Οι σκέψεις μου χαμένες
Κάτι τις έχει δεμένες
Και με τυλίγει
Για άλλη μια φορά
Κάτι με πνίγει
Το μυαλό μου κάνει παιχνίδια
Ψάχνω στήριγμα
Ακούω ένα ύπουλο σφύριγμα...
Όχι πάλι κήρυγμα!
Κάποιος, εκεί στο βάθος
Υποστηρίζει με πάθος
Πως είμαι λάθος
Κι όλα τριγύρω μου
Φαίνονται σαν να 'ναι τάφος
Χωμένος στην αρένα
Παλεύω τον εαυτό μου
Νοιώθω σα να μην είναι το μυαλό μου
Δικό μου
Κάποιος μου βάζει έμμονες ιδέες
Πως έχω αποτύχει
Κι αν είμαι ακόμα ζωντανός
Είναι κατά τύχη
Γι' αυτό πιάνω μικρόφωνο
Και βγάζω φωνή
Μεσ' απ' το μεγάφωνο
Πρέπει να μιλήσω
Να τον αφήσω... άφωνο
Για όλα τα χρόνια
Που παρα-μέ-νω σταθερός
Σ' ό,τι επιλεγω, σ' ό,τι πιστεύω
Χωρίς να ξεφεύγω
Ποτέ δε ντράπηκα για 'κείνο
Που 'θελα να γίνω
Ξέρω να κρίνω
Κι αυτό που είμαι
Αυτό θα μείνω
Πάντοτε μέσα μου
Είχα ένα δίλημμα που μ' έκαιγε
Μα πάντα ακολοθούσα
Τη φωνή που έλεγε:
"Ποτέ μη λυπάσαι
Γι 'αυτό που διάλεξες να 'σαι
Δε χρωστάς σε κανένα
Γι' αυτό κανένα μη φοβάσαι:
Μη φοβασαι!
Ό,τι και να γίνει, μη φοβάσαι
Φτάνει μόνο αληθινός
Να ξέρεις να 'σαι
Μη φοβασαι! Τους φόβους, τις αλυσίδες σπάσε!
Φτάνει μόνο να μην κοιμάσαι...
Έχει...
Τόσο φως
Κι όμως όλα σου φαίνονται μαύρα
Με μια μάνα
Που τρώει τα παιδιά της πάντα
Κι εσύ μόνος
Σε μια πόλη πέντε εκατομμυρίων
Φυλάγεσαι από παντού
Από τα στόματα των θυρίων
Περπατάς και φοβάσαι
Να συκώσεις το βλέμμα σου
Κάποιοι αντλούν ενέργεια
Ρουφώντας το αίμα σου
Από τη μέρα της γέννας σου
Πεταγμένος, γυμνός, κουλουριασμένος
Σε μια γωνιά ενός κρύου
Λευκού δωματίου
Έχοντας πέσει θύμα
Ενός μακάβριου αστείου
Προσπαθείς να φυλαχτείς
Από τις όξινες σταγόνες
Εδώ και χρόνια
Που, όμως, σου φαίνονται αιώνες
Επειδή
Είναι το τέλος κάθε φάσης της ζωής σου
Η αρχή για το αδιέξοδο
Ψάχνεις απεγνωσμένα για την έξοδο
Τρέχεις μ' ένα αυτοκίνητο
Προς το γκρεμό
Με φρένα σπασμένα
Κι ένα ψυχοπαθή οδηγό
Είν' η τελευταία σου ευκαιρία
Να σωθείς
Πήδα έξω!
Είναι τώρα η ποτέ! Κατάλαβε το!
Τ' απέραντο γκρίζο
Απ' τα θεμέλια κατάστρεψέ το!
Μην το σκέφτεσαι άλλο!
Ο μόνος φόβος είναι ο Φόβος!
Κι από 'δω και πέρα...
...ποτέ πια δε θα είσαι μόνος
