Σήμερα σε κάποιο τοίχο ( τον γνωστό Τοίχο Ιδεών ) μιλούσαμε για το Polliticaly Correct... και την Αντισυμβατικότητα.
Και ότι δεν είναι μόνο οι Πράξεις μας και τα Λόγια μας που μιλάνε αλλά και η Εικόνα μας, που πολλές φορές δεν μιλάει μόνο... αλλά Φωνάζει.
Και ήρθε και έδεσε με ένα σχόλιο " Κι άλλη φορά να είσαι καλύτερος οικοδεσπότης! :))))) " .... ( για τα Χθεσινά Χρόνια Πολλά και την στάση μου στις Ευχές )
Δηλαδή πως είναι ο Καλός Οικοδεσπότης ??? Αυτός που πράττει όπως θέλουν οι Άλλοι ... Όπως Πρέπει ... όπως έχουμε Συνηθίσει ... Όπως θέλει και Ορίζει ο Καθένας ...
Δηλ. Όλοι οι Άλλοι εκτός από Εμάς ... Εμείς απλά πρέπει να είμαστε καλά Πιόνια, να φοράμε ένα Χαμόγελο και να είμαστε Ευχάριστοι ...
Ήθελα να γράψω Πάρα Πολλά αλλά δεν θα το κάνω...
Θα μείνω σε ένα Ποίημα που το έγραψα πριν 18 χρόνια όταν ήμουνα ο Νέος της Φωτό ...
Τότε που Φωνάζανε τα Μακριά Μαλλιά ... (5) Κι ας με φωνάζουνε αυτοί αλήτη... (Απρίλιος 1992)Στον κόσμο τον δικό τους όσο ζούσα
Με λέγανε καλό παιδί και ήσυχο
Μα ούτε στα όνειρα μου δεν μπορούσα
γι αγάπη να σκεφτώ, ήταν αφύσικο
Κι’ όσο περνούσε ο χρόνος προσπαθούσα
Να βρω κάποια δρομάκια που ‘ναι απάτητα
Μα πιο πολύ απ’ όλα λαχταρούσα
Να βγω απ’ το δρόμο αυτό που βγάζει στ’ άδυτα
Γι’ αυτό και εγώ μονάχος μου γυρνούσα
Σε τόπους μακρινούς μιας άλλης σφαίρας
Που ήταν ουτοπικοί και όλοι φάνταζαν
Σαν κάποιο δημιούργημα της όγδοης ημέρας
Και τώρα πια σαν ξένο με κοιτάνε
Σαν κάποιο άγνωστο χωρίς ταυτότητα
Δεν θέλουν πλέον πια να μου μιλάνε
Για άγριο με περνούν χωρίς οντότητα
Οι πράξεις μου δεν είναι η αιτία
Το ξέρω από πριν κι’ απ’ τα’ άλλα τα παιδιά
Ο λόγος που σαν βάρβαρο με βλέπουν
Είναι κάμποσοι πόντοι πιο μακριά μαλλιά
Κι ας με φωνάζουνε αυτοί αλήτη
Στοιχείο αναρχικό χωρίς ιδανικά
Εγώ θα συνεχίζω να βαδίζω
Για ένα μακρινό γι’ αυτούς ορίζοντα
Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".
