********* ********************** DSV Blog

Δευτέρα, Μαρτίου 15, 2010

Land Of Confusion...

Αυτός είναι ο Κόσμος που ζούμε... με τόσους ανθρώπους που εγωιστικά δημιουργούν τόσα προβλήματα.

Και η Αγάπη δεν μπορεί να κινηθεί, να απλωθεί, να ενώσει. Τα χέρια όλα μαζεμένα στις τσέπες μας, στους εαυτούς μας και τα κουνάμε μόνο για την πάρτη μας.

Δεν τα απλώνουμε με αγάπη στον διπλανό μας... δεν το κάνουμε για να βοηθήσουμε.

Το πρωτάκουσα πριν 25 χρόνια αλλά πόσο διαχρονικό είναι ? Γιατί μιλάει για τον Άνθρωπο που όσο περνάει ο χρόνος όλο και πιο απόμακρος και εγωιστής γίνεται. Και η Αγάπη δεν περιφέρεται πλέον.

Το κακό είναι ότι μάλλον θα γίνεται πιο επίκαιρο με το καιρό που θα περνά. Μπορεί οι Genesis να λέγανε "Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα Χέρια μας, να τα Απλώσουμε και να Βοηθήσουμε, να Αγκαλιαστούμε"... αλλά φοβάμαι ότι θα περάσουμε πολλές 25ετίες ακόμα για να το καταλάβουμε...

Land Of Confusion - Genesis

I must've dreamed a thousand dreams
Been haunted by a million screams
But I can hear the marching feet
They're moving into the street

Now did you read the news today
They say the danger's gone away
But I can see the fire's still alight
There burning into the night

There's too many men, too many people
Making too many problems
And not much love to go round
Can't you see this is a land of confusion?

Well this is the world we live in
And these are the hands we're given
Use them and let's start trying
To make it a place worth living in





Ooh, Superman where are you now
When everything's gone wrong somehow?
The men of steel, the men of power
Are losing control by the hour

This is the time, this is the place
So we look for the future
But there's not much love to go round
Tell me why, this is a land of confusion

This is the world we live in
And these are the hands we're given
Use them and let's start trying
To make it a place worth living in

I remember long ago when the sun was shining
Yes, and the stars were bright all through the night
And the sound of your laughter as I held you tight, so long ago

I won't be coming home tonight
My generation will put it right
We're not just making promises
That we know, we'll never keep

Too many men, there's too many people
Making too many problems
And not much love to go round
Can't you see, this is a land of confusion?

Now this is the world we live in
And these are the hands we're given
Use them and let's start trying
To make it a place worth fighting for

This is the world we live in
And these are the names we're given
Stand up and let's start showing
Just where our lives are going to



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

Bookmark and Share
Για σχόλια πατήστε στην λέξη .... " σχόλια "

Παρασκευή, Μαρτίου 12, 2010

Η αγάπη δε χρωστάει καμιά ανταμοιβή...

Πολλές φορές προσπαθούμε να εξηγήσουμε τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα στην ζωή μας. Προσπαθούμε να δώσουμε μία εξήγηση... να βρούμε μια φόρμουλα, ένα λογικό τρόπο σύνδεσης.

Το κακό είναι ότι η ζωή είναι απρόσμενη και μας εκπλήσσει. Και εκεί που νομίζουμε ότι σπάσαμε τον κωδικό βρισκόμαστε πιο μπερδεμένοι από ποτέ.

Πολλές φορές μπερδευόμαστε από την εικόνα. Από ένα γλυκό πρόσωπο, από μία ζεστή φωνή, από ένα άπλωμα χεριού για βοήθεια. Αρκεί όμως μόνο αυτό ? Όχι. Και προκύπτει η ερώτηση... Και τι πρέπει να κάνουμε για να προχωράμε χωρίς να πέφτουμε, χωρίς να πληγωνόμαστε ?

Θα γράψω αυτό που έχει ένας φίλος στο Profile του... "I'm completely Lost".

Απλά νομίζω ότι πρέπει να προχωράμε βλέποντας λίγο πίσω από την εικόνα. Όχι πολύ γιατί θα παραμορφωθεί και θα χάσει την Ομορφιά και την έκφρασή της. Και ας πέσεις... Ας γκρεμοτσακιστείς. Είναι καλύτερα από το να ζεις Παραμορφωμένα !!!

Άρα όπως λέει και το παραμύθι δεν πρέπει να μετατρέψουμε τον Κύκνο σε Ασχημόπαπο. Απλώς να μην μένουμε στην Ομορφιά και στην Περηφάνια.... γιατί ακόμα και .................


Ένας κύκνος κλαίει

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος


Πόσα χρόνια έχουν περάσει ούτε έχεις σκεφτεί
Ρίχνεις τη σιωπή σου στα σπουργίτια
Η αγάπη δε χρωστάει καμιά ανταμοιβή
και οι ποιητές καμιά αλήθεια

Στο λευκό το φόρεμά σου πόσοι στοχασμοί
ξενυχτούν και τρέφουν τα όνειρά μας
Κι όλο ταξιδεύεις μόνη όπως οι καημοί
τόσο μακριά κι αναμεσά μας

Μη μιλάς,
μη μιλάς, ένας κύκνος κλαίει
Μη μιλάς,
μη μιλάς, ένας κύκνος κλαίει





Στα μικρά τα γεγονότα που ‘ναι μια στιγμή
ξεπηδάει πελώρια η χαρά σου
Τα διαμάντια έχω ζηλέψει όμως πιο πολύ
που κατρακυλούν στα μαγουλά σου

Έφυγαν χαθήκαν όλοι κι έχουνε κρυφτεί
ο καθένας πίσω από μια γρίλια
Σε κορδέλες από χιόνι έφυγες κι εσύ
στο χορό του ανέμου με τα φύλλα

Μη μιλάς...