Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός. Αρχές της κυνικής φιλοσοφίας Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ι του περιοδικού “Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ” ...

Περισσότερο δαγκώνουμε τους αμέτοχους, τους ουδέτερους, τους αναξιοπαθούντες ...

Παραθέτω ένα απόσπαμα που βρήκα σήμερα εντελώς τυχαία από ένα άρθρο του Κυνισμού ... Δλδ της Φιλοσοφίας του Κυνισμού, που δεν την έχω ψάξει αν και πολλές φορές φοράω τον Μανδύα της ...

Δεν θέλω να παρουσιάσω με αυτό το απόσπασμα τον Κυνικό ... όσο τον Αμέτοχο, τον Ουδέτερο ... τον Αναξιοπαθούντα ... που δίχως αυτούς και μερικούς άλλους αντίστοιχης κάστας ... δεν θα χρειαζόταν ο Κυνισμός ... και οι ΦΩΝΕΣ !!!

" Ναι είναι γεγονός πως εμείς οι κυνικοί δαγκώνουμε. ( Φωνάζουμε ... )

Δαγκώνουμε και τους φίλους και τους εχθρούς μα περισσότερο δαγκώνουμε τους αμέτοχους, τους ουδέτερους, τους αναξιοπαθούντες.

Ενώ όμως όλοι στέκονται στο δάγκωμα κανείς μα κανείς δεν αναρωτιέται το γιατί οι κυνικοί δαγκώνουν.

Επιχειρώντας μια πλήρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας τα θύματα της χλεύης των κυνικών καλύπτονται κάτω από τις πληγές τους περιφέροντάς τες στην αγορά και παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως θύματα ενώ η πραγματικότητα είναι εντελώς ανάποδη.

Αναρωτιούνται δηλαδή γιατί δέχτηκαν τις δαγκωματιές αλλά δεν αναρωτιούνται τι έκαναν και προκάλεσαν αυτές.

Κάνουν πως αγνοούν την αιτία και στέκονται στις αφορμές παραπλανώντας πρώτα απ’ όλα τον ίδιο τους τον εαυτό.

Συνηθίζουμε για παράδειγμα να λέμε πως κάποιος μίλησε κυνικά όταν λέει την ωμή αλήθεια. Ενώ αν έλεγε ψέματα δεν θα μίλαγε κυνικά.

Εμμέσως πλην σαφώς δηλαδή θεωρούμε τον φιλαλήθη κυνικό και άρα κακό περίεργο τραχύ και λοιπά ωραία κι έτσι καλό και άριστος είναι ο ψεύτης.

Το περίεργο, η στρέβλωση είναι πως δεν θεωρεί κανείς υπεύθυνη για όλα αυτά την αλήθεια, αλλά αυτόν που την είπε.

Κυνικός όποιος λέει την αλήθεια λοιπόν έστω αν μέσα μας όλοι γνωρίζουμε πως δεν φταίει ο κυνικός που αυτή είναι η αλήθεια. " 

 ΚΛΕΙΤΩΡ

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Αρχές της κυνικής φιλοσοφίας

Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ι του περιοδικού “Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ” Αναδημοσίευση με την άδεια του εκδότη.

 ANTISTHENES      

                                                                  Είναι σπάνιο ένας κυνικός να γράφει για τον κυνισμό. Οι κυνικοί ποτέ δεν φημίζονταν για την πολυγραφότητά τους.

Αν και μία από τα μακροβιότερες φιλοσοφικές σχολές ωστόσο δεν έχει να παρουσιάσει πολλά γραπτά κείμενα.

Τούτο συμβαίνει διότι ο κυνισμός δεν ήταν ούτε είναι από εκείνα τα φιλοσοφικά ρεύματα που λειτουργούν απλώς αποτυπώνοντας τις σκέψεις τις αρχές και τις αξίες σ’ ένα χαρτί.

Ο κυνισμός δεν είναι απλή φιλοσοφία. Είναι για την ακρίβεια ένας φιλοσοφικός τρόπος ζωής.

