********* ********************** DSV Blog

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 03, 2009

Καινούρια Ζάλη...

Μέχρι και πριν κάποιες μέρες είχα συμπτώματα Ιλίγγου. Προφανώς ήταν από ένα Video-game που παίζω μερικές φορές για να ξεφεύγω από τις σκέψεις μου. Δεν το παθαίνω πάντα αλλά μερικές φορές όταν παίζω παιχνίδια, ιδίως με τα ανιψάκια μου, ζαλίζομαι. Μάλλον είναι τις μέρες που κάποια ίωση ή γρίπη με κυνηγάει και σε συνδυασμό με τον Υπολογιστή .... όλα γυρνάνε.

Ευτυχώς όμως, κράτησε μόνο 3 - 4 μέρες και εδώ και λίγες μέρες σταμάτησε.




Φοβήθηκα, γιατί πριν 3 χρόνια είχα πάλι συμπτώματα ιλίγγου για 2 ολόκληρους μήνες. Είχα τρελαθεί, δεν ήξερα τι να κάνω. Έψαξα στο Internet και είχα βρει ότι μερικοί άνθρωποι ζουν με ίλιγγο για όλη τους τη ζωή.

Τα είχα παίξει...

Ευτυχώς, μετά από καιρό έφυγε και επανήλθα στα κανονικά μου. Εκείνο τον καιρό έτυχε να κάνω και εξετάσεις αίματος και ρώτησα τον μικροβιολόγο αν είχα χαμηλό αιματοκρίτη ή κάτι άλλο που να δικαιολογούσε τα συμπτώματα. Και μου είπε "Όχι, όλα καλά.... Υγιέστατος". Τότε τον ξαναρώτησα, από που που είναι η ζάλη? Δεν ξέρεις ποτέ... μου λέει, μπορεί και ψυχολογικό. Τόσο καιρό? ..... Δεν το Πιστεύω..... αναφωνώ.

Το κακό είναι, μου λέει, ότι δεν σε πιστεύει κανείς..... και ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ !!!


Καινούργια Ζάλη
Τρύπες


Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη
Ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι


Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποια νήματα σ' ενώνουν με μια άλλη θηλιά
Ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη
Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν
Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι


Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share

Δευτέρα, Αυγούστου 31, 2009

Της Άρνης το Νερό.... το ήπιες και... το ήπιες και μ' αρνήθης ...

Της λήθης το στενό, το πέρασες, το πέρασες, κι εχάθης...

Πόσο με είχε γεμίσει αυτό το τραγούδι όταν το πρωτάκουσα. Στον ημιτελικό του Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης του 2006. Κάτι εντελώς διαφορετικό από ότι τα τελευταία χρόνια μας είχε παρουσιαστεί. Αρκετά φολκλορικό, πολύ εσωτερικό με μία φανταστική ερμηνεία από τον Σταύρο Σιόλα.

Θυμάμαι τότε έκανα μάθημα σε κάποιο τμήμα από φοιτήτριες Εδικής Αγωγής και σε μια κουβέντα μας για την αξία της Ποιότητας (ποτέ δεν κάνω σκέτο μάθημα μετάδοσης γνώσεων), είχα πει ότι θεώρησα χρέος μου προς το τραγούδι, να το ψηφίσω. Ένιωθα ότι με αυτό τον τρόπο συμβάλω στην βελτίωση της Ποιότητας που τόσο ανάγκη έχει στις μέρες μας το τραγούδι.

Πέρασε στον Τελικό και βγήκε 1ο, με πολλές ψήφους διαφορά από το 2ο. Χάρηκα, χάρηκα πάρα πολύ. Επιτέλους σκέφτηκα, όταν εμφανίζεται ένα ποιοτικό τραγούδι αναγνωρίζεται και επικροτείται από το Ελληνικό Κοινό. Μάλλον όμως το κοινό, δεν ήταν το ευρύ Ελληνικό κοινό, αλλά ένα ειδικό κοινό που βλέπει το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Γι' αυτό ξεχάστηκε... τόσο γρήγορα. Έχω να το ακούσω πολύ καιρό από τα ΜΜΕ, και στο FB δεν το είδα να κοινοποιείται από κανέναν. Μπορεί τυχαία, γιατί είμαι σίγουρος ότι στους πιο πολλούς FB φίλους μου, αρέσει πολύ. Εγώ το ακούω συχνά γιατί το έχω γράψει στο MP3 Player που έχω για να ακούω μουσική όταν περπατάω. Σήμερα λοιπόν, επιστρέφοντας στο σπίτι μου με τα πόδια το ξανάκουσα. Και μάλιστα 2 φορές. Και έτσι σκέφτηκα να το αναρτήσω στο Blog.

Ξεχάστηκε.... όπως πολύ σοφά το ίδιο αναφέρει. Της αρνησιάς η βρύση. Της Άρνης το νερό, το ήπιες και..., το ήπιες και μ' αρνήθης.

Γι' αυτό μου είχε κάνει εντύπωση ο στίχος και ακούμπησε βαθιά μέσα μου. Γιατί δεν μιλάει για την Άρνηση που προσωπικά για μένα αποτελεί μια απόλυτα σεβαστή και θαρραλέα αντίδραση.... αλλά για τη λήθη που οδηγεί στην άρνηση. Την λήθη που μέρα με τη μέρα που περνάει όλο και μεγαλώνει. Την λήθη για τον διπλανό μας, για τον συνάνθρωπό μας, για το περιβάλλον, για τα άλλα ζωντανά του πλανήτη μας, τη λήθη γενικότερα για οτιδήποτε συμβαίνει και υπάρχει γύρω μας.

Πόσο πολύ με πονάει όταν το βλέπω να γίνεται. Όταν ο άνθρωπός ξεχνάει να είναι Άνθρωπος. Γιατί για να είναι και να παραμένει Άνθρωπος, πρέπει να μάθει και να μην Ξεχνάει ΠΟΤΕ, ότι πρώτα απ' όλα πρέπει να είναι Συνάνθρωπος. Αλλιώς είναι απλά Ον.

Πόσοι λοιπόν, ιδίως τα τελευταία χρόνια έχουν πιει από αυτό το "πικρό νερό"? Πόσοι έχουν ξεδιψάσει από αυτή τη "Βρύση"? Πόσοι έχουν παραμείνει άνθρωποι? Γιατί αυτή η λήθη είναι ύπουλη. Ενώ κατευθύνεται στον δίπλα μας, γυρνάει αδηφάγα προς εμάς και μας κατασπαράζει. Και ιδίως τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ με πόνο αυτό το Τέρας, να καταβροχθίζει ψυχές. Να μην χορταίνει ποτέ. Να παραμένει ακόρεστο.

Πόσο πολύ με πονάει η λήθη... Πόσο βασανιστικά με χαράζει και με κόβει? Γι' αυτό έλεγα πρόσφατα σε μια φίλη μου... Το δυσκολότερο πράγμα που υπάρχει είναι να ΠΑΡΑΜΕΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ !!!

Αχ αγάπη μου στα χείλη στάξε να το πιω....


Στίχοι: Σταύρος Σιόλας
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Πρώτη εκτέλεση: Σταύρος Σιόλας


Της Άρνης το νερό
Της Άρνης το νερό
Της αρνησιάς...
Της αρνησιάς η βρύση

Της Άρνης το νερό
το ήπιες και...
το ήπιες και μ' αρνήθης



Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ

Της λήθης το στενό
το πέρασες...
το πέρασες κι εχάθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ

στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ...