********* ********************** DSV Blog

Σάββατο, Αυγούστου 08, 2009

Μη με Κοιτάς... Μη με Τρυπάς...

Αυτή τη σιωπή ποιος θα τη τραγουδήσει? Ποιος θα της δώσει φωνή? Ποιος θα μεταφράσει το βλέμμα που τη συνοδεύει?

Το στόμα πάντα βγάζει μία μία τις λέξεις. Η Σιωπή όχι. Μπορεί να μιλάει με πολλές κουβέντες ταυτόχρονα. Γιατί μπορεί να μιλάει σε πολλές γλώσσες. Με τη γλώσσα του μυαλού που σιωπά, τη γλώσσα του σώματος, τη γλώσσα του δικού μας μυαλού, τη γλώσσα της ενοχής, τη γλώσσα της αθωότητας......

Η πιο σκληρή όμως είναι η γλώσσα των Ματιών, η γλώσσα του Βλέμματος. Τρυπάει κατευθείαν στην Καρδιά.

Μετά τον "Όρκο" που πήρα δεν μπορούσα να μην αναρτήσω αυτό εδώ το τραγούδι. Ένα πολύ γλυκό τραγούδι με όμορφο στίχο. Μου το έστειλε μια φίλη για να το αναρτήσω γράφοντας.... "Αυτο το τραγουδι εκφραζει 1.5 χρονο απο τη ζωη μου οποτε ειναι κομματι του εαυτου μου! Κομματι μεσα απο την ψυχη μου!"



Και ότι προέρχεται μέσα από την ψυχή....., σε αυτό εδώ το Blog θα έχει πάντα μία Θέση!!!








Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Παρασκευή, Αυγούστου 07, 2009

Θα περιμένω άλλες μέρες....

Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα
φύλλα πεταμένα στη φωτιά
κόκκινο φεγγάρι, κόκκινο λιμάνι
κάτι μου 'χεις κάνει

Είδα πολλούς που ζήσανε για πλάκα
είδα και άλλους που το πήραν σοβαρά
και τραβηχτήκανε και άσχημα τραβιούνται
και το πληρώσανε στο τέλος ακριβά

Με τα μαύρα ρούχα, αμίλητοι καπνίζουν, οι φίλοι
κι ονειρεύονται να φύγουν μακριά
οι φίλοι που δε βρήκανε τίποτα ν' αγαπήσουν
που δεν πιστεύουν τίποτα, κανέναν, πουθενά

Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς
υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή
όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ
και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή





θα περιμένω άλλες μέρες, θα περιμένω άλλες μέρες
Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ
και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω
θα περιμένω άλλες μέρες









Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗ

Αγαπημένο Τραγούδι της Νεότητας. Εκεί που το "Θα περιμένω άλλες μέρες..." το φωνάζαμε πιο δυνατά, σχεδόν εκκωφαντικά.

Τώρα όσο περνάν τα χρόνια το τραγουδάμε όλο και πιο σιγανά... γιατί οι μέρες περνούν και δεν είναι "Άλλες". Αλλά ποτέ δεν παύεις να ελπίζεις.

Στην Κ.Κ. που μου το θύμησε !!!



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share