Της Νάντιας Κατσαρού ( katswoman )
Παρακολουθώ κάτι προφίλ δω μέσα που ξεκινούν μπακούρικα με θέμα τη μοναξιά, μετά από λίγους μήνες μετατρέπονται σε Αγισήλαος Ανδρομέδα Χατζημπούρδογλου Παπακλανίδου και γεμίζουν φωτογραφίες με ευτυχισμένες αγκαλίτσες.
Μετά από λίγους μήνες διαγράφεται το παρελθόν και πέφτουν πάλι ποστ μοναχικά με θέμα την προδοσία, μετά βλέπεις να ανεβαίνουν φωτογραφίες με άλλο αγαπουλίνι και λεζάντες του στυλ “αγέρι μοθ, ήλιε μοθ, πνοή μοθ”, λίγο μετά βλέπεις φωτογραφίες από το γάμο, την τελετή, το γλέντι, το χορό, την τούρτα, τα πυροτεχνήματα, τα συμπεθέρια, από κάτω σχόλια “κούκλα είσαι κουμπαρλούλα μοθ” κι ύστερα από λίγο καιρό φωτογραφίες από χαρουμενες διακοπούλες με όλη την οικογένεια και σχόλια “να χαίρεσαι την υπέροχη οικογένειά σου, σας ζηλεύει όλο το χωριό”
Και ύστερα ξανά διαγραφή όλα και ποστ για προδοσία και τραγούδια καταθλιπτικά κι ύστερα φωτογραφίες από 200 πάρτι την ημέρα, να εναλλάσσονται με τρυφερές στιγμές στον παιδότοπο και λεζάντες “το παιδί μοθ είναι η ζωή μοθ” και σκέφτομαι, πώς αντέχω αυτή τη βαρετή, μίζερη, χωρίς εντάσεις, χωρίς σκαμπανεβάσματα (χωρίς έστω μια κουμπαρούλα να σχολιάζει τις φωτογραφίες μου), ζωούλα μου; (ίσως και ζωούλα μοθ, θα δείξει)
Και ύστερα ξανά διαγραφή όλα και ποστ για προδοσία και τραγούδια καταθλιπτικά κι ύστερα φωτογραφίες από 200 πάρτι την ημέρα, να εναλλάσσονται με τρυφερές στιγμές στον παιδότοπο και λεζάντες “το παιδί μοθ είναι η ζωή μοθ” και σκέφτομαι, πώς αντέχω αυτή τη βαρετή, μίζερη, χωρίς εντάσεις, χωρίς σκαμπανεβάσματα (χωρίς έστω μια κουμπαρούλα να σχολιάζει τις φωτογραφίες μου), ζωούλα μου; (ίσως και ζωούλα μοθ, θα δείξει)
