Στίχοι: Δημήτρης Καρράς Μουσική: Δημήτρης Καρράς Πρώτη εκτέλεση: Αρετή Κετιμέ Άλλες ερμηνείες: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Βόρειος καημός και ψηλός γκρεμός όλα δείχνουν εδώ πάνω σάπια φρούτα εκεί χάμω και δε βλέπω φως.
Και θέλω να 'ρθω να σου πω πως το φεγγάρι εδώ γελάει και απ' το κλάμα με φυλάει γιατί όταν σ' άκουσα να κλαις άναψαν μέσα μου φωτιές αφού το δάκρυ σε γερνάει.
Βόρειος καημός, γέροντας γιατρός όλα δείχνουν γιατρεμένα κι απ' το πείσμα, κι απ' το ψέμα Καθαρός καιρός, καθαρός καιρός.
Θάλασσα, ουρανός, σκοτάδι και φως, η μέρα κυλάει να κοιτάζουμε εμπρός, δε γίνεται αλλιώς το δάκρυ πια δε μας πάει.
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Ζητώ συγνώμη από την τότε Μαθήτρια μου, αλλά δεν θυμάμαι το όνομά της. Μάλλον όμως ήταν φοιτήτρια της ΑΣΟΕ και ήθελε να μάθει και Υπολογιστές. Στο 3ο Μάθημα, που είχε πάρει κάποιο θάρρος μου λέει " Τι θα κάνεις Αύριο Παρασκευή? Έχεις Κανονίσεις με την Παρέα σου ?" Όχι της λέω... αλλά μάλλον κάπου θα πάμε με Live μουσική. Α, ωραία μου λέει... αν θέλετε ελάτε στην Μπυραρία που δουλεύω... έχουμε καλή Live Μουσική.
Τι είχαμε να χάσουμε. Μία βραδιά ήταν. Και αν δεν ήταν καλά, ήταν τόσο Δυνατή η Παρέα ώστε πάλι θα περνούσαμε Όμορφα. Μπυραρία όμως σκέφτηκα. Εγώ μπύρα δεν πίνω. Αλλά θα έχει και άλλα Ποτά. Ξεκινήσαμε λοιπόν την Ανηφόρα για τον Βύρωνα. Τέρμα Φορμίωνος. Εγώ μπροστά με την Μηχανή... και ακολουθούσαν οι Άλλοι με τα Αυτοκίνητα. Φτάνουμε κατά τις 10 για να βρούμε τραπέζι το οποίο είχαμε κλείσει αλλά επειδή ήταν μικρό το μαγαζί αν δεν πήγαινες μέχρι 10:30 το δίνανε Αλλού. 1η Εντύπωση Φοβερή. Ξύλινη Επένδυση... και κάδρα που θύμιζε από αυτές τις όμορφες Live μπυραρίες του Λονδίνου. Στο βάθος 2 καρέκλες και 2 Stand για Μικρόφωνα. Το Τραπέζι μας... κολλητά.
Ενώ άρχισε να ζεσταίνεται το Κλίμα χαμηλώνουν τα φώτα και βγαίνει ο Ηρακλής. Ρε, αυτός μοιάζει με τον Περίδη (από ότι μας είπε μετά Συνέχεια του το λέγαν Αυτό)... σιγοψιθύριζαν όσοι τον έβλεπαν 1η φορά. Εγώ δεν τον έβλεπα 1η φορά αλλά για Πολλοστή. Βέβαια όχι στην Μπυραρία, αλλά στις συναυλίες των Κατσιμιχαίων που όπως θα ξέρετε οι περισσότεροι, τις έτρωγα με το κουτάλι. Δεν ήμουνα όμως σίγουρος μέχρι που Ταπεινά μας το επιβεβαίωσε και Αυτό.
