. Μπογιόπουλου ... ). Μία Καταπληκτική Ιστορία ... και Μία Καταπληκτική Ταινία ...

Ένας σπουδαίος Άγγλος ποδοσφαιριστής, ο Γκάρι Λίνεκερ, πριν από μερικές δεκαετίες διατύπωσε την περίφημη ρήση: Το ποδόσφαιρο, είχε πει, είναι ένα παιχνίδι στο οποίο 22 τύποι τρέχουν πίσω από μια μπάλα, ένας διαιτητής κάνει ένα σωρό λάθη και «στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί»!

   Από τότε η φλεγματική ατάκα του Λίνεκερ έχει μετατραπεί σε σλόγκαν. Επαναλαμβάνεται στα σχόλια και στις μεταδόσεις κάθε μικρής ή μεγάλης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης. Πόσο μάλλον σε ένα Μουντιάλ, όπως το τελευταίο. Και πόσο μάλλον μετά την επιβλητική εμφάνιση της Εθνικής Γερμανίας στη διοργάνωση, την δίκαιη επικράτησή της στον τελικό και την κατάκτηση του τροπαίου.

   Φυσικά, λόγω της εμβέλειας του ποδοσφαίρου, αυτό το «στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί», κουβαλάει διαρκώς μαζί του ένα ευδιάκριτο υπονοούμενο: Ότι στο τέλος οι Γερμανοί κερδίζουν πάντα, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά… παντού. Λόγω δε της εποχής που ζούμε  - και για λόγους ευνόητους που σχετίζονται με το πλαίσιο των υφιστάμενων πολιτικών και οικονομικών συσχετισμών - το υπονοούμενο για την «τελική νίκη» του ισχυρού (εν προκειμένω των Γερμανών) παύει όλο και λιγότερο να έχει άρρητο χαρακτήρα. Του προσδίδεται μια, τρόπον τινά, τελεολογική διάσταση.

   Είναι «μοιραίο», λοιπόν, να κερδίζει πάντα ο ισχυρός; Η εικόνα της κυρίας Μέρκελ να πανηγυρίζει στο Μαρακανά προσφέρεται για γενικότερους συμβολισμούς; Και είναι μάταιη η προσπάθεια να αλλάξεις το ρου των πραγμάτων αφού, τελικά, είναι προκαθορισμένο να κερδίζουν πάντα οι «Γερμανοί»;

   Εφόσον το ποδόσφαιρο επιλέγεται από ορισμένους ως αγγελιαφόρος του… πεπρωμένου (αυτή είναι η τύχη και η ατυχία του λόγω της δημοφιλίας του), ε, τότε ας ακολουθήσουμε τη συλλογιστική τους μόνο και μόνο για να διηγηθούμε μια ιστορία. 

  

   Η ιστορία αυτή εκτυλίχθηκε στο γερμανοκρατούμενο Κίεβο, το 1942. Οι ποδοσφαιριστές της «Ντιναμό», πλαισιωμένοι από τρεις συναδέλφους τους της «Λοκομοτίβ», φτιάχνουν, μεσούσης της γερμανικής κατοχής, την ποδοσφαιρική ομάδα «Σταρτ».

   Τα κατορθώματα των ρακένδυτων και υποσιτισμένων ποδοσφαιριστών της «Σταρτ» στο γήπεδο, που λειτουργούν ως ένεση ανάτασης για τον ουκρανικό λαό, ειδικά μετά τη νίκη τους επί της γερμανικής «PGS», δεν αφήνουν ασυγκίνητους τους ναζί. Οι χιτλερικοί στέλνουν στο Κίεβο τη θεωρούμενη ανίκητη ομάδα της γερμανικής αεροπορίας, τη «Φλάκελφ», με αποστολή να αναμετρηθεί με τη «Σταρτ».

   Στον πρώτο αγώνα μεταξύ «Σταρτ» - «Φλάκελφ», στις 6 Αυγούστου 1942, οι Ουκρανοί διαλύουν τη γερμανική ομάδα με 5-1. Οι Γερμανοί ζητούν «εκδίκηση» και η ρεβάνς ορίζεται τρεις μέρες αργότερα. Ήδη από τα αποδυτήρια, πριν την έναρξη του αγώνα, οι άντρες των SS εφιστούν την προσοχή στους ποδοσφαιριστές της «Σταρτ»: «Οταν βγείτε στο γήπεδο θα χαιρετήσετε με τον δικό μας τρόπο»...

