Γι' αυτό έχω κολλήσει με το Internet και το FaceBook. Είναι σαν ένα παζάρι Ανταλλαγής, και μπορείς να βρεις πράγματα που σου αρέσουν πολύ αλλά δεν ήξερες που, ή πράγματα που σου άρεσαν πολύ αλλά τα είχες κλεισμένα στο μπαούλο. Και όπως είπε και μία Fb-Friend είναι σαν να λες "Ας πάμε να δούμε τι γίνεται στην Πλατεία".Έτσι έγινε και σήμερα. Η Κ. (η γνωστή μιας προηγούμενης ανάρτησης, που αν ξανακάνω ανάρτηση θα βάλω ολόκληρο το όνομά της, με την άδειά της βέβαια) με ένα Post της μου θύμισε ένα λατρεμένο τραγούδι. Μάλλον της αρέσει και αυτής πολύ ο Αλκίνοος, γιατί συχνά τον τιμάει. Και για μένα, όπως θα έχετε καταλάβει.... είναι ο Αγαπημένος μου.
Η γλυκιά μελαγχολία της μουσικής του, μαζί με τους βαθυστόχαστους στίχους του κάνουν το αποτέλεσμα μοναδικό. Φοβερά διαπεραστικό, χτυπάει κατευθείαν στα πιο βαθιά στρώματα της Ψυχής.
Πόσο όμορφα περιγράφει την κούραση του Οδοιπόρου, που πολλές φορές νιώθει να χάνει τις δυνάμεις του. Να λιγοψυχά, να φοβάται και να εξαντλείται. Βρίσκει όμως πάντα διεξόδους που του δίνουν το κουράγιο για να συνεχίσει. Όπως λέει κλείνοντας, η Μουσική είναι ένα σημαντικό κομμάτι ανασυγκρότησης. Για μένα είναι το μεγαλύτερο. Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτή.
Και πόσες φορές στη Ζωή μου, που είναι πάντα ανηφόρα, δεν ένιωθα κουρασμένος, μόνος, εξαντλημένος και απελπισμένος. Πάρα πολλές. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει και συνεχίζω. Η μουσική όμως πάντα μου κρατάει το χέρι.
Έτσι μετά από αυτή την ανάρτηση, πάντα θα φέρνω στο μυαλό μου αυτό το τραγούδι, όταν θα σκέφτομαι....
Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα 'χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν' την ψυχή μου να πετάξει...
Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ' ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Αλκίνοος Ιωαννίδης. Παράκληση.
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
