Γι αυτό Αγαπάω τις Σειρές και βλέπω συνέχεια ... Γιατί προκύπτουν τέτοια Διαμάντια !!!

Mother Mary

I've got secrets I can't tell

Whispers echo through this hell

Meet my lips behind the veil

'Cause I've got secrets I can't tell

Mother Mary, won't you pray for me?

Mother Mary why'd your son just leave?

Damn the lost and found

Damn this thorny crown

Damn here and now

Damn this hallowed ground

I've got sins that I can't see

Scars might heal but they still bleed

Nightmares are my only dreams

'Cause I've got sins that you can't see

Mother Mary won't you pray for me?

Mother Mary why'd your son just leave?

Damn the lost and found

Damn this thorny crown

Damn here and now

Damn this hallowed ground

Mother Mary won't you pray for me?

Mother Mary why'd your son just leave?

Damn the lost and found

Damn this thorny crown

Damn here and now

Damn this hallowed ground

Damn

Mother Mary why'd your son just leave?

Είναι εργαλειακές οι σπουδές και άχρηστες οι γνώσεις και με το πτυχίο αναπαράγεται το σύστημα και τρελαίνεσαι με την πουτ@να την εφηβεία...

 

Vasilis Kardasis

2 ημ.

 

 · 

Η εφηβεία, το ντελίβερι και τα γενέθλια!

Κάνεις ένα παιδί, όπως κάνουν πολλοί. Το μεγαλώνεις με γαλλικά και πιάνο (κιθάρα στην περίπτωση). Σου λέει στα 6 «είμαι Παναθηναϊκός», λες η πουτανα η χειραφέτηση το καλεί. Είναι καλός και τρυφερός, δεν γκρινιάζει και έχει χιούμορ, οπότε είναι η χαρά της παρέας! Έρχεται το γυμνάσιο, σου λέει «ούτε ιστορικός, ούτε ηθοποιός θα γίνω», λες ότι θες καμάρι μου.

Μπαίνει στο μαθηματικό εύκολα χωρίς ιδιαίτερα και τα σχετικά, δεν παρακολουθεί όμως εξαρχής γιατί τους βρίσκει όλους φλουφληδες, καθηγητές οπωσδήποτε και φοιτητές. Πάει τον επόμενο χρόνο στο ΟΠΑ στην πληροφορική, μετά από ένα μήνα σου λέει, είναι εργαλειακές οι σπουδές και άχρηστες οι γνώσεις και με το πτυχίο αναπαράγεται το σύστημα και τρελαίνεσαι με την πουτανα την εφηβεία.

Εξηγείς τη θέση σου, προβάλεις αντιρρήσεις ήρεμα, λες ότι η αμφισβήτηση του συστήματος απαιτεί γνώση, αλλά όλα αποβαίνουν άκαρπα.

Κι ο μικρός επειδή είναι καλό παιδί είπαμε, και δεν δέχεται ευτυχώς να διαλογίζεται στο κρεβάτι, σου λέει «θα δουλέψω». «Πού θα πας παιδί μου; Ντελίβερι», σου απαντά. Μένει μόνος του στην ‘αμαρτωλή’ συνοικία κοκ. Στα κρύα, στις βροχές, στα χιόνια και στους πάγους κάποιες φορές, ο μικρός μεταφέρει πίτσες πέρα-δώθε κι εσύ έχεις το κουράγιο να αποφύγεις την κατάθλιψη. Κοιτάς τον καιρό καθημερινά και παρακαλάς να μη βρέχει ο πουστόκαιρος ή να είναι χορτάτοι οι μικροαστοί που βλέπουν τον τροχό της τύχης μασουλώντας πίτσες. Πας στα minima αναγκαστικά, «να είναι υγιής και καλά, η ζωή του ανήκει».

Στα δυόμισι χρόνια μια Κυριακή μεσημέρι αναγγέλλει δειλά, «αποφάσισα να σπουδάσω». Το ακούς αλλά δεν δίνεις και βάση. Επισημαίνεις σχεδόν απογοητευμένα πια, «τρεισήμισι χρόνια εκτός, θα τα καταφέρεις;», για να λάβεις μια απάντηση που δεν θα ξεχάσεις ποτέ. «Έχω κάνει ντελίβερι, είσαι με τα καλά σου; Τρεις ώρες πάνω στο παπί, ισοδυναμεί με 10 ώρες διάβασμα».

Το απέδειξε ο μικρός. Συνέχισε το ντελίβερι αδιάλειπτα, έγινε δημόσιο θέμα μια νύχτα του Δεκέμβρη η βία του μπάτσου πάνω στον ντελιβερά, και τελείωσε με λίαν καλώς σε 4,5 χρόνια. Σταμάτησε το ντελίβερι μετά από 7 χρόνια πάνω στο παπί.

Συμπεράσματα:

Έχω πειστεί ότι οι ντελιβεράδες είναι το σύγχρονο προλεταριάτο. Τα παιδιά αργά-γρήγορα θα βρουν τον δρόμο. Αγάπη, εμπιστοσύνη και υποστήριξη χρειάζονται και στην κορύφωση των στραβών, όχι επιβολή και απαγορεύσεις. Έγινα -νομίζω και μην παρεξηγηθώ-σοφότερος και πιο δημοκρατικός από αυτή την υπόθεση. Ήμουν αντιπρύτανης και πρόεδρος του ΕΑΠ και περήφανος για τον γιο μου τον ντελιβερά.

Δεν θα μιλήσω για τον μικρό, γιατί χαίρομαι πολύ γι’ αυτό που είναι. Γελάμε πολύ όταν συζητάμε, ότι είναι γαμημενες η χειραφέτηση και η εφηβεία. Σήμερα έχει τα γενέθλια του. Χρόνια του πολλά.