Δεν θα το πιστέψετε αλλά τα 10 πρώτα τραγούδια ήταν από τα Καλύτερα τραγούδια της Παρέας. Λες και το είχαμε κάνει Παραγγελία. Οι Κατσιμιχαίοι είχαν την τιμητική τους βέβαια, Πυξ Λαξ, Σαβόπουλος, Αλεξίου, Μάλαμας, Αρβανιτάκη .... και ένα σωρό Άλλοι. Ότι ακριβώς ... όχι μόνο άκουγε, αλλά Θαύμαζε η Παρέα ή οποία ενώ ξεκίνησε με 4 - 5 Άτομα κάθε Παρασκευή μεγάλωνε και έφτανε Πολλές φορές να κλείνουμε τα 2 μεγαλύτερα Τραπέζια.
Από την 1η κιόλας Παρασκευή όχι μόνο γνωρίσαμε αλλά και δεθήκαμε με τον Ηρακλή. Πραγματικά Παρείστικη ατμόσφαιρα. Σε μερικά τραγούδια επειδή καθόμασταν κοντά στο μικρόφωνο, ακουγόμουν τόσο δυνατά που σχεδόν τον σκέπαζα και αντί να τα πάρει, μου έκλεινε το Μάτι και με το χιούμορ του μου έδινε να καταλάβω ότι πρέπει να κατεβάσω...
Μετά βέβαια από μερικές Παρασκευές, που με ήξερε καλά και ποια τραγούδια Γουστάρω πολύ μου έκανε και Πάσες. Και η ατμόσφαιρα μέσα στην Μπυραρία... Καταπληκτική. Πραγματικά Μουσική Σκηνή.
Να φανταστείτε ότι είχαμε ενθουσιαστεί τόσο πολύ μαζί του, ώστε Ο Γιώργος και η Χριστίνα δεν μπορούσαν να ελέγξουν τα "Στερητικά Σύνδρομα" και τον "ακολούθησαν" εκείνο το Καλοκαίρι στην Αμοργό που έπαιζε σε κάποιο Μπαράκι.
2 ολόκληρα χρόνια ακολούθησαν με την Καταπληκτική Ερμηνεία του Ηρακλή. Κάθε Παρασκευή. Και μερικές φορές και Σάββατο. Δεν αλλάζαμε. Σπάνια πηγαίναμε Αλλού. Θα μου πείτε... Καλά Αλλού δεν παίζανε τέτοια τραγούδια ? Μπορεί... αλλά είχαμε πάει και σε άλλες σκηνές, και ποτέ δεν ακούγαμε τόσο πολλά τραγούδια που ταιριάζαν με τα γούστα μας. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν και η Ζεστή Ατμόσφαιρα που μας μετέδιδε ο Ηρακλής. Γιατί εκτός από πολύ Καλός Καλλιτέχνης... ήταν (και προφανώς είναι ακόμα) πολύ καλό Παιδί. Σημαντικό αυτό για Live Σκηνή.
Τον ξαναβρήκα μετά από 10 χρόνια τυχαία στο Fb. Βέβαια χωρίς φωτό δεν μπόρεσε να με θυμηθεί αλλά ελπίζω διαβάζοντας την σημερινή Ανάρτηση να με θυμηθεί. Να Μας Θυμηθεί.
Διάβασα σε κάποιο Site που είδα στο Fb Κλικ Εδώ... ότι έβγαλε Καινούριο CD με συμμετοχή του Παντελή Θαλασσινού και του Βασίλη Λέκκα. Σίγουρα θα πάω να το Αγοράσω. Το Χρωστάω σε εκείνα τα 2 Υπέροχα Χρόνια. Το Χρωστάω στον Ηρακλή που μας ζέσταινε τις Κρύες Νύχτες του Χειμώνα... Και είμαι σίγουρος ότι θα είναι και Πολύ Ωραίο και Ξεχωριστό.
Αν ρωτούσα την Παρέα μου "Πιο τραγούδι θα βάλω στην Ανάρτηση με τον Ηρακλή ?"... είμαι σίγουρος ότι όλοι θα απαντούσαν με μία Φωνή. Ήταν το τραγούδι που πάντα μας το Αφιέρωνε... Ήταν το τραγούδι της Παρέας μας !!! Και βλέποντάς τον με την Κιθάρα και την Φυσαρμόνικα... μου έρχονται Εικόνες από τότε και είναι σαν να το Ακούω....