   Λίγο αργότερα στο κατάμεστο στάδιο, στον ναζιστικό χαιρετισμό και στα «Χάιλ Χίτλερ» των αντιπάλων τους, οι παίκτες της «Σταρτ» απαντούν με τον σοβιετικό χαιρετισμό: «Fizcult Hura» (σ.σ.: «Ζήτω ο αθλητισμός»)!

   Στο ημίχρονο του αγώνα, και ενώ το σκορ ήταν 3-1 υπέρ των Ουκρανών, η επίσκεψη των ναζί στα αποδυτήρια συνοδεύεται από το εξής ξεκάθαρο μήνυμα προς τους παίκτες της «Σταρτ»: ‘Η θα καθίσετε να χάσετε ή θα υποστείτε τις συνέπειες...

   Οι Σοβιετικοί δεν κάθισαν να χάσουν. Ήξεραν τι επρόκειτο να ακολουθήσει, αλλά αποφάσισαν να παίξουν για την τιμή τους. Το ματς έληξε 5-3 υπέρ τους.Μετά από εκείνο τον «Αγώνα του Θανάτου» το αντίτιμο ήταν βαρύ (http://www.sport24.gr/Files/o_agwnas_toy_thanatoy.1322964.html) αφού πολλοί από τους παίκτες της «Σταρτ» δολοφονήθηκαν από τους ναζί. Αλλοι πέθαναν κατά τη διάρκεια βασανιστηρίων. Άλλοι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και άλλοι εκτελέστηκαν μερικούς μήνες αργότερα. Όμως είχαν κερδίσει…

   Έξω από το γήπεδο ουκρανικής «Ζενίτ» δεσπόζει ένα άγαλμα. Στη βάση του αγάλματος που αναπαριστά την εικόνα τεσσάρων ποδοσφαιριστών υπάρχει χαραγμένη η εξής επιγραφή: «Η δόξα σας δεν θα ξεθωριάσει στους αιώνες...».

   Δεν ξέρουμε ποια είναι η τύχη του αγάλματος σήμερα, ή ποια θα είναι μετά τις γνωστές εξελίξεις στην Ουκρανία. Εκείνο που ξέρουμε - με βεβαιότητα - είναι ότι η μπάλα είναι στρογγυλή. Και ότι, στην πραγματικότητα, δεν ξέρεις ποτέ που θα καταλήξει. Έτσι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Το ίδιο και στη ζωή. Θα δούμε, λοιπόν, ποιος θα κερδίσει «στο τέλος». Γιατί, ακόμα, ούτε στο ποδόσφαιρο «οι αγώνες έληξαν», ούτε στη ζωή το «Τέλος της Ιστορίας» επήλθε.

---- DSV --- 

Το Ιστορικό αυτό γεγονός ... αποτυπώνεται καταπληκτικά στην ταινία του 1981 Escape Victory ... με πολύ μεγάλα ονόματα ηθοποιών και του ποδοσφαίρου ...

Όταν την είδα σε καλοκαιρινό Σινεμά στα 11 μου ... στο τέλος που έβαλε το Γκολ ο Πελέ ... όλος ο Κινηματογράφος σηκώθηκε λες και ήταν στο ΟΑΚΑ και φώναξε Γκοοοοοολλλλ ....

Τόσο μας συνεπήρε η Ταινία ... 

Μακάριοι οι Πτωχοί τω Πνεύματι ... ( Του Ν. Δήμου ... )

Ένα πολύ ωραίο κείμενο του Ν. Δήμου ( ο οποίος μου αρέσει πολύ ... Ναι Ναι ... και αυτό που έγραψε Πασχαλιάτικα ... με το "Άγιο" ( Χλιδάτο και Πανάκριβο με τιμές Πρωθυπουργού ... ) Φως ... !!!

Μόνο που θα προσθέσω δικές μου φωτο ... Πολλές φωτό ... αλλά όχι τόσες όσες θα ήθελα ... Υπάρχουν Πολλοί Ηλίθιοι ... και που να Χωρέσουν ???

Άρθρο του Ν. Δήμου. 