Ασχολείται κυρίως με το πώς η σκέψη θα περάσει σε πρακτικό επίπεδο διότι αυτό κυρίως είναι που τον ενδιαφέρει. Είναι καλό να αναπτύσσεται η σκέψη και να προχωρά σε δρόμους άγνωστους αλλά είναι καλύτερο τούτοι οι δρόμοι να έχουν αντίκρισμα στην καθημερινότητα του ανθρώπου. Αν δεν υπάρχει αυτό το αντίκρισμα, αν η σκέψη δεν μπορεί να είναι άμεσα εφαρμόσιμη επί του καθημερινού βίου τότε όσο καλή και να είναι όσο πρωτοποριακή και να φαίνεται η προσφορά της στο γίγνεσθαι είναι τόσο μικρή που την καθιστά ανίκανη να επηρεάσει τις ζωές μας και σε πολλές περιπτώσεις την καθιστά επικίνδυνη. Τούτο διότι η σκέψη είναι εύπλαστη και υποκειμενική υπό την έννοια πως ο καθένας μπορεί στο μυαλό του να την διαμορφώσει όπως αυτός νομίζει ή καλύτερα όπως αυτός την αντιλαμβάνεται. Αντίθετα η σκέψη που έχει άμεση επίδραση στην καθημερινότητα ακριβώς λόγω αυτής της πρακτικότητας είναι δύσκολο να επιφέρει δυστυχείς καταστάσεις αφού κανείς μα κανείς άνθρωπος δεν σκέφτεται να πράξει για το πώς θα δυστυχήσει. Σαφώς και άλλες αξιολογότατες φιλοσοφικές σχολές μπορούν να υπερηφανεύονται επί του πρακτέου υπάρχει όμως μια διαφορά. Η κυνική φιλοσοφία δεν ίδρυσε ποτές κτηριακές υποδομές δεν ζήτησε ποτέ χρήματα για να διδάξει και δεν έκανε επιλογή μεταξύ των ανθρώπων που θα διδαχθούν.

Απολύτως ελεύθερος.

Οποιοσδήποτε είναι απολύτως ελεύθερος να επιλέξει την κυνική φιλοσοφία με όποιο τρόπο αυτός θέλει, χωρίς περιορισμούς χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς δάσκαλο χωρίς χρήματα ανεξαρτήτως χρώματος ράτσας φυλής έθνους θρησκείας και ιδεολογίας. Αρκεί η θέληση και αφού καταφέρει να μπει τότε θα καταλάβει πως όσοι δεν θέλουν είναι επειδή κάτι φοβούνται. Και είναι αλήθεια πως έχουν κάθε λόγο να φοβούνται αφού έχουν αρχής εξ’ αρχής ν’ αντιμετωπίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Ένας πόλεμος σε διαρκή ανάπαυλα είναι η φιλοσοφία των κυνικών. Ένας διαρκής αδυσώπητος πόλεμος εναντίων του ίδιου μας του εαυτού χωρίς νικητή και νικημένο που τελειώνει μόνο με τον θάνατο. Όταν ένας κυνικός βλέπει τον εαυτό του τότε του είναι κατόπιν αδύνατον να μην σαρκάζει την κοινωνία όλη ως έχει. Διότι ο εαυτός μας είναι η κοινωνία μας που μέσα της ζούμε. Στην πραγματικότητα όλοι περίπου τα ίδια είμαστε σε πολλούς τομείς αλλά οι περισσότεροι αρνούμαστε να τα δούμε καν, πόσο μάλιστα να τα καυτηριάσουμε.

Ελάχιστες αρχές.

