Όχι δεν ήξερες ... δεν Ήθελες να ξέρεις ... !!!

Η Μάνδρα ... Ναι η Μάνδρα βρε ... Τι .. την ξέχασες κιόλας ? Ε βέβαια ... τώρα δεν πνίγονται ( ακόμα ) ... Όσο πνιγόνταν ... ρίχναμε κανένα δάκρυ.

Έμπνευση της Ανάρτησής μου ήταν οι δηλώσεις ενός κατοίκου της Μάνδρας που δήλωνε ... ότι είδε βοήθεια ... αλληλεγγύη ... στην Μάνδρα.

Ναι ... Μετά τον Χαμό 24 Ανθρώπων ... Μετά την Ολική Καταστροφή Χιλιάδων Ανθρώπων ... Τότε .. όλοι τρέχουν ... Όπως όλοι .. που λυπούνται στην Κηδεία σου και παρευρίσκοντε ... ενώ πριν κατά την πορεία σου προς αυτήν ... που είχες τα χίλια προβλήματά σου και αργοπέθαινες ... κανένας ούτε καν ρώτησε. Όχι μόνο δεν Ενδιαφέρθηκε ... αλλά ούτε ρώτησε. Ααα ... ίσως για κανένα χρόνια πολλά και αυτό τυπικό και σύντομο στο τηλέφωνο.

Ναι .. μετά τον Χαμό 24 Ανθρώπων. Και τότε ξέρεις γιατί υπάρχει τάχα μου ενδιαφέρον και νοιάξιμο ??? Γιατί τότε δεν μπορούν να κάνουν ότι δεν βλέπουν. Είναι τόσο μεγάλο και βαρύ το κρίμα και τόσο Οδυνηρή η κατάσταση που δεν μπορούν να την παραβλέψουν όπως πριν. Τότε δείχνουν το ψεύτικο ενδιαφέρον τους για να μην τους κράξουν. Να κοροιδέψουν τον εαυτό τους ότι τάχα μου βοήθησαν και από τα 500 μελομακάρονα ... δώσανε και καμιά 20αριά. Δεν τα φάγανε Όλα Μόνοι τους !!!

Κάθε Χριστούγεννα απογοητεύομαι όλο και περισσότερο. Βλέπω όχι μόνο από το "κοντινό" μου περιβάλλον ... που μένει αδιάφορο και βαρύκωο και Τυφλό ... αλλά γενικά. Άλλωστε παντού λίγο ως πολύ τα ίδια είναι. Χλιδές και Λουκούλια Φαγοπότια ... και άλλοι να ψάχνουν στα σκουπίδια. Να σκάνε από την χέστη του καλοριφέρ ... και άλλοι να πεθαίνουν από το κρύο. 

Η Αλληλεγγύη φαίνεται όταν δεν ζητιανεύεις ... Όταν δεν είσαι Ετοιμοθάνατος ... Όταν οι κάμερες δεν είναι μπροστά ... Όταν δεν Φαίνεσαι. Δεν βγήκε τυχαία το Αφανής Ήρωας. Εκεί που αντί να πεις το κορυφαίο σλόγκαν της Απύθμενης Αδιαφορίας "Εγώ ... δεν ήξερα !!!" ...

Όχι δεν ήξερες ... δεν ήθελες να Ξέρεις ...

Δεν ήθελες !!!

"Καλά μας Χριστούγεννα" !!! ... http://dsvsval.blogspot.gr/2012/12/httpderveniotis.html

Το Λατρεμένο μου ...

Σήμερα, όταν γύρισε από το γυμναστήριο δεν με περίμενε στην πόρτα ... Δεν χουρχούρισε στα πόδια μου, η άμμος δεν ήταν νωπή ... ούτε ήρθε κοντά στο φαγητό μου να μυρίσει και να μου γκρινιάξει γιατί δεν της δίνω ...

Έφυγε ... κατά τις 8 το πρωί .. με Πόνους αφόρητους .. που ησύχαζαν μόνο στην δικιά μου παραίνεση .. Σσσσσσ Συσούλα ... Εδώ είμαι" και σιγά σιγά μείωνε τα ουρλιαχτά και ακουμπούσε στο μαξιλάρι ...

Την βρήκα πάνω στο χαλί ... Μάλλον πήδηξε από την καρέκλα για να έρθει κοντά μου όταν έφευγε ... αλλά την πτώση δεν την άντεξε ... και έμεινε εκεί ... κοντά μου ... δίπλα μου !!!

Το τι κλάμα έριξα .. δεν το περιγράφω ... Από τον θάνατο του Πατέρα μου είχα να κλάψω τόσο πολύ .. που είχαν και παρόμοιο τέλος.

Τώρα δεν πονάει πια ... και αυτό και μόνο με ανακουφίζει παρόλο που μου λείπει πολύ.

Καλύτερα .. γιατί δεν μπορούσα άλλο να την βλέπω να υποφέρει. 

Καλύτερα ... Τώρα δεν πονάει πια !!!