Ξαφνικά βρέθηκα μπροστά σε ένα εκπληκτικό συμπέρασμα: Δεν υπάρχουν συντηρητικοί και φιλελεύθεροι – ούτε οπισθοδρομικοί και προοδευτικοί: υπάρχουν απλώς κουτοί και έξυπνοι.

Η τοποθέτηση ενός ανθρώπου είναι ανάλογη με τις νοητικές του ικανότητες.

Ο συντηρητικός είναι κατά βάση κουτός. Φοβάται το καινούριο γιατί δεν το καταλαβαίνει. Τρέμει την αλλαγή γιατί δεν προφταίνει να την παρακολουθήσει. Ταμπουρώνεται μέσα στο γνωστό, στο δεδομένο, στο οικείο – και δεν το κουνάει ρούπι.

Αντίθετα, ο ξύπνιος έχει ανοικτό μυαλό: δεν φοβάται τους αιφνιδιασμούς – τους χαίρεται. Η αλλαγή τον θρέφει. Του δίνει την δυνατότητα να κινηθεί γρήγορα και να ζήσει έντονα. Η συντήρηση, η στασιμότητα του είναι αφάνταστα βαρετή.

Είμαι σίγουρος πως αν γινόταν μια μεγάλη έρευνα που θα συσχέτιζε την τοποθέτηση των ανθρώπων με το δείκτη νοημοσύνης τους, η νέα θεωρία μου θα επιβεβαιωνόταν απόλυτα.

Μπορείτε να την επιβεβαιώσετε και σεις κοιτώντας γύρω σας τους γνωστούς σας. Ή παρατηρώντας τους πολιτικούς μας.

Και μια και μιλάμε για πολιτικούς μην πέσετε στην κλασική παγίδα να θεωρήσετε όλη την αριστερά προοδευτική και όλη τη δεξιά συντηρητική. Φυσικά, κατά μέσο όρο, η αριστερά είναι συνήθως προοδευτικότερη — αλλά μέσα σε κάθε παράταξη υπάρχουν άνθρωποι συντηρητικοί και προοδευτικοί.

Και είναι περίεργο: ένας συντηρητικός της δεξιάς συγγενεύει περισσότερο με έναν συντηρητικό της αριστεράς — παρά με έναν προοδευτικό της δικής του παράταξης.

Όλα —γνώμη μου— θέμα νοημοσύνης.

Οι συντηρητικοί κι από εδώ κι από εκεί είναι κάτι τούβλα — ο θεός να μας φυλάει! Στυλώνουν τα πόδια και κρατάνε κόντρα.

Αυτό είναι το μόνο που ξέρουν. Να λένε: μη, όχι, ποτέ, έτσι τα βρήκαμε, προσοχή, κίνδυνος, όχι πειράματα, όχι ανοίγματα, φύλαγε τα ρούχα σου, κτλ. κτλ.

Κι έτσι μένουμε όλοι πίσω.

Ο συντηρητικός είναι καχύποπτος και φοβισμένος. Δεν εμπιστεύεται κανέναν, δεν ανοίγεται, δεν τολμάει. Την εξυπνάδα που του λείπει, την αναπληρώνει με πονηριά (ο λαός μας έφτιαξε τη θαυμάσια λέξη “κουτοπόνηρος”). Συχνά είναι ψεύτης. Θεωρεί πως η ψευτιά είναι νόμιμο όπλο στον αγώνα (μέχρις εσχάτων) εναντίον του έξυπνου.

Συμπληρώνοντας το “χαρακτήρα” του συντηρητικού (που παρέλειψαν να ζωγραφίσουν ο Θεόφραστος, ο Λαμπρυγιέρ ή ο Λασκαράτος) πρέπει να σημειώσω ακόμη πως τις περισσότερες φορές είναι ζηλόφθονος, μικρόψυχος και εκδικητικός.

(Για να μην κατηγορηθώ ως εμπαθής, ψάχνω ώρα τώρα να του βρω και καμιά καλή ιδιότητα... Μάταια! Όλο αρνητικές βρίσκω). Είναι επίσης πουριτανός, σεμνότυφος, δουλικός, πειθήνιος...

Και το χειρότερο: είναι επιτυχημένος!

