Αν με ρωτούσατε χθες, τον αγνοούσα. Από ποδόσφαιρο, μέχρι Ροναλντίνιο. Μου τράβηξε την προσοχή, η πράξη σε συνδυασμό με την ιδιοτητα. Και ανέσυρα μερικές σκέψεις από μια φιλοξενία στην ATHENS VOICE με ανάλογη αφορμή.
«….Οι αυτόχειρες πάντα με συγκλόνιζαν. Στέκω με αμηχανία μπροστά στη φυγή τους. Αδυνατώ να κατανοήσω την πράξη τους. Νιώθω νοσηρή περιέργεια για τις τελευταίες σκέψεις τους. Τα μικρά και τα μεγάλα που τους απασχολούν πριν περάσουν απένταντι…
……..Οι αυτόχειρες πάντα με φόβιζαν. Με τρομάζει το μοιραίο βήμα τους προς το τέλος. Πώς στρέφουν τα νώτα τους στη ζωή. Πώς καταργούν την ύπαρξή τους τοσο απλά οσο εμείς την αντέχουμε.
…..Οι αυτόχειρες πάντα με θυμωναν. Με εκμηδενίζει η δυναμή τους .
Το θάρρος , ό,τι μοιάζει με θάρρος, η γενναιότητα και η απουσία φόβου να φύγουν.
…Οι αυτόχειρες πάντα με αναστάτωναν. Ποιους δυσανάγνωστους ουρανούς κοίταζαν, πόσο μαύρη ήταν η νύχτα τους, πόσο τυραννική η μέρα τους, πόσο ταραγμένος ο ύπνος τους, πόσο ανυπεράσπιστα τα συναισθήματά τους….Τι πάστα άνθρωποι είναι τέλος πάντων; Άρρωστοι, απελπισμένοι ή οι πιο ευαίσθητοι;
….Οι αυτοχειρες πάντα με συντάραζαν . Γνωστοί και άγνωστοι, όλοι σαν να φεύγουν με ένα παράπονο που δεν το άκουσε κανείς. Με σκοτεινούς λυγμούς που δεν μπόρεσε να παρηγορήσει κανείς.
Στέκω με σεβασμό μπροστά στους αυτόχειρες και το μυστήριό τους…»
Η τελευταία έξοδος του Ρόμπερτ Ένκε από τα δοκάρια, ένα γερμανικό δειλινό στο Αννόβερο. Υπάρχουν και τείχη που πέφτουν μόνα τους…
Πηγή : Protagon.gr
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
