Άρθρο γραμμένο από άλλον ...
Έπρεπε να ζήσω από πρώτο χέρι δύσκολες καταστάσεις για να κάνω αυτό που λένε «ξεσκαρτάρισμα».
Και ναι... Πολύ καλά τα λέει ο σοφός λαός μας -αυτή τη φορά χωρίς εισαγωγικά το σοφός- αλλά και οι γονείς μας, που από μικρά παιδιά μας συμβουλεύουν: «Οι καλοί φίλοι στα δύσκολα φαίνονται παιδί μου».
Δύσκολο και επίπονο να συνειδητοποιείς ότι κάποιοι δε νοιάζονται τόσο όσο νόμιζες, μεγάλη απογοήτευση να αγαπάς και να προσφέρεις σε ανθρώπους που δε σ' αγαπούν όσο πίστευες, αλλά πιστέψτε με: Μεγάλη λύτρωση το ξεκαθάρισμα. Και δυστυχώς πρέπει να έρθουν τα δύσκολα για να πεισθείς γι' αυτό που ένιωθες μέσα σου -γιατί δεν γίνεται να μην το ένιωθες έστω και λίγο- αλλά επιτέλους έχεις και αποδείξεις χειροπιαστές. Αν εξακολουθήσεις να παραμυθιάζεσαι, τότε φίλε μου είσαι άξιος της μοίρας σου και μη ζητάς τα ρέστα από κανέναν.
Τέτοιες καταστάσεις βέβαια έχουν και τα καλά τους. Μέσα στο χαμό και τη λύπη, εμφανίζονται κάτι «τζόκερ» από το πουθενά. Άνθρωποι που ούτε καν είχες φανταστεί, που ούτε καν είχες υπολογίσει σε αυτούς, βρίσκονται κοντά σου για να σε στηρίξουν και να σου συμπαρασταθούν. Και δεν αναφέρομαι σε οικονομικό επίπεδο. Σ' αυτό το κομμάτι οι περισσότεροι είμαστε για κλάματα. Εκεί δε μπορείς να έχεις απαιτήσεις εκτός κι αν πνίγεσαι στα χρέη και ο αδερφός σου είναι ο Πρίγκιπας Ζαμούντα. Αναφέρομαι καθαρά στο ψυχολογικό και ανθρώπινο κομμάτι: «Γεια. Είσαι καλά; Χρειάζεσαι κάτι. Μπορώ να σε βοηθήσω; Τα παιδιά; Η οικογένεια; Να έρθω να σας δω μετά τη δουλειά;».
Το μόνο που πλέον πρέπει να δεις ρεαλιστικά και να το βάλεις καλά στο μυαλό σου είναι ότι οι περισσότεροι ακολουθούν πιστά το επίσης σοφό λαϊκό ρητό «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» ή το «σώζων εαυτόν σωθήτω» (sic). Και μη περάσει από το μυαλό σου ότι οι συγγενείς αποτελούν εξαίρεση λόγω... αίματος. Αστειότητες... Κάποιες φορές, αδέλφια και ξαδέλφια μαζί, δεν αξίζουν όσο ένας καλός φίλος. Πικρή, αλλά μεγάλη αλήθεια.
Δεν είμαι ούτε υπερευαίσθητη, ούτε ζω στον κόσμο της παπαρούνας. Η μητρότητα με προσγείωσε στη γη, με όπλισε με δύναμη και κουράγιο που ούτε καν φανταζόμουν. Όμως, ρεαλιστικά και ανθρώπινα παρατηρώντας λίγο γύρω μου, συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά πόση δύναμη έχει το «εγώ και η πάρτη μου» και με πόση ένταση εξαπλώνεται αυτή η νοοτροπία σαν ιός...
Σε μια κοινωνία που θα έπρεπε να είναι δεμένη σαν γροθιά, που θα έπρεπε να επικρατεί αλληλοϋποστήριξη και αλληλεγγύη, συνειδητοποιώ ότι μάλλον έχουμε στρέψει το ενδιαφέρον μας αλλού. Κι αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει ούτε με το κοινωνικό, το οικονομικό ή μορφωτικό επίπεδο των ανθρώπων. Η ανθρωπιά δεν σπουδάζεται. Το μεγαλείο της ψυχής ή το έχεις ή... άντε στο καλό της Παναγίας άνθρωπέ μου.
Το συμπέρασμα είναι ένα: Οι κλάψες και η μιζέρια δεν οδηγούν πουθενά. Σπουδαίο πράγμα η περηφάνια και μόνο όταν συντρέχει λόγος σοβαρός την καταπατάς. Αγάπα εκεί που σ' αγαπούν. Το να έχεις απαιτήσεις από ανθρώπους «λίγους» είναι χάσιμο χρόνου και ταλαιπωρία ψυχής...
Και μη ξεχνάς ποτέ: «Οι καλοί φίλοι στα δύσκολα φαίνονται».
Καλή σας ημέρα!