Μάλιστα. Το ποσοστό των συντηρητικών βλακών που πετυχαίνει είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό των προοδευτικών έξυπνων. Διότι οι επικεφαλής τους κουτούς χρειάζονται — όχι τους έξυπνους. Δούλους και κόλακες θέλουν — όχι κριτικούς. Πειθήνια όργανα ζητάνε — όχι τζαναμπέτηδες.

Κι έτσι αναρριχώνται αργά αλλά σταθερά στην Ιεραρχία — ιδιαίτερα την κρατική. Υπάρχει πιο ταιριαστός γάμος από του συντηρητικού με τη γραφειοκρατία; Ιδανικός ο χώρος: παράγραφοι, σφραγίδες, πρωτόκολλα, μονιμότητα, ανευθυνότητα, σιγουριά. Ο έξυπνος παθαίνει ασφυξία μέσα στο χαρτοβασίλειο — ο κουτός θάλλει και ευημερεί.

Κι επειδή μας κυβερνάει το κράτος, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μας κυβερνάει, η συντήρηση και η βλακεία — αφού αυτή επανδρώνει, το κράτος. Κι επειδή οι κρατικές υπηρεσίες είναι αυτές που δίνουν το πράσινο φως στους ιδιώτες (που δεν το δίνουν) οι ξύπνιοι βαδίζουν στο ρυθμό των κουτών.

Και το έθνος των πανέξυπνων Ελλήνων κυβερνάται από μία πανηλίθια συντηρητική μειοψηφία.

Αλλά είναι μειοψηφία; Η στατιστική λέει πως η κατανομή της νοημοσύνης συμπίπτει με την καμπύλη του Gauss. Το μεγάλο πλήθος είναι στη μέση ενώ οι εξαιρέσεις (προς τα πάνω και προς τα κάτω) είναι στα άκρα.

Αν θεωρήσουμε κουτούς αυτούς που έχουν δείκτη νοημοσύνης κάτω από 90 (μέσος όρος είναι 100) τότε είναι σαφώς μειοψηφία. Η πλειοψηφία (περίπου το 50%) είναι οι άνθρωποι μέσης νοημοσύνης, ενώ μειοψηφίες (από 25% περίπου) είναι οι υπερ-νοήμονες και οι βλάκες.

Όμως, αν οι βλάκες είναι μόνο το 25%, τότε πως κυβερνάνε;

Εδώ πρέπει να θυμηθούμε το παλιό ρητό: “η ισχύς εν τη ενώσει”. Ενώ οι έξυπνοι είναι ατομικιστές — οι βλάκες, που δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους, βρίσκουν και άλλους “συναδέλφους” και οργανώνονται. Αισθάνονται ασφαλείς μόνο σαν ομάδα. Δημιουργούν ένα συμπαγές τείχος πάνω στο οποίο προσκρούουν όλες οι προσπάθειες των έξυπνων. Οι κουτοί δικτυώνονται από γραφείο σε γραφείο, από υπηρεσία σε υπηρεσία, από υπουργείο σε υπουργείο. Γράφουν τους νόμους, τις διατάξεις και δεν αφήνουν τίποτα να περάσει που να μην είναι κατανοητό σ' αυτούς — δηλαδή βλακώδες. Διευθύνουν τους κομματικούς μηχανισμούς (κι αυτοί γραφειοκρατία είναι). Οι κουτοί οργανώνουν παντού τη λογοκρισία, την αστυνόμευση, την προπαγάνδα. Γιατί, όπως είπαμε, είναι (όλοι τους) συντηρητικοί, πουριτανοί, θεματοφύλακες των (κακώς) κειμένων. Φοβούνται την αλήθεια, τη γνώση, το διάλογο.

Και μας κρατάνε όλους πίσω.

Τι ελπίδες έχει ένας έξυπνος, ζωντανός, προοδευτικός άνθρωπος στο χώρο των κουτών; Ελάχιστες, Ή θα συμβιβαστεί, ή θα φύγει. Οι παντοδύναμοι ηλίθιοι θα τον ταλαιπωρήσουν, θα τον κυνηγήσουν, θα τον απελπίσουν. Και εννέα στις δέκα φορές θα τον οδηγήσουν σε παραίτηση.

Και ένα τελευταίο Φωτογραφικό Σχόλιό μου ...