Αύρα
Στίχοι: Δημήτρης Παναγόπουλος Μουσική: Δημήτρης Παναγόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Παναγόπουλος
Από την πόρτα σα θα βγω θα δω τον ήλιο στρογγυλό και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου
Μια καλημέρα θα σου πω μετά θα φύγω, θα χαθώ και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ' όνειρό σου
Γιατί είμ' αέρας που περνά μέσα στης πόλης τα στενά και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
Γιατ' είμαι αύρα εσπερινή πνοή καθάρια ζωντανή που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν
Φεύγω ψηλά για το βουνό κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη
Και κουβαλάω μες τη σιγή μιαν ανυπόταχτη κραυγή και κάποια ανείπωτη ελπίδα που 'χεις κρύψει
Γιατί είμ' αέρας που περνά μέσα στης πόλης τα στενά και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
Γιατ' είμαι αύρα εσπερινή πνοή καθάρια ζωντανή που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν
Γιατί είμ' αέρας που περνά μέσα στης πόλης τα στενά και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
Γιατ' είμαι αύρα εσπερινή πνοή καθάρια ζωντανή που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Ακριβώς με την Ανάποδη Σειρά... Το είχα αναφέρει και σε μια άλλη ανάρτηση, ότι από μικρό παιδί ήθελα να μιλάω με τραγούδια. Γι' αυτό πάντα έδινα μια προσοχή στο στίχο. Γι' αυτό τον τελευταίο καιρό έχω σχεδόν πάντα σε κάθε ανάρτηση ένα τραγούδι.
Προτιμώ πολλές φορές να μιλάω με τραγούδια, γιατί η "υφή" του στίχου ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία μου και με τον τρόπο σκέψης μου. Ποτέ δεν μου άρεσε να παίρνω και να δίνω "μασημένο" λόγο. Θέλω πάντα να αφήνω κάτι να βγάλει και ο παραλήπτης. Όπως το νιώθει στην ψυχή του. Ανάλογα με το τι έχει "Μες του μυαλού του το βυθό".
Τόσο καιρό που ψάχνω βίντεο για να βρω για τις αναρτήσεις μου, βλέπω στα σχόλια (των βίντεο), πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις. Ανάλογα με το τι σκέφτεται ο καθένας εκείνη τη στιγμή. Τι περνάει... Πως αισθάνεται... αλλά και τις εμπειρίες του, τον τρόπο ζωής του και τον τρόπο σκέψης του. Άλλωστε τα τραγούδια λένε τόσα πολλά !!!
Βέβαια σ' έναν φίλο μου δεν αρέσει. Μου είπε ότι "Από τότε που άρχισες να βάζεις τα Βίντεο το χάλασες. Δεν ακούω τα τραγούδια, ούτε διαβάζω τους στίχους". Τότε του λέω... "Μην διαβάζεις τίποτα, γιατί αυτά που γράφω χωρίς να ακούς το τραγούδι και να διαβάζεις τους στίχους δεν έχει νόημα". Δεν ακούει καθόλου τέτοια μουσική, και όταν μπαίνει στο αυτοκίνητό μου βάζει το MP3 Player στη σιγή. Αλλά δεν πειράζει, με αυτόν τα λέω στο τηλέφωνο. Με αυτούς που θέλω να "Μιλάω" θέλω να "Μιλάω" έτσι.
Όπως και ο Αλκίνοος, που είναι ο Συνθέτης και Στιχουργός του παρακάτω τραγουδιού, όταν σε μια συνέντευξη είχε ρωτηθεί "Δεν σε βλέπουμε συχνά να δίνεις συνεντεύξεις... Γιατί?", απάντησε... "Τι να πω άλλο... δεν έχω τι να πω.... νιώθω ότι Φλυαρώ τόσο πολύ με τα τραγούδια μου, που πραγματικά δεν έχω τι άλλο να πω !!!"