Δεν είναι πολλές οι αρχές που διέπουν τον κυνικό τρόπο ζωής. Αντιθέτως είναι ελάχιστες. Τόσο ελάχιστες που προκαλούν κάποιες φορές θυμηδία σε όσους αρέσκονται να περιπλέκουν πράγματα και καταστάσεις. Ολόκληρη η κυνική φιλοσοφία θα μπορούσε να περιοριστεί σε μια μόνο πρόταση. Κατά φύση ζην. Τούτη η μικρή προτασούλα μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται απλοϊκή και λίγη, στην πραγματικότητα όμως περικλείει μέσα της τα πάντα σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Πολλές φορές έχει ακουστεί πως δεν μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν σαν τα ζώα όπως και τα ζώα δεν μπορούν να ζήσουν όπως οι άνθρωποι. Αυτό φαίνεται σαν όρος αληθής δεν είναι όμως. Δεν είναι διότι παραβλέπει το ουσιώδες, πως δηλαδή και οι άνθρωποι είναι ζώα. Διαφορετικά μεν από τ’ άλλα αλλά πάντως ζώα. Ανήκουμε ως είδος κι εμείς στο ζωικό βασίλειο, κατατασσόμαστε στην πανίδα τούτου του πανέμορφου πλανήτη και οι σταθερές που επηρεάζουν τα υπόλοιπα ζώα επηρεάζουν κι εμάς. Εκεί λοιπόν που πρέπει να εστιάσουμε και δεν το κάνουμε είναι στην διαφορετικότητα. Αυτό που ξεχωρίζει εμάς είναι η λογική. Σ’ όλα τ’ άλλα είμαστε ίδιοι όμως το παραβλέπουμε και αυτό είναι ανήθικο. Πολλά ζώα έχουν πανίσχυρη όσφρηση αλλά κανένα είδος δεν θέλησε να εξαφανίσει τον άνθρωπο που δεν μπορεί να μυρίσει. Αυτό το ουσιώδες τείνει να ξεχαστεί όσο ο πολιτισμός αναπτύσσεται κάνοντας μας να νομίζουμε πως είμαστε κάποιο ανώτερο ον αντί του διαφορετικού που είναι το ορθό. Όσο και να θέλουμε όσο και να προσπαθήσουμε όσο και να αναπτύξουμε τον πολιτισμό μας δεν γίνεται να αποκοπούμε από την φύση μας παρά μόνο με οδυνηρά έως καταστρεπτικά μέχρι αφανισμού για εμάς αποτελέσματα. Είναι πλάνη να νομίζουμε πως μπορούμε να λειτουργήσουμε ασχέτως των φυσικών νόμων και δομών και τούτο ειδικά σήμερα που ο πολιτισμός έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη φαίνεται όλο και περισσότερο στα προβλήματα που δημιουργήσαμε τόσο στο οικοσύστημα όσο κυρίως σ’ εμάς τους ίδιους. Θα μπορούσαμε να πούμε και δεν θα ήταν λάθος μια τέτοια σκέψη, πως ο κυνισμός είναι το μέτρο που προσπαθεί να συγκεράσει τον ανθρώπινο πολιτισμό με την φυσική εξέλιξη. Αυτή επί της ουσίας είναι η εργασία του κυνισμού. Το πώς δηλαδή η ανάγκη ανάπτυξης του ανθρώπινου πολιτισμού θα είναι παράλληλη και σύμφωνη με την ανάγκη εξέλιξης του φυσικού κόσμου. Το πώς αυτές οι δύο ανάγκες θα λειτουργήσουν χωρίς η μία να προσπαθεί να αναιρέσει την άλλη είναι κατά τους κυνικούς όχι μόνο ζητούμενο αλλά ο δρόμος που θα μας δώσει την εξέλιξη εκείνη που δεν θα έχει ημερομηνία λήξης.

Έπεσα τυχαία πάνω σε αυτή την Ανάρτηση ... Με ρωτάνε ... Αφού δεν θες με Αεροπλάνο ... πως θα πας στην Αλάσκα ... ΝΑ ρε πως θα πάω ... ΌΛΑ γίνονται ΑΝ τα θες ! Ιλ Και Κώστα KLR ... πάμε ???

Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να δοκιμάσουμε τα μεγάλα μας όνειρα; Δουλειά, οικογένεια, χρόνος, χρήματα ή κάτι άλλο; Όλοι μας έχουμε όνειρα. Και όλοι μας έχουμε επίσης Μεγάλα Όνειρα - ξέρετε, αυτά που μας προκαλούν να κάνουμε κάτι διαφορετικό, κάτι περισσότερο, μόνο και μόνο για την ένταση και έξαψη της εμπειρίας

Επιμέλεια: Ελένη Δανάη Μαυράκη

Για τους περισσότερους αναβάτες, το ταξίδι Αλάσκα - Ουσουάια συνήθως διαρκεί ενάμισι χρόνο, ταξιδεύοντας τον δρόμο του Pan American. Για τον Ινδό Deepak Kamath όμως, αυτό το ταξίδι είχε έναν στόχο πέραν του συνηθισμένου. Διάσχιση της παγκόσμιας διαμήκης γραμμής Αρκτικής - Ανταρκτικής σε μόλις 99 ημέρες.

Μαζί με άλλους δύο Ινδούς αναβάτες, οι Deepak, Gupta και Avinash κάλυψαν 51.000 χλμ διασχίζοντας 2 ηπείρους και 15 χώρες σε μόλις 3 μήνες, πάνω στις Bajaj Dominar 400 τους και όταν έφτασαν επιτέλους στην Ουσουάια, ο Deepak δοκίμασε το κάτι παραπάνω. Επιβιβάστηκε με την μοτοσυκλέτα του και έπλευσε το πέρασμα Drake για να οδηγήσει στην 7η ήπειρο, την Ανταρκτική, κάτι που ελάχιστοι αναβάτες έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα.

Η Αρκτική Οδύσσεια

Η εκστρατεία ξεκίνησε από το Ανκόρατζ και με κατεύθυνση βόρεια προς τον Αρκτικό Κύκλο και περιλάμβανε πολλά καλά, στραβά και κυρίως, απρόοπτα. Χωρίς όχημα υποστήριξης, οι τρεις Ινδοί κάλυπταν με τις 400 κ.εκ. μοτοσυκλέτες τους σε καθημερινή βάση 600 - 700 χιλιόμετρα για 3 συνεχόμενους μήνες, καταγράφοντας το ταξίδι τους, τις μάχες τους με τις χιονοθύελλες, αλλαγές βαρομετρικών, οδήγηση σε καταιγίδες και θερμοκρασίες που έφταναν από -22°C μέχρι 54°C.

Επιπλέον των καιρικών συνθηκών, οι ταξιδιώτες είχαν να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της διάσχισης συνόρων με χρήση VISA. Ερχόμενοι από την Ινδία, οι αναβάτες είχαν προετοιμάσει όλα τα σχετικά έγγραφα και άδειες, αλλά ένα ατύχημα τους ανέτρεψε τα σχέδια και έβαλε επιπλέον πίεση στο πρόγραμμά τους. Θύμα ενός τροχαίου στον Καναδά, ο Aviash αναγκάστηκε να μείνει 3 εβδομάδες εκτός και αυτή η καθυστέρηση προκάλεσε ένα ντόμινο προβλημάτων στις VISA, αναγκάζοντάς τους να διασχίσουν Νικαράγουα, Βολιβία και Χιλή το συντομότερο δυνατό, πάντα όμως σε διαρκή επικοινωνία και συνεννόηση με τις Ινδικές πρεσβείες της κάθε χώρας.

Οι προκλήσεις όμως, δεν περιορίστηκαν σε καιρικές συνθήκες και διαχείριση χρόνου για διάσχιση συνόρων. Σε τέτοια ταξίδια, οι συμμετέχοντες είναι άνθρωποι με ισχυρές προσωπικότητες και αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα ολοκλήρωσης του ταξιδιού, η διατήρηση καλών σχέσεων και αποφυγής εντάσεων μεταξύ της ομάδας. Όπως ανέφεραν και οι ίδιοι, όταν το ταξίδι δεν είναι τουριστικό, εκδρομικό, με χαλαρούς ρυθμούς, αλλά έχει έναν στόχο, πίεση χρόνου και μπάτζετ και ένταση για την επίτευξη, σε συνδυασμό με πολλές απρόσμενες αναποδιές, ο μόνος τρόπος να το διαχειριστείς, είναι να το βαφτίσεις "μέρος της περιπέτειας", να το αποδεχτείς και να δουλέψεις προς τον στόχο με ό,τι έχεις την κάθε ημέρα.

Μπάτζετ και Μοτοσυκλέτες

Αν και χωρίς όχημα υποστήριξης, η εκστρατεία τους πραγματοποιήθηκε εντός 99 ημερών με κύριο χορηγό την Bajaj και κάποιες άλλες ινδικές εταιρείες.

"Είμαστε από την Ινδία και έχουμε πολύ διαφορετική εμπειρία στην προσέγγιση χορηγιών για τέτοια ταξίδια απ' ότι οι Δυτικοί. Είναι εξαιρετικά δύσκολη η οικονομική κάλυψη τέτοιων ταξιδιών και συνήθως πρόκειται για one-off εμπειρίες κι όχι ταξίδια διαρκείας. Θέτοντας το όριο των 99 ημερών, ήταν σαφές το πλαίσιο στο οποίο θα ζητούσαμε υποστήριξη και ήταν σημαντικό να ολοκληρωθεί εντός αυτών των 3 μηνών".

Με χορηγία της Bajaj, οι 3 τους ταξίδεψαν πάνω σε Bajan Dominator 400 κάνοντας ελάχιστες μετατροπές (σέλα, καβαλέτα τιμονιού, κάγκελα και σχάρες για δέσιμο αποσκευών), συντηρώντας και επισκευάζοντας μόνοι τους ό,τι χρειαζόταν. Άλλαξαν λάστιχα από ασφάλτινα σε χωμάτινα και κατέληξαν σε 50/50 και οι μόνες αλλαγές ήταν σε φρένα και αντικατάσταση σπασμένης αλυσίδας.

Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, οι αναβάτες έμεναν κυρίως σε ξενοδοχεία ή μοτέλ, έτρωγαν σε τοπικά εστιατόρια ή σε Σ.Ε.Α και βενζινάδικα, καθώς η κατασκήνωση αποτελούσε πολυτέλεια χρόνου στο εξαιρετικά πιεσμένο τους πρόγραμμα.

"Έπρεπε να κρατηθούμε στο συμφωνημένο χρονοδιάγραμμα και αυτό σήμαινε καθημερινά οδήγηση πάνω από 600χλμ, επιπλέον είχαμε πολύ ηλεκτρονικό εξοπλισμό - άρα θέλαμε πρίζες, χρειαζόμασταν καλό ίντερνετ, ένα ζεστό μπάνιο και ένα κρεβάτι για ύπνο κάθε βράδυ" αναφέρει ο Deepak. "Ο εξοπλισμός κατασκήνωσης και ο χρόνος για μαγείρεμα στην ύπαιθρο, καθώς και το στήσιμο και μάζεμα των σκηνών, ήταν κάτι που δεν συνέφερε χρονικά, και καθώς όσο κινούμασταν νότια στην Αμερική, το κόστος διανυκτέρευσης και διατροφής γινόταν πιο χαμηλό, δεν θα είχε νόημα μια τέτοια επιλογή".

Γι’ αυτούς ήταν σημαντικό τόσο να παραμείνουν εντός μπάτζετ, με μέγιστο όριο τα 100$ ημερησίως κατ' άτομο, όσο το να έχουν τη δυνατότητα να οδηγήσουν εκτός αυτοκινητοδρόμων, σε λιγότερο γνωστές διαδρομές, να γνωρίσουν τους τόπους και τους κατοίκους από τα μέρη που περνούσαν.

Οδηγώντας στην Ανταρκτική

Φτάνοντας εντός του συμφωνημένου χρονοδιαγράμματος στην Ανταρκτική, το ταξίδι είχε ολοκληρωθεί. Ο Deepak όμως, θέλοντας να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που του δόθηκε στο συγκεκριμένο μέρος, κατάφερε να πείσει έναν καπετάνιο - με μεγάλγ δυσκολία ομολογουμένως, να τον επιβιβάσει με το Dominator 400 του, με προορισμό την Ανταρκτική.

"Υπάρχουν πολλές διεθνείς συμφωνίες πάνω στην γη της Ανταρκτικής, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβεις τι επιτρέπεται και τι όχι, έχει πολύ αυστηρούς περιορισμούς και διάβασα πολύ για να καταλάβω αν θα μπορούσα ή όχι να ζητήσω κάτι" εξηγεί ο ίδιος.

Τελικά, βρήκε το Rusarc Aurora, ένα πλοίο με ρωσική σημαία, που συμφώνησε να τον μεταφέρει στην Ανταρκτική. Το ταξίδι κατά μήκος του περάσματος Drake, ενός περάσματος με τα πιο ταραχώδη νερά, διήρκησε 5 ημέρες, με τον Deepak να περιγράφει οτι έχασε 11 κιλά, καθώς ήταν διαρκώς "άρρωστος" σε αυτές τις συνθήκες.

"Όταν όμως πάτησα το πόδι μου στην Ανταρκτική, ήξερα οτι άξιζε - όλα αυτά, άξιζαν. Μου πήρε 25 χρόνια για να καταφέρω να το οργανώσω και υλοποιήσω αυτό το όνειρο, και ακόμη ανατριχιάζω όσο το σκέφτομαι. Αλλά ήταν 1η Ιανουαρίου το 2019 όταν ο διοικητής του Rusarc αποβίβασε την μοτοσυκλέτα μου σε ένα παγόβουνο κοντά στο Paradise Bay, και αυτή ήταν απλώς η καλύτερη στιγμή.

Τελικά, φτάσαμε στον κόλπο Bellingshausen όπου επιτέλους μου επέτρεψαν να οδηγήσω. Ξεφορτώσαμε το Dominator 400 και το οδήγησα για συνολικά 8 χιλιόμετρα σε θερμοκρασία -20°C, αλλά ήταν και παραμένει, μια από τις πιο αξέχαστες βόλτες μου.”

fShare

Ακολουθήστε το 2WO.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για την μοτοσυκλέτα από την Ελλάδα και τον κόσμο.