Ας μην φλυαρήσω λοιπόν και εγώ περισσότερο...
.................................................................. Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω "Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..." αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις, που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.
Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ, κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις. "Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..", σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.
Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει σε ένα χάδι θα σου τα δώσω. κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω, μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.
Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις κι εγώ πιο μόνος κι από μένα, μες σε δωμάτια κλεισμένα, το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ, γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.
Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό είναι και ο κόσμος μου αστείος. Κι όταν με βαρεθείς τελείως ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.
Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο και κάποιο στίχο που σου μοιάζει, κοιτάζω έξω και χαράζει... έγινε το αύριο πάλι χθες.
Θα σβήσω .....
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
(Βάζω πάλι μια Παλιότερη Ανάρτηση για να μπω στο Mood... Γιατί θέλω να γράψω... αλλά δεν μου βγαίνει... Και με αυτή την Ανάρτηση Κάνω μια Εισαγωγή... Ελπίζω να μην μείνει μόνο Εισαγωγή...)
Γιατί όταν λέμε ψέματα χαμηλώνουμε τα μάτια; Γιατί όταν θέλουμε να αποφύγουμε να πούμε κάτι, κοιτάμε αλλού;
Εχθές, μια φίλη όταν της έγραψα " Όλα είναι.... "Μες του μυαλού σου το Βυθό" !!!"... μου απάντησε... "Το ξέρω.το μόνο σίγουρο είναι αυτό!!
Πότε θα βγουν στην επιφάνεια δε ξερω..!!!". Τότε λοιπόν αμέσως της ανταπαντώ "Βγαίνουν με το χαμόγελό σου, και απ' τα μάτια σου". Αυτή λοιπόν η ανταλλαγή των μηνυμάτων ήταν και η έμπνευση για την σημερινή μου ανάρτηση.
Τα Μάτια όπως λένε είναι ο Καθρέφτης της ψυχής. Τα λένε όλα. Δεν μπορούν να πούνε ψέμματα. Γι αυτό πολλές φορές λένε άλλα πράγματα από αυτά που εκστομίζουμε. Πράγματα ανείπωτα. Ακόμα κι αυτά που φοβόμαστε να ψιθυρίσουμε στον ίδιο μας τον εαυτό.
Ακόμα όμως και όταν είμαστε απόλυτα ειλικρινής για τον εαυτό μας, τα μάτια γίνονται πάλι καθρέφτες. Καθρέφτες συναισθημάτων, καθρέφτες εκφράσεων... όταν η γλώσσα δένεται και τα χείλη ματώνουν από το δάγκωμα.
Πόσο δύσκολη είναι η αλήθεια; Πόσο δυσεύρετη είναι; Ενώ θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο, έχει καταλήξει να προκαλεί φοβικά συναισθήματα. Και ενώ θα έπρεπε να την καλοδέχονται, οι περισσότεροι την αποφεύγουν. Πάντα όλοι στη ζωή τους ψάχνουν να βρουν κάποιον να τους καταλαβαίνει, αλλά όταν τον βρίσκουν δεν το αντέχουν, γιατί δεν μπορούν να κρυφτούν.
Έτσι λοιπόν οι Άνθρωποι σταμάτησαν να κοιτούν στα μάτια. Από τη μία να μην φανερώσουν τα μυστικά τους, και από την άλλη για να μην γίνουν παραλήπτες μια δυσάρεστης Αλήθειας.
Αυτό τους έγινε συνήθειο. Φυσιολογικό.
Και όταν αντιμετωπίζουν την Ειλικρίνεια αντιδρούν.
Αισθάνονται άσχημα. Φοβούνται.
Έμαθαν λοιπόν να ζούνε σ' ένα ψέμα σιωπής. Σε μια αυταπάτη. Σε μια βολική θαμπάδα.
Ότι άλλο, ότι αληθινό..... το Σπάζουνε κομμάτια !!!
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Καθρέφτης
Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.
Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί
Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.
Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.
Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.
Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί
Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.
Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
